Δεν είναι καταπληκτική κουβέντα; Θέλω να σας διαβάσω κάτι που μου αρέσει πολύ και που τα δείχνει ξεκάθαρα όλα αυτά. Λέγεται «κλειδωμένος μέσα». Το έχει γράψει κάποιος που λέγεται Γκούσταβσον και λέει τα εξής:
Όλη τη ζωή μου έζησα μέσα σε μια καρύδα.
Δεν είναι σπουδαίος τόπος να ζήσει κανείς; Ήταν στενόχωρα και σκοτεινά, ιδιαίτερα, το πρωί που έπρεπε να ξυριστώ. Εκείνο όμως που μ’ ενοχλούσε πιο πολύ, ήταν η έλλειψη επαφής με τον έξω κόσμο. Αν κανένας δεν έβρισκε την καρύδα και δεν αποφάσιζε να την σπάσει, ήμουνα καταδικασμένος να ζήσω όλη μου τη ζωή μέσα σε μια καρύδα. Ίσως και να πεθάνω εκεί.
Πέθανα μέσα σ’ αυτή την καρύδα. Κάνα δυο χρόνια αργότερα κάποιοι βρήκαν την καρύδα και την έσπασαν και με βρήκαν μέρα ζαρωμένο και ξεραμένο. «Τι κρίμα», είπαν, «αν τον βρίσκαμε πιο νωρίς, ίσως να μπορούσαμε να τον σώσουμε. Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι κλεισμένοι έτσι σαν κι αυτόν».
Άρχισαν λοιπόν να τριγυρίζουν και να σπάνε όλες τις καρύδες. Ήταν ανώφελο όμως. Ήταν χωρίς νόημα. Ήταν χαμένος καιρός. Άνθρωποι που αποφασίζουν να ζήσουνε μέσα σε μια καρύδα, τέτοιοι τρελοί υπάρχουν μόνο ένας στο εκατομμύριο. Γιατί, βλέπετε, δεν μπορούσα να τους πω πως έχω έναν αδελφό που ζει μέσα σ’ ένα βελανίδι.
Ας μη ζούμε μέσα σε καρύδες. Ας μη ζούμε μέσα σε βελανίδια. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος για να τον γευτούμε. Υπάρχουν απίθανα πράγματα να δούμε και να αισθανθούμε και να επιθυμήσουμε και να σκοπεύσουμε και να πετύχουμε. Είσαι ένα απίστευτο δώρο και είσαι όλος δικός σου! Δε φτιάχτηκες για να ζήσεις τη ζωή σου μέσα σε βελανίδια και καρύδες. Θα ήταν η πιο μεγάλη αμαρτία, να βιώνεις λιγότερα απ’ όσα είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου