(desunt uersus fere x)
[. . .] ε.[.]υπερ[
]ονε τι λυπῆσαί με δεῖ [
ὀδ]υνηρόν ἐστιν· ἡμάρτηκα γάρ.
[. . .]ω τοῦτ᾽ ἐσόμενον λογίζομαι.
5 οἶμαι] δὲ τοῦτ᾽ ἂν εὐλόγως ὑμῖν ποεῖν
[. . .] τὸν ἐκείνου διεξελθὼν τρόπον.
οἷς μὲν] ἐτρύφησα τῷ τότ᾽ εὐθέως χρόνῳ
ὢν παι]δίον, μεμνημένος σαφῶς ἐῶ·
εὐεργέ]τει γὰρ ταῦτά μ᾽ οὐ φρονοῦντά πω.
10 εἶτ᾽ ἐν]εγράφην οὐδὲν διαφέρων οὐδενός·
τὸ λεγό]μενον δὴ τοῦτο «τῶν πολλῶν τις» ὤν,
πέφυκ]α μέντοι, νὴ Δί᾽, ἀθλιώτερος·
οὐδὲν] γάρ ἐσμεν. τῷ χορηγεῖν διέφερον
τῇ τε] φιλοτιμίᾳ· κύνας γὰρ ἔτρεφέ μοι
15 ἵππο]υς· ἐφυλάρχησα λαμπρῶς· τῶν φίλων
τοῖς] δεομένοις τὰ μέτρι᾽ ἐπαρκεῖν ἐδυνάμην·
δι᾽ ἐκεῖνον ἦν ἄνθρωπος. ἀστείαν δ᾽ ὅμως
τούτων χάριν τιν᾽ ἀπεδίδουν· ἦν κόσμιος.
μετὰ τοῦτο συνέβη —καὶ γὰρ ἅμα τὰ πράγματα
20 ἡμῶν δίειμι πάντ᾽· ἄγω γάρ πως σχολήν—
Σαμίας ἑταίρας εἰς ἐπιθυμίαν τινὰ
ἐλθεῖν ἐκεῖνον, πρᾶγμ᾽ ἴσως ἀνθρώπινον.
ἔκρυπτε τοῦτ᾽, ᾐσχύνετ᾽· ᾐσθόμην ἐγὼ
ἄκοντος αὐτοῦ διελογιζόμην θ᾽ ὅτι
25 ἂν μὴ γένηται τῆς ἑταίρας ἐγκρατής,
ὑπ᾽ ἀντεραστῶν μειρακίων ἐνοχλήσεται,
τοῦτο ‹δὲ› ποῆσαι δι᾽ ἔμ᾽ ἴσως αἰσχύνεται·
. .]ω λαβεῖν ταύτην τὸ μεν[.]. . . πε[
. .]. οσε[.].
[. . .] ε.[.]υπερ[
]ονε τι λυπῆσαί με δεῖ [
ὀδ]υνηρόν ἐστιν· ἡμάρτηκα γάρ.
[. . .]ω τοῦτ᾽ ἐσόμενον λογίζομαι.
5 οἶμαι] δὲ τοῦτ᾽ ἂν εὐλόγως ὑμῖν ποεῖν
[. . .] τὸν ἐκείνου διεξελθὼν τρόπον.
οἷς μὲν] ἐτρύφησα τῷ τότ᾽ εὐθέως χρόνῳ
ὢν παι]δίον, μεμνημένος σαφῶς ἐῶ·
εὐεργέ]τει γὰρ ταῦτά μ᾽ οὐ φρονοῦντά πω.
10 εἶτ᾽ ἐν]εγράφην οὐδὲν διαφέρων οὐδενός·
τὸ λεγό]μενον δὴ τοῦτο «τῶν πολλῶν τις» ὤν,
πέφυκ]α μέντοι, νὴ Δί᾽, ἀθλιώτερος·
οὐδὲν] γάρ ἐσμεν. τῷ χορηγεῖν διέφερον
τῇ τε] φιλοτιμίᾳ· κύνας γὰρ ἔτρεφέ μοι
15 ἵππο]υς· ἐφυλάρχησα λαμπρῶς· τῶν φίλων
τοῖς] δεομένοις τὰ μέτρι᾽ ἐπαρκεῖν ἐδυνάμην·
δι᾽ ἐκεῖνον ἦν ἄνθρωπος. ἀστείαν δ᾽ ὅμως
τούτων χάριν τιν᾽ ἀπεδίδουν· ἦν κόσμιος.
μετὰ τοῦτο συνέβη —καὶ γὰρ ἅμα τὰ πράγματα
20 ἡμῶν δίειμι πάντ᾽· ἄγω γάρ πως σχολήν—
Σαμίας ἑταίρας εἰς ἐπιθυμίαν τινὰ
ἐλθεῖν ἐκεῖνον, πρᾶγμ᾽ ἴσως ἀνθρώπινον.
ἔκρυπτε τοῦτ᾽, ᾐσχύνετ᾽· ᾐσθόμην ἐγὼ
ἄκοντος αὐτοῦ διελογιζόμην θ᾽ ὅτι
25 ἂν μὴ γένηται τῆς ἑταίρας ἐγκρατής,
ὑπ᾽ ἀντεραστῶν μειρακίων ἐνοχλήσεται,
τοῦτο ‹δὲ› ποῆσαι δι᾽ ἔμ᾽ ἴσως αἰσχύνεται·
. .]ω λαβεῖν ταύτην τὸ μεν[.]. . . πε[
. .]. οσε[.].
***
Η σκηνή στην Αθήνα: δείχνει δύο σπίτια, του Δημέα και του Νικηράτου. Εισέρχεται ο Μοσχίων, γιος του Δημέα.[ΜΟΣΧΙΩΝ]
(λείπουν περίπου 10 στίχοι)
Λυπάμαι πολύ που πρέπει
να στενοχωρήσω τον πατέρα μου. Έχω φταίξει.
Θα το μάθει, όπως λογαριάζω, τώρα που έρχεται.
5 Αλλά καλύτερα να τα πω σε σας, αφού σας
περιγράψω τον χαρακτήρα του.
Από μικρό παιδί με έχει καλομάθει — τα θυμάμαι
καλά, αλλά τα αφήνω. Τότε ακόμη ήμουν ανώριμος.
10 Έγινα δεκαοκτώ χρονών, όπως όλα τα παιδιά.
Όπως λέει η παροιμία «ένας από τον σωρό».
Όμως από τη μοίρα μου, μα τον Δία, είμαι
ο πιο δυστυχισμένος. Αλήθεια, τίποτε δεν είμαστε!
Η διαφορά μου ήταν ότι έγινα χορηγός
15 και πήρα αξιώματα. Μου είχε σκυλιά και άλογα.
Έλαμψε το ιππικό της φυλής μου με μένα αρχηγό.
Είχα τα μέσα να βοηθώ στην ανάγκη τους φίλους μου.
Χάρη σ᾽ εκείνον ήμουν άνθρωπος. Όμως του τα
ανταπέδιδα αυτά όπως μπορούσα: ήμουνα
τύπος και υπογραμμός στη συμπεριφορά μου.
Ύστερα συνέβη —όλα τα δικά μας θα σας τα πω,
20 μια κι έχω χρόνο στη διάθεσή μου—
συνέβη λοιπόν εκείνος να ερωτευθεί μια εταίρα
από τη Σάμο, πράγμα φυσικό κι ανθρώπινο.
Αυτό το έκρυβε, ντρεπότανε. Εγώ, χωρίς εκείνος
να θέλει, το έμαθα και σκέφτηκα, πως αν δεν
25 γίνει δική του η γυναίκα, θα έχει φασαρίες
με τους νεαρούς αντεραστές του,
αλλά αυτό, ίσως ντρεπόταν εμένα, να το κάνει.
Εγώ [βοήθησα] να την πάρει στο σπίτι να συζήσουν
(λείπουν περίπου 20 στίχοι)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου