Κρυφά μέσα στη νύχτα τα νοήματα σέρνονται μέσα στις σκιές και φτερουγίζουν πάνω από τις λάμπες των δρόμων, τα δέντρα ψιθυρίζουν μαζί με τον άνεμο σε μια γλώσσα που δεν ξέρει κανείς, φως από τα άστρα καταφτάνει απαρατήρητο (έπειτα από ένα αμέτρητο διαστημικό ταξίδι) φωτίζει κάτι μικροσκοπικό που δεν το βλέπει κανένας, ανάμεσα μας αιωρούνται τα φαντάσματα των τηλεοπτικών εκπομπών ψάχνοντας για κεραίες.
Ηχητικά Simulacra (ήχοι που μοιάζουν με άλλους ήχους) ακούγονται συνεχώς στην πόλη (ή μήπως ο εγκέφαλός μας ακούει αυτό που θέλει να ακούσει μέσα στους ήχους; Ένας αυτοσχεδιαστικός ακροατής). Ηλεκτρική ενέργεια παντού, αλλά κανείς δεν τη νιώθει. Άνθρωποι που ταξιδεύουν έξω από το σώμα τους, αόρατοι. Εκατομμύρια όνειρα μέσα στη νύχτα, The Inner Television, το καθένα το βλέπει μόνο ένας.
Αιθέρια όντα που ζουν μέσα στους καθρέφτες, μέσα στους πίνακες, μέσα στις οθόνες. Μνήμες που ξεχάσαμε, κανείς δεν τις θυμάται. Ο καθένας μας είναι ένα νεκροταφείο πληροφοριών. Στα πεζοδρόμια ίχνη πάνω σε ίχνη πάνω σε ίχνη. Απαρατήρητα βλέμματα πίσω από παράθυρα κοιτούν έξω παντού στα πάντα.
Ο κόσμος δεν είναι γλυκός. Υπάρχει όμως αυτό το μυστικό σύνθημα: Εκεί που υπάρχει Μέλι, υπάρχουν Μέλισσες.
Είναι καταπληκτικό το ότι τα πάντα γύρω μου (τα πάντα) συνδέονται με τον εαυτό μου. Όλα σημαίνουν κάτι για μένα. Ζω μέσα σε αυτόν τον τιτάνιο συσχετισμό. Αν ο εαυτός μου συσχετίζεται με τα πάντα που γνωρίζω, θυμάμαι, αναγνωρίζω, αντιλαμβάνομαι, παρατηρώ, συλλογίζομαι –τότε ποιος είναι στ’ αλήθεια ο εαυτός μου;
Ο συγγραφέας Γκυ Ντε Μωπασάν κάποτε μπήκε μέσα στο σπίτι του και βρήκε τον εαυτό του να τον περιμένει στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. Είναι αληθινό περιστατικό. Άλλωστε, όλα τα περιστατικά είναι αληθινά, ακόμη και αυτά που φανταστήκαμε ότι είναι, αφού προκύπτουν από τους συσχετισμούς άλλων αληθινών περιστατικών –αν κόψεις ένα λουλούδι σε μικρά κομματάκια και φτιάξεις κάτι άλλο με αυτά, αυτό δεν θα είναι πάλι το λουλούδι;
Αν γύρω μας τα πράγματα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, υπάρχει άραγε κανείς που να το προσέχει όλο αυτό;
Τον 3ο αιώνα π.κ.ε. ο φιλόσοφος Εύδημος γράφει: «Αν πιστέψουμε τους Πυθαγόρειους, τα ίδια πράγματα αναπαράγονται με κάθε ακρίβεια και με κάθε λεπτομέρεια, ξανά και ξανά. Κι εσείς θα ξαναβρεθείτε μαζί μου και θα σάς επαναλάβω αυτήν την θεωρία, και το χέρι μου θα ξαναπαίξει με τούτο το ραβδί πάνω στο χώμα, και ούτω καθ’ εξής, ξανά και ξανά.»
Την κεντρική ιδέα, ο Σοπενχάουερ τη διατυπώνει ήδη από το 1843: «Το γιγνώσκον υποκείμενο δεν είναι γνωστό ως γιγνώσκον, γιατί τότε θα ήταν το αντικείμενο γνώσης ενός άλλου γιγνόσκωντος υποκειμένου, κι εκείνο, με τη σειρά του, ενός άλλου, κι ενός άλλου.» (Die Welt Als Wille Und Vorstellung, Β τόμος, κεφ. 19).
Ο Λάιμπνιτς είχε γράψει: «Αν το πνεύμα έπρεπε να ξανασκέφτεται την κάθε σκέψη του, θα αρκούσε να αντιληφθεί μια αίσθηση, για να την σκεφτεί, και για να σκεφτεί ύστερα την σκέψη, κι ύστερα την σκέψη της σκέψης, και ούτω καθεξής επ’ άπειρον.»
Μου φέρνει στον νου και τον Μπέρτραντ Ράσελ (The Analysis of Mind, 1921), που προτείνει πως ο πλανήτης έχει δημιουργηθεί πριν από λίγα λεπτά, κατοικημένος από μια ανθρωπότητα που «θυμάται» ένα απατηλό παρελθόν.
Δεν ξέρω αν οι πόλεμοι ή τα αντίθετα φιλοσοφικά ή κοινωνικά ρεύματα δημιουργούνται από αντίπαλες παρατάξεις Χρονοταξιδιωτών, που προσπαθούν να επιβάλλουν ο καθένας τη δική του άποψη στην εξέλιξη των γεγονότων και των ιδεών της ανθρωπότητας. Ομάδες ανθρώπων που έχουν την αποστολή να τροποποιήσουν το Παρελθόν, για να μεταβάλουν το Μέλλον, όπως θα συμφέρει σε ένα χωροχρονικό κέντρο εξουσίας ή στους επαναστάτες εναντίον του. Ομάδες αντίστασης που προσπαθούν να τους αποτρέψουν να το πετύχουν.
Ο Ναύαρχος Μπερντ, στο πρώτο ταξίδι του με αεροπλάνο πάνω από τον Νότιο Πόλο, άκουγε στον ασύρματο τον εαυτό του να μιλάει στον ασύρματο έναν μήνα πριν.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι συγγραφείς που έχουν διατυπώσει την άποψη ότι ζούμε μέσα σε ένα βιβλίο. (Την ιδέα νομίζω την εξέφρασε πρώτος ο Όμηρος, ότι όλα γίνονται για να καταλήξουν μέσα σε ένα βιβλίο –άλλωστε ο μεγάλος Τρωικός Πόλεμος υπάρχει πια μόνο μέσα σε ένα βιβλίο). Νιώθω κι εγώ ότι ζούμε μέσα σε ένα βιβλίο. Μας είναι άγνωστος ο Συγγραφέας του. Το Σύμπαν είναι μια βιβλιοθήκη, το ίδιο και ο νους μας. (Άλλωστε η λέξη Σύμπαν, Συν-Παν, εννοεί τα Πάντα Και Κάτι Παραπάνω από τα Πάντα –συν. Αυτή η λέξη είναι έτσι φτιαγμένη για να εννοεί και τα ράφια στα οποία είναι τοποθετημένα τα βιβλία αυτής της άπειρης βιβλιοθήκης, και, προφανώς, και τους βιβλιοθηκάριους).
Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε τι κρύβεται πίσω από τα πράγματα, αν δεν βγούμε έξω από τα πράγματα, δηλαδή έξω από την «πραγματικότητα» (την κατάσταση των πραγμάτων). Πρέπει να αποκτήσουμε αυτήν την υψηλή Εποπτεία.
Οι Υπερβόρειοι μετέδωσαν την γνώση για την ύπαρξη του Yggdrasil, του τιτάνιου ιερού δέντρου που ενώνει την Γη με τον Ουρανό και με τον Κάτω Κόσμο, έναν άξονα των πεδίων. Αγγελιαφόροι ανεβαίνουν και κατεβαίνουν από αυτήν την στήλη (κι υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν να την κόψουν), αλλά και κάποιοι από εμάς, που από τα αρχαία ακόμη χρόνια έκαναν την ανακάλυψη πως «Ό,τι Είναι Πάνω Είναι και Κάτω».
Νοήματα πίσω από τις λέξεις. Άνθρωποι μέσα στους ανθρώπους. Εικόνες πάνω από τις εικόνες. Σήματα ανάμεσα στα μηνύματα. Όνειρα μέσα σε όνειρα. (Ένας Ονειρευτής ονειρεύεται το Όνειρο μέσα στο οποίο ονειρευόμαστε). Θα συνεχίσω να ταξιδεύω, να γράφω, να αισθάνομαι, να θυμάμαι τα πάντα, να αναζητώ τα μεγάλα μυστικά, να έρχομαι από μακριά και να πηγαίνω μακριά, για πάντα και για πάντα.
Κυκλοφορώ κι εγώ ανάμεσά σας. Ατενίζω τις μυστικές θέες που διαφαίνονται από συγκεκριμένα σημεία σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας ή της νύχτας. Ξέρω τις σημαδεμένες πόρτες. Βλέπω τις λάμπες των δρόμων που αναβοσβήνουν, η τάση αυξομειώνεται μαζί με κάποιους από τους περαστικούς διαβάτες, τα φανάρια που δεν λειτουργούν, τα κινητά τηλέφωνα που δεν έχουν σήμα σε συγκεκριμένα σημεία, τα φώτα στον ουρανό, τα σκάφη από αλλού που μας παρακολουθούν από ψηλά, βλέπω κάποιους μέσα στο πλήθος των δρόμων που δεν είναι σαν τους άλλους, με βλέπουν κι αυτοί.
Ξαναδιάβασα μια παραγραφούλα του Κάρλος Καστανέντα, όπου πριν χαθεί από εδώ, έγραφε: «Έχουμε χάσει την συνδιαλλαγή μας με τον κόσμο των θαυμάτων και την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε αληθινά τον Εαυτό μας, το Σύμπαν και το Πεπρωμένο μας. Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε μοναχικά όντα που ταξιδεύουμε στο Άγνωστο, περικυκλωμένοι από το Άπειρο»
Πιστεύω ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε μία συνεχή ρήξη με το Οικείο, και να εξερευνούμε το Άγνωστο, αναζητώντας γύρω μας προεκτάσεις της πραγματικότητας, προεκτείνοντας έτσι τον εαυτό μας. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα τα καταφέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου