Η φύση επιλέγει πάντα τον απλούστερο δρόμο

Η φύση έχει εμπνεύσει μεγαλοφυΐες σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα και τις εποχές, και ο Αϊνστάιν δεν αποτελούσε εξαίρεση. Η σιωπηλή περιπέτεια των φυτών και η αρμονία των άγριων ζώων τον εντυπωσίαζαν, σε αντίθεση με τις προσπάθειες των ανθρώπων να τα περιπλέξουν όλα.

Δεκαετίες πριν, ο Χένρυ Ντέιβιντ Θορό και ο αρχιτέκτονας Αντόνι Γκαουντί έκαναν άρμα τους το μήνυμα της φύσης και την επιστροφή στην απλότητα της ζωής.

Ο Θορό έφτασε ακόμα και να αισθανθεί στην ίδια του την ύπαρξη τη ζωή της φύσης, περνώντας δυο χρόνια χωμένος σε ένα δάσος κοντά στο Γουόλντεν Ποντ. Ο Γκαουντί το έκανε δημιουργώντας όλο το έργο του υπό τις διδαχές των δέντρων, των λουλουδιών και του φυσικού περιβάλλοντος.

Όπως έλεγε ο Θορό: «Όταν ένας άνθρωπος καταφέρει τα αναγκαία για να ζει, υπάρχει γι’ αυτόν άλλη εναλλακτική από το να τρέχει πίσω από το επιπόλαιο, δηλαδή την περιπέτεια της ζωής, καθώς έχει αρχίσει η ανεξαρτητοποίησή του από την ταπεινότερη προσπάθεια».

Υπήρξε ένας άνθρωπος ο οποίος, με την ενσωμάτωσή του στη φύση, μας άφησε τόσο καθαρά μαθήματα όπως αυτό που παρατίθεται στην ακόλουθη φράση:

«Πήγα στα δάση γιατί ήθελα να ζήσω χωρίς βιασύνη. Ήθελα να ζήσω έντονα και να ρουφήξω όλο τον χυμό της ζωής. Να εγκαταλείψω όλα όσα δεν ήταν ζωή, για να μην ανακαλύψω, τη στιγμή του θανάτου μου, ότι δεν έχω ζήσει». Ή: «Οι περισσότερες από τις πολυτέλειες και πολλές από τις αποκαλούμενες ανέσεις της ζωής όχι μόνο δεν είναι απαραίτητες αλλά καταλήγουν να είναι ολοφάνερα εμπόδια για την πνευματική εξύψωση της ανθρωπότητας».

Όμως η φύση δε μας εκπαιδεύει μόνο στην τέχνη της απλότητας. Μας διδάσκει επίσης τη μαγεία του προσωρινού, τη διαρκή αλλαγή στην οποία υποβάλλονται oι κύκλοι της ζωής, την κάθε στιγμή. Η φύση είναι ένα ανοιχτό βιβλίο στο οποίο, αν αφήσουμε στην άκρη τις βιασύνες, θα βρούμε τις αναγκαίες πηγές έμπνευσης για να ανακαλύψουμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε.