Για μια Θεολογία της Θεοπτίας του Παντός

(ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ)

Πάνω, πέρα, μακριά, από την κίνηση του νου, στην Απόλυτη Ησυχία, στην σιγή της δραστηριότητας, στην σιωπή της επίγνωσης... Ανατέλλει το Άπειρο... το Αληθινό... το Αιώνιο...

1. Οποιαδήποτε κίνηση κι αν κάνει ο νους (οποιαδήποτε προσπάθεια, οποιαδήποτε σκέψη...) Το ΠΑΝ Προηγείται σαν Αυτό που μας Περιβάλλει, σαν Αυτό στο Οποίο καταλήγει κάθε εξέλιξη και προορισμός, σαν Αυτό που Είναι Παρόν Εδώ... Έτσι δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε Το ΠΑΝ, να σκεφτούμε ή να μιλήσουμε για Το ΠΑΝ... Απλά, Είναι, Εδώ...

2. Όσο ο νους κινείται, επεκτείνεται, ερευνά, βλέπει... «βλέπει» αυτό που είναι «μπροστά», στον χώρο του, στην φύση του... Δεν μπορεί να «δει» αυτό που είναι «πίσω», πριν την κίνηση του νου, πέρα από την κίνηση, πάνω από την κίνηση, μετά την κίνηση... Πάνω, πέρα, μακριά, από την κίνηση του νου, στην Απόλυτη Ησυχία, στην σιγή της δραστηριότητας, στην σιωπή της επίγνωσης... Ανατέλλει το Άπειρο... το Αληθινό... το Αιώνιο...

3. Στην Απόλυτη Σιωπή του νου, το κενό Γεμίζει με Παρουσία, Μία Παρουσία Χωρίς Όρια, Που Απλώνεται Παντού, Μία Παρουσία Πιο Πραγματική από τα σχήματα του κόσμου, Μία Παρουσία που Εκδηλώνεται χωρίς να «κινείται» και να «μεταβάλλεται»...

4. Η Σιωπή είναι η Αληθινή Προσευχή, η Καρδιά της Προσευχής... όσο δεν αγγίζουμε την Σιωπή, και βρισκόμαστε μέσα στην κίνηση του νου, στην δραστηριότητα... ό,τι κι αν κάνουμε, δεν προσευχόμαστε...

5. Η Σιωπή δεν είναι μόνο η Ουσία της Προσευχής, ο Υπέρτατος Στόχος, κι η Υπέρτατη Πραγματοποίηση... Είναι κι η Υπόσταση της Αγάπης, η Υπέρτατη Αγάπη, Είναι το Ίδιο Το ΠΑΝ... Το ΠΑΝ Είναι Σιωπή... Αποκαλύπτεται μες στην Σιωπή, Συλλαμβάνεται σαν Σιωπή, Κατανοείται σαν Σιωπή... ποιος είναι άξιος να μιλήσει γι’ Αυτό;...

6. Αλλά... αν από την άποψη του ανθρώπου, που ανυψώνεται πάνω από τον θόρυβο του κόσμου, την δραστηριότητα της σκέψης... Το ΠΑΝ Αποκαλύπτεται σαν Σιωπή... όμως Αυτή Καθ’ Εαυτή η Σιωπή, δεν είναι κενό κι απουσία... Είναι Μία Σιωπή Παρούσα... Ηχηρή... Είναι ο Λόγος που Διαπερνά τα Πάντα, Είναι ο Ήχος της Σιωπής που Προηγείται... του Απόλυτου, Ακατάληπτου...

7. Όποιον δρόμο κι αν πάρεις... είτε τον Δρόμο της Σιωπής, είτε τον δρόμο του νου, είτε τον δρόμο του κόσμου... οι μόνες στιγμές που θα Αγγίξεις το Μυστήριο της Ύπαρξής σου, η μόνη, βαθιά, απέραντη, κι απόλυτη ευτυχία που μπορείς να νοιώσεις.. είναι οι στιγμές της Σιωπής... όταν όλος ο θόρυβος του κόσμου, της σκέψης, σβήνει... πέρα, μακριά... Τότε, νοιώθεις πως βρίσκεις τον Εαυτό σου, την Κατοικία σου, τον Προορισμό σου... Κι αυτό δεν είναι κάτι που επιδιώκεις, που πετυχαίνεις, που επαναλαμβάνεις... έρχεται φυσικά, χωρίς να το καταλάβεις... όταν τα εγκαταλείπεις όλα, για να βρεις το Αληθινό Μαργαριτάρι, τον Αληθινό Θησαυρό, την ίδια την Καρδιά σου... Αν επιχειρήσεις να καλλιεργήσεις την Σιωπή, να πετύχεις την Σιωπή, μόνο θόρυβο θα πετύχεις, μία ψεύτικη σιωπή... Η Σιωπή έρχεται με την εγκατάλειψη ... στην Αγκαλιά... Ησυχία... κάνε Ησυχία... και μέσα στην Σιωπή, θα Ακούσεις την Φωνή Σου... κι η Σιωπή θα γίνει Παρουσία...