ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Αἴας (263-283)

ΧΟ. ἀλλ᾽ εἰ πέπαυται, κάρτ᾽ ἂν εὐτυχεῖν δοκῶ·

φρούδου γὰρ ἤδη τοῦ κακοῦ μείων λόγος.
265 ΤΕΚ. πότερα δ᾽ ἄν, εἰ νέμοι τις αἵρεσιν, λάβοις,
φίλους ἀνιῶν αὐτὸς ἡδονὰς ἔχειν,
ἢ κοινὸς ἐν κοινοῖσι λυπεῖσθαι ξυνών;
ΧΟ. τό τοι διπλάζον, ὦ γύναι, μεῖζον κακόν.
ΤΕΚ. ἡμεῖς ἄρ᾽ οὐ νοσοῦντος ἀτώμεσθα νῦν.
270 ΧΟ. πῶς τοῦτ᾽ ἔλεξας; οὐ κάτοιδ᾽ ὅπως λέγεις.
ΤΕΚ. ἁνὴρ ἐκεῖνος, ἡνίκ᾽ ἦν ἐν τῇ νόσῳ,
αὐτὸς μὲν ἥδεθ᾽ οἷσιν εἴχετ᾽ ἐν κακοῖς,
ἡμᾶς δὲ τοὺς φρονοῦντας ἠνία ξυνών·
νῦν δ᾽ ὡς ἔληξε κἀνέπνευσε τῆς νόσου,
275 κεῖνός τε λύπῃ πᾶς ἐλήλαται κακῇ
ἡμεῖς θ᾽ ὁμοίως οὐδὲν ἧσσον ἢ πάρος.
ἆρ᾽ ἔστι ταῦτα δὶς τόσ᾽ ἐξ ἁπλῶν κακά;
ΧΟ. ξύμφημι δή σοι καὶ δέδοικα μὴ ᾽κ θεοῦ
πληγή τις ἥκει. πῶς γάρ, εἰ πεπαυμένος
280 μηδέν τι μᾶλλον ἢ νοσῶν εὐφραίνεται;
ΤΕΚ. ὡς ὧδ᾽ ἐχόντων τῶνδ᾽ ἐπίστασθαί σε χρή.
ΧΟ. τίς γάρ ποτ᾽ ἀρχὴ τοῦ κακοῦ προσέπτατο;
δήλωσον ἡμῖν τοῖς ξυναλγοῦσιν τύχας.

***

ΧΟ. Αν η τρέλα του έχει κοπάσει, τότε νιώθω κι εγώ
μεγάλη ανακούφιση· αφού το κακό που έχει φύγει,
λίγο πια λογαριάζεται.
ΤΕ. Τί ωστόσο απ᾽ τα δυο, αν ήταν στο χέρι σου, θα είχες
διαλέξει; να νιώθεις φιλήδονος, αφήνοντας λυπημένους
τους φίλους; ή συμπάσχοντας κι εσύ να υποφέρεις;
ΧΟ. Διπλό, κυρά μου, το κακό, γίνεται πιο μεγάλο.
ΤΕ. Γι᾽ αυτό κι εμείς τώρα διπλά υποφέρουμε,
που το κακό υποχώρησε.
270 ΧΟ. Τί πάει να πει ο λόγος σου; δεν έπιασα το νόημα.
ΤΕ. Αυτός ο δύστυχος, όσο η παραφορά κρατούσε,
ο ίδιος ηδονίζονταν με το κακό που τον παγίδεψε,
ενώ σ᾽ εμάς, που το μυαλό μας είναι καθαρό,
θλίψη βαριά μάς προξενούσε.
Τώρα ωστόσο που η παραφορά του πέρασε,
εκείνος έχει βυθιστεί σε λύπη ασήκωτη,
αλλά κι ο πόνος ο δικός μας δεν λέει να λιγοστέψει.
Δεν έγινε έτσι το κακό από απλό διπλό;
ΧΟ. Είμαι της ίδιας γνώμης, με συνεπαίρνει ακόμη
ο φόβος μήπως έπεσε στο κεφάλι του πλήγμα
θεήλατο. Αλλιώς πώς εξηγείται που δεν αισθάνεται
280 κάποια αλάφρωση, μόλο που πέρασε η αρρώστια;
ΤΕ. Πώς έγινε αυτό που έγινε, θα πρέπει να το μάθεις
ΧΟ. Πες το από την αρχή, πώς τον εδάμασε η συμφορά,
φανέρωσέ το και σ᾽ εμάς που συμπονούμε.