– Κικιρίκου! φώναζε κάθε τόσο. Με βλέπετε εµένα; Έχω την πιο δυνατή φωνή! Το λειρί µου είναι κόκκινο και µεγάλο και τα φτερά µου πλουµιστά! Κι όσο για τα νύχια µου, µπορώ µ’ αυτά να νικήσω οποιονδήποτε κόκορα στον κόσµο!
Και δώσ’ του κι έκανε συνέχεια βόλτες στην αυλή και καµάρωνε.
– Κικιρίκου! άρχιζε πάλι χωρίς να κουράζεται. Εµπρός, λοιπόν, ποιος κόκορας θέλει να παραβγεί µαζί µου στη δυνατή φωνή; Ποιος κόκορας έχει τη δική µου πολύχρωµη ουρά; Κικιρίκου! Εγώ είµαι ο θαυµαστός κόκορας!
Μια µέρα, τα παιδάκια του σπιτιού άφησαν στην αυλή ένα µικρό αµαξάκι, ένα παιχνιδάκι που τους το είχε αγοράσει ο πατέρας τους.
– Αυτό το αµαξάκι µου αρέσει! είπε ο φαντασµένος κόκκορας. Μ’ αυτό το αµάξι πρέπει να ταξιδέψω σ’ όλο τον κόσµο, να µε δουν όλες οι κότες και τα κοκκόρια και να θαυµάσουν την οµορφιά, τη δύναµη και τη µεγαλοπρέπεια µου.
∆υο γάτοι που τον άκουσαν, τον πλησίασαν και του είπαν: – Ναι, αυτό το αµάξι ταιριάζει στην αρχοντιά σου! Ανέβα επάνω κι εµείς θα το σύρουµε και θα σε γυρίσουµε σε όλο τον κόσµο.
– Μπράβο! φώναξε ο κόκκορας. Ωραία ιδέα. Ας ξεκινήσουµε! Εσείς θα γίνετε τ’ άλογα της άµαξας µου!
Πήδησε µε καµάρι στο αµάξι, οι δυο γάτοι άρχισαν να το τραβούν και βγήκαν από την αυλή.
– Πιο γρήγορα! φώναζε ο φαντασµένος κόκκορας. Πιο γρήγορα! Να δει ο κόσµος όλος την αφεντιά µου! Να θαυµάσει τη δύναµη και την οµορφιά µου!
Μα, στη γωνία του κήπου οι γάτοι σταµάτησαν, όρµησαν πάνω στον κόκκορα και… τον έφαγαν! Ήταν δυο πονηροί γάτοι που κατάφεραν να τον βγάλουν από την αυλή για να τον φάνε µε την ησυχία τους. Κι αυτός ο φαντασµένος τους πίστεψε…
Γιατί πρέπει να ξέρετε ότι όλοι οι φαντασµένοι είναι κουτοί. Όχι µόνο τα κοκκόρια, αλλά και οι άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν αξία είναι απλοί, ενώ οι κουτοί είναι καυχησιάρηδες και φαντασµένοι.
MYΘΟΙ ΑΙΣΩΠΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου