Μάθαμε να κοσκινίζουμε το συναίσθημά μας και να αμφισβητούμε τα ταλέντα μας

Η σχέση με τον εαυτό μας παίζει να είναι η πιο κακοποιημένη σχέση της ζωής μας. Μας έμαθαν από νωρίς να λογοκρίνουμε τα πάντα πάνω μας γιατί έτσι τους έμαθαν κι εκείνους. Μάθαμε ότι αξίζουμε μόνο όταν έχουμε τα σωστά λεφτά, τη σωστή σχέση και τα σωστά κιλά, εννοείται όλα μαζί συνδυαστικά.

Καθένας μας μέσα του έχει ένα μικρό παιδάκι που πονάει. Πονάει γιατί ποτέ δεν χόρτασε αγάπη κι αποδοχή. Πάντα υπήρχε μια μεζούρα, ένας δοσομετρητής, ένας κόφτης και στα έκοβε εκεί που τα είχες πιο πολύ ανάγκη.

Μετά το τροπάρι το μάθαμε μόνοι μας, για να μη χρειαζόμαστε τους άλλους να μας βασανίζουν. Να μπορούμε και μόνοι μας.

Μάθαμε λοιπόν να λογοκρίνουμε την άποψή μας, να κοσκινίζουμε το συναίσθημά μας, να αμφισβητούμε τα ταλέντα μας, να θάβουμε την αληθινή μας σεξουαλικότητα. Και καταλήξαμε τελικά να συγκατοικούμε με έναν εσωτερικό δυνάστη που μας κλέβει το χαμόγελο, μαζί και τη ζωή. Κι η πλάκα είναι ότι νομίζεις ότι στην κλέβουν οι άλλοι, αλλά στην τελική εσύ την κλέβεις.

Περνάς από τον καθρέφτη και μόνο κουσούρια βλέπεις. Το μάτι πέφτει μόνο στις ατέλειες, ορατές κι αόρατες. Κι όμως αυτές οι ατέλειες είναι η αληθινή σου ομορφιά. Αυτή που δεν σου έμαθαν να αγαπάς.

Κι οι άλλοι σου λένε ότι αξίζεις κι είσαι ο μόνος που δεν το βλέπεις. Και σου λένε ότι είσαι όμορφος και χαμογελάς αμήχανα. Κι ο λόγος που βγάζεις όλη σου την αυστηρότητα στους άλλους και δυστυχώς και στα παιδιά σου, είναι επειδή την βγάζεις πρώτα από όλα στον εαυτό σου. Δυσκολεύεσαι να βρεις το καλό πάνω σου.

Κι όμως η ποιότητα της ζωής σου είναι η ποιότητα της σχέσης σου με τον εαυτό σου. Αυτή είναι η αλήθεια.

Και δώστου κι εξαντλείς την αυστηρότητα στο μικρό παιδάκι που έχεις μέσα σου. Το μαλώνεις, του φωνάζεις, το μειώνεις. Κι αυτό το έρμο δώστου και συρρικνώνεται. Και διψάει για κατανόηση κι επιείκεια. Αλλά εσύ με το που ακούς για επιείκεια τσιτώνεις. Και δώστου κι άλλο μαστίγιο.

Επιείκεια φίλε μου δεν είναι να σου χαριστείς. Επιείκεια όμως είναι να σταματήσεις επιτέλους να εξαντλείς την αυστηρότητα πάνω σου. Πάνω σε αυτό το παιδάκι που σε κοιτάζει φοβισμένο, τρέμοντας την επόμενη έκρηξή σου.

Αλλά μας έμαθαν ότι κι η αυτοεκτίμηση είναι κι αυτή απαγορευμένος καρπός. Μας έμαθαν ότι η πραγματική αυτοαποδοχή κι αυτοαγάπη είναι στην τελική κομπασμός κι αλαζονεία και ναρκισσισμός. Και δώστου το παιδάκι μέσα σου να πονάει, να στενοχωριέται και στο τέλος να αρρωσταίνει. Κι εσύ το πηγαίνεις σε γιατρούς, αλλά μόνο εσύ μπορείς να το θεραπεύσεις φίλε μου.

Μόνο εσύ μπορείς να θεραπεύσεις τις πληγές που έχεις μέσα σου. Μόνο εσύ μπορείς να σε αγαπήσεις πραγματικά.

Και να σου πω και κάτι τελευταίο: Μόνο αυτό το παιδάκι έχεις στην τελική φίλε μου. Μόνοι σας ήρθατε και μόνοι σας θα φύγετε από τον κόσμο αυτό. Ούτε με τα παιδιά σου, ούτε με τα λεφτά σου, ούτε καν με το βρακί σου. Μόνος σου με το δικό σου παιδάκι ήρθες και μόνος σου με το δικό σου παιδάκι θα φύγεις. Κι έχεις μόνο μια επιλογή: να το αγαπήσεις.

Εγώ το δικό μου το παιδάκι το έχω κακοποιήσει αφάνταστα στο παρελθόν. 40 χρόνια ανύπαρκτης αυτοεκτίμησης, εσωτερικής θλίψης κι αρρώστιας για να μάθω επιτέλους να το αποδέχομαι και να το αγαπώ χωρίς κανένα όρο και καμία προϋπόθεση. Κι όταν το αγάπησα πραγματικά, τότε μόνο λυτρώθηκα.