ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλεῖδαι (574-607)

ΜΑ. ὦ χαῖρε, πρέσβυ, χαῖρε καὶ δίδασκέ μοι
575 τοιούσδε τούσδε παῖδας, ἐς τὸ πᾶν σοφούς,
ὥσπερ σύ, μηδὲν μᾶλλον· ἀρκέσουσι γάρ.
πειρῶ δὲ σῶσαι μὴ θανεῖν, πρόθυμος ὤν·
σοὶ παῖδές ἐσμεν, σαῖν χεροῖν τεθράμμεθα·
ὁρᾶις δὲ κἀμὲ τὴν ἐμὴν ὥραν γάμου
580 διδοῦσαν, ἀντὶ τῶνδε κατθανουμένην.
ὑμεῖς τ᾽, ἀδελφῶν ἡ παροῦσ᾽ ὁμιλία,
εὐδαιμονοῖτε καὶ γένοιθ᾽ ὑμῖν ὅσων
ἡμὴ πάροιθε καρδία σφαλήσεται.
καὶ τὸν γέροντα τήν τ᾽ ἔσω γραῖαν δόμων
585 τιμᾶτε πατρὸς μητέρ᾽ Ἀλκμήνην ἐμοῦ
ξένους τε τούσδε. κἂν ἀπαλλαγὴ πόνων
καὶ νόστος ὑμῖν εὑρεθῆι ποτ᾽ ἐκ θεῶν,
μέμνησθε τὴν σώτειραν ὡς θάψαι χρεών·
κάλλιστά τοι δίκαιον· οὐ γὰρ ἐνδεὴς
590 ὑμῖν παρέστην ἀλλὰ προύθανον γένους.
τάδ᾽ ἀντὶ παίδων ἐστί μοι κειμήλια
καὶ παρθενείας, εἴ τι δὴ κατὰ χθονός.
εἴη γε μέντοι μηδέν· εἰ γὰρ ἕξομεν
κἀκεῖ μερίμνας οἱ θανούμενοι βροτῶν,
595 οὐκ οἶδ᾽ ὅποι τις τρέψεται· τὸ γὰρ θανεῖν
κακῶν μέγιστον φάρμακον νομίζεται.
ΙΟ. ἀλλ᾽, ὦ μέγιστον ἐκπρέπουσ᾽ εὐψυχίαι,
πασῶν γυναικῶν, ἴσθι, τιμιωτάτη
καὶ ζῶσ᾽ ὑφ᾽ ἡμῶν καὶ θανοῦσ᾽ ἔσηι πολύ.
600καὶ χαῖρε· δυσφημεῖν γὰρ ἅζομαι θεὰν
ἧι σὸν κατῆρκται σῶμα, Δήμητρος κόρην.
ὦ παῖδες, οἰχόμεσθα· λύεται μέλη
λύπηι· λάβεσθε κἀς ἕδραν μ᾽ ἐρείσατε
αὐτοῦ πέπλοισι τοῖσδε κρύψαντες, τέκνα.
605 ὡς οὔτε τούτοις ἥδομαι πεπραγμένοις
χρησμοῦ τε μὴ κρανθέντος οὐ βιώσιμον·
μείζων γὰρ ἄτη· συμφορὰ δὲ καὶ τάδε.

***
ΜΑΚ. Ω χαίρε, γέροντα, χαίρε και μάθαινέ μου
τα παιδιά να ᾽ναι σοφά στο κάθε πράμα, όσο
εσύ κι όχι περσότερο, γιατί τους φτάνει.
Προσπάθα ναν τα σώσεις πρόθυμος ακόμα
και ν᾽ αποθάνεις· τι ᾽μαστε δικά σου τέκνα·
συ μας μεγάλωσες! Βλέπεις την ελικιά μου,
580 την ώριμη για γάμο, πως γι᾽ αυτά τη δίνω!
Και σεις, ω αδέρφια μου σφιγμένα εδώ μπροστά μου,
καλοτυχείτε κι είθε να σας γίνουν όλα
που δίνεται τώρα γι᾽ αυτά σφαχτό η καρδιά μου!
Και τιμάτε τον γέροντα και του πατρός μας
τη γριά μητέρα, την Αλκμήνην, που κλεισμένη
κάθεται μέσα· κι όταν θέλετε γλιτώσει
από τα βάσανα και γυρισμό σάς δώσουν
οι θεοί, να θυμηθείτε πως πρέπει τότε
590 την που σας έσωσε να θάφτε· τι ᾽ναι δίκιο.
Για σας δεν φειδωλεύτηκα τον εαυτό μου!
Αυτόν τον θησαυρό αντίς παιδιά θενά ᾽χω
και παρθενιάν, αν είναι τίποτες στον Άδη·
κι άμποτες να μην είναι τίποτες, τι, αν έχουν
φροντίδες κι εκεί κάτου όσοι πεθαίνουν, τότε
δεν ξέρω πού να πάει κανείς· γιατί λογιέται
γιατρικό ο θάνατος της δυστυχιάς αιώνιο!
ΙΟΛ. Ω εσύ, που με τη μεγαλοψυχιά σου σε όλες
τις γυναίκες ξεχωρίζεις, μάθε, ζώντας
και πεθαμένη θα ᾽σαι πολυτιμημένη.
600 Χαίρε· θα ᾽ταν ασέβεια να κακολογήσω
τη θεά που εσύ θυσιάζεσαι γι᾽ αυτήν, την κόρη
της Δήμητρας. Παιδιά μου, χάθηκα· τα μέλη
μου λύνονται απ᾽ τη λύπη· πιάστε με, στηρίχτε
σ᾽ ένα κάθισμα με πέπλους σκεπάζοντάς με.
Γιατί ούτε αυτά που γίνοντ᾽ έτσι ευχάριστα είναι
ούτε ο χρησμός, αν δεν γενεί, ζωή μάς μένει·
το ένα από τ᾽ άλλο μεγαλύτερο κακό είναι!