ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλεῖδαι (329-352)

ΧΟ. ἀεί ποθ᾽ ἥδε γαῖα τοῖς ἀμηχάνοις
330 σὺν τῶι δικαίωι βούλεται προσωφελεῖν.
τοιγὰρ πόνους δὴ μυρίους ὑπὲρ φίλων
ἤνεγκε καὶ νῦν τόνδ᾽ ἀγῶν᾽ ὁρῶ πέλας.
ΔΗ. σοί τ᾽ εὖ λέλεκται καὶ τὰ τῶνδ᾽ αὐχῶ, γέρον,
τοιαῦτ᾽ ἔσεσθαι· μνημονεύσεται χάρις.
335 κἀγὼ μὲν ἀστῶν σύλλογον ποιήσομαι,
τάξω δ᾽ ὅπως ἂν τὸν Μυκηναίων στρατὸν
πολλῆι δέχωμαι χειρί· πρῶτα μὲν σκοποὺς
πέμψω πρὸς αὐτόν, μὴ λάθηι με προσπεσών·
ταχὺς γὰρ Ἄργει πᾶς ἀνὴρ βοηδρόμος·
340 μάντεις τ᾽ ἀθροίσας θύσομαι. σὺ δ᾽ ἐς δόμους
σὺν παισὶ χώρει, Ζηνὸς ἐσχάραν λιπών.
εἰσὶν γὰρ οἵ σου, κἂν ἐγὼ θυραῖος ὦ,
μέριμναν ἕξουσ᾽. ἀλλ᾽ ἴθ᾽ ἐς δόμους, γέρον.
ΙΟ. οὐκ ἂν λίποιμι βωμόν, εὐξόμεσθα δὲ
345 ἱκέται μένοντες ἐνθάδ᾽ εὖ πρᾶξαι πόλιν.
ὅταν δ᾽ ἀγῶνος τοῦδ᾽ ἀπαλλαχθῆις καλῶς,
ἴμεν πρὸς οἴκους. θεοῖσι δ᾽ οὐ κακίοσιν
χρώμεσθα συμμάχοισιν Ἀργείων, ἄναξ·
τῶν μὲν γὰρ Ἥρα προστατεῖ, Διὸς δάμαρ,
350 ἡμῶν δ᾽ Ἀθάνα. φημὶ δ᾽ εἰς εὐπραξίαν
καὶ τοῦθ᾽ ὑπάρχειν, θεῶν ἀμεινόνων τυχεῖν·
νικωμένη γὰρ Παλλὰς οὐκ ἀνέξεται.

***
ΧΟΡ. Πάντα τους έρημους η χώρα μας ετούτη
330 ναν τους συντρέχει με το δίκιο επιθυμάει.
Υπόφερεν άμετρους πόνους για τους φίλους
και τώρα βλέπω νέον κίνδυνο σιμά μας.
ΔΗΜ. Καλά μίλησες, γέροντα· και θαρρώ πως τέτοια
θα γίνουν τα παιδιά: τη χάρη θα θυμούνται.
Τώρα εγώ σύναξη των πολιτών θα κάμω
και θα κοιτάξω να δεχτώ των Μυκηναίων
το στράτεμα με δύναμη πολλήν, και πρώτα
σκοπούς θα στείλω, μήπως ξαφνικά μας πέσουν·
γιατί ᾽ναι γρήγορος δρομέας ο κάθε Αργίτης·
340 τους μάντεις έπειτα θα μάσω να θυσιάσουν,
και αφήνοντας συ τον βωμό πήγαινε μέσα
με τα παιδιά κι είναι τους ποιοι, κι αν εγώ λείπω,
που θα φροντίσουνε για σένα. Λοιπόν, σύρε!
ΙΟΛ. Δεν παρατάμε τον βωμό και θα ευχηθούμε
ικέτες μένοντας η πόλη να ευτυχήσει·
κι όταν καλά απ᾽ τον κίνδυνον αυτόν γλιτώσει,
θα μπούμε στο παλάτι. Κι έχουμε βοηθούς μας
όχι κατώτερους θεούς απ᾽ τους Αργίτες·
του Δία η γυναίκα προστατεύει τους, η Ήρα,
350 κι εμάς πάλ᾽ η Αθηνά· και λέω πως για καλό μας
εμείς καλύτερους θεούς έχουμε τύχει·
γιατί δεν δέχεται να νικηθεί η Παλλάδα.