Όταν σμικρύνομαι στα μάτια όλου του κόσμου,μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ,
τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου
κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό,
και με φαντάζομαι να ‘μουν αλλιώς πλασμένος,
να ‘χω την τέχνη του ενός, το νού του άλλου,
ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένους,
και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου∙
κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω,
σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου
κορυδαλλός που από τη μαύρη γη τον αίνο
ξυπνά και ψέλνει προς το φως του παραδείσου.
Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος
που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.
William Shakespeare, Σονέτο 29
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου