Πως να μην διατηρηθούν συμπεριφορές από αυτό που ήμαστε κάποτε, αφού εξακολουθεί πραγματικά να ζει μέσα μας;Εξακολουθούμε να είμαστε οι έφηβοι, τα μικρά παιδιά και τα μωρά που ήμαστε κάποτε.
Κατοικούν μέσα μας τα μικρά παιδιά που υπήρξαμε κάποτε. Όμως…
Αυτά τα μικρά παιδιά μας κάνουν εξαρτημένους.
Εμφανίζεται αυτό το μικρό παιδί και γίνεται κύριος της προσωπικότητας μου:
Γιατί είμαι φοβισμένος,
γιατί κάτι μου συμβαίνει,
γιατί έχω ένα πρόβλημα,
γιατί τα έχω χαμένα,
γιατί νιώθω ότι η ζωή μου πήγε χαμένη…
Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η μόνη λύση είναι να βρεθεί κάποιος, ένας ενήλικος, να με αναλάβει. Αυτός είναι ο λόγος που δεν πιστεύω στην ανεξαρτησία.
Γιατί δεν μπορώ να αρνηθώ το μικρό παιδί που ζει μέσα μου.
Γιατί δεν πιστεύω ότι αυτό το παιδάκι μπορεί στ’ αλήθεια να με αναλάβει.
Πιστεύω, βέβαια, ότι υπάρχει κι ένας ενήλικος μέσα μου, όταν πλέον είμαι ενήλικος.
Αυτός ο ενήλικος, και όχι κάποιος άλλος, είναι που θα αναλάβει το μικρό παιδί που έχω μέσα μου.
Αυτό είναι αυτοεξάρτηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου