Εύκολο να στηρίζεις άλλους όταν η κατάσταση δε σε επηρεάζει

Είναι ορισμένες καταστάσεις και γεγονότα που βιώνουμε που μας κάνουν μπροστά τους να υποχωρούμε, ενώ σε άλλη περίπτωση εάν το ίδιο γεγονός συνέβαινε σε άλλον, θα δείχναμε έναν εαυτό πιο θαρραλέο και τολμηρό να το αντιμετωπίσει. Δεν είναι θέμα δειλίας, είναι η ανοχή και η αδυναμία μας να τα χειριστούμε με το ίδιο σθένος που θα μας επέτρεπε η αποστασιοποίηση. Τα χάνουμε κυριολεκτικά όταν βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με κάτι που μας αποδυναμώνει, που μας κάνει ευάλωτους ή μας στενοχωρεί. Είναι πιο εύκολο να σταθούμε στο πλευρό κάποιου που δέχεται μια προσβολή και να πετάξουμε στον θύτη ένα τόνο από επιχειρήματα για το πώς σφάλει, από το να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας τονίζοντας τους λόγους για τους οποίους αξίζουμε μια καλύτερη αντιμετώπιση.

Δεν είναι βέβαια όλοι το ίδιο, ούτε αποκλείουμε κανέναν από το να βρεθεί σε μια τέτοια θέση. Θα δίναμε τις συμβουλές μας, θα φαινόμασταν γενναίοι και δυνατοί όταν κάποιος δικός μας άνθρωπος φαινόνταν αδύναμος, αλλά ποτέ δε θα φανταζόμασταν πως αν μπει ο εαυτός μας στη θέση του ανίσχυρου, ξαφνικά όλη μας η ορμή θα μετατρεπόταν σε αμφιβολία. Ότι θα το προσπερνάγαμε κάνοντας πως ποτέ δεν έγινε ή πως θα το αφήναμε να μας επηρεάσει. Ίσως διστάζουμε να φέρουμε τον εαυτό μας νοητικά σε μια κατάσταση στενάχωρη. Σε μια από αυτές που ξαφνικά όλο το σθένος και η δύναμη που δείχναμε σε γνωστούς και φίλους, χάνεται. Χώνεται κάτω από κρεβάτια και μέσα σε ντουλάπες σαν παιδάκι που φοβήθηκε τον κρυμμένο μπαμπούλα. Ξαφνικά μοιάζουμε αδύναμοι και καθόλου άτρωτοι. Πώς όμως μπορεί το ίδιο μεμονωμένο γεγονός σε άλλη περίπτωση να βγάζει τον μαχητή από μέσα μας και στη δική μας να μας κάνει να το βάζουμε στα πόδια; Μήπως αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας λόγω της μεταβολής του δέκτη της κατάστασης; Ή μήπως αλλάζουν και οι επιρροές και οι παρεμβάσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος;

Όταν συμβαίνει κάτι σε κάποιον άλλον, νιώθουμε το δίκιο να μας πιάνει από το λαιμό και να μας πνίγει. Αντιδρούμε αμυντικά και ταυτόχρονα επιθετικά. Σαν γάτα που κάποιος πλησίασε το νεογέννητο μικρό της. Όλες οι ευαισθησίες και το δίκιο που κρύβουμε μέσα μας βγαίνει αυθόρμητα και χωρίς πολλές σκέψεις και επιφυλάξεις κινούμαστε ακαριαία και αποτελεσματικά, παρεμβαίνοντας την κατάλληλη στιγμή για να δώσουμε την πολυπόθητη λύση σαν από μηχανής θεοί. Δεν έχουμε κάτι, ή μάλλον καλύτερα κάποιον, που θα μας εμποδίσει να υπερασπιστούμε τον φίλο μας, να του προσφέρουμε την έμπρακτη βοήθειά μας τρέχοντας σε διάσωσή του. Οι επιρροές όμως αλλάζουν όταν αυτό γυρίζει προς το μέρος μας. Ξαφνικά δεν έχουμε το ρόλο του ήρωα αλλά του κυνηγημένου. Κάτι οι συμβουλές που θα ακούσουμε, κάτι τα λόγια που θα προσπαθήσουν να μεταβάλουν τις σκέψεις μας θα επηρεάσουν και την τελική έκβαση, θα καταλήξουμε είτε να δώσουμε τόπο στην οργή και να το αφήσουμε να περάσει χωρίς να κάνουμε τίποτα, βλέποντας σκέψεις διεκδίκησης του δίκιου μας σαν πιθανά «έκανε την τρίχα τριχιά», είτε να δούμε μεν το άδικο της κατάστασης, αλλά να μείνουμε εκεί προσφέροντας την υποχώρησή μας. Θα το δούμε από την οπτική του συναισθηματισμού και όχι της λογικής, θα προσπαθήσουμε να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από την πιθανότητα να πληγωθεί και να πληγώσει και θα το μεταφέρουμε στο υποσυνείδητο με την ελπίδα να θαφτεί εκεί.

Φόβος; Έλλειψη μαχητικότητας; Αποδοχή της κατάστασης; Πολλά τα ενδεχόμενα και σίγουρα κανένας δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του άλλου για το πώς αντιλαμβάνεται και πώς βιώνει το κάθε τι. Και για το λόγο αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να κρίνουμε κανέναν όταν δείχνει όχι μόνο ανοχή αλλά και αδυναμία να αντιμετωπίσει ένα συμβάν. Θα πρέπει πρώτα να φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση του πριν κρίνουμε, κανένας δε γεννήθηκε έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα και σίγουρα αυτό που χρειάζεται εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι, όχι τον σωτήρα αλλά τον άνθρωπο που θα τον στηρίξει στην απόφαση που θα πάρει. Θα τον ενθαρρύνει ακόμα και αν έκανε το μεγαλύτερο λάθος. Δε θέλει υπερασπιστές η ζωή ούτε ήρωες, αλλά ανθρώπους που θα δείξουν τη βοήθειά τους με το να εμψυχώσουν εκείνον που θα έρθει αντιμέτωπος με μια δυσάρεστη κατάσταση.

Δεν είμαστε άτρωτοι και η ζωή μάς βάζει καθημερινά σε δοκιμασίες που θα μας φτάσουν στα όριά μας, θα μας λυγίσουν αλλά θα μας κάνουν και δυνατούς. Τα ίδια γεγονότα άλλοτε θα τα βλέπουμε σαν πετραδάκια και άλλοτε σαν βουνά απροσπέλαστα. Σίγουρα όταν τις συνέπειες δε θα τις δεχτούμε εμείς, είναι όλα ευκολότερα αφού δρούμε εκ του ασφαλούς. Όταν όμως είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε τα πυρά, τότε ο τρόπος που σκεφτόμαστε αλλάζει ακαριαία. Και ίσως αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτούμε και να συνεχίσουμε έτσι να προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε περιπτώσεις άλλων αλλά και να δεχόμαστε τη στήριξη σε στιγμές που την έχουμε ανάγκη.