Πρέπει να γίνεις μικρό παιδί όχι πισωγυρνώντας, αλλά μεγαλώνοντας

Άκουσε αυτά τα λόγια και προσπάθησε να τα καταλάβεις. Θα σε βοηθήσουν πολύ στο μονοπάτι που τραβάς.

Ο άντρας, όταν μεθύσει, διαφεντεύεται από μικρό παιδί. Τρεκλίζει, μη ξέροντας που πάει, γιατί υγρή έχει την ψυχή.

Φαντάσου την εικόνα. Είναι πολύ συμβολική. Όταν μεθύσεις, πισωγυρνάς, στρέφεσαι προς τα πίσω, γίνεσαι ξανά μικρό παιδί. Το πισωγύρισμα όμως δεν είναι μεγάλωμα.

Πρέπει να γίνεις μικρό παιδί όχι πισωγυρνώντας, αλλά μεγαλώνοντας, μεγαλώνοντας προς τα μπρος, προς τα πάνω. Πρέπει να γίνεις παιδί, όχι προς τα πίσω, αλλά προς τα μπρος. Γυρνώντας πίσω, δεν κερδίζεις. Πέφτοντας πίσω, χάνεις. Όλο το μέσα σου σακατεύεται. Εξωτερικά μοιάζεις με ενήλικο και μέσα σου είσαι σα μικρό παιδί. Κι όχι παιδί, αλλά παιδαριώδης. Όχι αθώος, αλλά παμπόνηρος. Και βρίσκεται τόσο βαθιά η πονηριά σου, που δεν ξεγελάς τους άλλους, παρά κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, τη συνειδητότητά σου, το ίδιο σου το μέλλον. Κοροϊδεύεις τις ίδιες τις δυνατότητες σου. Πισωγυρνάς.

Μέσα σου, κουβαλάς όλα τα στάδια που έχεις περάσει. Κάποτε ήσουν στη μήτρα κι ένα μέρος σου εκεί μένει ακόμα, γιατί δεν μπορείς να απαλλαγείς. Μεγαλώνεις απλώς και το παρελθόν γίνεται θεμέλιο της ύπαρξής σου.

Μέσα σου ζουν τα πάντα. Κι όχι μόνο από τη ζωή αυτή, μα κι από άλλες ζωές ζώων, από ζωές φυτών. Όλα υπάρχουν τίποτα δεν χάνεται. Κουβαλάς όλο σου το παρελθόν. Είσαι το παρελθόν σου. Όλο σου το παρελθόν υπάρχει και μπορείς να γυρίσεις προς τα πίσω. Κάθε στιγμή είναι δυνατό. Κι όταν είσαι μεθυσμένος, πισωγυρνάς. Όχι μόνο παιδί γίνεσαι, μα ακόμα και φυτό μπορείς να γίνεις.

Κοίτα το μεθυσμένο που κείτεται μες στις βρομιές του δρόμου. Δεν μοιάζει διόλου ανθρώπινος. ‘Έχει γυρίσει πίσω, φυτοζωεί. Δεν μπορείς ούτε καν ζωντανό να τον πεις. Μπορείς να τον πεις άνθρωπο; Τι ανθρώπινο έχει τούτη τη στιγμή πάνω του; Σε τι διαφέρει από ένα δέντρο; Η μόνη διαφορά τους προς στιγμήν είναι ότι το δέντρο βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση, μιας και τουλάχιστον δεν είναι μεθυσμένο. Κι αυτός ο άνθρωπος έχει πισωγυρίσει. Έχει γίνει σαν το δέντρο.

Μπορείς να μαστουρώσεις τόσο, που όπως λένε στη Δύση, να πετρώσεις απ’ το ναρκωτικό. Έφτασες στα έσχατα. Δεν είσαι καν φυτό. Είσαι σαν πέτρα, έχει χαθεί κάθε δυνατότητα μεταβολής. ‘Έφτασες στο χαμηλότερο σκαλί της σκάλας στον πάτο. Γύρισες πίσω εκατομμύρια χρόνια, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Και τότε μένεις αβοήθητος- ένας ηλίθιος. Συμπεριφέρεσαι σαν ηλίθιος, δεν ξέρεις τι σου γίνεται.

Ουσιαστικά δεν υπάρχεις. Απουσιάζεις.

Η παρουσία σου έχει χαθεί. Μέσα σου τώρα δεν υπάρχει κέντρο. Αυτή είναι η κατάσταση της υγρότητας: απουσία κέντρου ‘Εγινες σαν το νερό, δίχως κέντρο. Και το νερό ρέει παντού, δίχως κατεύθυνση, χωρίς εσωτερική ενότητα. Αν πεθάνεις αυτή τη στιγμή, ούτε καν θα καταλάβεις πώς πέθανες. Ό,τι κι αν συμβεί αυτή τη στιγμή, εσύ δεν θα το ξέρεις. Δεν υπάρχεις. Πρόκειται για χάσιμο της συνειδητότητας. ‘Εχεις καταπέσει τελείως, έφτασες στο βυθό.

Αυτό είναι εύκολο. Η ψυχή το χαίρεται, γιατί χαίρεται τα εύκολα. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια. Δεν είσαι υποχρεωμένος ν’ ακολουθήσεις κάποιο δρόμο. Εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Καμιά ανάγκη ανησυχίας ούτε σκέψης, απλώς αφήνεσαι να πέφτεις. Δεν αποτελείς πια μέρος μιας αναπτυσσόμενης ύπαρξης, δεν είσαι μέρος τής ασταμάτητα εξελισσόμενης θεότητας. Έχεις χάσει τα πάντα.

Αυτή είναι η χειρότερη δυνατή κατάσταση. Και δεν φτάνεις σ’ αυτή μόνο μέσα από τα ναρκωτικά, αλλά και μέσα από πολλά άλλα. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το θυμάσαι. Μπορεί να μην πίνεις ποτά ούτε ναρκωτικά, αλλά υπάρχουν πολλά υποκατάστατα. Κάθε φυγή μπορεί να είναι ναρκωτικό.

Μπορεί να ψέλνεις την ίδια επωδό συνέχεια, δίχως επίγνωση του τι κάνεις, απλώς να ψέλνεις. Αν ψέλνεις συνεχώς, χωρίς επίγνωση του τι κάνεις, αυτό μπορεί να λειτουργήσει σαν αλκοόλ, σε φέρνει σε κατάσταση ασυνειδησίας. Θα νιώσεις μεγάλη απόλαυση, αλλά όχι μακαριότητα. Πέφτεις προς τα πίσω.

Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Το αλκοόλ του πολιτικού είναι η εξουσία, το κύρος. Όταν κανείς κερδίζει εξουσία, χάνει τις αισθήσεις του. Η εξουσία διαφθείρει απόλυτα, γιατί είναι ναρκωτικό. Όταν κατέχεις εξουσία, χάνεις τη συνειδητότητά σου, μεθάς. Κι αρχίζεις να κάνεις που ούτε τα ‘χες φανταστεί. Ούτε κι εσύ ο ίδιος θα πίστευες πως μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα.

Η εξουσία είναι ναρκωτικό, το μεγαλύτερο που γνώρισε ο κόσμος. Και το ωραίο είναι πως οι πολιτικοί που εχθρεύονται τα ναρκωτικά είναι οι μεγαλύτεροι ναρκομανείς. Κι εσείς επίσης μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας ιδιωτικό ναρκωτικό.

Πλούτη! Κοίτα τι συμβαίνει όταν κανείς κερδίσει πλούτη. Δεν υπάρχει πια, απουσιάζει εντελώς! Κινείται, δουλεύει σκληρά, αλλά δεν ξέρει τι κάνει. Έχει τελείως χάσει τη συνειδητότητά του. Υπάρχουν επίσης τα ιδιωτικά ναρκωτικά. Μπορείς να γίνεις ζωγράφος, να γίνεις ποιητής και να ‘ναι αυτό για σένα φυγή.

Με οτιδήποτε ξεχνάς τον εαυτό σου, με οτιδήποτε ταυτίζεσαι, ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνεις χάνεται η προσωπική σου μαρτυρία. Γίνεται ναρκωτικά. Κι αυτά ο Ηράκλειτος το αποκαλεί υγρότητα. Οι ψυχές ρέπουν προς την υγρή κατάσταση.

Καμιά προσπάθεια δεν χρειάζεται, καμιά αντιμετώπιση με την πραγματικότητα. Κρύβεσαι, δραπετεύεις, κλείνεις τα μάτια σαν τη στρουθοκάμηλο, δεν μπορείς να δεις τίποτα και είσαι ευτυχής. Αυτό το λες εσύ ευτυχία. Τέτοια ευτυχία όμως δεν διαρκεί. Είναι στιγμιαία.

Όταν ερωτεύεσαι, νιώθεις πολύ ευτυχισμένος. Κι αυτό είναι ναρκωτικό, ένα ναρκωτικό που δημιουργούν οι ορμόνες του σώματός σου, ένα βιολογικό ναρκωτικό. Η φύση το χρησιμοποιεί, γιατί δεν μπορεί να βασιστεί σ’ εσένα. Σκέψου, αν δεν υπήρχε ο έρωτας, ο κόσμος θα σταματούσε να υπάρχει, γιατί το σεξ από μόνο του δεν είναι τίποτα.

Αν μπορείς να αγαπήσεις συνειδητά -κι όχι σαν θύμα των τεχνασμάτων της φύσης- με μια αγάπη συνειδητή, τότε δεν ολισθαίνεις προς τα πάνω, αλλά ανυψώνεσαι. Τότε η αγάπη γίνεται δύναμη που σε ολοκληρώνει. Δεν σε διαλύει. Γίνεται επίγνωση. Τότε μέσα στη σχέση γίνεσαι όλο και πιο συνειδητός. Νοιάζεσαι για τον άλλον, μα δεν τον χρησιμοποιείς. Νοιάζεσαι και μοιράζεσαι, μα δεν κατέχεις. Ελευθερώνεις τον άλλον και με την απελευθέρωσή του ελευθερώνεσαι κι εσύ. Γίνεστε δυο συνταξιδιώτες σ’ ένα ανώτερο ταξίδι.