Μιλάμε τόσο πολύ για τη δυστυχία μας που καταλήγουμε να πείθουμε τον ίδιο μας τον εαυτό για την κακή μας τύχη. Όσο καλά και να είμαστε συγκριτικά, πάντα κάτι θα μας λείπει. Έτσι είναι η ανθρώπινη μας πτυχή – εγωιστική και άπληστη.
«Οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες κι απαράλλαχτες, όμως κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο», είχε γράψει ο Λέων Τολστόι στην πρώτη πρόταση στην Άννα Καρένινα το 1878. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους γενικότερα όμως. Λίγοι νοιάζονται πραγματικά για την ευτυχία σου. Γιατί αυτό εξάλλου δεν αποτελεί και είδηση όταν είσαι χαρούμενος.
Ο καθένας όμως ζει τη μιζέρια του με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Μερικοί θεωρούν πρόβλημα το να μην ξέρουν που να βγουν για ποτό/φαγητό, το να μην μπορούν να αποφασίσουν τι ρούχα να βάλουν, πώς να περάσουν τη μέρα, τι να δουν στην τηλεόραση, που να πάνε διακοπές ή άλλα τέτοια ζητήματα του λεγόμενου “πρώτου κόσμου”. Άλλοι αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά θέματα: ψάχνουν για δουλειά, σπίτι, εισόδημα, έχουν θέματα επιβίωσης ή, ακόμα σημαντικότερα, έχουν προβλήματα υγείας. Ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς, δυσκολίες υπάρχουν για όλους, απλά η κατάταξη και η προτεραιότητά τους αλλάζει συγκριτικά.
Η αλήθεια είναι πως νομίζεις ότι έχεις προβλήματα μέχρι κάποιος να σου πει τα δικά του.
Φτάνει να μπορείς και εσύ να μπεις στη θέση του, ή έστω να καταλάβεις έστω και λίγο το δικό του προβληματισμό για τα ιδιαίτερα του θέματα.
Αυτό επίσης είναι κάτι που δεν κάνουμε, ή ίσως αρνούμαστε να κάνουμε. Να δείξουμε εμπάθεια σε κάποιον ο οποίος βιώνει καταστάσεις πολύ διαφορετικές από τις δικές μας.
Λένε πως η χαρά όταν μοιράζεται διπλασιάζεται. Μα και η δυστυχία επίσης όταν αντιμετωπίζετε μαζί, ελαφραίνει. Αν δείχναμε συμπόνοια ο ένας στον άλλον αντί να προσπαθούμε να “καταστρέψουμε” ο ένας τον άλλον, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος. Και θα είχαμε και λιγότερα προβλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου