Σκοτεινή Αστυμαγεία Πόλεων

Ζω σε μία πόλη που την τελευταία πενταετία έχει μεταλλάξει το πρόσωπό της, αφήνοντας τους κατοίκους να παρασύρονται μαζί της  στον σκοταδισμό της κρίσης. Σε μία άλλοτε ζωντανή πόλη με τα θετικά της και τα αρνητικά της, τώρα παρατηρείς τα σημάδια της απαξίωσης και της εγκατάλειψης. Προσπαθώντας να κατανοήσω το φαινόμενο σε ένα ελαφρώς βαθύτερο σημείο από το πως αντανακλάται η εικόνα αυτή στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων που ολοένα και γίνεται σκοτεινή και τους κάνει να κλείνονται στα σπίτια τους, δεν μπορώ παρά να διαπιστώσω πως σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο η ζημιά που συμβαίνει είναι η μέγιστη δυνατή.

 

Η Σκοτεινή Αστυμαγεία Των Πόλεων

 

Ακολουθώντας την σκοτεινιά των δρόμων της, νιώθω να ακολουθώ και την Σκοτεινή οντότητα που προκαλεί εφιάλτες ανείπωτους στους ανθρώπους που δίχως να το καταλαβαίνουν, σμιλεύουν μέσα από τα ζοφερά όνειρά τους την μελλοντική τους καθημερινότητα. Και είναι αλήθεια πως η πράξη προτού μετουσιωθεί σε πράξη είναι αρχικά ιδέα. Πηγάζει από τα βάθη του υποσυνείδητου και αναδύεται μεταλλάσσοντας την ίδια της την ύπαρξη από ιδεατή σε πραγματική.. Όσο πιο ζοφερές οι στιγμές του ονείρου, τόσο πιο Σκοτεινή και η αντανάκλαση του μέλλοντος μας.

 

Και είναι πια ευρέως αποδεκτό πως η λειτουργικότητα η μη μίας πόλης επηρεάζει άμεσα την συνειδητότητα του ατόμου, σε θετικό ή αρνητικό βαθμό. Αναρωτιέμαι αν αυτή η υποβάθμιση γίνεται αυτόματα και χωρίς σκοπό. Αν αυτή η πολυεπίπεδη ρήξη στο Συλλογικό ασυνείδητο που δρα ως ανασταλτικός παράγοντας σε κάθε προσπάθεια εξέλιξης δεν κατευθύνεται από σκιερές σέκτες που χαλιναγωγούν τον κόσμο προς την ίδια την πνευματική αποχαύνωση.

 

Τείνω να πεισθώ πως ασυνείδητα οι περισσότεροι μαχόμαστε για την επαναδιαμόρφωση της ίδιας της πραγματικότητας.  Ο τομέας την Ονειρικής δημιουργικότητας (συμπεριλαμβανόμενης και οποιασδήποτε απόπειρας Φωτεινού Ονειρέματος) έχει σχεδόν εκλείψει, μιας και οι πνευματικές δίοδοι φράσσονται από κακοδαιμονικές σκεπτομορφές που διοχετεύουν το ασυνείδητο νου με την Σκοτεινή καταχνιά που αποπνέουν μόνο τα πλάσματα στα διηγήματα  φανταστικής λογοτεχνίας του Λαβκραφτ.

 

Αυτή η Σκοτεινή σκεπτομορφή που φράσσει κάθε αστρική δίοδο, έχει εισχωρήσει σε πραγματικό επίπεδο στις σκοτεινές γωνίες των πόλεων, μας ακουμπά πια σε καθημερινή βάση αφήνοντάς μας με την υπέρτατη ερημιά που προκαλεί το άγγιγμα της. Μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε. Να στρεβλώσουμε την ήδη παγιωμένη Σκοτεινή πραγματικότητα, οραματίζοντας μια νέα φωτεινότερη. Αλλάζοντας στην αρχή τα ίδια μας τα όνειρα, διαμορφώνοντας νέες πολλαπλές πραγματικότητες μέσα στην πόλη που ζούμε.

 

Γιατί η κρίση στον Ουρμπανισμό χειροτερεύει. Η δομή στις διάφορες γειτονιές, παλιές και νέες, έρχεται σε σύγκρουση με τα εδραιωμένα μοτίβα συμπεριφορών και ακόμη περισσότερο με τις νέες τάσεις της ζωής που καθημερινά αναζητούμε. Το αποτέλεσμα είναι μια  μελαγχολική και στείρα ατμόσφαιρα στον περίγυρό μας.

Οι δρόμοι στις παλιές γειτονιές έχουν μετατραπεί μονάχα σε αυτοκινητόδρομους και οι δραστηριότητες που έχουμε στον ελεύθερο χρόνο μας διαφημίζονται και διαφθείρονται. Οι κοινωνικές επαφές μέσα στις γειτονιές αυτές  γίνονται σχεδόν αδύνατες. Οι νεόδμητες γειτονιές έχουν μόνο δύο διάχυτες θεματικές ενότητες: Μηχανοκίνητη δραστηριότητα και την «άνεση» του σπιτιού – μια ξεπεσμένη έκφραση ικανοποίησης που στερείται κάθε έννοιας της δράσης και του παιχνιδιού.

 

Για να ανταπεξέλθουμε της ανάγκης να χτίσουμε γρήγορα ολόκληρες πόλεις, τα νεκροταφεία του ενισχυμένου τσιμέντου χτίζονται για να εγκλωβίσουν τις μάζες του πληθυσμού αναγκάζοντάς τον να «πεθάνει» από βαρεμάρα. Ποιός είναι ο λόγος να υπάρχουν όλες αυτές οι εξαιρετικές τεχνικές ανακαλύψεις που έχει ο κόσμος αυτή την στιγμή στη διάθεσή του αν οι καταστάσεις δεν βοηθούν για την εναλλακτική εκμετάλλευσή τους, αν δεν συμβάλλουν καν στην αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας, αν η φαντασία απουσιάζει εντελώς από την εξίσωση;

 

Απαιτούμε περιπέτεια. Και κάποιοι την αναζητούν στην «Σελήνη», μιας και δεν την βρίσκουν στη Γη. Είμαστε παρ’ όλα αυτά δεσμευμένοι να διαμορφώνουμε τη ζωή μας μονάχα εδώ στην Γη. Επιδιώκουμε να δημιουργούμε καταστάσεις, νέες καταστάσεις σπάζοντας τους νόμους που αποτρέπουν την ανάπτυξη ενδιαφέροντος στην ζωή και την κουλτούρα. Βρισκόμαστε στην αυγή μίας νέας εποχής και ήδη αχνοφαίνεται μπροστά μας η εικόνα μιας πιο ευτυχισμένης ζωής, ενός ενωτικού ουρμπανισμού που είναι σχεδιασμένος για την ευχαρίστηση.

 

Για αυτόν το λόγο ο τομέας μας είναι το αστικό δίκτυο, η φυσική έκφραση μιας συλλογικής δημιουργικότητας ικανής να συνδυάσει τις δημιουργικές ενέργειες που είναι απελευθερωμένες από την άρνησή τους προς μία κουλτούρα που είναι αμιγώς βασισμένη στην ατομοκρατία.

 

Βρισκόμαστε στην διαδικασία ανακάλυψης νέων τεχνικών. Εξετάζουμε τις πιθανότητες που παρέχονται από τις ήδη υπάρχουσες πόλεις και σχεδιάζουμε τις μελλοντικές Μεγαλουπόλεις. Γνωρίζουμε πως πρέπει να ωφεληθούμε από όλες τις τεχνολογικές ανακαλύψεις και ξέρουμε πως οι νέες κατασκευές που οραματιζόμαστε θα πρέπει να είναι αρκετά ευέλικτες ούτως ώστε να ανταποκρίνονται σε μία δυναμική αντίληψη της ζωής, κάτι που σημαίνει πως θα ήταν καλό να δημιουργήσουμε το τεχνητό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε σε άμεση συνάρτηση με τους συνεχώς εναλλασσόμενους τρόπους συμπεριφοράς.

 

Οι μελλοντικές πόλεις που οραματιζόμαστε θα προσφέρουν μία εξ’ ολοκλήρου νέα μεταβλητότητα των αισθήσεων και απρόβλεπτα παιχνίδια θα γίνουν πιθανά μέσω της εφευρετικής χρήσης των υλικών προϋποθέσεων, όπως είναι  η τροποποίηση του αέρα, του ήχου και του φωτός. Οι Σχεδιαστές των Πόλεων μελετούν ήδη την πιθανότητα εναρμονισμού της κακοφωνίας που βασιλεύει στις τωρινές πόλεις.