Αν περιμένεις την κατάλληλη στιγμή μπορεί να περιμένεις για πάντα

Θα έχεις περάσει πολλά τέτοια πρωινά, γεμάτα άγχος κι αμφιβολία. Να ξυπνάς και να αναρωτιέσαι πως τα έχεις κάνει έτσι σκατά, νέος άνθρωπος. Σίγουρα σε κάποια φάση της ζωής σου θα έχει τύχει να πνίγεις το θυμό σου, να χαμογελάς ευγενικά σε αγενείς ανθρώπους, να ζεις τελματωμένες σχέσεις, να κάνεις μια δουλειά που μισείς και να ζεις περιμένοντας να νιώσεις έτοιμος, μέχρι να έρθει η ώρα που θα μπορέσεις να τα τινάξεις όλα στον αέρα.

Και ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι η συνήθεια, ε; Σου απομυζά μεγατόνους ενέργειας και θέλησης, υποχθόνια, χωρίς να πάρεις χαμπάρι. Γιατί δεν έχεις χρόνο να πάρεις χαμπάρι, κι από την πολλή αναμονή καταλήγεις να ζεις μια σβολιασμένη ζωή, με φτιαχτά γέλια και τυπικά βράδια. Λίγο χρόνο χρειάζεσαι, λες. Λίγο χρόνο ακόμα, για να τα βάλεις όλα σε μια σειρά.

Όμως κανένας άνθρωπος δε γεννήθηκε για να ακολουθεί πεπατημένες οδούς, ούτε για να επιβιώνει προκειμένου να πληρώνει λογαριασμούς κι αμαρτίες. Οι άνθρωποι γεννιούνται για να δημιουργήσουν, να προσφέρουν, ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, τίποτα από αυτά δε γίνεται περιμένοντας. Το ξέρεις, αλλά κάτι δε σου επιτρέπει να κουνηθείς. «Λίγο ακόμα», μονολογείς, η σωστή ευκαιρία δε θ’ αργήσει να εμφανιστεί.

Βλέπεις, είναι περίεργα όντα οι άνθρωποι· κατά βάθος τους αρέσει να περιμένουν. Περιμένουν το Σάββατο για να διασκεδάσουν, περιμένουν ένα θαύμα για να σιάξουν τα οικονομικά τους, είναι απεγνωσμένοι να αδυνατίσουν για να μπουν στο καινούριο τους παντελόνι, καρτερούν το καλοκαίρι για να ξεκουραστούν, τις γιορτές για να φάνε του σκασμού και τη σωστή στιγμή για να δράσουν. Και το τώρα;

Περιμένουν λοιπόν, αγόγγυστα, χωρίς να συνειδητοποιούν πως όλη αυτή η αναμονή τους κάνει να υπεραναλύουν την εκάστοτε κατάσταση δηλητηριάζοντας τον αυθορμητισμό τους κι όλα αυτά τα όμορφα που μπορεί να τους χαρίσει η στιγμή και τα αμέτρητα τώρα που εσωκλείει η μέρα. Ανησυχούν κι αμφιβάλλουν για εντελώς φτιαχτά σενάρια, καταστρέφοντάς τα με την τοξικότητα που οι ίδιοι τα ποτίζουν. Απλά μένουν στο ίδιο μέρος περιμένοντας να νιώσουν έτοιμοι.

Μεταξύ μας όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερος αστικός μύθος από το «είμαι έτοιμος». Λόγου χάρη, κανείς δεν είναι έτοιμος να γίνει γονιός, γιατί δε γνωρίζει τι μπορεί να τον περιμένει. Επίσης, κανείς δεν είναι έτοιμος να εκφράσει τα συναισθήματά του όταν ξέρει πως μπορεί να τον απορρίψουν. Με τον ίδιο τρόπο κανείς δεν υπήρξε έτοιμος να ορμήσει προς νέα ξεκινήματα, όταν ο φόβος της αποτυχίας του έσφιγγε το στομάχι.

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να μαθαίνουν κάνοντας· νέοι γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς βοήθεια κι αποκτούν εμπειρία από τα λάθη τους, ερωτευμένοι που εκφράζουν τα συναισθήματά τους σε κλειστές πόρτες, κι άνθρωποι που παρατάνε αντιπαραγωγικές σπουδές για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν πως η ζωή τρέχει γρηγορότερα από αυτούς κι έχουν βαλθεί να συμπορεύονται μαζί της, όχι να την κοιτάζουν με τα κιάλια. Τους ζηλεύεις; Ποιος δε θα τους ζήλευε.

Αποφάσισε, λοιπόν, πως δεν θέλεις να ξυπνήσεις μια μέρα συνειδητοποιώντας πως είναι αργά. Ανάλαβε δράση όσο κι αν τρέμει η καρδιά σου, όσο κι αν σκαλώνει το μέσα σου. Μην αφήσεις τον εαυτό σου να μετανιώσει που δεν άρπαξε ευκαιρίες, που δε φώναξε καταπιεσμένα «τράβα γαμήσου», που δεν είπε εκείνα τα «σ’ αγαπώ ακόμα» που κρατούσε μέσα του, και που περίμενε τόσο για να πάρει μια απόφαση.

Βρόντηξε κάτω ό,τι σε βαραίνει και μάθε να μη νοσταλγείς ασφυκτικές συνήθειες· δουλειές, σχέσεις, σπίτια, ζωές, δεν έχει σημασία, αν σε πνίγουν τρέχα. Μπορεί να είναι δύσκολο, να βρεθείς στο μηδέν, να αποθυμήσεις την ασφάλειά σου, μα μη κάνεις πίσω. Κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους γιατί, όπως έχει χιλιοειπωθεί, η τύχη αγαπάει τους τολμηρούς. Ακόμα κι αν τίποτα δε μοιάζει τέλειο με την κλασική έννοια του όρου, θα σε ευχαριστεί η βεβαιότητα πως η ζωή σου πηγαίνει μπροστά, δε λιμνάζει, κι αυτό είναι παραπάνω από αρκετό, καθώς δε θα ντρέπεσαι να κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια.

Κι αν όλα αυτά σου μοιάζει κουραστικά, δεν πειράζει, ξέρεις γιατί; Γιατί είναι ακόμα πιο κουραστικό να περιμένεις την κατάλληλη ευκαιρία, να φοβάσαι μπροστά στο φόβο σου, και γιατί πρέπει επιτέλους να χωνέψεις πως καμιά φορά, το να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για τα πάντα, ίσως σημαίνει πως μπορεί να χρειαστεί να περιμένεις για πάντα. Προτίμησε λοιπόν να ανυπομονείς ελπίζοντας, παρά να αναμένεις φυτοζωώντας.

Κατάλαβε, επιτέλους, πως κανένα εχέγγυο δε δόθηκε ποτέ, που να εξασφαλίζει πως τα αύριο είναι καλύτερα από τα σήμερα, και χώνεψε πως ένα ζωντανό παρόν αναπόφευκτα δωρίζει ένα μέλλον με πολύχρωμο παρελθόν. Κι αν κάτι χρειάζεται η ανθρωπότητα στην παρούσα φάση, είναι μια πραγματικότητα πέρα από το άσπρο και το μαύρο.