Μπορούμε να βάλουμε ημερομηνία λήξης στα αρνητικά συναισθήματα;

Από την ημέρα που ερωτεύεσαι ο σπόρος της θλίψης φυτεύεται μέσα σου. Δίπλα στον σπόρο του ενθουσιασμού, της αγάπης, της ζήλιας. Αυτό είναι ο έρωτας. Μια χούφτα από σπόρια συναισθημάτων. Το αν θα βλαστήσει ο καθένας και πότε θα συμβεί αυτό είναι κάτι που δεν είναι στο χέρι σου να ορίσεις. Ούτε το πόσο θα μεγαλώσει και πόσο θα ζήσει. Οι στιγμές που θα σου προσφέρει αυτός ο έρωτας, αυτές είναι που θα τα ορίσουν όλα. Αυτές θα ποτίζουν και θα καλλιεργούν το έδαφος.

Πάντα όμως θα ελπίζεις αυτός ο άτιμος ο σπόρος της θλίψης να είναι κούφιος. Ή να έχει παραπέσει κάπου στην άκρη, εκεί όπου οι στιγμές δε φτάνουν και το χώμα είναι τραχύ και άγονο, εκεί που δεν μπορεί να ευδοκιμήσει ακόμη κι αν ποτιστεί. Τη στιγμή όμως που τα πρώτα φυλλαράκια του θα ξεπροβάλουν και θα νιώσεις τα πρώτα τσιμπήματα, ξέρεις πλέον ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αποτρέψεις την ανάπτυξή του. Κι αν και θα εύχεσαι να είναι απλά ένα μικρό ασθενικό χορταράκι, αυτό μπορεί να θεριεύσει και θα σε καταλάβει απ’ άκρη σ’ άκρη, σαν αναρριχητικό φυτό που απλώνεται ταχύτατα προς πάσα κατεύθυνση.

Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσες να κάνεις όταν σε κυριεύσει η ένταση βλέποντας τον εαυτό σου να βιώνει τα συμπτώματα της λύπης, είναι να προσπαθήσεις να εμποδίσεις την ανάπτυξή του. Τα δάκρυα, η απώλεια της όρεξης, η χαμένη διάθεση είναι κλαδιά που όσο τα κλαδεύεις τόσο θα μεγαλώνουν. Το συναίσθημα της θλίψης δεν είναι διακόπτης, να τον γυρνάς από το πράσινο φωτάκι στο κόκκινο. Δε χωράνε χρονικές προθεσμίες ούτε αντίστροφες μετρήσεις. Δε γίνεται στις δέκα του μήνα να είσαι στα πατώματα και στις έντεκα πρωί-πρωί να είσαι καλά επειδή έτσι έχεις ορίσει. Είναι σαν να προσπαθείς να ξεριζώσεις αυτό το αναρριχητικό φυτό όσο είναι ακόμη δυνατό, στην ανάπτυξή του. Όλο και κάποια ριζούλα θα μείνει βαθιά μέσα στο χώμα και θα ξανακάνει εμφάνιση την πιο άβολη στιγμή. Αν πιέσεις τον εαυτό σου να βγαίνει έξω ενώ έχεις ανάγκη να μείνεις μόνος, αν πιέσεις τον εαυτό σου να γελά προσποιητά ενώ έχει ανάγκη να κλάψεις, αν πιέσεις τον εαυτό σου να βρει τον επόμενό του έρωτα, αν αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι αλλόκοτα για να πείσεις εσένα και τους γύρω σου ότι είσαι καλά, τότε να ξέρεις ότι εκείνη η ριζούλα που έχει ξεμείνει, έχει αρχίσει ήδη να μεγαλώνει και πάλι. Και αυτό που της ανήκει το θέλει. Θα ξεμυτίσει ξανά και θα μεγαλώσει σε μια περίοδο της ζωής σου που δε θα το περιμένεις και δε θα είσαι έτοιμος να το διαχειριστείς. Θα το ξεριζώσεις πρόωρα και πάλι και αυτό θα βλαστάνει κάθε φορά πιο δυνατό ταλαιπωρώντας σε ξανά και ξανά.

Άσε τη θλίψη σου να κάνει τον κύκλο της. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Βίωσέ το. Άσε το να εκτονωθεί. Χωρίς χρονικές προθεσμίες και πλαίσια. Η ανάπτυξή της θα είναι ανάλογη με το πόσο καλλιέργησαν και πότισαν το σπόρο της οι στιγμές που έχεις να θυμάσαι. Κι ενώ δε θα υπάρχουν άλλες νέες στιγμές να συνεχίζουν την καλλιέργειά του, το φυτό όσο και αν μεγαλώσει, όσο χρόνο και αν πάρει, στο τέλος θα ξεραθεί. Και όταν ξεραθεί, θα το πιάσεις με τα δύο σου δάχτυλα, τόσο απαλά και χωρίς να χρειαστεί καθόλου δύναμη απλά θα το τραβήξεις προς τα επάνω και θα βγει ολόκληρο. Θα βγει από την πιο βαθιά του ρίζα και έτσι ξεραμένο καθώς θα είναι θα το ρίξεις στη φωτιά για να καεί για πάντα. Και το χώμα καθαρό ξανά, χωρίς παράσιτα, θα είναι έτοιμο να δεχτεί τα επόμενα σπόρια.