Και δε βρίσκω τίποτα μεμπτό σε αυτό.
Η ταμπελίτσα του «τρελογιατρού», του κοινωνικού στίγματος που συνοδεύει τις ψυχικές διαταραχές είναι γεγονός λυπηρό, απόρροια προκαταλήψεων και αμάθειας.
Πρέσβευα πάντοτε ότι οι ψυχικές διαταραχές δημιουργούν δυσκολίες στη διαπροσωπική επικοινωνία και την επαγγελματική βελτίωση, όχι τόσο για την ίδια την πάθηση αυτή καθεαυτή, αλλά περισσότερο για την αρνητική στάση των περισσότερων ανθρώπων και την έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης.
Ακούμε συνεχώς για τη γνωστή οικονομική κρίση. Μία κρίση οικονομική όμως, θεμελιώνεται και τρέφεται επάνω στην έλλειψη αξιών, παιδείας, στη φοβία και τη διάχυτη αντιπάθεια που τρέφουμε οι περισσότεροι για κάτι το οποίο φαντάζει διαφορετικό από τη δική μας στενόμυαλη οπτική.
Όταν παρκάρουμε στη θέση ενός ανάπηρου, όταν εκφοβίζουμε έναν άνθρωπο να μη μιλάει για το πρόβλημά του, επειδή φοβάται ότι θα χαρακτηριστεί «τρελός», «ψυχάκιας», «ανισόρροπος», θα απομονωθεί κοινωνικά και θα βιώσει απόρριψη.
Η αναζήτηση βοήθειας σε έναν ειδικό, δε σημαίνει ότι το άτομο είναι ανισόρροπο.
Οι δυσκολίες της ζωής ή η αδυναμία επίλυσης ενός προβλήματος, ακόμη και το αίσθημα απελπισίας δεν απορρέει πάντα από κάποια ψυχική πάθηση.
Ο κάθε άνθρωπος, εγώ, εσύ, ο δίπλα βίωσε σε κάποια στιγμή της ζωής αφόρητο ψυχικό, συναισθηματικό πόνο.
Η αναζήτηση βοήθειας δεν είναι ταμπού, ούτε αδυναμία: Είναι η απόλυτη ένδειξη ότι ένας άνθρωπος αναγνώρισε το πρόβλημά του και αναζήτησε τη λύτρωση.
Και αυτό θέλει θάρρος για να το κάνει κάποιος.
Η κατάθλιψη δε σημαίνει ότι κάποιος είναι αδύναμος. Σημαίνει ότι κάποιος άντεξε πάρα πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου