Συγκεντρώνοντας το σύνολο των μετακινήσεων του Ναζιραίου Ιησού, σύμφωνα με τα ευαγγέλια, κάποιοι ερευνητές εκτιμούν, ότι οι περιπέτειές του, δεν πρέπει να κράτησαν περισσότερο από τρεις μήνες! Κατά τα ίδια τα ευαγγελικά κείμενα, η δραστηριότητα του Ναζιραίου θεραπευτή, κράτησε λίγο περισσότερο από δύο πλήρη έτη.
Επ’ αυτού σαφέστερος είναι ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος αμέσως μετά το πρώτο θαύμα του Ιησού, στο γάμο της Κανά γράφει ότι: «πλησίαζε η γιορτή του Ιουδαϊκού Πάσχα», Ιωάνν.2.13. Δηλαδή η αρχή της διακονίας του Ιησού, συνέπεσε με τις ημέρες κάποιου Πάσχα.
Ο ίδιος ευαγγελιστής, αναφέρεται σε ένα δεύτερο Πάσχα (Ιωάνν.6.4) και μετά η αφήγησή του περνάει στο τρίτο και τελευταίο Πάσχα (Ιωάνν.12.1) των δημόσιων εμφανίσεων του Ιησού. Άρα, κατά τον Ιωάννη, που ως μαθητής του Ιησού θεωρείται και αυτόπτης μάρτυς, ο Ιησούς έδρασε δημοσίως συνολικά δύο έτη και λίγες μέρες.
Θα μπορούσε κανείς πράγματι να συμφωνήσει, ότι λίγοι μόνο μήνες θα ήταν αρκετοί για να δημιουργηθεί ο επιδιωκόμενος παν-ιαματικός θόρυβος της καλά προσχεδιασμένης αποθέωσης. Αν όμως θυμηθούμε ότι, σύμφωνα πάλι με τα ευαγγέλια, ο Ιησούς κατέφευγε για άγνωστα χρονικά διαστήματα, σε φιλικά σπίτια εκτός Ιουδαίας, τότε το διάστημα της δημόσιας δράσης του, θα μπορούσε πράγματι να φτάσει τα δύο πλήρη έτη αλλά πολύ δύσκολα θα τα ξεπερνούσε.
Ότι πρόκειται για καλοστημένη ιστορία θεοποίησης, το συνειδητοποιεί κανείς βλέποντας τον κεντρικό ήρωα, που φυσικά δεν είναι τίποτε περισσότερο από εντεταλμένος του ιερατείου, να γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια απ’ την αρχή, το τέλος της ιστορίας του: «από τότε άρχισε ο Ιησούς να φανερώνει στους μαθητές του πως πρέπει να πάει στην Ιερουσαλήμ και να πάθει πολλά από τους πρεσβύτερους τους αρχιερείς και τους γραμματείς... να παραδοθεί στους εθνικούς (Ρωμαίους)... να τον περιγελάσουν, να τον μαστιγώσουν να σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα να εγερθεί». Ματθ.16.21.//17.22.//20.18.
Γνωρίζοντας ότι ο Ναζιραίος Ιησούς δεν ήταν ούτε θεός, ούτε θεόσταλτος, γεννιέται αυτόματα η αίσθηση ότι ο Ιησούς και οι σχεδιαστές της αποθέωσής του, προεγνώριζαν το τέλος του, γιατί απλούστατα ήταν λεπτομερώς προσχεδιασμένο! Ήταν εντελώς φυσικό οι εμπνευστές της ψυχο-δονητικής και παν-ιαματικής αυτής ιστορίας, να γνωρίζουν εκ των προτέρων, ότι μια τέτοια λαϊκή ψευδαίσθηση, αυτών των διαστάσεων, δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί ακίνδυνα για πολύ.
ΟΙ ΜΑΓΟΙ, ΟΙ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΑΣΚΟΥΝΤΕΣ ΜΑΓΓΑΝΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ, ΠΡΙΝ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥΣ.
Ένας τέτοιος κοσμαγάπητος παν-θεραπευτής, έπρεπε το συντομότερο να φύγει οριστικά αλλά και θεαματικά απ’ το προσκήνιο, διαφορετικά όχι μόνο την αποθέωση δεν θα προλάβαινε να γνωρίσει, αλλά κάποια στιγμή ακόμα και άθελά τους, τα πλήθη των ανθρώπων που από κάθε γωνία του τότε γνωστού κόσμου συνέρρεαν για να θεραπευτούν, θα ξεσκέπαζαν την αδυναμία του να πραγματοποιήσει αληθινές θεραπείες, με τραγικές για τον ίδιο συνέπειες.
Ήταν λοιπόν η κατάλληλη στιγμή, μετά από τόσες θεαματικές θεραπείες, τώρα που ακόμα η φήμη του μεσουρανούσε, να αποχωρήσει με μια τελική θεαματική νίκη, επί του δικού του θανάτου, εξασφαλίζοντας όλες τις προϋποθέσεις της αποθέωσής του.
Άλλωστε ο αιώνιος αντίπαλος των μάγων, ήταν πάντοτε η διαφυγή απ’ το φαινομενικά αδύνατο και φυσικά η θεαματική νίκη επί του εικονικού θανάτου, η ύψιστη πρόκληση για κάθε σεβάσμιο και καταξιωμένο Χαλδαίο μάγο.
Ο Ιησούς λοιπόν, γνώριζε λεπτομερώς το χρονοδιάγραμμα της επικείμενης αποχώρησής του από την δημόσια σκηνή και συχνά αναφερόταν σ’ αυτήν, γνωρίζοντας ότι έτσι προσθέτει μια αξεπέραστη πινελιά αυτοθυσίας στο καλοσχεδιασμένο προφίλ του, αλλά και μια προφητική λάμψη στο φωτοστέφανό του: «και τώρα σας είπον πριν γίνει, δια να πιστέψετε όταν γίνει». Ιωάνν.14.29
Όμως, τα λόγια είναι πάντα ευκολότερα από την πράξη. Με την πάροδο του χρόνου, ο Ιησούς συνειδητοποιούσε μελαγχολικά ότι οι καλές μέρες της εύκολης δόξας τον προσπερνούσαν γρήγορα και η δύσκολη αναμέτρησή του, με τον προσχεδιασμένο θάνατό του... συνεχώς και πλησίαζε.
Έτσι παραδόξως, ενώ υποτίθεται πως επρόκειτο για έναν αγέρωχο θεό, που σκόπευε οπωσδήποτε με την θυσία του να σώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα, κι αυτό μόνο χαρούμενο θα έπρεπε να τον κάνει... αυτός, ο άνθρωπος Ιησούς, (όπως λένε οι θεολόγοι), που φυσικά δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά ένας εκπαιδευμένος Ναζιραίος, στην ιδέα της θυσίας του... ένοιωθε ταραχή.
Ο ΦΟΒΟΣ, Η ΤΑΡΑΧΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΣΤΑΓΜΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ.
Συχνά παροδικά κύματα δισταγμού και ταραχής τον διακατέχουν και μονολογεί σαν να βρίσκεται σε αδιέξοδο: «Τώρα νοιώθω ταραχή μέσα μου. Αλλά τι να πω; Να πω: Πατέρα μου γλίτωσέ με απ’ την ώρα αυτή; (Απαντάει μονολογώντας) Μα εγώ γι’ αυτό ακριβώς ήρθα για να περάσω αυτή την ώρα της οδύνης» Ιωάνν. 12.27.
Ακούγεται όντως ασυνάρτητο έως αστείο.
Ταραχή, δισταγμός προσφοράς και... θεός,
μάλλον δεν συμβιβάζονται.
Ο Χρισμένος λοιπόν, όχι μόνο θεός δεν ήταν, αλλά ούτε καν ψυχωμένος ήρωας, που με άνεση μπορούσε να σταθεί στο ύψος της αποστολής του. Έτσι τα πρώτα δείγματα του άγχους για την καλή έκβαση της προγραμματισμένης και προσχεδιασμένης "ανάστασής" του, είχαν ήδη από πολύ νωρίς εμφανιστεί.
Στο τέλος, με έκδηλη πια την αγωνία του, μετρούσε μια προς μια τις τελευταίες μέρες, πριν από την τελική αναμέτρηση με τον σκηνοθετημένο θάνατό του: «σε δύο ημέρες είναι το Πάσχα και ο υιός του ανθρώπου παραδίδεται για να σταυρωθεί», Ματθ.26.2
Ήταν ολοφάνερο. Ο Χρισμένος γνώριζε λεπτομερώς το συγκεκριμένο χρονο-διάγραμμα της θεαματικής αποχώρησής του από την δημόσια δράση: «σήμερα και αύριο εκβάλλω δαιμόνια και εκτελώ θεραπείες την Τρίτη ημέρα τελειούμαι», Λουκ.13.32.
ΟΙ ΚΡΥΦΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ TOY ΙΗΣΟΥ
Μάλιστα στις τελευταίες αυτές ώρες, έχει στην διάθεσή του κάθε είδους κρυφούς συνεργάτες, τους οποίους η ίδια η αφήγηση μας παρουσιάζει σε διαφορετικούς παρασκηνιακούς ρόλους: «Να πάτε στο χωριό απέναντι (είπε ο Χριστός σε δύο μαθητές του) και εκεί θα βρείτε ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο μαζί με το πουλάρι του. Να τα λύσετε και να μου τα φέρετε. Αν σας πει κανένας τίποτε να του πείτε πως τα χρειάζεται ο Κύριος κι αυτός θα τα στείλει αμέσως» Ματθ.21.2-3. Πράγματι κοντά στα δύο ζώα ήταν κάποιοι εκεί και τους ρώτησαν: «γιατί λύνετε το πουλάρι; Οι μαθητές απάντησαν (συνθηματικά) ότι τους είπε ο Ιησούς και εκείνοι τους άφησαν», Mάρκ.11.6. Οι βιβλικές αυτές υποσημειώσεις, δείχνουν ξεκάθαρα, συνεργαζόμενα άτομα στο παρασκήνιο.
Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Έχοντας πια διαθέσιμα τα δύο αυτά ζώα, που κατά την κρίση των σεναριογράφων απαιτούσε η εκπλήρωση της προφητείας, ο Ιησούς εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων (θριαμβευτικά) στην πασχαλινή Ιερουσαλήμ. Ο ευαγγελιστής υπενθυμίζοντας ότι όλα αυτά είναι μέρος παλαιότερου σεναρίου, μας το υπενθυμίζει: «αυτά έγιναν για να εκπληρωθεί ο λόγος του προφήτη (Ζαχαρία): πέστε στην Σιών ότι ο βασιλιάς σου έρχεται ταπεινά καβάλα πάνω σε γαϊδούρι» Ματθ.21.5.
Όμως, αυτή ακριβώς η προσπάθεια του Χρισμένου Ιησού, να εκπληρώσει την συγκεκριμένη προφητεία, της ταπεινής και ταυτόχρονα θριαμβευτικής εισόδου στην Ιερουσαλήμ, επιβεβαιώνει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα, ότι ο γιος του Γιαχβέ, υπηρετούσε με κάθε δυνατή λεπτομέρεια, σκοτεινές σκοπιμότητες και προκατασκευασμένα σενάρια με συγκεκριμένο ιστορικό στόχο.
Δείτε ολόκληρη την πραγματικά συγκλονιστική προφητική εικόνα του Ζαχαρία, που με κάθε λεπτομέρεια προσπάθησε να εκπληρώσει ο Χρισμένος Ιησούς: «Χαίρε σφόδρα θύγατερ Σιών. Αλάλαζε θύγατερ Ιερουσαλήμ. Ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε ταπεινός και καθήμενος επί όνου. Αυτός θέλει εξαλείψει την (πολεμική) άμαξα και τον ίππο από την Ιερουσαλήμ και το πολεμικό τόξο (αυτός θα καταργήσει δηλαδή τον συνηθισμένο πολεμικό εξοπλισμό απ’ τον Ισραήλ και μας λέει αμέσως το γιατί).
Αυτός θα εξουσιάσει (χωρίς τα συνηθισμένα όπλα) έως των περάτων της γης... (και να ο τρόπος) Διότι τέντωσα (θεολογικά) σαν τόξο μου τον Ιούδα και εξήγειρα τα τέκνα σου Σιών, κατά των τέκνων των Ελλήνων και ο Κύριος (ο Γιαχβέ) θα πέσει πάνω τους (με τα νέα αυτά θεολογικά όπλα) σαν κεραυνού βολίδα. (Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι:) Ο Κύριος (ο Γιαχβέ) σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τέκνα της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από (κάθε είδους) λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν». Ζαχαρίας 9.13-15.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΣΙΩΝ;
ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
Επεξήγηση του επίσκοπου Κύριλλου Αλεξάνδρειας, του φονιά της Υπατίας (!):
«Ποια τα τέκνα της Σιών, τα κατά των τέκνων των Ελλήνων εξεγειρόμενα, ειμή οι θεσπέσιοι μαθηταί και οι των εκκλησιών κατά καιρούς ηγούμενοι»;
Το συμπέρασμα είναι εκπληκτικό και βγαίνει μόνο του! Η προφητεία που με τόση επιμέλεια φρόντισε να εκπληρώσει ο Ιησούς, δείχνει ξεκάθαρα ότι ο βασικός πνευματικός και υλικός στόχος του θεάτρου της σωτηρίας και της θρησκείας του Χρισμένου Ιησού... απ’ την εποχή ακόμα του Ζαχαρία, ή από τότε που κάποιοι ενσωμάτωσαν την πρόθεσή τους αυτή στο βιβλίο του Ζαχαρία... ήταν ο αφανισμός των Ελλήνων!
Κάποιοι όμως αντιδιαστέλλουν στην σκέψη αυτή, το εδάφιο που λέει: «ήσαν δε Έλληνες τινές εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή... λέγοντες θέλουμε να δούμε τον Ιησούν... ο δε Ιησούς απάντησε: ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου. Αλήθεια σας λέω αν ο σπόρος πέσει στη γη...» Ιωανν.12.21-24.
Είναι όμως προφανές, ότι δεν επρόκειτο για Έλληνες, αλλά για Ιουδαίους εξ Ελλάδος! Πόσο Έλληνες μπορεί να ήταν οι άνθρωποι αυτοί, αφού: «ανέβαιναν για να προσκυνήσουν» στο Ιουδαϊκό ναό και να τηρήσουν το ιουδαϊκό Πάσχα;
Ακούγοντας την είδηση ο Ιησούς, διαισθάνθηκε ότι ο κόπος του δικαιώνεται. Με την έλευση αυτών των ανθρώπων, που δεν πρέπει να ήταν τυχαίος αλλά ενήμεροι των εξελίξεων ένιωσε ότι ο σκοπός του άρχισε να δικαιώνεται. Το θέατρο της σωτηρίας και ο προφητεμένος σιωνισμός, μπορούσε πια να εξαπλωθεί στα πέρατα της Μεσογείου προς δόξαν του ονόματός του, αλλά και άλωσης και φθοράς του Ελληνισμού.
«Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ» ΜΕ ΤΟ ΨΗΤΟ ΑΡΝΑΚΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ.
ΙΗΣΟΥΣ: «ΣΕ ΠΙΟ ΚΑΤΑΛΥΜΑ ΘΑ ΦΑΩ ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΔΕΙΠΝΟ (=ΨΗΤΟ ΑΡΝΑΚΙ) ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ;»
Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ο "οίνος" της "σωτηρίας" που θα σκοτώσει τα έθνη!
Μετά την θριαμβευτική είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, ο ίδιος ο Ιησούς συνεχίζει να μας παρουσιάζει κάποιους ακόμα αφανείς συνεργάτες του, με εμφανέστερη πλέον την συνωμοτική συμπεριφορά τους: «έστειλε ο Ιησούς τότε δύο από τους μαθητές του λέγοντας: πηγαίνετε στην πόλη και θα σας συναντήσει κάποιος (προφανώς δούλος) που θα μεταφέρει ένα σταμνί με νερό, (πρώτος αυτός θα τους πλησίαζε κρατώντας ένα σταμνί, σαν προσυμφωνημένο σινιάλο) ακολουθείστε τον και σε όποια οικία εισέλθει, πείτε στον οικοδεσπότη ότι ο δάσκαλος ρωτάει, πού είναι το κατάλυμά μου όπου θα φάω το πασχαλινό δείπνο με τους μαθητές μου; (Ο "θεός", περιέργως δεν γνώριζε πού πρέπει να πάει για το τελευταίο του δείπνο!) Αυτός (συνεχίζει ο Ιησούς) θα σας δείξει ένα μεγάλο ανώγειο έτοιμο στρωμένο», Μάρκ. 14.13-15.
Η αφήγηση δεν μας αποκάλυψε ποτέ, ποιός μπορεί να ήταν ο συγκεκριμένος πλούσιος οικοδεσπότης, (προφανώς κάποιος πλούσιος Φαρισαίος) που είχε την δυνατότητα να βοηθάει παρασκηνιακά τον Ιησού, διαθέτοντας και προετοιμάζοντας σ’ ένα κατάλληλο ανώγειο, ένα μυσταγωγικό δείπνο (ανάλογο του μιθραϊσμού), στο οποίο ο Ιησούς θα έπαιζε αξιοπρεπώς την τελευταία προσχεδιασμένη πράξη του καταδιωκόμενου πλέον δασκάλου.
Όμως, ακριβώς τέτοιες λεπτομέρειες είναι που δείχνουν ότι στο παρασκήνιο δούλευαν αφανείς συνεργάτες. Όχι μόνο για να προσφέρουν το Πασχαλινό γεύμα σε δεκατρείς ανθρώπους, αλλά και να υποστηρίξουν μυστικά κάθε σκηνική δράση του Χρισμένου πρωταγωνιστή.
Η αφήγηση δεν μας δείχνει πουθενά ότι ο Ιησούς είχε πλέον φανερούς λόγους να νοιώθει καταδιωκόμενος. Παρ’ όλα αυτά, δείχνει απόλυτα ενήμερος των μυστικών διαβουλεύσεων του Ιούδα με τους ιερείς. Μάλιστα όπως θα βεβαιωθούμε σε λίγο, ακολουθεί πιστά το χρονοδιάγραμμα, που έπρεπε με ακρίβεια να τηρηθεί, ώστε η σύλληψή του να γίνει στον σωστό χρόνο και να οδηγηθεί όχι μόνο την κατάλληλη μέρα, αλλά όπως θα δούμε και την κατάλληλη στιγμή... στην τελευταία πράξη του θεάτρου της σωτηρίας.
ΠΡΩΤΑ ΞΕΚΟΚΑΛΙΣΑΝ ΤΟ ΨΗΤΟ ΑΡΝΑΚΙ
Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι ο Ιησούς και οι μαθητές του ξεκοκάλισαν πρώτα τον αμνό του Ιουδαϊκού Πάσχα και μετά χρησιμοποίησε ο Ιησούς τον άζυμο άρτο και το κρασί για να ορίσει τη νέα μορφή του δικού του Πάσχα!
Λουκάς 22:7
Ήλθε δε ημέρα των αζύμων, καθ' ην έπρεπε να θυσιάσωσι το πάσχα,
Μάρκος 14. 12-20
Και τη πρώτη ημέρα των αζύμων, ότε εθυσίαζον το πάσχα, λέγουσι προς αυτόν οι μαθηταί αυτού• Που θέλεις να υπάγωμεν και να ετοιμάσωμεν διά να φάγης το πάσχα;
13 Και αποστέλλει δύο των μαθητών αυτού και λέγει προς αυτούς• Υπάγετε εις την πόλιν, και θέλει σας απαντήσει άνθρωπος βαστάζων σταμνίον ύδατος• ακολουθήσατε αυτόν,
14 και όπου εισέλθη, είπατε προς τον οικοδεσπότην ότι ο Διδάσκαλος λέγει• Που είναι το κατάλυμα, όπου θέλω φάγει το πάσχα μετά των μαθητών μου;
15 Και αυτός θέλει σας δείξει ανώγεον μέγα εστρωμένον έτοιμον• εκεί ετοιμάσατε εις ημάς.
22 Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς άρτον ευλογήσας έκοψε και έδωκεν εις αυτούς και είπε• λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου.
Ματθαίος 26:26
Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκοψε και έδιδεν εις τους μαθητάς και είπε• Λάβετε, φάγετε• τούτο είναι το σώμα μου•
Τι ακριβώς γιόρταζαν το Πάσχα;
'Εξοδος 12:4-10
Την δεκάτην τούτου του μηνός ας λάβωσιν εις εαυτούς έκαστος εν αρνίον κατά τους οίκους των πατριών αυτών, εν αρνίον δι' έκαστον οίκον.
5 Το δε αρνίον σας θέλει είσθαι τέλειον, αρσενικόν ενιαύσιον εκ των προβάτων ή εκ των αιγών θέλετε λάβει αυτό.
6 Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας.
7 Και θέλουσι λάβει εκ του αίματος και βάλει επί τους δύο παραστάτας και επί το ανώφλιον της θύρας των οικιών, όπου θέλουσι φάγει αυτό.
8 Και θέλουσι φάγει το κρέας την νύκτα εκείνην, οπτόν εν πυρί με άζυμα, και με χόρτα πικρά θέλουσι φάγει αυτό
9 μη φάγητε απ' αυτού ωμόν, μηδέ βραστόν εν ύδατι, αλλά οπτόν εν πυρί την κεφαλήν αυτού μετά των ποδών αυτού και μετά των εντοσθίων αυτού
10 και μη αφήσητε υπόλοιπον απ' αυτού έως το πρωΐ• ο, τι δε περισσεύση απ' αυτού έως το πρωΐ, καύσατε εν πυρί.
'Εξοδος 12:17
Θέλετε φυλάξει λοιπόν την εορτήν των αζύμων• διότι την αυτήν ταύτην ημέραν θέλω εξαγάγει τα τάγματά σας εκ της γης της Αιγύπτου• όθεν κατά νόμον παντοτεινόν θέλετε φυλάττει την ημέραν ταύτην εις τας γενεάς σας•
Ο Ιησούς λοιπόν σαν καλός Ιουδαίος, πριν να "σώσει" τον κόσμο, έφαγε πρώτα το αρνί του ιουδαϊκού Πάσχα, που υπενθύμιζε εορταστικά τον φρικτό θάνατο των Αιγυπτίων απ' τα δηλητηριασμένα τρόφιμα του Μωυσή.
Και: «ενώ ήταν στο τραπέζι και έτρωγαν (για τελευταία φορά τον αμνό του ιουδαϊκού Πάσχα) είπε ο Ιησούς. Αλήθεια σας λέω κάποιος από σας που τρώει μαζί μου θα με παραδώσει». Μαρκ.14.18.
Ταυτόχρονα η λιγοψυχιά και η ταραχή δάγκωσαν ξανά την ψυχή του πρωταγωνιστή μας: «αφού είπε αυτά ο Ιησούς εταράχθη», Ιωανν.13.21.
Από την παραπάνω διατύπωση προκύπτει, ότι ο Ιησούς πριν εγκαινιάσει την δική του πασχαλινή τελετή, πρώτα έφαγε τον συνηθισμένο πασχαλινό αμνό του Μωυσή, με τα πικρά χόρτα και τον άζυμο άρτο. Μάλιστα ο Ιησούς έτρωγε επί δεκαετίες αυτό το ετήσιο γεύμα μνήμης και τιμής της μαζικής δολοφονικής εξόντωσης των Αιγυπτίων, από τα δηλητήρια του αδίστακτου Μωυσή.
Αν ο Ιησούς είχε οποιαδήποτε ένσταση, για τους πανάθλιους ανθρωποκτόνους άθλους του Μωυσή, μπορούσε να τους καταγγείλει τουλάχιστον στα δύο πρώτα Πάσχα της δημόσιας ζωής του. Ποτέ όμως ο Ιησούς δεν είπε τίποτε, για τον μαζικό και απολύτως άδικο και δολοφονικό χαμό τόσον αθώων και αμέτοχων Αιγυπτίων, κατά την έξοδο του Μωυσή από την Αίγυπτο.
Άλλωστε, σαν τι θα μπορούσε να πει, αφού κατά την θεολογική τριαδική ταύτιση θεού Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ήταν αυτός ο ίδιος ο Ιησούς, που με το άλλο του όνομα, Γιαχβέ, είχε διατάξει αλλά και εκτελέσει ιδιοχείρως, όλα εκείνα τα εγκλήματα της Εξόδου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα ειδεχθή εγκλήματα της Παλαιάς Διαθήκης. Υπενθυμίζω ότι με το τριαδικό δόγμα, ο Ιησούς χρεώνεται κάθε δήλωση και εντολή που στην Παλαιά Διαθήκη αρχίζει με την δήλωση: «είπεν ο Κύριος».
Μετά την βρώση του πασχαλινού αμνού, ο γιος του Γιαχβέ, σαν δεύτερος Μωυσής, άφησε πίσω του την προσωπική του ιστορική σφραγίδα της δεύτερης ουσιαστικά εξόδου του Ισραήλ. Αυτή τη φορά, όχι προς την γη Χαναάν, αλλά προς μια ανώτερη γη της επαγγελίας, τον απέραντο σε έκταση και ευκαιρίες παράδεισο της ευπιστίας των εθνικών.
Ο Ιησούς παραμέρισε πλέον τον αμνό της ιουδαϊκής εξόδου, γνωρίζοντας πως ήταν ανάμνηση φυλετικού ενδιαφέροντος και σαν τέτοια θα αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο προσχώρησης των εθνικών στη νέα πίστη. Στην θέση εκείνης της τελετής, όρισε μια άλλη συμβολική αμνοφαγία, με άρτο και οίνο, που συμβόλιζαν το σώμα και το αίμα της δικής του σταυρικής θυσίας και τελικά της δικής του διαθήκης. «Λάβετε και φάγετε αυτό (το ψωμί) είναι το σώμα μου... Ύστερα πήρε το ποτήρι και είπε: Πιείτε απ’ αυτό (το κρασί) όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα μου» Ματθ.26.26-28. Η συμβολική, μυσταγωγική "πόσις" (λήψη) του συγκεκριμένου αίματος, θα σήμαινε εφεξής την απόλυτη πίστη και αποδοχή, αλλά και την νέα στάση ζωής, προσαρμοσμένη στις πνευματικές επιταγές της νέας θρησκείας.
Αυτή η συμβολική, (κατ’ άλλους πραγματική) θεοφαγία, έδινε στους μελλοντικούς αφελείς πιστούς την διαβεβαίωση μιας αδιαπέραστης προστατευτικής ασπίδας από πληγές (αρρώστιες) και θανατικό, ακριβώς όπως συνέβη κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, όταν η μυστική αμνοφαγία που είχε διατάξει ο Μωυσής, προστάτεψε απ’ το θανατικό τους Ιουδαίους, στο πρώτο εκείνο Πάσχα.
Όμως η διαδικασία της σωτήριας εκείνης παράτρεξης, είχε πλέον αντιστραφεί. Τα διλημματικά παιχνίδια των μάγων, συχνά εξασφαλίζουν την επιτυχία τους, με την μυστική αντιστροφή των όρων. Έτσι στο δεύτερο αυτό Πάσχα, θα πέθαιναν (τουλάχιστον πνευματικά), ακριβώς εκείνοι που με πίστη θα έτρωγαν την σάρκα και θα έπιναν το αίμα, του κατ’ όνομα μόνο αμνού της σωτηρίας.
Αυτή η τελετουργική και συμβολική αιμοποσία, ήταν μια ακραία πράξη ορκισμένης πίστης στο "αίμα" (δηλαδή στο νόημα) της θυσίας του θεοποιημένου αυτού Ιουδαίου, που όμως μελλοντικά, θα ισοδυναμούσε με πνευματική αχρήστευση, από υπερβολική δόση σωτηριακής μέθης.
Δείτε πόσο ξεκάθαρη είναι αυτή η εικόνα του πνευματικού δηλητηριασμού των εθνών, από τον πνευματοκτόνο "οίνο" (ελπίδα) που προαναγγέλλει κατ’ επανάληψη ο παλαιοδιαθηκικός θεός, δηλαδή το διαχρονικό αβρααμικό ιερατείο: «ούτω λέγει Κύριος, (ο Γιαχβέ) Λάβε το ποτήριον τούτο του (Ο' άκρατου) οίνου (πνευματο-παραλυτικός "οίνος" της ελπιδο-λαγνείας) εκ της χειρός μου και πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, προς τα οποία εγώ σε αποστέλλω. Και θέλουσι πίει και ταραχθεί και παραφρονήσει... και έλαβον το ποτήριον εκ χειρός Κυρίου και επότισα πάντα τα έθνη... και τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν... τον Φαραώ (τον κάθε Φαραώ) και τους δούλους αυτού και άπαντα τον λαόν αυτού και πάντας τους βασιλείς των αλλοφύλων... και πάντες τους βασιλείς του βορρά τους μακράν και τους εγγύς ένα μετά του άλλου και πάντα τα βασίλεια της οικουμένης τα επί προσώπου της γης... πίετε (εθνικοί) και μεθύσατε και εμέσατε και πέσετε και μη σηκωθείτε» (Ο') Ιερεμίας 32.13.-
Ακούστε πόσο ομόηχα αντηχούν οι προφητικές σειρήνες, γύρω απ’ την κοινωνική αυτή μαγγανεία, με την οποία σκόπευαν κάποτε να αχρηστεύσουν τα έθνη: «μήνυμα του Κυρίου που διαμορφώνει το πνεύμα... Εγώ θα κάνω την Ιερουσαλήμ σαν ποτήρι γεμάτο κρασί. Όλοι οι λαοί θα πιουν και θα ζαλιστούν... εκείνη την ημέρα (δηλαδή κάποτε) θα κτυπήσω όλους τους ίππους (τις αντιστάσεις των λαών) με έκσταση και τους αναβάτες τους με παραφρόνηση και όλους τους ίππους των λαών θα χτυπήσω με τύφλωση». Ζαχαρίας 12.1-4.
«Κύριε άκουσα αυτό που σχεδιάζεις και φοβήθηκα. Πραγματοποίησέ το σύντομα κάνε να το δω όσο ζω... ο θεός έρχεται... στα χέρια του είναι κρυμμένη η δύναμή του. (Ο' κέρατα (!) εν χερσί αυτού) μπροστά του προχωράει η αρρώστια, πανούκλα ακολουθεί τα βήματά του... πανάρχαια βουνά (ιδεολογίες) ταρακουνιούνται, αιώνιοι λόφοι υποχωρούν... στην οργή σου καταπατείς τα έθνη, βγήκες για να βοηθήσεις τον λαό σου (Ο') και να σώσεις τους χριστούς σου, έβαλες εις κεφαλάς ανόμων θάνατον (δηλαδή: τους έβαλες σκέψεις που θα τους οδηγήσουν στον θάνατο)» Β.Β. & (Ο') Αββακούμ 3.2-13.
«Διότι εγγύς η ημέρα του Κυρίου επί πάντα τα έθνη... όλα τα έθνη αυτόν τον οίνον θα ρουφούν και πίνοντας θα τσακιστούν και θα γίνουν ως μη υπάρχοντες (θα αφανιστούν ρουφώντας ηδονικά τον οίνο της βιβλικής ελπιδολαγνείας) και μόνο στο όρος Σιών, θα υπάρχει σωτηρία», Οβδιού 45-16.
Για να δεχθούν όλοι οι εθνικοί να πιουν μέχρι σκασμού τον συγκεκριμένο ιουδαϊκής παράγωγης "οίνο", αυτός ο "οίνος", θα έπρεπε είναι εξαιρετικά γλυκόπιοτος.
Ε, λοιπόν ακριβώς τέτοιον ελπιδο-μεθυστικό οίνο, κατασκεύασαν στο πρόσωπο του "γλυκύτατου" παν-θεραπευτή και αδικο-σταυρωμένου Ιησού που τελικά αφού "ανασταίνεται" υπόσχεται την ίδια ανάσταση σε όσους "πιούν" το αίμα του, δηλαδή πιστέψουν σ’ αυτόν μέχρι θανάτου.
«Σας βεβαιώνω πως αν δεν φάτε την σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του υιού του ανθρώπου δεν θα έχετε ζωή. Αυτός που τρώει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου (αυτός θα) έχει ζωή αιώνια... (μόνο) όποιος με τρώει θα ζήσει» Ιωάνν.6.56-57.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;
Βέβαια, οι μεγαλόστομες αυτές διαβεβαιώσεις, δεν άργησαν να δημιουργήσουν στους πρώτους χριστιανούς την δικαιολογημένη προσδοκία μιας ιδιαίτερης υγείας αλλά και μειωμένων θανατηφόρων ασθενειών. Με το αίμα και την σάρκα του θεού μέσα τους, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν είχαν καλύτερη υγεία και λιγότερους θανάτους απ’ τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Όμως ο άξιος συνεχιστής του Ιησού, ο απόστολος Παύλος, δεν άργησε να βρει την κατάλληλη απάντηση στο θέμα. Διαψεύδοντας τις προσδοκίες των ελπιδοπαρμένων πρωτο-χριστιανών, τους φόρτωσε ενοχές και ο μύθος της ιδιαίτερης υγείας των πιστών ξεθώριασε: «Όποιος λοιπόν τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήρι του Κυρίου αναξίως, ένοχος είναι του σώματος και του αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζει δε ο άνθρωπος τον εαυτό του και τότε να τρώει τον άρτο και να πίνει τον οίνο. Διότι ο τρώγων και πίνων αυτά αναξίως τρώγει και πίνει κατάκριση φέρνει επάνω του καταδίκη. Έτσι εξηγείται γιατί έχετε ανάμεσά σας πολλούς ελαφρά και (άλλους) βαρύτερα αρρώστους, καθώς και αρκετούς θανάτους», Α' Κορ.11.27-30.
Η τελετουργική τροφή στο στόμα των μυημένων, ήταν ανέκαθεν στους κύκλους της μαγείας, η τέλεια ευκαιρία θεοδικίας. Ο κοινωνός ζούσε ή πέθαινε ανάλογα με την απόφαση του τελετάρχη. Να λοιπόν η εξισορρόπηση των προσδοκιών! Ζείτε ή πεθαίνετε, ασθενείτε ή υγιαίνετε... επειδή οι αμαρτίες και η έλλειψη της πίστης σας έτσι το θέλησαν. Δηλαδή για να έχει αποτελέσματα το σώμα και το αίμα του θεού μέσα σας, ούτε λίγο ούτε πολύ πρέπει να είστε τέρατα πίστης και περίπου αναμάρτητοι.
Μέσα στον βαλτό της πνευματικής αοριστολογίας, όλα μπορούσαν να χωνευτούν. Ταυτόχρονα όμως, ο Παύλος αφήνει έναν σοβαρότατο απειλητικό υπαινιγμό: όποιος έπινε το αίμα του Χριστού αναξίως... έπινε πραγματικό θάνατο. Στην ολόψυχη αποδοχή αυτής της πίστης, περιλαμβάνεται πράγματι κάποιος θάνατος, αλλά είχε πλέον εντελώς αντίστροφη εφαρμογή. Ο πνευματικός θάνατος ήταν γεγονός, για όλους εκείνους που θα "έτρωγαν"( και θα έπιναν ) το νόημα της θυσίας του θεοποιημένου Ιουδαίου με απόλυτη πίστη.
Ο ΙΟΥΔΑΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ – ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ, ΑΠΟΧΩΡΕΙ
Τελικά η μυστηριακή εκείνη νύχτα, με τις δήθεν "μετουσιώσεις" και τους μαγικούς συμβολισμούς, που ιστορικά έμελλε να γονατίσει την ανθρωπότητα προχωρούσε. Ο Ιούδας είχε ήδη συνεννοηθεί με τους ιερείς. Και επειδή ο χρόνος του προσχεδιασμένου δράματος έτρεχε αμείλικτος, ο ίδιος ο Ιησούς, στον κατάλληλο χρόνο, πυροδοτεί τις διαδικασίες της σύλληψής του. Στράφηκε λοιπόν στον Ιούδα, που έπαιζε τον ρόλο του συντονιστή μεταξύ των δύο συνεργαζόμενων ομάδων και αισθανόμενος την πίεση του χρόνου, του δίνει το σήμα εκκίνησης της επόμενης πράξης, λέγοντάς του: «ότι είναι να κάνεις κάντο γρήγορα», Ιωάνν.13.27.
Η εντολή προς τον Ιούδα, για ταχύτερη εκτέλεση της αποστολής του, δεν ήταν σχήμα λόγου. Όπως θα δούμε σε λίγο, ο χρόνος και ο ακριβής συντονισμός στην τελευταία αυτή πράξη του κοινωνικού θεάτρου, ήταν εξαιρετικά σημαντικοί παράγοντες επιτυχίας. Κάποια πράγματα έπρεπε να συμβούν σε συγκεκριμένο χρόνο, για να έχει ελπίδες επιτυχίας το αποκορύφωμα της θεατρικής αποθέωσης ενός χρησμένου... Ιουδαίου.
Όταν ο Ιούδας έφυγε, λέει ο Ιωάννης, κανείς δεν κατάλαβε τι σκόπευε να κάνει. Ο συγγραφέας που χρησιμοποιεί το όνομα Ιωάννης, προσπαθώντας κάπως να δικαιολογήσει την ξαφνική αποχώρηση του Ιούδα απ’ την τελετή... κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα: «κανείς απ’ όσους έτρωγαν εκεί μαζί δεν κατάλαβε γιατί (ο Ιησούς) τα είπε αυτά (στον Ιούδα). Επειδή όμως ο Ιούδας κρατούσε το ταμείο, κάποιοι νόμισαν πως ο Ιησούς του είπε, να πάει να αγοράσει ότι χρειάζεται για την εορτή ή ότι τον έστειλε (νυχτιάτικα) να δώσει κάτι στους πτωχούς. Εκείνος αφού πήρε το ψωμί (προσυμφωνημένο σήμα εκκίνησης) βγήκε έξω. (Και το ίδιο το κείμενο συμπληρώνει) ήταν δε νύχτα» Ιωάνν. 13.28-30. Μα και φυσικά ήταν νύχτα, αφού στο Πάσχα του Μωυσή, ο Γιαχβέ «περί το μεσονύχτιον» (Έξ. 12.29) είχε σκοτώσει όλα τα πρωτότοκα της Αιγύπτου.
Πραγματικά είναι αδιανόητο κάποιος να εγκαταλείπει ένα εορταστικό, και μάλιστα αποχαιρετιστήριο δείπνο και όλοι οι υπόλοιποι να υποθέτουν ότι αυτός (ο Ιούδας) βγήκε να κάνει ελεημοσύνες ή ψώνια... μέσα στη μαύρη νύχτα.
Μετά την αποχώρηση του Ιούδα, ο Ιησούς έδειξε στους υπόλοιπους μαθητές του, ότι είχε πλήρη επίγνωση των αναμενόμενων εξελίξεων λέγοντας: «για λίγο ακόμα θα είμαι μαζί σας» Ιωανν.13.25, και στην συνεχεία τους έδωσε οδηγίες συσπείρωσης και αντοχής.
Στο Όρος των Ελαιών
Η νύχτα στον λόφο των ελαιών, ήταν γεμάτη αγωνία. Όλη αυτή την ώρα της αναμονής του "προδότη" Ιούδα, ο Ιησούς είχε κάθε δυνατότητα να φύγει απ’ τον προσυμφωνημένο τόπο της επικείμενης σύλληψής του. Όμως μετά από την τριπλή άρνηση του "αγγέλου", αυτό θα ισοδυναμούσε με βέβαιο θάνατο. Ο "Κύριος" και "Πατέρας" αυτής της υπόθεσης (Γαμαλιήλ), δηλαδή ο υψηλόβαθμος εμπνευστής της ιστορικά πολύτιμης αυτής ιουδαϊκής αποθέωσης, δεν θα άφηνε μια τέτοια προδοσία ατιμώρητη.
Ο χρισμένος πρωταγωνιστής, βλέποντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή, αναγκάστηκε να υπομείνει τις προσχεδιασμένες εξελίξεις, που αν και δύσκολες, εντούτοις του έδιναν τελικά κάποιες ελπίδες διαφυγής από τον θάνατο. Το: «πατέρα εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου» Λουκ.23.46, που θα ξεστομίσει αργότερα πάνω στον σταυρό, δηλώνει αυτήν ακριβώς την αγωνία του, για το αν οι σοφοί συνεργάτες του, που είχαν την πατρότητα της όλης ιδέας, θα κατάφερναν τελικά, να πραγματοποιήσουν την προσχεδιασμένη ανάστασή του.
Σε λίγο φάνηκε ο Ιούδας με τους Ρωμαίους στρατιώτες. Ο Ιωάννης λέει πως ο Ιησούς τους είπε: «εγώ είμαι αυτός που γυρεύετε αφήστε αυτούς (τους μαθητές) να φύγουν» Ιωάνν.18.8. Προφανώς όλοι οι μαθητές του, με εντολή του δασκάλου τους έφυγαν εγκαίρως και διέφυγαν την σύλληψη. Ο πραγματικός καταζητούμενος ήταν ο Ιησούς.
Μαζί του όμως φαίνεται πως παρέμεινε περισσότερο απ’ ότι ήταν αναγκαίο, ο νεαρός "άγγελος" που μέχρι τελευταία στιγμή "ενίσχυε" τον Ιησού, να πιει οπωσδήποτε το "ποτήρι" της παράδοσής του στους Ρωμαίους. «Και νεανίσκος τις συνηκολούθει αυτώ περιβεβλημένος σινδόνα επί γυμνού και κρατούσι (οι Ρωμαίοι) αυτόν, ο δε καταλιπών την σινδόνα γυμνός έφυγεν», Μάρκ.14.51-52.
Όπως καταλαβαίνουμε, αυτός ο νεαρός, δεν έπεσε απ’ τον ουρανό. Ήταν εκεί με το σεντόνι πάνω στο γυμνό κορμί του και πριν γίνει αντιληπτός απ’ τους Ρωμαίους στρατιώτες. Εγκλωβίστηκε όμως στις εξελίξεις, απ’ τις επίμονες ενστάσεις του Ιησού και στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το κράτημα κάποιου στρατιώτη, άφησε το μοναδικό του ρούχο στα χέρια των Ρωμαίων και γυμνός έφυγε τρέχοντας ανάμεσα στα ελαιόδενδρα.
Για την αίτια της καταγραφής του εντελώς παράδοξου αυτού περιστατικού, η ίδια η βίβλος δεν δίνει απολύτως καμιά ερμηνεία.
Ο γυμνός σεντονο-φορεμένος νέος, ήταν ολοφάνερα μέλος της παρασκηνιακής θεατρικής ομάδας. Κάτω απ’ την πίεση των περιστάσεων όμως και την επαπειλούμενη κατάρρευση-παραίτησή του Ιησού, ο "άγγελος" αναγκάσθηκε να παραμείνει δίπλα του μέχρι και την τελευταία στιγμή. Μαζί με τον Ιησού λοιπόν... οι Ρωμαίοι παραλίγο να συλλάβουν και τον "άγγελο" που τον ενίσχυε.
Η βιβλική περιγραφή λέει ότι φορούσε κατάσαρκα μόνο ένα σεντόνι, όπως θα έκανε και κάθε "άγγελος" που σέβεται τον ρόλο του. Για οποιονδήποτε άλλον λόγο, μια τέτοια περιβολή, αυτή τη νύχτα στα μέσα Μαρτίου, θα ήταν ακατανόητη. Ο νεαρός αυτός ήταν γυμνός γιατί έπρεπε να ικανοποιεί σκηνοθετικά. Στο φως του φεγγαριού, το ριχτό σεντόνι πάνω στο νεανικό κορμί, παρουσίαζε μια αιθέρια (άρα και αγγελική) μορφή που συνομιλούσε με τον... πανικόβλητο υποψήφιο σωτήρα του κόσμου.
Αν εσείς θέλατε κάποιος νεαρός να παραστήσει θεατρικά τον άγγελο μέσα στη νύχτα, τι καλύτερο θα μπορούσατε να προτείνετε ενδυματολογικά από ένα κατάλευκο σεντόνι;
Η περίπτωση είναι πραγματικά εκπληκτική!
Η Καινή Διαθήκη, το φαρισαϊκό σενάριο θεοποίησης ενός Χρισμένου Ιουδαίου, μας έκανε την χάρη, όχι μόνο να μας δείξει τους εβδομήντα συνεργάτες του, στο περιφερόμενο θέατρο της θεραπείας, αλλά στην τελική αυτή πράξη, με τον δικό του υπαινικτικό τρόπο, μας υπογραμμίζει την αξία της έγκαιρης απομάκρυνσης των παρασκηνιακών βοηθών αλλά και την προσοχή στην καταλληλότητα των ενδυματολογικών επιλογών... της σκηνοθεσίας.
Η σύλληψις του Ιησού Χριστού
Μετά το τέλος της τελετής και του δείπνου, ο Ιησούς δεν αναπαύεται για το υπόλοιπο της νύχτας, όπως θα ήταν φυσιολογικό, στο ανώγειο όπου δείπνησε, αλλά βγαίνει μαζί με τους μαθητές του, που μετά απ’ το πασχαλινό εβραϊκό δείπνο (πάντα ψητό αρνί) νυστάζουν αφόρητα (ίσως λόγω του βαριού νυχτερινού φαγητού) και πηγαίνει στο προσυμφωνημένο σημείο της σύλληψής του, δηλαδή στο διπλανό αλσύλλιο ή "όρος" (λόφο) των ελαιών όπως θέλει ο Λουκάς.
Εκεί όμως, ενώ οι μαθητές του, μετά το πλούσιο δείπνο, δεν μπορούν να ξαγρυπνήσουν μαζί του, ο Ιησούς βρίσκεται μόνος και αντιμέτωπος με τα περιορισμένα ψυχικά του αποθέματα. Αδημονεί κυριολεκτικά μέχρι θανάτου και η αφήγηση σημειώνει τον απίστευτο βαθμό της μικροψυχίας του: «και ήρξατο εκθαμβείσθαι (να θολώνει, να συνταράσσεται) και να αδημονεί και λέγει εις αυτούς (τους μαθητές του) περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου... (μονολογεί λέγοντας στους μισοκοιμισμένους πλέον μαθητές του κάτι που αφορά κυρίως τον ίδιο: «το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής... και αφού απομακρύνθηκε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη (εικόνα απαράδεκτη για "θεό", με το πρόσωπο κολλημένο στο έδαφος άρχισε να παρακαλάει προσευχόμενος) Πάτερ μου, ει δυνατόν εστίν παρελθέτω (ας απομακρυνθεί) απ’ εμού το ποτήριον τούτο» Ματθ.26,39 // Μάρκ.14.32-41. Ο Μάρκος γράφει: «έπιπτε επί της γης και προσηύχετο... Και έλεγε: Αββά ο πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε (απομάκρυνε) το ποτήριον τούτο απ’ εμού». Λουκ.22.39-46.
ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ, ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΣ, Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΤΟ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙ.
Απ’ την ίδια την διατύπωση καταλαβαίνουμε ότι ο Χρισμένος εννοούσε απολύτως όσα έλεγε. Και ο τελευταίος παρατηρητής θα καταλάβαινε ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της υπόθεσης έχει πλέον πρόβλημα. Οι δύο ευαγγελιστές (Ματθαίος και Μάρκος) με σαφήνεια περιγράφουν, ότι αυτή η αντίδραση του Ιησού, δεν ήταν μια φευγαλέα στιγμή ανησυχίας ή ένα επιφανειακό αίτημα πανικού, αλλά μια παράκληση που επαναλήφθηκε επίμονα και συστηματικά τρεις φορές: «πάλιν εκ δευτέρου προσευχήθη λέγων. Πάτερ μου εάν είναι δυνατόν, να παρέλθει τούτο το ποτήριον (δοκιμασία) απ’ εμού, χωρίς να πίω αυτό... και προσευχήθη και τρίτη φορά ειπών τον αυτόν λόγον (τρίτη δηλαδή φορά με την ίδια παράκληση)», Ματθ.26.44. Μάρκ.14.41
Όταν ένα τέτοιο αίτημα απορριφθεί τρεις φορές, δεν έχει νόημα να ξαναδοκιμάσεις. Μάλιστα, φυσιολογικά, η πρώτη και μοναδική φορά, θα έπρεπε να ήταν υπεραρκετή, αν αυτός που απορρίπτει το αίτημά σου είναι πράγματι ο ίδιος θεός. Με τις τρεις όμως επαναλαμβανόμενες φορές και τα προσκυνήματα έως εδάφους, καταλαβαίνουμε πως ο Χριστός, είναι κυριολεκτικά πανικόβλητος και δεν προσεύχεται στον θεό, (δηλαδή στον εαυτό του) αλλά συνομιλεί με κάποιον ή κάποιους, ζητώντας φορτικά και επιμόνως να τροποποιηθεί το προκαθορισμένο δραματικό και επικίνδυνο τέλος της ιστορίας του.
Ο Ιωάννης (που υποτίθεται πως ήταν παρών) συμπληρώνει την εικόνα τού εντελώς πανικόβλητου Ιησού, βάζοντας όπως θα δείτε σε μια φαινομενικά ανεξήγητα αντεστραμμένη σειρά τις ψυχικές μεταπτώσεις του Ιησού: «φανερώθηκε τότε σ’ αυτόν άγγελος Κυρίου ενισχύων αυτόν και (εδώ προσέξτε την αντιστροφή των εξελίξεων... μετά απ’ την "ενίσχυση" αυτή του αγγέλου, ο Ιησούς) γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γήν» Λουκ.22.43-44.
Παράξενο... πραγματικά ανεξήγητο. Ο Ιησούς κατέρρευσε εντελώς μετά την "ενίσχυση" που δέχθηκε από τον "ουρανόσταλτο άγγελο".
Ποια εξήγηση χωράει άραγε σ’ αυτό;
Ένας καταϊδρωμένος γιος θεού, ακόμα και για τα αλληγορικά ακροβατικά της θεολογίας, είναι μια ανεξήγητη εικόνα πανικόβλητου σωτήρα.
Μα επιτέλους, τι ακριβώς ζητούσε ο Ιησούς παρακαλώντας τρεις φορές να μην πιει εκείνο το ποτήρι;
Μα φυσικά να μην σταυρωθεί.
Κανένα άλλο "ποτήρι" δεν υπήρχε μπροστά του. Ένας θεός όμως, δεν μπορεί να έχει τέτοια συμπεριφορά ακραίας αγωνίας, μπροστά στην εκτέλεση του πανανθρώπινου σωτηριακού σκοπού του.
Δηλαδή, αυτός ο "θεός"... παραλίγο να μη μας σώσει.
Κατά πως όλα δείχνουν, αυτός που τελικά μας έσωσε, πρέπει να ήταν ο ανώνυμος εκείνος άγγελος που την τελευταία στιγμή τον πίεσε (ενίσχυσε) να το κάνει. Τι να υποθέσουμε κι εμείς οι απλοϊκοί, που μας εκνευρίζει αφάνταστα η σκέψη ότι μετά από εκατομμύρια χρόνια μοναξιάς, τον πλανήτη μας επισκέφθηκε επιτέλους με σωτηριακή διάθεση ένας αληθινός θεός και την τελευταία στιγμή, όχι μόνο το ξανασκέφτηκε αλλά σχεδόν του επέβαλαν να πιει το ποτήρι της σωτηρίας μας;
Οι θεολόγοι μας λένε, πως εκεί εμφανίσθηκε η ανθρώπινη πλευρά του.
Μα δεν διαφωνούμε καθόλου, ακριβώς αυτή είναι που μας φαίνεται εντελώς απαράδεκτη. Τι σόι θεάνθρωπος είναι αυτός, που διστάζει και οδυρόμενος παρακαλάει να μη πιει το πικρό θυσιαστικό ποτήρι της σωτηρίας μιας ολόκληρης ανθρωπότητας, με τίμημα όχι τον δικό του απόλυτο αφανισμό, αλλά μια εξαιρετικά σύντομη ταλαιπωρία;
Στην διάρκεια της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας, γνωρίσαμε αμέτρητους απλούς, εύθραυστους, θνητούς ήρωες, που συντρίφτηκαν καρτερικά στην εκτέλεση του καθήκοντός τους, για πολύ μικρότερα ιδανικά, χωρίς ούτε για μια στιγμή να καταδεχθούν να επιδείξουν κανέναν φόβο ή να παρακαλέσουν να παρέλθει το οποιοδήποτε ποτήρι της θυσίας τους. Γιατί αυτός ο δήθεν θεόσταλτος ήρωας δίστασε τόσο;
Κατά την θεολογία, ο θάνατος του Ιησού ήταν προϋπόθεση σωτηρίας. Κατ’ αυτήν ο Ιησούς δεν ήταν ένας απλός Εβραίος μαραγκός, αλλά ένας θεάνθρωπος. Δηλαδή: «ένας τέλειος θεός και ταυτόχρονα ένας τέλειος άνθρωπος». Φαίνεται όμως, πως ο συνδυασμός των δύο αυτών τελειοτήτων, δημιουργεί συναισθηματική αστάθεια και ενώ ο φορτωμένος τελειότητες ήρωάς μας, ήρθε αποφασισμένος να μας σώσει, τελευταία στιγμή, το ξανασκεφτόταν ιδροκοπώντας μέχρις "αίματος".
Θεολογικά, με τον προσωρινό "θάνατό" του, ο Ιησούς θα έσωζε ολόκληρη την ανθρωπότητα... κι όμως φαίνεται πως ο Ιησούς δεν αντέχει ούτε ένα τέτοιο τρισένδοξο θυσιαστικό "ποτήρι". Μα τότε... ποιό "ποτήρι" επιτέλους θα του φαινόταν ευκολότερο να πιεί;
Δηλαδή, αιώνες τώρα, λατρεύουμε για θεό μας, κάποιον που μέχρι τελευταία στιγμή, παρακαλούσε απεγνωσμένα... να μη μας σώσει;
Τελικά, ποιόν και γιατί παρακαλάει: «ει δυνατόν εστίν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»; Ματθ.26.39. Ποιός θεός, αν όχι ο ίδιος θα αποφάσιζε αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν ή όχι; Και γιατί θεός ων δεν γνώριζε τι ήταν δυνατόν και τι όχι; Μήπως η ευλύγιστη θεολογική φαντασία, δύο χιλιετίες μετά, βρήκε το βαθύτερο νόημα της τριπλής αυτής παράκλησης του θεού... προς τον εαυτό του;
Το ερώτημα είναι τόσο τραγελαφικό και ταυτόχρονα τόσο καυτό, που ήταν μάλλον αναμενόμενο, η διαχρονική θεολογία (πατρολογία) να φλυαρεί συστηματικά επ’ αυτού. Πολλοί προσπάθησαν να ψελλίσουν κάποιες αγαθόστριφτες ερμηνείες, για την ανεξήγητα έντονη αυτή αντίρρηση του Ιησού, να πιει το "ποτήρι" της σταύρωσής του, χωρίς όμως να καταφέρουν να βρουν μια ικανοποιητική απάντηση.
Ο επιστρατευμένος (χρισμένος) ήρωάς μας, λίγο πριν απ’ την δυσκολότερη καμπή της ιστορίας του, μας έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Απλώς δεν άντεχε να σταυρωθεί, ούτε εικονικά. Οι αντιδράσεις του εκείνο το βράδυ, μας παρέδωσαν την σαφέστερη διαβεβαίωση, ότι ο συγκεκριμένος σωτήρας, δεν έχει καμία σχέση με σωτηριακά ιδανικά, ούτε είχε καμία σχέση με τους ουρανούς, γιατί ολοφάνερα δεν βιαζόταν καθόλου να επιστρέψει σ’ αυτούς.
ΕΝΩ ΕΙΧΕ ΠΛΗΡΕΙΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΟΤΙ ΘΑ «ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ»
Ο πρωταγωνιστής Ιησούς, μπορεί να μην ήταν υιός θεού, αλλά γνώριζε ότι είχε μια ευκαιρία εξαιρετικής υστεροφημίας. Με την δίχρονη προϊστορία του διώκτη δαιμόνων και με την εικονική του εκτέλεση και την επακόλουθη ανάνηψη-ανάστασή του, θα έγραφε πρωτοφανή θεολογική ιστορία, δίνοντας κοσμοϊστορική ευκαιρία στον ασφυκτικά εγκλωβισμένο ιουδαϊσμό, με το νέο παν-ιαματικό προσωπείο του, να γίνει διεθνής θεολογική δύναμη! Παρ’ όλα αυτά, ο μικρόψυχος αυτός άνθρωπος, κατά την δική τους (ευαγγελική) ομολογία... διστάζει μέχρι θανάτου.
Περά απ’ τις θεολογικές φαντασίες, ο επιλεγμένος και εκπαιδευμένος απ’ το φαρισαϊκό ιερατείο σωτήρας, είχε πλήρεις γήινες διαβεβαιώσεις ότι θα "αναστηθεί". Κι όμως, επειδή αυτός, ο γιος του Γιαχβέ, ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας κοινός Ιουδαίος σε ψευδο-σωτηριακό ρόλο, δειλιάζει μέχρι "ματωμένης" εφίδρωσης.
Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΡΑΒΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ
Το γεγονός, ότι ο Ισαάκ, (του οποίου την εντελώς εικονική θυσία ο Ιησούς αντιγράφει), ποτέ δεν θυσιάστηκε, δεν τον καθησυχάζει καθόλου. Η διαβεβαίωση της αναμενόμενης ανάστασής του, δεν του φαίνεται και τόσο αξιόπιστη. Ενδόμυχα φοβάται, ότι πολλά είναι εκείνα που μπορούν ακόμα να πάνε στραβά. Δικαιολογημένα υποθέτει, ότι η ανάστασή του, θα μπορούσε τελικά να μυθολογηθεί και το τέλος της ιστορίας του, να γραφτεί χωρίς την πραγματική, δική του σωματική ανάσταση.
Αναρίθμητοι απλοί άνθρωποι, αν διαβεβαιωθούν ότι με την αυτοθυσία τους θα επιτελέσουν παγκόσμιο σωτηρικό έργο και μόνο για το έπαθλο της εξαιρετικής τους υστεροφημίας, θα "έπιναν" ευχαρίστως, ένα τέτοιο ένδοξο "ποτήρι". Μάλιστα ολόκληρες στρατιές ηρώων, πηγαίνουν να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, για πολύ μικρότερα ανταλλάγματα. Όμως, ήταν πια ολοφάνερο. Αυτός ο σωτήρας... τελευταία στιγμή κάτι είχε πάθει.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος (386-458 μ.Χ.) ευθέως παραδέχεται ότι ο άνθρωπος Ιησούς φοβόταν τον θάνατο: «όταν λοιπόν λέγει παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, ουδέν έτερον δείκνυσιν (τίποτε άλλο δεν δείχνει), αλλ’ ότι σάρκα αληθώς περιβέβληται φοβουμένη θάνατον» Ερανιστής 246.19-25. Ο Χρισμένος λοιπόν, λίγο πριν από την αποθεωτική του δοκιμασία, κατέρρευσε, αποκαλύπτοντάς μας τα εξαιρετικά μικρά όρια της αντοχής του, που σαφώς είναι ανάξια ενός πολυλατρεμένου ήρωα των δικών του ιστορικών διαστάσεων.
Ο Χρισμένος γνώριζε ότι το μέχρι τότε στημένο θέατρο της θεραπείας, ήταν μάλλον ευχάριστη εμπειρία, μπροστά στα όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσει. Μέχρι τότε, ποτέ του δεν είχε κάνει κάτι πραγματικά ηρωικό. Το τρισένδοξο θεραπευτικό του όνομα, το δημιούργησαν οι συνεργάτες του, με το εκπληκτικό σενάριο της ψευδ-αντιπαλότητας που παντού τον συνόδευε. Όμως στο τέλος της, η ιστορία του απαιτούσε ένα συγκλονιστικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο αποκορύφωμα, που έφερνε ζάλη στον καλομαθημένο στις εύκολες δόξες, διορισμένο πρωταγωνιστή.
Πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε, ότι κάθε άλλο παρά έλλειψη αυτοθυσίας, είχαν να επιδείξουν μερικοί απλοί Ιουδαίοι. Σε πλήρη αντιδιαστολή με την φοβισμένη στάση του Ιησού, ο Ιώσηπος γράφει για μια χαρακτηριστική περίπτωση σταύρωσης: «Ο Βεσπασιανός γνώριζε την αδιαφορία για τις τιμωρίες που έδειχναν ορισμένοι Ιουδαίοι... σε μια μάλιστα περίπτωση, ένας (Ιουδαίος) που συνελήφθη αιχμάλωτος, υπέστη όλων των ειδών τα βασανιστήρια και δεν είπε λέξη στον εχθρό, ούτε όταν τον βασάνιζαν με την φωτιά και τελικά οδηγήθηκε στον σταυρό χαμογελώντας. (Κειμ: ανεσταυρώθη του θανάτου καταμειδιών)». Φ. Ιώσηπος ιουδαϊκός πόλεμος 3.321.3. Υπήρχαν λοιπόν ήρωες εξαιρετικής αντοχής και στον λαό του Ισραήλ... απλά ο γιος του Γιαχβέ δεν ήταν ένας απ’ αυτούς.
Ο συγκεκριμένος θεοποιημένος ήρωας, ήταν προφανώς σημαντικά κατώτερος του ιστορικού ρόλου που επιστρατεύθηκε να ενσαρκώσει. Ολοφάνερα υστερούσε σοβαρά σε ψυχικό κουράγιο, έτσι στην πλέον αποφασιστική καμπή της ιστορίας του, έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια εκπαιδευμένη μετριότητα. Και πραγματικά, σε καμία περίπτωση δεν είχε το κουράγιο ενός Ιερεμία, το σθένος ενός Δανιήλ, ούτε τον οίστρο και τον προφητικό λόγο ενός Ησαΐα.
Το δυσεξήγητο όμως του πράγματος παραμένει άλλο.
Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο του Λουκά (22.43-44)... πρώτα ο άγγελος Κυρίου "ενίσχυσε" τον Ιησού και μετά αυτός πανικόβλητος ίδρωσε σε βαθμό "αιμάτωσης". Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί οι δύο αυτές καταστάσεις σημειώνονται εμφανώς σε ανάποδη σειρά;
Όλα εξηγούνται αν θυμηθούμε ότι ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν άγγελοι, αλλά μόνο αγγελιοφόροι "Κυρίου". Στην σοβαρότερη καμπή της ιστορίας του, ο Ιησούς συνομιλώντας με συγκεκριμένο αγγελιοφόρο του παν-εποπτικού ιερατείου, με τρεις ολόθερμες παρακλητικές πτώσεις στη γη, κατέθεσε το αίτημα μετάθεσης, παράκαμψης ή και ματαίωσης του "ποτηριού" της σταύρωσης. Όμως, η σταθερή απάντηση του "αγγέλου" ήταν παραπάνω από ξεκάθαρη. Η έκφραση «άγγελος Κυρίου "ενίσχυε" αυτόν», ούτε λίγο ούτε πολύ σημαίνει, πως ο απεσταλμένος του κυρίαρχου ιερατείου, έκανε ξεκάθαρο και με πολύ "πειστικά επιχειρήματα" ότι ο "Πατέρας" ή "Κύριος", δηλαδή το μυστικό διευθυντήριο του Γαμαλιήλ, δεν δέχεται το επαναλαμβανόμενο αίτημα του Ιησού για ματαίωση των προδιαγεγραμμένων εξελίξεων.
Δεν μπορούσαν να υπάρξουν αλλαγές σεναρίου.
ΗΡΩΑΣ Ή ΝΕΚΡΟΣ...
ΤΟ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΚΩΝ ΗΡΩΩΝ
Ο δρόμος προς την αποθέωση ήταν μονόδρομος: ήρωας ή νεκρός! Αυτή ήταν η τελεσίδικη απόφαση του "Κυρίου". Μόνο τότε ο Χρισμένος κατάλαβε, ότι μετά από τέτοια ξεκάθαρη "ενίσχυση", δεν υπήρχαν πλέον καθόλου περιθώρια διαφυγής. Έπρεπε οπωσδήποτε να πιει το "ποτήριο τούτο", με το συγκεκριμένο πικρό και επικίνδυνο περιεχόμενό του. Ο επίλογος έπρεπε να γραφτεί. Ο Χρισμένος έπρεπε να παίξει τον ρόλο του μέχρι το τέλος, ακριβώς όπως αρχικά τον είχε σχεδιάσει ο "Κύριος" ή "Πατέρας" αυτής της σεναριοποιημένης υπόθεσης.
Το συγκεκριμένο λοιπόν εδάφιο, (Λουκάς 22.43) δεν είναι καθόλου ανάποδα διατυπωμένο. Σωστά η αγωνία του Ιησού επιτείνεται μετά την "ενίσχυση" (απόφαση απόρριψης) του τριπλού αιτήματός του απ’ τον "άγγελο". Ο "Πατέρας" της υπόθεσης αυτής, γνώριζε καλύτερα απ’ όλους, ότι ο επίλογος σ’ αυτό το θρησκευτικό θέατρο δεν μπορούσε να αλλάξει σε καμία απ’ τις λεπτομέρειές του. Η ιστορία θα συνεχιζόταν όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί.
Τελικώς, το δίλημμα του αγγέλου, ήρωας ή νεκρός, αποδείχθηκε η καταλληλότερη "ενίσχυση". Διαφορετικά δεν εξηγείται η κραυγαλέα ανακολουθία στην παραπάνω διατύπωση, όπου βλέπουμε τον ήρωα Ιησού, να τον κόβει ματωμένος ιδρώτας, όχι πριν, αλλά μετά την "ενίσχυση" του "αγγέλου".
Ο Ιησούς κατέρρευσε συνειδητοποιώντας τις μικρές πιθανότητες διαφυγής που είχε, να περάσει ζωντανός μέσα απ’ τις δυσκολίες μιας δίκης και καταδίκης σε ρωμαϊκό σταυρικό θάνατο. Έπρεπε να εμπιστευθεί την ζωή του στον "Πατέρα" που έμελλε να του αποδείξει, πως μετά από τόσα πετυχημένα, στημένα θαύματα ιάσεων, θα κατάφερνε να κατασκευάσει και την δική του εικονική ανάσταση, περνώντας την ακριβώς κάτω απ’ την μύτη των Ρωμαϊκών αρχών.
Για όσους αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν, το διάσημο αυτό σπαραξικάρδιο σταυρικό δράμα, με όλα τα τόσο θυσιαστικά αλλά και άκρως επικίνδυνα, να ολοκληρώθηκε από μικρόψυχους ταλαντούχους υποκριτές και απλούς ψεύτες, νομίζω πως η απάντηση είναι πλέον σαφής. Στην κατάλληλη στιγμή, λειτούργησε αποφασιστικά ο ωμός εκβιασμός ζωής και θανάτου. Το δόγμα ήρωας ή νεκρός, υπήρξε ανέκαθεν ο βασικότερος μοχλός εξαναγκασμού των βιβλικών ηρώων, σε δράση εκτός ορίων.
Προφανώς ο "άγγελος" έδωσε στον Ιησού την αναγκαία αίσθηση του ηρωικού μονοδρόμου και έτσι ενίσχυσε πράγματι τον ατάλαντο αυτόν διορισμένο σωτήρα, να συμμαζέψει το κουράγιο του και να ολοκληρώσει την σοβαρή ιστορική του αποστολή.
ΠΟΤΕ ΟΙ ΜΥΗΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ ΜΥΗΣΗΣ (ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣΟΝΙΑ)
Κάποιοι θα ρωτήσουν γιατί χρειαζόταν να στηθεί μια τέτοια σκηνή, σε μυημένους όπως οι μαθητές του Ιησού.
Η απάντηση είναι μια και ξεκάθαρη.
Ποτέ και σε καμία βιβλική ιστορία, δεν είναι όλοι οι μετέχοντες, μυημένοι στον ίδιο βαθμό! Ακόμα και ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού, υπήρχαν διαφορετικοί βαθμοί μύησης (επίγνωσης), ώστε οι αντιδράσεις των αμύητων, να δείχνουν αυθόρμητες. Να γεννούν αυθεντικά σχόλια και αντιδράσεις, και να δείχνουν πηγαίο φόβο, δέος ή ενθουσιασμό. Απ’ αυτές τις αντιδράσεις των αμύητων, αντλούσαν ανέκαθεν την απαραίτητη πειστικότητα και τον αναγκαίο ενθουσιασμό οι βιβλικές περιγραφές.
Μάλιστα ο άγγελος του ιερατείου μπορούσε ανενόχλητος να είναι δίπλα στον Ιησού, αφού οι μαθητές του, μετά το μυστικό δείπνο υπέφεραν από επίμονη βαθιά χαλάρωση και ανεξήγητη υπνηλία. Οι διαβουλεύσεις και η τελική επιτήρηση απ’ τον "άγγελο της ενίσχυσης", μπορούσαν να γίνουν χωρίς καμία παρενόχληση από τους υπερβολικά νυσταγμένους (όπως το ίδιο το κείμενο επιμένει να μας δείχνει) και πιθανόν ελαφρά υπνωτισμένους μαθητές του.
Μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη εικόνα, θεολογικά παραμένει σκανδαλωδώς ανεξήγητη. Κατάμαυρο πέπλο σιωπής, καλύπτει αιώνες τώρα το συγκεκριμένο περιστατικό. Η απόλυτη αυτή θεολογική μουγκαμάρα, είναι βεβαίως εντελώς φυσιολογική, αφού ακόμα και οι ευφυέστερες πιθανές εξηγήσεις, απομυθοποιούν δραστικά την ιερότητα της υπόθεσης. Έτσι, οι ορκισμένοι εχθροί της ανθρωπότητας, οι θεολόγοι, οι αγιοφανείς αυτοί επαγγελματίες ψεύτες, αντέδρασαν με σοφία, καλύπτοντας το σημείο με γενική, απόλυτη, κατάμαυρη σιωπή.
"Κανένας", μα ούτε ένας από τους κυριολεκτικά εκατοντάδες λαλίστατους θεολόγους που συμμετείχαν στην δισχιλιετή πλέον γραπτή, συνωμοσία κατά της ανθρωπότητας, που ονομάζεται «πατρολογία» δεν ακουμπάει το συγκεκριμένο εδάφιο.
Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, Ο ΙΑΚΩΒΟΣ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΦΟΡΟΥΣΕ ΛΕΠΤΟ ΧΙΤΩΝΑ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΝΕΑΝΙΑ.
Κάποιο ασαφή υπαινιγμό κάνει κατ’ εξαίρεση ο φυλετικά εβραίος επίσκοπος Κύπρου και Σαλαμίνος Επιφάνιος (340-404 μ.Χ.) που γράφει ότι: «ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου... επειδή ήταν Ναζιραίος, χρησιμοποιούσε ένα μοναδικό λεπτό χιτώνα, όπως (καθάπερ) λέγει και στο ευαγγέλιο: έφυγε ο νεανίας και αφήκε την σίνδονα» Επιφάνιος Πανάριον 3.461.1.
Για την πραγματική όμως ταυτότητα του Νεαρού, ούτε κουβέντα.
Τελικά ο λευκοφορεμένος νεαρός, προκαλώντας προφανώς με την αναπάντεχη γύμνια του στιγμιαία αμηχανία στους Ρωμαίους στρατιώτες, ξέφυγε την σύλληψη κι έφυγε τρέχοντας γυμνός ανάμεσα στα ελαιόδεντρα, παίρνοντας μαζί του μέσα στην νύχτα ανέγγιχτο το μυστικό του.
Ο Χριστός που ασφαλώς παρακολουθούσε την σκηνή, πρέπει να αναστέναξε με ανακούφιση. Η σύλληψη αυτού του νεαρού, θα άλλαζε σοβαρά την πορεία των εξελίξεων και η ενδεχόμενη ομολογία του, θα έκανε γνωστό το παρασκήνιο αλλά και τους κρυφούς εργοδότες του Μεσσία. Αν ο νεαρός αυτός, δεν είχε την ετοιμότητα να αποδράσει γυμνός, όλα θα μπορούσαν να καταστραφούν και το θέατρο της σωτηρίας να καταλήξει ο περίγελος της Ρώμης.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΠΡΟΔΟΤΗΣ";
ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΖΙΡΑΙΟΥ, ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΕΔΩ ΚΑΙ 2.000 ΧΡΟΝΙΑ
Ο Ιησούς διαμαρτυρήθηκε θέτοντας μια απλή ερώτηση που απασχολεί κι εμάς σήμερα: «κάθε μέρα καθόμουν στο ναό (κειμ: ιερό) και δίδασκα και δεν με πιάσατε» Ματθ.26.55.
Και εδώ γεννιέται η σημαντική ερώτηση. Γιατί έπρεπε κάποιος από την ιδιαίτερη ομάδα του Ιησού, όπως ο Ιούδας, να προδώσει τον Ιησού την στιγμή που αυτός, ήταν πράγματι κάθε μέρα ανάμεσά τους;
Η μοναδική εξήγηση γι’ αυτό είναι, για να μπορέσει ο "πατέρας" (το συνωμοτικό ιερατείο) να κινητοποιήσει νυχτιάτικα την ρωμαϊκή στρατιωτική φρουρά.
Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωμαίοι ουδέποτε αναμείχθηκαν στην δημόσια δράση του Ιησού. Γι’ αυτούς ο Ιησούς, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας ακόμα περιφερόμενος προφήτης, ανάμεσα σε τόσους άλλους, προγενέστερους και μεταγενέστερους, την στιγμή μάλιστα, που ο Ιησούς όχι μόνο δεν εμπόδιζε, αλλά ενθάρρυνε δημοσίως την φορολογία του Καίσαρα λέγοντας: «αποδώστε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα». Ματθ.22.21.
Γιατί λοιπόν βλέπουμε ξαφνικά τις ρωμαϊκές αρχές να κινητοποιούνται πάραυτα, για να συλλάβουν κάποιον που ουδέποτε απασχόλησε στο παραμικρό τις ρωμαϊκές αρχές; Απλούστατα, την νύχτα της σύλληψης, οι Ρωμαίοι πρέπει να δέχθηκαν σοβαρότατες καταγγελίες εναντίον του Ιησού, άξιες άμεσης κινητοποίησης. Αυτές όμως οι καταγγελίες, δεν θα ήταν αξιόπιστες, αν γινόταν μόνο απ’ την πλευρά των γνωστών του θεολογικών αντίπαλων. Για να κινητοποιηθούν οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι νυχτιάτικα, χρειαζόταν βαριά καταγγελία ύψιστης αξιοπιστίας. Έτσι, μόνο κάποιος από την ιδιαίτερη κλειστή ομάδα του Ιησού, θα μπορούσε με τις προμελετημένες καταγγελίες του, να αναγκάσει την ρωμαϊκή φρουρά να κινητοποιηθεί εσπευσμένα, για να κάνει ακόμα και μεσ’ τη νύχτα το καθήκον της.
Οι προσχεδιασμοί λοιπόν υπήρξαν και πάλι οι καταλληλότεροι.
Ο ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΠΡΟΣΕΞΕ ΠΟΛΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ.
Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ.
ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΗΜΕΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Η επιλογή του Ιούδα ήταν αναγκαία. Για την συγκεκριμένη νύχτα, μόνο ένας τέτοιας ύψιστης αξιοπιστίας καταδότης, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει οτιδήποτε θα ανάγκαζε τις ρωμαϊκές αρχές σε κινητοποίηση. Ο Ιησούς όχι μόνο γνώριζε την λεπτομέρεια αυτή, αλλά φρόντισε, ο άνθρωπος αυτός, μετά από δικό του σύνθημα, να κινηθεί την κατάλληλη ακριβώς στιγμή.
Ο Ιούδας προφανώς βεβαίωσε τις ρωμαϊκές αρχές, ότι ως πρώην μέλος της ομάδας, γνώριζε μετά βεβαιότητος, πως ο Ιησούς βρισκόταν σε συγκεκριμένο τόπο, έχοντας μαζί του ευάριθμους αποφασισμένους συνωμότες, που κατά τις ημέρες της επικείμενης εορτής του Πάσχα, σχεδίαζαν να δημιουργήσουν ταραχές, βλάπτοντας τα συμφέροντα της Ρώμης. Μόνο ένας τέτοιος υψηλής αξιοπιστίας καταδότης, θα υποχρέωνε τις ρωμαϊκές αρχές σε άμεση κινητοποίηση.
Πράγματι: «το (ρωμαϊκό) τάγμα (κειμ: σπείρα - 300 στρατιώτες ! ) και ο χιλίαρχος (πήγαν και) συνέλαβαν τον Ιησού» Ιωανν.18.12. Ένας τέτοιος τεράστιος αριθμός Ρωμαίων στρατιωτών, δεν θα μπορούσε να κινητοποιηθεί νυχτιάτικα, παρά μόνο με σοβαρές καταγγελίες επικίνδυνης συνωμοσίας κατά της ασφάλειας της πόλης. Προφανώς ο Ιούδας έκανε πολύ καλά την δουλεία του, καταγγέλλοντας τον Ιησού, ως υποψήφιο κινηματία και βασιλιά των Ιουδαίων, με άμεσα συνωμοτικά σχεδία δράσης κατά της Ρωμαϊκής φρουράς, την ίδια εκείνη νύχτα.
Μετά από τέτοιες καταγγελίες οι Ρωμαίοι ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν. Πίστεψαν πως επρόκειτο να συλλάβουν ολόκληρη συμμορία κινηματιών, όπως συνέβη κι άλλες φορές στην Ιερουσαλήμ, σε περίοδο ταραχών. Ένας μικρός στρατός, τριακοσίων τουλάχιστον ανδρών, με χιλίαρχο και εκατόνταρχους, δεν θ’ ανέβαινε στο λόφο των ελαιών, για τίποτε λιγότερο απ’ αυτό.
Ένα ανάλογο περιστατικό που οδήγησε την ρωμαϊκή φρουρά στο λόφο των ελαιών περιγράφει ο Ιώσηπος: «διάφοροι ψεύτες και απατεώνες με θεϊκά προσχήματα μιλώντας για εξέγερση... έπειθαν τον λαό... και τον οδηγούσαν στην έρημο λέγοντας ότι ο θεός θα τους δείξει εκεί τα σημάδια της ελευθερίας... Ένας απατεώνας (Ιουδαιο-)Αιγύπτιος, έχοντας την φήμη προφήτη, συγκέντρωσε γύρω του τρεις χιλιάδες περίπου εξαπατημένους τους οποίους οδήγησε στο όρος τον ελαιών. Από εκεί πρότεινε να εισβάλουν στην Ιερουσαλήμ και να την καταλάβουν... του έκοψαν όμως την φόρα οι Ρωμαίοι που τον αντιμετώπισαν...» Φ. Ιώσηπος. Ιστορία του ιουδαϊκού πολέμου 2.258-263.
Κάτι ανάλογο πρέπει να κατήγγειλε ο Ιούδας, κι έτσι ανάγκασε τους Ρωμαίους στρατιώτες, να τρέξουν νυχτιάτικα στο όρος των ελαιών για να συλλάβουν την ομάδα του Ιησού.
ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ; ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ;
Η επιλογή λοιπόν του μαθητή Ιούδα στον ρόλο του προδότη, ήταν μέρος καλομελετημένου σχεδίου. Παραμένει όμως αναπάντητη η απλή ερώτηση! Γιατί όλα αυτά συμβαίνουν τόσο εσπευσμένα;
Τι συμβαίνει και ο Ιησούς έπρεπε να παραδοθεί στους Ρωμαίους, ακριβώς την παραμονή της σημαντικότερης ιουδαϊκής τελετής του Πάσχα;
Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος για όλη αυτή την βεβιασμένη κινητοποίηση; Υπήρχε σ’ όλη αυτή την εσπευσμένη νυχτερινή σύλληψη, οποιοδήποτε στοιχείο προσχεδιασμού; Παρουσίαζαν οι δύο επόμενες εορταστικές ημέρες, κάποιες ιδιαίτερες ευκαιρίες, με τις οποίες ο μηχανισμός της έντεχνης ανάστασης, επιδίωκε να συντονιστεί; Δηλαδή, εξηγείται αυτή η ξαφνική και εσπευσμένη σύλληψη του Ιησού, ακριβώς τις παραμονές του Πάσχα, ως μέρος αξιόπιστου σχεδίου διαφυγής από τον σταυρικό του θάνατο; Οι απαντήσεις στις σημαντικότατες αυτές ερωτήσεις, θα γίνουν μόνες τους ορατές σε λίγο.
Τελικά ο Ιησούς παραδόθηκε και άφησε να τον παρασύρουν οι εξελίξεις, σε καταστάσεις που μόνο ο "Πατέρας" μπορούσε πλέον να ελέγξει. Ο ίδιος όχι μόνο το γνώριζε, αλλά και το δήλωνε, πως η πατρότητα της συνολικής ιδέας, δεν ήταν καν δική του: «τα λόγια που σας λέω, δεν τα λέω από μόνος μου, ο πατέρας που είναι μέσα μου, αυτός πραγματοποιεί τα έργα μου» Ιωαν.14.10. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά, ότι άλλοι είχαν συλλάβει τις λεπτομέρειες του κοινωνικού αυτού θεάτρου, στο οποίο ο ίδιος απλά πρωταγωνιστούσε.
Πίσω απ’ αυτόν, ο "Πατέρας", (το σκοτεινότερο τμήμα του ιουδαϊκού ιερατείου), αυτό το διαχρονικής σοφίας ον, είχε πλήρη ιστορική συνείδηση του επιχειρούμενου άθλου.
Αυτή η ιστορία της δραματικής θεοποίησης ενός παν-ιαματικού Ιουδαίου, θα άφηνε πίσω της μια κολοσσιαία ευκαιρία διαχρονικής εκμετάλλευσης και χειραγώγησης λαών.
Η ΝΙΚΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Η αναμέτρηση με τον θάνατο ήταν το αρχαιότερο όνειρο του ανθρώπου. Η νίκη επί του θανάτου, η συναρπαστικότερη ιστορία, του διψασμένου για ζωή ανθρώπου, αλλά και το ασφαλέστερο εισιτήριο για την αποθέωση στις καρδιές των ανθρώπων. Όποιος μπορούσε να νικήσει τον θάνατο, ήταν αδιαμφισβήτητα τουλάχιστον γιος θεού. Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά.
Οι μάγοι της Π. Διαθήκης πλήγωναν και θεράπευαν τους ανθρώπους με κίνδυνο κάποτε να ανακαλυφθούν ως πληγοποιοί. Όμως οι μάγοι της Καινής Διαθήκης, είχαν κάνει μια απλή διαπίστωση... δεν χρειαζόταν να δημιουργούν πλέον δικές τους πληγές, αφού παντού γύρω τους υπήρχαν ήδη άφθονες, πραγματικές και ορθάνοικτες. Οι πραγματικές ασθένειες και η θανατοφοβία, ήταν μόνιμες ορθάνοικτες πανανθρώπινες πληγές. Αν βρεθεί "φάρμακο" κατά των ασθενειών και του θανάτου, τότε αυτοί που θα το χορηγούν και θα το διαχειρίζονται, σε βάθος χρόνου, θα φτάσουν υποχρεωτικά στις παγκόσμιες κορυφές αποδοχής, με τα ανάλογα προνόμια, τιμές και φυσικά θα γίνουν οπωσδήποτε οι ιδεολογικοί και οικονομικοί ηγέτες των λαών. Όπερ και εγένετο.
Τίποτε λοιπόν δεν έπρεπε να πάει στραβά.
Ακόμα και ο φοβισμένος Ιησούς, παραδόθηκε πια αποφασισμένος να πιει το ποτήρι της σταύρωσής του. Την ώρα μάλιστα της σύλληψης του έδειχνε αρκετά αποφασισμένος λέγοντας: «θα πιώ το ποτήρι που μου έδωσε ο Πατέρας» Ιωανν.18.11.
Η ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΜΕ ΤΟ ΚΩΔΙΚΟ ΟΝΟΜΑ "ΠΑΤΕΡΑΣ"
Πίσω απ’ αυτόν, η παρασκηνιακή ομάδα με το κωδικό όνομα "Πατέρας", ανέλαβε να φέρει εις πέρας και την τελευταία ριψοκίνδυνη προϋπόθεση της θεοποίησης του Ιησού, με έπαθλο το όνειρο κάθε ανθρώπου, την νίκη επί του θανάτου.
Ας παρακολουθήσουμε κι εμείς από κοντά, το θεαματικό τέλος ενός θεάτρου, που καθήλωσε το σημαντικότερο τμήμα της ανθρωπότητας, στους θεαματικούς χειρισμούς της μαγείας, για περίπου δύο χιλιάδες χρόνια τώρα και που δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, θα μας κρατάει εκεί γονατιστούς, για πολύ καιρό ακόμα.
(Σημείωση: το κωδικό όνομα "πατέρας" που χρησιμοποιεί συνεχώς ο Ναζιραίος - δηλαδή ο αφιερωμένος στον Ναό του Σολομώντος - Ιησούς, μας βάζει σε σκέψεις μήπως πράγματι ο πραγματικός εξ αίματος πατέρας του Ιησού ήταν ο αρχιερέας Γαμαλιήλ, όταν πριν 30 χρόνια υπηρετούσε στον Ναό σαν νεαρός ιερέας. Κάτι νύξεις γι αυτό κάνουν τα απόκρυφα ευαγγέλια).
Η δίκη και καταδίκη του Ιησού
Σύμφωνα με τον Ιωάννη, τον Ιησού συνέλαβαν όπως ήταν φυσικό οι Ρωμαϊκές αρχές και φυσικά ουδέποτε τον παρέδωσαν στους Ιουδαίους για να δικαστεί. Όμως αντίθετα από τον Ιωάννη οι τρεις πρώτοι ευαγγελιστές, δεν αναφέρουν καθόλου τους Ρωμαίους στρατιώτες. Και οι τρείς ομόφωνα αναφέρουν, ότι τον Ιησού πήγαν να συλλάβουν: «ο Ιούδας μαζί με ένα πλήθος ανθρώπων, οπλισμένων με μαχαίρια και ρόπαλα, σταλμένοι απ’ τους αρχιερείς και πρεσβύτερους του συνεδρίου» (Ματθ.26.47 // Μάρκ.14.43 // Λουκ.22.47) «Αυτοί δε (δηλαδή ο όχλος) που τον έπιασαν τον παρέδωσαν στον αρχιερέα Καϊάφα όπου και συνήχθησαν οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι», Ματθ.26.57.
Το φυσικότερο βέβαια είναι, την σύλληψη μέσα στη νύχτα, να έκαναν οι μόνες αρμόδιες αρχές του τόπου, δηλαδή οι Ρωμαίοι, οι όποιοι όμως ουδέποτε θα παρέδιδαν τον κρατούμενό τους στους Ιουδαίους για να δικαστεί πρώτα απ’ αυτούς. Προφανώς ο Ιησούς συνελήφθη και κρατήθηκε για το υπόλοιπο της νύχτας στο φρουραρχείο, ώστε το πρωί να δικαστεί απ’ τον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο.
Τα περί δίκης λοιπόν και ακροάσεων από τον αρχιερέα Άννα, Καϊάφα και Ηρώδη μέσα στην μαύρη νύχτα, είναι εντελώς φανταστικά και δεν θα μας απασχολήσουν, διότι ολοφάνερα είναι κατοπινά εφευρήματα, που μοναδικό σκοπό είχαν να περιπλέξουν την αρχική απλότητα του σεναρίου και να αυξήσουν την δραματικότητα των παθών του Ιησού.
Ένα είναι σίγουρο, οι ρωμαϊκές αρχές ουδέποτε θα συναποφάσιζαν για τα συμφέροντα της Ρώμης, με τα εντελώς αναρμόδια θεοκρατικά δικαστήρια των υπόδουλων Εβραίων. Μια τέτοια ανάμειξη λοιπόν εξουσιών, είναι εξόφθαλμα αδιανόητη. Απ’ την στιγμή που οι Ρωμαίοι είχαν λόγους κινητοποίησης και ανάμειξης, σημαίνει ότι οι κατηγορίες για τις οποίες συνελήφθη ο Ιησούς, δεν ήταν θεολογικές, αλλά κατηγορίες πιθανής υπονόμευσης της ρωμαϊκής εξουσίας και έναν τέτοιο κατηγορούμενο, οι Ρωμαίοι δεν θα τον παρέδιδαν ποτέ σε κανέναν άλλον να δικαστεί, παρά μόνο στον ίδιο τον Ρωμαίο έπαρχο, δηλαδή τον Πιλάτο.
Πράγματι: «πρωίας γενομένης... παρέδωσαν τον Ιησού στον ηγεμόνα Πιλάτο» Ματθ.27.1-2. Είναι φυσικά ανώφελο να προσπαθήσουμε από τους διαλόγους της ανάκρισης να βγάλουμε συγκεκριμένο συμπέρασμα για την πραγματική μορφή της κατηγορίας και την διεξαγωγή της δίκης. Σωστά ο Μάρκος παρατηρεί αόριστα πως: «οι αρχιερείς τον κατηγορούσαν για πολλά» Μάρκ.13.3.
Από την ερώτηση όμως του Πιλάτου προς τον Ιησού «είσαι εσύ ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» Ματθ.27.21, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η βασική κατηγόρια εναντίον του, ήταν πράγματι σχετική με ενδεχόμενη στάση κατά της Ρωμαϊκής φρουράς στην Ιερουσαλήμ. Όμως ο έπαρχος Πιλάτος, έμπειρος διοικητής, γρήγορα κατάλαβε ότι μπροστά του δεν είχε έναν άνθρωπο που ετοίμαζε ένοπλη στάση. Τίποτε από όσα μπορούσε να ελέγξει, δεν συνηγορούσε σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Ο Πιλάτος δεν άργησε να διακρίνει: «ότι από φθόνο τον είχαν παραδώσει» Μάρκ.13.10. Μπροστά του είχε έναν κατασκευασμένο ένοχο, από ένα φθονερό ιερατείο, που τον ήθελε οπωσδήποτε νεκρό, για λόγους που ο Πιλάτος αδυνατούσε να υποθέσει. Προσπάθησε λοιπόν να αφήσει ελεύθερο τον συκοφαντημένο θεραπευτή, αλλά συνάντησε σφοδρότατη αντίδραση ακόμα κι από τον κατευθυνόμενο όχλο έξω από το πραιτώριο: «οι δε ιερείς ξεσήκωναν τα πλήθη... φωνάζοντας σταύρωσέ τον σταύρωσέ τον» Μάρκ.15.11-14.
Το ιερατείο, οι μοναδικοί κατήγοροι του Ιησού, επετέθησαν με σοβαρά σενάρια αντιρωμαϊκής συνωμοσίας: «τον πιάσαμε να ξεσηκώνει τον λαό μας, να τον εμποδίζει να πληρώνει φόρους στον Καίσαρα και να ισχυρίζεται πως είναι ο βασιλιάς Μεσσίας», Λουκ.23.2.
Οι κατηγορίες αν και αναληθείς, ήταν σοβαρές, αφού υπονοούσαν στάση κατά της Ρώμης. Πουθενά όμως δεν υπήρχαν αποδείξεις ικανές, να πείσουν τον Πιλάτο, πως ο αμίλητος άνθρωπος που είχε μπροστά του ήταν ένοχος, στασιασμού κατά της Ρώμης. Ούτε καν οι δραματικές καταγγελίες του καταδότη Ιούδα, δεν είχαν στο παραμικρό επαληθευθεί. Στον λόφο της σύλληψης, ο Ιησούς ήταν άοπλος και σχεδόν μόνος, δεν αντιστάθηκε καθόλου και δεν έδωσε ούτε μια στιγμή την εικόνα κάποιου που ετοίμαζε ένοπλη στάση κατά της πόλης. Υπέθεσε λοιπόν σωστά, ότι ο άνθρωπος που στεκόταν μπροστά του, ήταν θύμα του φαρισαϊκού θεοκρατικού φθόνου.
Παραδόξως ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς, με την σιωπή του, διευκόλυνε την γρήγορη καταδίκη του, αφού δεν έδινε καμία υπερασπιστική απάντηση στις ερωτήσεις του Πιλάτου: «ουδέν απεκρίνετο... και ουκ απεκρίθη προς αυτώ ουδέν» Ματθ.27.12-14. Πράγμα εντελώς φυσικό για τον ήρωά μας, αφού δεν ήθελε με όσα θα πει, ούτε να ματαιώσει, ούτε να περιπλέξει και κυρίως να καθυστερήσει την επιδιωκόμενη καταδίκη του, που (θα δούμε σε λίγο γιατί) έπρεπε να συμβεί οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που, ο δήθεν πνευματώδης αυτός ήρωας της μισής σχεδόν θρησκευόμενης ανθρωπότητας, αν και είχε την ιδανικότερη ευκαιρία, να αναπτύξει μέσα στην ίδια του την δίκη, μια μνημειώδη απάντηση στην από κάθε άποψη σοβαρή ερώτηση του Πιλάτου: «τι είναι αλήθεια» (Ιωανν.18.38), αυτός, για τους λόγους που προαναφέραμε, επέλεξε να μη δώσει καμία απολύτως απάντηση!
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ
Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά ότι αν ήθελε πράγματι να έχει οποιαδήποτε ευκαιρία να πραγματοποιηθεί η ανάστασή του, η δίκη και η καταδίκη του, έπρεπε να συντελεστούν οπωσδήποτε την ίδια εκείνη μέρα. Οποιαδήποτε λοιπόν δική του πολυλογία, ή απολογία θα οδηγούσαν στο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα της δικαστικής παράτασης. Γι’ αυτό ακριβώς και: «ο Ιησούς δεν έδινε καμία απάντηση και ο Πιλάτος απόρησε πολύ γι αυτό» Ματθ.27.14.
Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος, όταν διέκρινε ότι δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για την Ρωμαϊκή τάξη και ασφάλεια, δοκίμασε κατ’ επανάληψη να ξεφορτωθεί την ευθύνη μιας άδικης καταδίκης. Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του Βαραββά, που είναι φανερά επινοημένη, σύμφωνα με το κείμενο, ο Πιλάτος θέλοντας να ξεφορτωθεί την ευθύνη, ζήτησε απ’ τους κατήγορούς του ιερείς, να θανατώσουν οι ίδιοι τον Ιησού (Ιωάνν.19.6). Αυτοί όμως αρνήθηκαν μια τέτοια εξέλιξη. Η σταύρωση και όχι ο λιθοβολισμός ήταν η ενδεδειγμένη και προσχεδιασμένη οδός της ανάστασης.
Παρ’ όλα αυτά, ο Πιλάτος που είχε φήμη πεισματώδους ανθρώπου, δεν έλεγε να εγκρίνει το επαναλαμβανόμενο δόλιο αίτημα της σταύρωσης. Η αντίσταση του Πιλάτου στο αίτημα των Φαρισαίων καταντούσε ανησυχητική: «ο Πιλάτος ζητούσε τρόπο να τον ελευθερώσει». Το ιερατείο όμως, ήταν απόλυτα προετοιμασμένο ακόμα και για μια τέτοια εξέλιξη. Έτσι πέρασε στην τελική αντεπίθεση, αυτή του ωμού εκβιασμού. Έβαλαν λοιπόν τον κατευθυνόμενο απ’ αυτούς όχλο να κραυγάζει: «όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλέα (όπως κατηγόρησαν τον Ιησού ότι έκανε) είναι εχθρός του Καίσαρα. Εάν τον ελευθερώσεις δε θα είσαι πια φίλος του Καίσαρος», Ιωανν.19.12.
Αυτός ο εκβιασμός, ήταν εντελώς ξεκάθαρος.
ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΡΩΜΑΙΟ ΕΠΑΡΧΟ Ο ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΤΟ ΕΙΧΕ ΣΚΕΦΘΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Οι ιουδαίοι ιερείς κρατούσαν γερά τον Πιλάτο! Αν τολμούσε να τον αθωώσει, η είδηση θα έφθανε απ’ αυτούς στον ίδιο τον Καίσαρα, με τον ξεκάθαρο υπαινιγμό, ότι δεν υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Ρώμης, από έναν επίδοξο κινηματία, που ήδη έφερε θρασύτητα και δημοσίως τον τίτλο του βασιλιά των Ιουδαίων.
Ο Πιλάτος καταλάβαινε πολύ καλά τον σοβαρό εκβιασμό. Εφεξής, οποιαδήποτε επεισόδια στην Ιερουσαλήμ, θα έφεραν έστω και εντέχνως αναμεμιγμένο, το όνομα του απ’ αυτόν αθωωμένου Ιησού, οι ιερείς θα μπορούσαν να χρεώσουν κακοδιαχείριση των συμφερόντων της Ρώμης, στον Ρωμαίο έπαρχο Πιλάτο, αφού αυτός επέμενε να αθωώσει τον επαναστάτη Ιησού. Αυτός ο πολιτικός εκβιασμός, έφερε τον Πιλάτο στο όριο της αντοχής του. Ο Πιλάτος δεν σκόπευε να υπερασπιστεί το δίκαιο κανενός, εις βάρος της προσωπικής πολιτικής του φήμης και επιβίωσης.
Μάλιστα φαίνεται πως ο συνολικός εκβιασμός, στην περίπτωση του Πιλάτου, ήταν κατά πολύ βαθύτερος. Το όνομα του Πιλάτου την περίοδο εκείνη, σχετιζόταν ήδη επικίνδυνα με τον ισχυρότερο στρατιωτικό της Ρώμης, κάποιον Αίλιο Σηιανό (Aelius Sejanus) που όμως βρέθηκε ένοχος συνωμοσίας εναντίον του αυτοκράτορα, εξορίστηκε και στην συνέχεια θανατώθηκε μαζί με πολλούς άλλους συνωμότες από τον αυτοκράτορα Τιβέριο.
Η πολιτική φήμη του Πιλάτου λοιπόν, κρεμόταν ήδη από μια κλωστή και οι Φαρισαίοι φαίνεται πως το γνώριζαν αυτό καλύτερα από τον καθένα. Ο Πιλάτος δεν θα άντεχε την παραμικρή αντιρωμαϊκή αναφορά στο όνομα του. Έτσι: «ακούσας λοιπόν ο Πιλάτος τούτον τον λόγον, έφερε έξω τον Ιησού και εκάθησε... ήτο δε Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη και λέγει προς τους Ιουδαίους. Ιδού ο βασιλεύς σας. Οι δε εκραύγαζον λέγοντες... αρον αρον σταύρωσον αυτόν, τότε λοιπόν παρέδωκε αυτόν δια να σταυρωθεί», Ιωάνν.19.13-16.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που ο Πιλάτος παρέδωσε αμέσως τον Ιησού στην εκτέλεση της ποινής, πράγμα που δείχνει ότι από την μεριά των Φαρισαίων, υπήρξε ιδιαίτερη απαίτηση, άμεσης εκτέλεσης του Ιησού προ της τελετής του Πάσχα, με το προφανές πρόσχημα, ότι μόνο έτσι θα αποφευχθούν τα ενδεχομένως προσχεδιασμένα επεισόδια απ’ τους οπαδούς του κινηματία Ιησού, που σκοπό τους είχαν να αιματοκυλήσουν την επικείμενη τελετή. Αυτήν την απαίτηση των ιερέων, φαίνεται να βοήθησε αποτελεσματικά ο υποκινούμενος όχλος, με την ασταμάτητα επαναλαμβανόμενη ιαχή: «άρον, άρον (κουβαλήστε τον γρήγορα, τώρα) σταύρωσον αυτόν».
Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη (12 το μεσημέρι).
Σημειώστε λοιπόν, πως ήταν «Παρασκευή του Πάσχα και ώρα περίπου έκτη», όταν με έκδηλη την δυσφορία του και με πλήρη επίγνωση του εκβιασμού που του ασκήθηκε, ο Πιλάτος έλαβε την απόφαση της σταύρωσης, του κατ’ αυτόν παράξενα σιωπηλού και οπωσδήποτε αθώου Ιησού.
Ένα είναι σίγουρο. Ο Ιησούς παραδόθηκε για σταύρωση με έκδηλη την προσωπική συμπάθεια του Πιλάτου στο πρόσωπό του. Κάτω λοιπόν απ’ αυτές τις συνθήκες καταδίκης, η ρωμαϊκή φρουρά, που από κοντά παρακολουθούσε τις εξελίξεις, είναι εντελώς απίθανο να κακοποίησε με οποιονδήποτε τρόπο, τον αδίκως καταδικασμένο σε θάνατο Ιησού.
Παρ’ όλα αυτά, η αφήγηση θέλοντας να δραματοποιήσει τα πάθη του Ιησού, διαπρέπει ξανά σε ολοφάνερες σκόπιμες παραποιήσεις, βάζοντας τους αμέτοχους σ’ αυτή την υπόθεση Ρωμαίους στρατιώτες, να περιπαίζουν, να μαστιγώνουν και να πλέκουν και τον εντελώς φανταστικό εκείνον ακάνθινο στέφανο.
Μάλιστα η εντελώς μυθιστορηματική προέλευση των δήθεν βασανισμών του Ιησού απ’ τους Ρωμαίους, γίνεται φανερή απ’ το γεγονός, ότι ο Ιησούς βασανίζεται από αυτούς, πριν από την καταδίκη του. Ο Ιησούς φοράει ήδη τον ακάνθινο στέφανο, πολύ πριν ακόμα κριθεί ένοχος και καταδικαστεί: «εξήλθε (ο Πιλάτος) προς τους Ιουδαίους λέγοντας. Εγώ ουδεμία αιτία (ενοχής) ευρίσκω. Έφερε δε έξω τον Ιησού φορώντας τον ακάνθινον στέφανο... » Ιωάν.19.1-5.
Πώς είναι δυνατόν οι Ρωμαίοι στρατιώτες να κακοποίησαν τον Ιησού, και να του φόρεσαν οποιονδήποτε ακάνθινο στέφανο, ενώ ο αρχηγός τους ο Πιλάτος τον θεωρούσε εντελώς αθώο, πάσχιζε αγωνιωδώς να τον αθωώσει και είχε καταλήξει μετά από φανερό εκβιασμό στην άδικη αυτή καταδικαστική απόφαση;
Το πιθανότερο λοιπόν είναι, ότι τα περί βασανισμών του Ιησού δεν αληθεύουν. Όχι μόνο γιατί τα αγκάθια δεν θα ήταν τόσο εύκολο να βρεθούν, δίπλα στο πεντακάθαρο από αγκάθια πραιτόριο, (όπως δικαιολογημένα γράφουν άλλοι ερευνητές) αλλά κυρίως, γιατί οι Ρωμαίοι στρατιώτες, δεν ήταν όχλος, αλλά στρατιώτες που εκτελούσαν μόνο εντολές. Όταν ο αρχηγός της φρουράς, ο Πιλάτος, έκρινε κατά επανάληψη αθώο τον Ιησού, τότε ολόκληρη η φρουρά γνώριζε ήδη, ότι ο Ιησούς ήταν θύμα φαρισαϊκής σκευωρίας. Συνεπώς όχι μόνο καμιά εντολή βασανισμών δεν θα μπορούσε να υπάρχει, αλλά ούτε και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό κίνητρο ήταν δυνατόν να έχουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, για να κακοποιήσουν κάποιον, που ποτέ δεν στράφηκε εναντίον τους και ο ίδιος ο αρχηγός τους, τον έκρινε απολύτως αθώο. Απεναντίας, είχαν κάθε λόγο να φερθούν με συμπάθεια, στον εμφανώς αδίκως καταδικασθέντα Ιησού.
Τέλος, μετά την καταδίκη του, ο Ιησούς φορτώνεται το εγκάρσιο ξύλο της σταύρωσής του και με συνοδεία στρατιωτών και όχλου κατευθύνεται στον Γολγοθά. Καθ’ οδόν κάποιος ονόματι Σίμων Κυρηναίος τον απαλλάσσει από το βάρος του σταυρού, μέχρι να φθάσουν στο τόπο της εκτέλεσης.
Η Σταύρωσις του Ιησού Χριστού. Ο Θάνατος επί του Σταυρού του Ιησού Χριστού.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΕΣ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ.
Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ. ΓΙΑΤΙ;
«Spogia somnifera» Εργαλείο ανάστασης, ο υπνοφόρος σπόγγος του μανδραγόρα!
«ΕΛΑΒΕ ΤΟ ΟΞΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ». Ιωάνν.19.30.
Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει στον Γολγοθά, στον τόπο της σταύρωσης, είναι ότι οι Ρωμαίοι επιχειρούν να δώσουν στον Ιησού να πιεί, ένα χαλαρωτικό οίνο πριν τον σταυρώσουν: «και φέρουσιν αυτόν επί τον Γολγοθάν και έδιδον εις αυτόν να πιει οίνον μεμιγμένον με σμύρνα (κειμ: εσμυρνισμένον οίνον) αλλ’ εκείνος δεν έλαβε και (μετά απ’ αυτό) εσταύρωσαν αυτόν» Μάρκ.15.23.
Ο Ματθαίος αναφέρει: «και ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Κρανίου τόπος (πριν σταυρωθεί) έδωκαν εις αυτόν να πίει όξος (κειμ: οίνον) μεμιγμένον μετά χολής και γευθείς ουκ ηθέλησεν. Και εσταύρωσαν αυτόν...». Ματθ.27.33.
Πρέπει να σημειώσουμε λοιπόν, ότι στα κείμενα ξεκάθαρα ορίζεται, ότι το όξος (οίνος) ανακατεμένο με σμύρνα ή χολή, το οποίο αρνήθηκε ο Ιησούς να λάβει, εδόθη στον Ιησού απ’ τους Ρωμαίους, μόλις αυτός έφτασε στον τόπο της εκτέλεσης και ακριβώς λίγο πριν από την σταύρωσή του.
Επρόκειτο για ένα ποτό προσωρινού κατευνασμού των αντιδράσεων των θυμάτων της σταύρωσης. Το συμπέρασμα αυτό το δέχονται οι πλέον αρμόδιοι ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης, όπως ο Ι. Καραβιδόπουλος (έδρα Καινής Διαθήκης Α.Π.Θ.) ο οποίος γράφει: «Ο εσμυρνισμένος οίνος που προσφέρεται στον Ιησού, επέχει θέση αναισθητικού, το οποίο προσφερόταν συνήθως για να διευκολύνεται η εκτέλεση της σταύρωσης και να μην ανθίσταται ο εσταυρωμένος». («Το κατά Μάρκον ευαγγέλιο» σελ. 490. Εκδ. Πουρνάρα).
Η εγκεκριμένη (απ’ την ιερά σύνοδο) μετάφραση Β. Βέλλα το ξεκαθαρίζει αυτό καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλον γράφοντας: «τον έφεραν στον Γολγοθά, που στα ελληνικά σημαίνει τόπος κρανίου, (και εκεί) του έδωσαν να πιει κρασί ανακατεμένο με αναισθητικό, ο Ιησούς όμως δεν το δέχθηκε. Τότε (δηλαδή μετά απ’ αυτό) τον σταύρωσαν...» Μάρκος 15.23.
Ήταν λοιπόν προφανώς καθιερωμένο απ’ τους Ρωμαίους, την ώρα της σταύρωσης, να δίνουν στους κατάδικους μαζί με κρασί, κάποιο ελαφρό αναισθητικό, ώστε να διευκολύνονται κυρίως οι ίδιοι οι σταυρωτές στα δύσκολα καθήκοντά τους, κάτι όμως που έκανε και για τα θύματά τους υποφερτή την τελική διαδικασία της σταύρωσής τους.
Στην ταρασσόμενη από κινήματα Ιερουσαλήμ, η σταύρωση πρέπει να ήταν εξαιρετικά συχνή καταδίκη.
Μόνο ο Iώσηπος (Ιουδ.Πόλεμ.1.113.&2.75) αναφέρει δύο τέτοιες πολυάριθμες περιπτώσεις, που στην πρώτη σταυρώθηκαν οκτακόσιοι και στη δεύτερη δύο χιλιάδες άνθρωποι ταυτόχρονα! Η εξαιρετική συχνότητα της ρωμαϊκής σταύρωσης στην Ιερουσαλήμ, αποδεικνύεται επίσης και από τους δύο κοινούς ληστές, που σταυρώνονται την ίδια μέρα ταυτόχρονα με τον Ιησού, αλλά και τον τρίτο υποψήφιο για την ίδια τιμωρία, αντιστασιακό Βαραββά.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΕΣ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΚΕΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ.
Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ. ΓΙΑΤΙ;
Μία ερώτηση που άργησε 2.000 χρόνια.
Η καθαρά εκφοβιστική αυτή τιμωρία, με τον δημόσιο μαρτυρικό θάνατο, είχε σκοπό να αποθαρρύνει τους επίδοξους επαναστάτες, ληστές ή ταραξίες. Η ταλαιπωρία των θυμάτων, ήταν πολυήμερη και τα θύματα συνήθως πέθαιναν από δίψα, πείνα, κακουχίες, στο τέλος κούραση των θωρακικών μυών, παρατεταμένη δύσπνοια και σταδιακή γενική εξασθένιση.
ΜΠΑΛΑΝΟΣ: ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, ΑΠΟ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΔΙΨΑ.
Ο διδάκτωρ Πατρολογίας στον Πανεπιστήμιο των Αθηνών Δ. Μπαλάνος έγραψε σχετικά: «ο θάνατος επί του σταυρού εβράδυνε συχνά τρεις και περισσότερες μέρες... άνθρωποι ισχυρής κράσεως πέθαιναν μετά πολυήμερη αγωνία από πείνα και δίψα». (Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.)
Οι καταδικασμένοι σε σταυρικό θάνατο, γνωρίζοντας το είδος του μαρτυρίου που τους περίμενε, ήταν φυσικό να προβάλουν μέχρι τελευταία στιγμή, αντίσταση στους σταυρωτές τους με όλες τους τις δυνάμεις. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, λίγο πριν απ’ την σταύρωση, οι Ρωμαίοι έδιναν ένα χαλαρωτικό ποτό στους καταδικασμένους σε σταύρωση.
Η διαφορά στο περιεχόμενο, χολής ή σμύρνας, που αναφέρουν οι δύο ευαγγελιστές δεν είναι τυχαία, αλλά δείχνει σαφέστερα από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο, ότι κανείς δεν γνώριζε, τι ακριβώς ήταν αυτό που μαζί με οίνο (όξος) έδιναν οι Ρωμαίοι σε όλους τους κατάδικους, λίγο πριν από την σταύρωσή τους.
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΪΚΩΝ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΝ.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Στην Ιερουσαλήμ, στην έδρα του δηλητηριο-χρηστικότερου ιερατείου όλων των εποχών, συνέβαινε κάτι εξαιρετικά παράδοξο. Για δεκαετίες, κάτω από το εξεταστικό βλέμμα των πανούργων χαλδαιο-ιουδαίων ιερέων, συνέβαινε κάτι εντελώς οικείο, εξαιρετικά προκλητικό και ενδιαφέρον. Οι Ρωμαίοι σταυρωτές, χρησιμοποιούσαν ελαφρά αναισθητικά για να ακινητοποιήσουν (να χαλαρώσουν) προσωρινά και να σταυρώσουν ευκολότερα τα θύματά τους.
Οι Ρωμαίοι βέβαια δεν μπορούσαν ποτέ τους να υποθέσουν, ότι τουλάχιστον κάποιοι από τους ιερείς που καθημερινά τους παρακολουθούσαν, ήταν άριστοι γνώστες, ανάλογης αρχαιότατης χαλδαιικής τέχνης, κάτοχοι ισχυρότατων υλικών με πλούσιο καταγεγραμμένο ιστορικό παρελθόν, στην χρήση παρόμοιων αναισθητικών δηλητηρίων.
Πρέπει εδώ να θυμηθούμε ότι ένας ιερέας-μάγος, διαθέτει οξυμένη χρηστική εκτίμηση των υλικών, αλλά και των ευκαιριών που τον περιβάλλουν και παρατηρεί κάθε τι που συμβαίνει γύρω του, απ’ τις τερατοποιές δυνατότητες που του προσφέρει.
Η ΜΕΓΑΛΟΦΥΗΣ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΓΑΜΑΛΙΗΛ
Καταλαβαίνουμε ότι το πρώτο πράγμα που θα αναλογιζόταν ένας τέτοιος παρατηρητικός "ιερέας", παρακολουθώντας μια ανάλογη σκηνή σταύρωσης θα ήταν:
Τι θα συνέβαινε αν αντί για ένα ελαφρό αναισθητικό, δίναμε την κατάλληλη στιγμή στο υποψήφιο θύμα κάτι ισχυρότερο; Δεν θα μπορούσε άραγε, ένας βαριά ναρκωμένος κατάδικος, μετά την λήψη του κατάλληλου δηλητηρίου να θεωρηθεί νεκρός; Δεν θα μπορούσε να διαφύγει τον θάνατο, αν υπήρχε δυνατότητα έγκαιρης αποκαθήλωσής του;
Αν κοντά στην διαφαινόμενη δυνατότητα της "ανάστασης" (ανάνηψής) του, προσθέσουμε μια άδικη καταδίκη, αλλά και έναν συγκλονιστικό αριθμό ιαματικών θαυμάτων... δεν θα μπορούσε αυτό να γεννήσει έναν σαγηνευτικό πάσχοντα ήρωα, που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και στην πολυπόθητη ιουδαϊκή θεοποίηση;
Μια τέτοια θεοποίηση, δεν θα συναγωνιζόταν τα καλύτερα μυθολογικά σενάρια θεών, ηρώων και Τιτάνων της Μεσογείου, όπως εκείνου του φιλάνθρωπου και πολυαγαπημένου σταυρωμένου Προμηθέα; Δεν θα μπορούσε αυτό να γίνει μια μεγαλειώδης πνευματική αφετηρία, για να υλοποιηθεί το μεσσιανικό όνειρο, και να ξεκινήσει η επέκταση και η κυριαρχία της ιουδαϊκής θεολογίας, πάνω στην φιλευσέβεια των λαών;
Τέτοιες σημαντικές σκέψεις, μπορεί να είχαν αφορμή μια τόσο απλή αφορμή, βγαλμένη μέσα απ’ την σκληρή πραγματικότητα του υποδουλωμένου Ισραήλ. Η ίδια σχεδόν καθημερινή σταυρική δραστηριότητα των Ρωμαίων, ενδεχομένως γέννησε την νικητήρια εικόνα ενός αναστημένου από σταυρικό θάνατο Ιουδαίου.
Μπροστά στο συγκλονιστικό δράμα των πολυαρίθμων εσταυρωμένων, κάποιοι ευφυέστατοι Ιουδαίοι ιερείς (όπως ο Γαμαλιήλ) ενδεχομένως συνέλαβαν την εικόνα του εσταυρωμένου και αναστημένου θεραπευτή, ως μοναδική ευκαιρία δημιουργίας ενός αρχετυπικού, πάσχοντος θεοποιημένου σωτήρα.
Μπροστά στον ανείπωτο καθημερινό πόνο των εσταυρωμένων, κάποιοι ενδεχομένως οραματίστηκαν μια ιστορία εκπληκτικής αλγοκαπηλείας. Έτσι, τόσο απλά, μπορούσε να γεννηθεί το πολυσύνθετο ψυχόδραμα της θεοποίησης ενός "αναστημένου" Ιουδαίου. Δεν έμενε παρά απ’ την σταθερή παρακαταθήκη ηρώων, τους Ναζιραίους, να βρεθούν νέοι και αποφασισμένοι, που θα ήταν πρόθυμοι να ενσαρκώσουν τους βασικούς ρόλους.
Όπερ και εγένετο.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΡΗΣ: «Σύμφωνα με μία κοινή, διαδεδομένη αντίληψη, ο θάνατος επάνω στο σταυρό, επέρχεται από τον πόνο και την αιμορραγία που προκαλούν τα καρφιά που έχουν τρυπήσει τα χέρια και τα πέλματα του εσταυρωμένου. Aυτά δεν είναι παρά ένα μικρό, πολύ βασανιστικό, συμπλήρωμα, αλλά όχι με πρωτεύοντα ρόλο στην πρόκληση του θανάτου. Από πειράματα που έκανε ο Γάλλος χειρουργός και διδάκτορας της Ανατομίας Pierre Barbet πάνω σε πτώματα, παρατήρησε ότι είναι αδύνατον ένα καρφί που περνάει ανάμεσα από τα οστά της παλάμης, να συγκρατήσει το ανθρώπινο σώμα, ακόμη και εάν αυτό στηρίζεται στα πόδια με καρφιά. Αντίθετα. Εάν τα καρφιά διαπερνούσαν τις παλάμες, κάτω από το βάρος του εξαρτημένου σώματος, θα έσχιζαν το δέρμα της πρόσθιας και οπίσθιας επιφάνειας της παλάμης, θα την έτεμναν διαμπερώς στο ύψος των δακτύλων, και ο Εσταυρωμένος θα έπεφτε με το κεφάλι κάτω προς τη γη, ενώ θα των συγκρατούσαν μόνο τα καρφιά με τα οποία ήταν καρφωμένα τα πόδια του. Ο ίδιος χειρουργός, έδειξε, ότι το μόνο σημείο που μπορεί να στηρίξει τα χέρια του σταυρωμένου ανθρώπου, εάν τα διαπεράσει ένα καρφί, είναι ο καρπός. Σε επανειλημμένα πειράματά του έδειξε, ότι σε όποιο σημείο του καρπού και αν βάλουμε ένα καρφί, αυτό οδηγούμενο από τα οστά και τους συνδέσμους, θα περάσει από έναν ανατομικό χώρο, γνωστό ως ο χώρος του destot, ανάμεσα σε δύο οστάρια του καρπού. Σε κάποιες τοιχογραφίες παρουσιάζονται οι δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Χριστό, όχι καρφωμένοι, αλλά με τα χέρια δεμένα με σχοινί στους σταυρούς τους. Το ότι όμως αυτό απεικονίζεται, μαρτυρεί κάτι που πολλοί ιστορικοί της Ρωμαϊκής περιόδου περιγράφουν: ότι δηλαδή, μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος, εάν έχει εξαρτηθεί από τον σταυρό, όχι με καρφιά, αλλά εάν απλώς έχουν δεθεί τα χέρια του επάνω στο σταυρό».
Ας επιστρέψουμε όμως στον Γολγοθά, στην τόπο της σταύρωσης του Ιησού και στις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες της αφήγησης. Όπως είδαμε, ο Ιησούς αρνήθηκε την αναισθητική ουσία που του πρόσφεραν οι Ρωμαίοι. Πώς μπορούμε λοιπόν να υποθέτουμε, ότι χρησιμοποιώντας ανάλογη αναισθητική ουσία, πέρασε "ημιθανής" την δοκιμασία της σταύρωσής του ο Ναζιραίος Ιησούς;
Πράγματι, ο Ιησούς αρνήθηκε την αναισθητική ουσία των Ρωμαίων, γιατί ούτε η στιγμή ήταν κατάλληλη, ούτε και η ουσία αυτή ήταν ικανή να προκαλέσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Άλλωστε, αν έπαιρνε το ελαφρό αυτό αναισθητικό των Ρωμαίων, υπήρχε κίνδυνος με θολωμένο το νου, να μην διαχειρισθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τις λεπτομέρειες της "ανάστασής" του, τις επόμενες κρίσιμες ώρες.
Έτσι, κατά την ώρα της σταύρωσής του, σωστά ο Ιησούς αρνήθηκε να γευθεί το χαλαρωτικό αναισθητικό των Ρωμαίων. Άλλωστε, ο Ιησούς δεν πρέπει να το είχε ιδιαίτερη ανάγκη, αφού κατά την ίδια την αφήγηση, που δεν θα είχε κανέναν λόγο να το αποκρύψει, ο Ιησούς "κρεμάστηκε" (δηλαδή δέθηκε) και δεν καρφώθηκε επί ξύλου.
ΚΑΡΑΒΙΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΕΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΌ Ή ΚΑΡΦΩΘΗΚΕ.
Ο Ι. Καραβιδόπουλος γράφει: «ο μέλλων να εκτελεστεί καρφωνόταν ή δενόταν με σκοινιά... Δεν είναι γνωστό ποιός τρόπος χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση του Ιησού... ότι ο Ιησούς προσηλώθηκε στον σταυρό με ήλους (καρφιά) μαρτυριέται (όχι απ’ τα κείμενα αλλά) απ’ την παράδοση και την εικονογραφία».
Η επαναλαμβανόμενη έκφραση στην Καινή Διαθήκη για την σταύρωση του Ιησού είναι: "ΚΡΕΜΑΣΑΤΕ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ" Πράξεις 5.30, 10.39 και Λουκάς 23.39. Πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται για τον Ιησού "καρφώσατε επί ξύλου".
Υπήρχαν λοιπόν πράγματι δύο διαφορετικοί τρόποι σταύρωσης. Η εφαρμογή όμως της μιας ή της άλλης μορφής εκτέλεσης ήταν προφανώς εξαρτώμενη, από τον βαθμό των διαπιστωμένων κακουργημάτων του κατάδικου. Δεδομένου όμως, ότι κατά την γνώμη του αρμόδιου Ρωμαίου διοικητή και δικαστή Πιλάτου, ο Ιησούς ήταν κατηγορηματικά αθώος και ολοφάνερο θύμα σκευωρίας, δεν υπήρχε καμία περίπτωση, ο Πιλάτος, ο μόνος άνθρωπος που αποφάσιζε τον τρόπο των εκτελέσεων, να εξαντλούσε στον αθώο Ιησού, την σκληρότητα της σταυρικής εκτέλεσης.
Ο Ιησούς λοιπόν δεν είχε κανέναν ιδιαίτερο λόγο να δεχθεί κατά την ώρα της σταύρωσής του, το χαλαρωτικό όξος (οίνο) των Ρωμαίων, γιατί δεν καρφώθηκε, αλλά δέθηκε πάνω στον σταυρό. Λίγο αργότερα όμως, η αφήγηση μας κάνει την χάρη να μας παρουσιάσει ξεκάθαρα, τον ήδη σταυρωμένο Ιησού, όχι μόνο να ζητάει αλλά και να πίνει "κάτι" προφανώς ισχυρότερο.
«Έστεκαν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού, (Μαρία) η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή. (Τρεις συνολικά γυναίκες). Ο Ιησούς είδε την μητέρα του και τον μαθητή τον οποίο αγαπούσε (τον Ιωάννη) να στέκεται πλάι της, (άρα και ο Ιωάννης ήταν επίσης εκεί) και είπε στην μητέρα του, γύναι ιδού ο υιός σου και στον μαθητή (του) είπε, αυτή είναι η μητέρα σου... Μετά απ’ αυτό, (την μικρή αυτή συνομιλία) γνωρίζοντας ο Ιησούς πως όλα είχαν φτάσει στο (προ)καθορισμένο τέλος τους, είπε: Διψώ. Εκεί δε κοντά, βρισκόταν ένα σκεύος γεμάτο ξύδι, (Μασ: και εκείνοι... με τους οποίους συνομιλούσε) βούτηξαν ένα σφουγγάρι στο (συγκεκριμένο) ξύδι, το τοποθέτησαν πάνω σε ένα ύσσωπο (ματσάκι ρίγανης) και το έφεραν στο στόμα του. Μόλις ο Ιησούς έλαβε το όξος είπε, τετέλεσται και γέρνοντας το κεφάλι παρέδωσε το πνεύμα» Β.Β. Ιωάνν.19.29-30.
ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΜΕΤΑ 2.000 ΧΡΟΝΙΑ.
Η «ΔΙΨΑ» ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΥΛΙΕΣ ΑΠΟ «ΞΥΔΙ».
ΟΤΑΝ ΔΙΨΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΞΥΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΔΙΨΑΣΕΙ.
Η εικόνα είναι απολύτως ξεκάθαρη και είναι να απορεί κανείς τι δεν είδαν τόσους αιώνες τουλάχιστον οι περιώνυμοι αμφισβητίες ερευνητές. Εμείς φυσικά πρέπει να σταθούμε εδώ, αναζητώντας τις λεπτομέρειες εκείνες, που θα κάνουν φανερή την διαφορά ερμηνείας.
Ο Ιησούς λοιπόν (κατά την αφήγηση) βρίσκεται ήδη σταυρωμένος ελάχιστα λεπτά πριν από τον "θάνατό" του. Παρ’ όλα αυτά, συνομιλεί με πλήρη διαύγεια με τον Ιωάννη και την μητέρα του, που βρίσκονται «παρά τω σταυρώ», δηλαδή ακριβώς δίπλα του, στη βάση του σταυρού. Ο Ιησούς απευθυνόμενος σ’ αυτούς με πλήρεις τις αισθήσεις του, αναθέτει στον μαθητή του Ιωάννη την προστασία της Μητέρας του Μαρίας.
Ακριβώς όμως στην προέκταση της ίδιας αυτής συζήτησης, ο Ιησούς λέει «διψώ», απευθυνόμενος φυσικά σ’ αυτούς που βρίσκονται «παρά τω σταυρώ».
Ο Ιωάννης και οι τρεις Μαρίες, τοποθετούν (αγκυλώνουν) το κατάλληλο σφουγγάρι πάνω σε ένα ματσάκι από φρύγανα ρίγανης χωμένο μπροστά στο κούφιο καλάμι (Ιωάνν.19.29) ή απλά κατ’ ευθείαν σε κατάλληλα σχισμένο καλάμι (Μάρκ.15.35) που κάποιος φρόντισε να έχει μαζί του, δίνοντας στον Ιησού, που μόλις προηγουμένως συνομιλούσε μαζί τους, μια γουλιά απ’ το δικό τους αυτή την φορά "όξος".
Στην σκέψη ότι οι δικοί του άνθρωποι και όχι οι Ρωμαίοι στρατιώτες, είναι αυτοί που έδωσαν την δεύτερη αυτή φορά, το τελικό "όξος" στον Ιησού, μας οδηγούν τα ίδια τα κείμενα. Εντούτοις, όλες οι θεολογικές ερμηνείες, σπεύδουν, συχνά παραποιώντας αδίστακτα τα κείμενα, να βοηθήσουν την αντίθετη άποψη. Παράδειγμα η εγκεκριμένη απ’ την ιερά σύνοδο μετάφραση της Αγίας Γραφής Β. Βέλλα γράφει παντελώς αυθαίρετα: «λέγει (ο Ιησούς) διψώ... (τότε) οι στρατιώτες (η λέξη στρατιώτες δεν υπάρχει στο κείμενο) βούτηξαν ένα σφουγγάρι στο ξύδι, το στήριξαν στην άκρη ενός κλαδιού ύσσωπου (ο ύσσωπος είναι θάμνος ρίγανης και δεν μπορεί να έχει κλαδιά) και το έφεραν στο στόμα του Ιησού». Ιωανν.19.29. Βλέπουμε ότι οι προχειρότητες, οι παραποιήσεις και οι προσθαφαιρέσεις λέξεων, συνεχίζονται αμείωτες μέχρι σήμερα, αλλοιώνοντας με περισσή αυθάδεια τα κείμενα ώστε αυτά να βοηθούν τις αυθαίρετες θεολογικές ερμηνείες.
ΕΠΟΤΙΖΕΝ ΑΥΤΟΝ ΜΕ ΟΞΟΣ (ΚΑΤ' ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ)
Όμως οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν είχαν κανέναν λόγο να περιπαίξουν τον Ιησού επί του σταυρού, δίνοντας του ξύδι, όπως κατά παρέκκλιση όλων των άλλων ευαγγελιστών θέλει ο (γιατρός) Λουκάς, (23.37). Μάλιστα, αν ο Λουκάς ήταν πράγματι γιατρός, τότε είναι αυτός που είχε κάθε λόγο να διαστρέψει αυτήν ακριβώς την λεπτομέρεια, καταλαβαίνοντας περισσότερο απ’ όλους τους άλλους, τον πραγματικό ρόλο του τελικού "όξους". Διότι, ακόμα κι αν θελήσουμε να δεχθούμε ότι οι Ρωμαίοι περιπαίζοντας τον Ιησού του έδωσαν αυτοί το όξος, παραμένει ακατανόητο το γιατί τελικά ο Ιησούς το ήπιε.
Ο ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΣΤΑΥΡΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΠΟ ΔΙΨΑ.
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΕΝΑΣ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΝΕΡΟ ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ ΤΟΥ.
Όμως είναι ηλίου φαεινότερο, ότι το αίτημα του Ιησού, διψώ, ήταν αδύνατον να απευθύνεται προς τους Ρωμαίους σταυρωτές του. Ο εσταυρωμένος, δεν μπορούσε έτσι απλά να παραγγέλνει τις ανάγκες του στους παρευρισκόμενους στρατιώτες και να περιμένει ότι αυτοί θα του τις εκπληρώσουν. Ο κρανίου τόπος, δεν ήταν... αναψυκτήριο, αλλά τόπος μαρτυρικού θανάτου. Ο καταδικασμένος σε σταυρικό θάνατο, έπρεπε να πεθάνει ακριβώς από κακουχίες, πείνα και κυρίως δίψα. Το τελευταίο πράγμα λοιπόν που θα περίμενε ένας σταυρωμένος, είναι να ζητήσει και να του δώσουν νερό οι σταυρωτές του.
Φυσικά τέτοιο δικαίωμα προσφοράς τροφής, νερού ή οποιασδήποτε άλλης διευκόλυνσης, αυτονόητα δεν το είχαν ούτε και οι δικοί του άνθρωποι. Κλεφτά όμως, δωροδοκώντας ή και αποσπώντας σύντομα την προσοχή των φρουρών, δύο τρεις δικαιωματικά παραστεκόμενοι συγγενείς, έχοντας έτοιμο το κατάλληλο καλαμένιο εργαλείο, μπορούσαν να του προσφέρουν στα γρήγορα, μια γουλιά νερού... ή "όξους".
Αυτό ακριβώς έκανε προφανώς η ομάδα του Ιωάννη με τις τρεις Μαρίες, ή και κάποιος απ’ τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους ημέτερους. Την κατάλληλη στιγμή όταν «ο Ιησούς είδε πως όλα είχαν φτάσει στο (προ)καθορισμένο τέλος τους είπε: Διψώ... Τότε με τον προαναφερόμενο τρόπο, αντί να του προσφέρουν μια γουλιά ανακουφιστικό νερό... αυτοί του προσφέρουν την αναγκαία για την καρωτική νεκροφάνειά του, κατάλληλη ποσότητα "όξους".
ΜΑ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΔΩ;
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΩΝΑΖΕΙ "ΔΙΨΩ" ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΞΥΔΙ.
ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟ.
ΤΟ ΞΥΔΙ ΚΑΤΑΠΑΥΕΙ ΤΗΝ ΔΙΨΑ;
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΕ ΑΥΤΟ 2.000 ΧΡΟΝΙΑ.
Ακόμα κι αν γινόταν αντιληπτοί απ’ τους φρουρούς, η όλη κίνηση ήταν τόσο σύντομη, που ο Ιησούς θα προλάβαινε οπωσδήποτε να πιει την απαραίτητη μια γουλιά απ’ το σημαντικό για την περίπτωσή του περιεχόμενο του σπόγγου. Το εξαιρετικά περίεργο είναι, ότι ενώ ο Ιησούς λέει διψώ, δεν αρνείται να πιει το «ξύδι» που του προσφέρουν (όποιοι κι αν του το πρόσφεραν) που απολύτως καμία ανακούφιση δεν μπορούσε να του προσφέρει στην υποτιθέμενη βασανιστική του δίψα.
Ο ΔΑΥΙΔ ΨΑΛΛΕΙ: "ΣΤΗΝ ΔΙΨΑ ΜΟΥ ΑΝΤΙ ΝΕΡΟ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΞΥΔΙ"
Ότι το οποιοδήποτε ξύδι, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την δίψα, μας το βεβαιώνει στην ίδια την Βίβλο ο ψαλμωδός Δαυίδ, που παραπονιέται (ποιητικά) ότι: «προς ονειδισμόν και ταλαιπωρίαν... (οι εχθροί) μου έδωσαν χολή να φάω και στην δίψαν μου με πότησαν όξος». Ψαλμοί 68.21.
ΤΗΝ ΕΝΑΤΗ ΩΡΑ (ΤΡΕΙΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ) Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΡΑΥΓΑΖΕΙ ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΚΑ
Ότι κάποιος "ημέτερος" έσπευσε να ποτίσει το καρωτικόν όξος στον Ιησού, μετά από δική του συνθηματική κραυγή, το ομολογεί σχεδόν με κάθε σαφήνεια ο Ματθαίος γράφοντας: «περί δε την ενάτην ώρα αν ανεβόησεν ο Ιησούς λεγών: Ηλι, ηλι, λεμα σαβαχθανι. (Κατά τον Ματθαίο ο Ιησούς δεν είπε διψώ, αλλά φώναξε αυτή την συνθηματική χαλδαιική φράση). Τινές δε των εκεί ισταμένων έλεγον τον (προφήτη) Ηλία φωνάζει».
ΕΠΟΤΙΖΕΝ ΑΥΤΟΝ ΜΕ ΞΥΔΙ
Η σκέψη όμως αυτή, σαφώς δεν θα μπορούσε να γίνει από Ρωμαίους που αγνοούσαν παντελώς τον Ηλία… «και ευθύς τις εξ αυτών (εξ εκείνων δηλαδή που έστεκαν εκεί και έλεγαν τον Ηλία φωνάζει... άρα σαφώς κάποιος Ιουδαίος και όχι Ρωμαίος) λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν όξος, περιθέσας εις κάλαμον (εδώ παραλείπεται το φρύγανο ρίγανης) επότιζεν αυτόν. (Όχι πότισε άπαξ, αλλά επότιζε αυτόν, που σημαίνει κατ’ επανάληψη!). Ο δε Ιησούς... (αμέσως μετά το δάγκωμα του σπόγγου και την κατάποση της αναγκαίας ποσότητας όξους) αφήκε το πνεύμα... ήσαν δε εκεί γυναίκες πολλαί... μεταξύ των οποίων ήτο Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η Μήτηρ του...», Ματθ, 27.45-56.
Ο Μάρκος, ο ίδιος ευαγγελιστής που αναφέρει τον «εσμυρνισμένο οίνο» (Μαρκ.15.23) των Ρωμαίων, τον οποίον αρνήθηκε στην αρχή της σταύρωσης του ο Ιησούς, ορίζει πως ο εσταυρωμένος δάσκαλός του, είχε πράγματι και μια δεύτερη επαφή με το κατάλληλο αυτή τη φορά "όξος", που του πρόσφερε όχι Ρωμαίος αυτή τη φορά, αλλά: «τις (ένας) εκ των παρεστώτων... (που) δραμών (δηλαδή ημέτερος, εκ των παρισταμένων που έτρεξε) γεμίσας τον σπόγγον όξους, περιθείς καλάμω (τοποθέτησε τον σπόγγο σε καλάμι και) επότιζεν αυτόν», Μαρκ.15.36.
Αβίαστα λοιπόν οδηγούμεθα στην σκέψη, ότι ο Ιησούς «παρέδωσε το πνεύμα», επειδή την σωστή στιγμή, "δάγκωσε" άπαξ ή κατ’ επανάληψη τον προσφερόμενο σπόγγο και κατάφερε να πιει την σωστή ποσότητα του κατάλληλου "όξους" απ’ τα χέρια των δικών του ανθρώπων.
Η ΝΑΡΚΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ
Για να συνεκτιμηθούν καλύτερα όλες αυτές οι καθοριστικές λεπτομέρειες, πρέπει εδώ να κάνουμε μια μικρή παρένθεση και να υπενθυμίσουμε ότι η βαθιά νάρκωση, έχει το δικό της εντυπωσιακό ιστορικό παρελθόν. Διαβάστε τι έγραψε πριν από λίγες μόνο δεκαετίες ένας διαπρεπής καθηγητής της ιστορίας της ιατρικής του πανεπιστημίου Αθηνών και θα καταλάβετε τι εννοώ.
«Νάρκωση καλείται η δια φαρμάκων ελάττωση της εγερσιμότητας του νευρικού συστήματος μέχρις εξουθένωσης ή καταστολής της λειτουργίας του. Το οδυνηρό αίσθημα του άλγους, νόσων και τραυματισμών, έφερε τους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων στην αναζήτηση μετριασμού ή και καταστολής του. Πιθανότατα εκ τύχης κάποιοι αντελήφθησαν στην αρχή τις ναρκωτικές ιδιότητες των φυτών τις οποίες χρησιμοποίησαν αρχικά εξωτερικώς και αργότερα εσωτερικώς. Ήδη από την αρχαιότητα γνώριζαν τρόπους ναρκώσεων δια πιέσεων της καρωτίδας, και το αιμοφόρο αυτό αγγείο ίσως από το καρόω (ναρκώνω) να ονομάσθηκε καρωτίδα.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνωρίζουν το όπιο και την ινδική κάνναβη (χασίς). Οι Σκύθες κατά τον Ηρόδοτο γνώριζαν την εισπνοή ατμών ινδικής κάνναβης! Στην αρχαία Ινδία αναφέρεται η νάρκωση και η εκτέλεση ανατρήσεως κρανίου του βασιλιά Boja υπό την επίδραση ουσίας με το όνομα zamohini. Ο βασιλιάς ανένηψε από την νάρκη με άλλη διεγερτική ουσία καλούμενη sanjivini.
Οι Εβραίοι στο Ταλμούδ επί Ελεάζαρ αναφέρουν εγχείρηση μετά από λήψη ναρκωτικού ποτού με το όνομα summa deschintha. Αλλού (στο Ταλμούδ) υπονοείται η δυνατότητα ανώδυνης αποκοπής χειρός, συνηθισμένης τιμωρίας τους χρόνους εκείνους. Για κατάδικους σε θάνατο συνιστάται (απ’ τους Εβραίους και το Ταλμούδ) η χορήγηση κάποιου ποτού. Ίσως δε ο οίνος (όξος) που προσέφεραν στον Ιησού επί του σταυρού να είχε αυτήν την ναρκωτική δύναμη.
Ο Μιλιαράκης θεωρούσε πιθανό ο οίνος αυτός (που πρόσφεραν στον Ιησού) να περιείχε μανδραγόρα, ναρκωτική ουσία που συνήθως εξάγεται δια οίνου ή όξους...(!)
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΙΔΟΣ "Η ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΙΖΟΜΕΝΗ"
Η ναρκωτική δύναμη του μανδραγόρα ήταν πασίγνωστη στην αρχαία Ελλάδα. Υπήρχε ολόκληρη κωμωδία του Αλέξιδος, (4ος αι.π.Χ.) που έφερε το όνομα «Η μανδραγοριζομένη». Ακριβώς δε τον μανδραγόρα μεταχειρίζοντο οι Έλληνες προς γενική νάρκωση προκειμένου να εγχειρίσουν ή να καυτηριάσουν τους ιστούς, όπως βεβαιεί ο Διοσκουρίδης: «εφ’ ων βούλεται αναισθησίαν τεμνομενων ή καιομένων ποιήσαι... Καθεύδει δε ο άνθρωπος αισθανόμενος ουδέν επί ώρας τρεις ή τέσσερας... χρώνται (χρησιμοποιούν) δε ταύτην (την ρίζα μανδραγόρα) οι ιατροί, όταν τέμνειν ή καίειν μέλλωσιν... υπνοποιά δε καθίστανται εις τους μυκτήρες (ρώθωνες) προσαγόμενα» (Διοσκουρίδης περί απλών φαρμάκων βιβλίο πρώτο 1.11-14).
Την επιτυχή ενέργεια του (αναισθητοποιού) μανδραγόρα απέδειξε πειραματικώς ο Άγγλος Richardson. Οι Ρωμαίοι εξακολούθησαν να μεταχειρίζονται τον μανδραγόρα ως ναρκωτικό όπως αναφέρουν ο Κέλσος, ο Πλίνιος και ο Απουλήϊος καθώς αργότερα και οι Βυζαντινοί...
Κατά τον μεσαίωνα μεταχειρίζοντο τους καλουμένους υπνοφόρους σπόγγους (spongia somnifera).
Οι σπόγγοι αυτοί διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρου, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ. και μετά εξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confectio soporis όπως απεκαλείτο) προ της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρηθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής, αλλά δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στην μύτη του εγχειριζόμενου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά και όξος προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση».
Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της ιατρικής, στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από άρθρο του στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση.
ΜΕ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΒΑΘΕΙΑ ΝΑΡΚΩΣΗ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ, ΠΕΤΥΧΑΝ ΤΗΝ ΣΚΟΠΙΜΗ ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ.
Παρατηρώντας ξανά ψύχραιμα την συνολική εικόνα του "θείου πάθους" και προσθέτοντας όλες αυτές τις άκρως ενδιαφέρουσες επισημάνσεις, παρατηρούμε ότι η εικόνα του δήθεν θεόσταλτου σωτήρα μας, αλλάζει δραματικά. Μπροστά μας, δεν έχουμε πια έναν θνήσκοντα θεό, αλλά μια ριψοκίνδυνη ομάδα, εφαρμογής των χαλδαιικών τεχνών, που μέσω βαθιάς νάρκωσης, επιχειρεί σκόπιμη νεκροφάνεια.
Όλα τα απαραίτητα βοηθήματα της εποχής, ήταν στη διάθεσή τους.
Το δηλητηριοδοχείο, (confectio soporis), ο διάσημος υπνοφόρος σπόγγος (spongia somnifera), η άψογη προκατασκευασμένη καλαμένια προέκταση και οι αποφασισμένοι (αλλά και εν ανάγκη "ενισχυμένοι" δηλαδή εξαναγκασμένοι) ήρωες για την τελική πράξη μιας εξαιρετικά ιστοριοκάπηλης ανάστασης.
ΜΑ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ
Τόσο πολύ ταιριάζουν όλα σε μια ανθρωπίνως εφικτή νεκρανάσταση, που αγανακτισμένος θέλει κανείς να φωνάξει: μα έτσι... θα μπορούσε να αναστηθεί οποιοσδήποτε.
Είναι να απορεί κανείς.
Τι απ’ όλα αυτά δεν είδαμε τόσους αιώνες; Προφανώς για την αξιοθαύμαστη τύφλωσή μας, φταίει το υπερβολικό θεϊκό δέος (τυφλός φόβος ή υπερβάλλων σεβασμός) που μας έχουν εμφυσήσει παιδιόθεν και όχι η ανυπαρξία αποκαλυπτικών στοιχείων στα βιβλικά κείμενα! Όλα είναι εδώ, στη θέση τους και σχεδόν βοούν ομολογώντας την θαυμαστή αλληλουχία των προσχεδιασμένων κινήσεων.
ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΥΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΟΝΤΑ
Το κατάλληλο δοχείο με το σωστό περιεχόμενο, δεν έπεσε εκεί απ’ τον ουρανό, κάποιοι το έφεραν μαζί τους.
Ούτε το σφουγγάρι με το κατάλληλο κομμένο και διαμορφωμένο καλάμι βρέθηκαν εκεί τυχαία.
Κάποιοι τα είχαν επιμελώς προετοιμάσει και τα μετέφεραν κρυφά δίπλα στο σταυρό και μ’ αυτά δεν είχαν καθόλου σκοπό να ξεδιψάσουν πραγματικά τον δάσκαλό τους, γιατί το δοχείο δεν είχε νερό αλλά "ξύδι"... και μάλιστα... το κατάλληλο ξύδι.
Κανείς δεν θα περίμενε να υπάρχουν εκεί σημειωμένες πεντακάθαρα όλες αυτές οι αποκαλυπτικές λεπτομέρειες. Κι όμως είναι εκεί και μας χλευάζουν. Πού σκόνταψε τέλος πάντων η κρίση τόσων εκατομμυρίων αξιοπρεπώς θρησκευόμενων ανθρώπων που κατ’ επανάληψη διάβασαν τις περιπέτειες του Ιησού; Γιατί δεν είδαν αυτά που με μια μόνο ματιά ξεχωρίζει η σύγχρονη ψύχραιμη αμφισβήτηση; Προφανώς κάτι άλλο φταίει. Περισσότερο απ’ όλα, πρέπει να ευθύνεται το γεγονός, ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να κρίνουν τους θεούς. Ο μέσος άνθρωπος δυσκολεύεται να σηκώσει εξεταστικά τα μάτια του στους θεούς του. Να γιατί κάποιοι δεν επιδίωξαν την απλή ηρωοποίηση, αλλά το απόλυτο απυρόβλητο της θεοποίησης.
Ο Χρισμένος Ιησούς λοιπόν, δεν ήταν ποτέ ο φιλάνθρωπος πάσχων θεός, που η μαινόμενη χριστολογική θεολογία, μας ανάγκασε από παιδιά να δεχθούμε για θεό και σωτήρα μας, αλλά ένας τυπικός και μάλλον εξαιρετικά "ενισχυμένος" Εβραίος "ήρωας", που μόνο μετά από πολλά δάκρυα και παρακλήσεις για απαλλαγή από τον δύσκολο ρόλο του σταυρωμένου σωτήρα, εξαναγκασμένος, δέχθηκε τελικά, να "πεθάνει" εικονικά, προσωρινά και επι σκοπώ, αλλά με όλες τις ανθρωπίνως δυνατές προϋποθέσεις της ανάστασής του παρούσες.
Ακούγεται τραγικό, για πολλούς πρέπει να είναι και εξαιρετικά οδυνηρό, αλλά ήρθε ο καιρός να το παραδεχθούμε, βασικά παραμένουμε μυθομανείς.
Μια τεράστια πνευματική αυτοκρατορία δόλου, μας μεταμορφώνει ακόμα μαζικά σαν εκείνους τους αποχαυνωμένους αρχαίους Ασσύριους, που ευχαρίστως σχημάτιζαν πολυάνθρωπες πομπές, στον κεντρικό δρόμο της Βαβυλώνας, για να τιμήσουν τα πάθη και την ανάσταση του θεού Μαρδούκ. Σαν τους αφανισμένους, κακόμοιρους Αιγυπτίους, που κάθε χρόνο με θρησκευτική ευλάβεια ζούσαν σαν αληθινά, τα πάθη, τον θάνατο και την ανάσταση του Όσιρη. Σαν τους ομοιοπαθείς εκείνους Μικρασιάτες, που έκλαιγαν γοερά για τον θάνατο του Άδωνη και γιόρταζαν ξέφρενα την ανάστασή του. Σαν όλους εκείνους τους αφιονισμένους ανθρώπους του μυθολογικού μας παρελθόντος, πέσαμε κι εμείς με την σειρά μας στην παγίδα των πολυθέλγητρων μυθοπλαστικών ιερατείων και δυστυχώς δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε απ’ τον μυθολογικό μας λήθαργο.
Ναι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι εκτός απ’ την τεχνολογία που μας περιβάλλει και μας δίνει μια ψευδαίσθηση νοημοσύνης, σε θεολογικό και φιλοσοφικό επίπεδο δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα γύρω μας, αφού οι "θεοί" μας εξαπατούν με την ίδια ευκολία ακόμα.
Τόσους αιώνες παραμείναμε αξιοθρήνητα θύματα θεολογικής απάτης και δυστυχώς το πληρώσαμε και θα το πληρώσουμε ακόμα, ακριβότερα απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε.
Η Αποκαθήλωσις του Ιησού Χριστού
Για να αποκωδικοποιήσουμε την «Ανάσταση» μέσα από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης», την αφήγηση και τα δεδομένα της οποίας ακολουθούμε πιστά, πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε:
1. Στα μεγάλα θαύματα της βίβλου, συνεργάστηκε ικανός αριθμός ανθρώπων, με κρυφό διευθυντήριο, τους ευφυέστερους μυημένους μάγους – ιερείς, του ικανότερου ιερατείου (μάγων) όλων των εποχών, με καθοδηγητή τον ευφυέστατο Γαμαλιήλ και εκτελεστικό βραχίονα τον Ναζιραίο (=αφιερωμένο, χρισμένο, χριστό) Ιησού.
2. Εάν προηγηθεί η μελέτη και η πρωτογενής αποκωδικοποίηση της παλαιοδιαθηκικής μαγείας, η οποία μαγεία (πληγές και ιάσεις της Παλαιάς Διαθήκης), επιτεύχθηκε με την χρήση των προφητικών ουσιών, αυτό θα βοηθήσει αποφασιστικά στην διαφορετική προσέγγιση και την καλύτερη δυνατή αξιολόγηση των δεδομένων, της καινοδιαθηκικής μαγείας.
Αν παρακολουθήσουμε την δράση των θαυματοποιών της Παλαιάς Διαθήκης, θα διαπιστώσαμε μια σταδιακή διαφοροποίηση στη χρήση των παραγόμενων πληγών. Αρχικά στην Παλιά Διαθήκη, (στην εποχή των πατριαρχών), τα θύματα των δηλητηριο-πληγών ήταν συνήθως οι ξένοι και οι αντίπαλοι. Κυρίως όμως απ’ την εποχή της Βαβυλώνας, παρακολουθώντας τους τρεις παίδες να κινδυνεύουν μέσα στην κάμινο του πυρός και τον Δανιήλ να διακινδυνεύει την ζωή του μέσα στον λάκκο των λεόντων, συνειδητοποιούμε, ότι ο κανόνας αυτός μπορούσε δημιουργικά να αντιστραφεί, με πολύ αποδοτικότερα μάλιστα αποτελέσματα.
Η ολοκληρωτική όμως αντιστροφή, μέχρι του κυριολεκτικού αυτοτραυματισμού, γίνεται φανερή στην Καινή Διαθήκη και αποκορυφώνεται στην περίπτωση του "εθελουσίως πάσχοντος θεού".
Η αντιστραμμένη μαγγανεία, η ελεγχόμενη αυτή αυτο-δηλητηριοχρησία, εξασφαλίζει στον κεντρικό ήρωα, πειστικές συνθήκες εικονικού θανάτου, που με την πετυχημένη "ανάσταση" (ανάνηψή) του, τον αναβαθμίζουν όχι σε απλό άνθρωπο του θεού ή προφήτη, αλλά σε πανίσχυρο "θεό", που όχι μόνο πέτυχε την πολυπόθητη απόλυτη νίκη επί του θανάτου, αλλά υψώνοντας θριαμβευτικά το κορυφαίο αυτό παγκοσμίως ποθητό έπαθλο, μπορούσε πια να υποσχεθεί αιώνια ζωή, σε όλους εκείνους, που καταγοητευμένοι θα δεχθούν να πληρώσουν το τίμημα της απόλυτης πίστης σ’ αυτόν. Το αποκορύφωμα της Καινής Διαθήκης όχι μόνο ήταν αξιοθαύμαστο, αλλά βρισκόταν μέσα στην φυσική προέκταση της παλαιοδιαθηκικής μαγείας.
ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΔΡΑΣ 32 ΕΤΩΝ «ΠΕΘΑΝΕ» ΣΕ ΔΥΟ ΜΟΝΟ ΩΡΕΣ, ΔΕΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟ;
Υπογραμμίζοντας πρόσθετες λεπτομέρειες, που να καθιστούν την περίπτωση του Ιησού, φανερά ύποπτη εικονικού θανάτου, επισημαίνουμε εμφατικά, ότι και μόνο ο απελπιστικά ελάχιστος χρόνος παραμονής του Ιησού επί του σταυρού, θα έπρεπε αυτόματα να αφαιρέσει κάθε αίσθηση αυθεντικότητας από τον "θάνατο" του Ιησού, καθιστώντας τον άμεσα ύποπτο, έντεχνης διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο!
Για τον χρόνο που ελήφθη η απόφαση της εκτέλεσής του διαβάζουμε: «ήταν δε Παρασκευή του Πάσχα και η ώρα περίπου έκτη. Λέγει δε ο Πιλάτος στους Ιουδαίους: Να ο βασιλιάς σας. Τότε εκείνοι άρχισαν να φωνάζουν: Άρον άρον σταύρωσον αυτόν... Τότε ο Πιλάτος παρέδωσε τον Ιησού να σταυρωθεί» Ιωάνν.19.14-16.
Για το χρόνο θανάτου πάνω στον σταυρό, είδαμε ήδη ότι: «περί δε την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς λέγων: Ηλι, ηλι λεμα σαβαχθανι. Τινές δε των εκεί εστηκότων (παρισταμένων) έλεγον, τον Ηλία φωνάζει και ευθέως τις (κάποιος) εξ αυτών, λαβών τον σπόγγον και γεμίσας αυτόν (όξος) περιθέσας (τον σπόγγον) εις κάλαμον επότιζεν αυτόν. Ο δε Ιησούς... (δηλαδή αμέσως μετά το πότισμα του σπόγγου και περί την ενάτην ώραν,) αφήκε το πνεύμα» Ματθ. 27.45-50.
Ο Μάρκος (15.33-37) επαναλαμβάνει αυτολεξεί τα ίδια ακριβώς. Ο δε Λουκάς (23.44-46) επιβεβαιώνει την ενάτη ώρα ως την στιγμή του θανάτου του Ιησού.
Κατά την ομόφωνη λοιπόν γνώμη των τριών πρώτων ευαγγελιστών, (ο Ιωάννης δεν αναφέρει καθόλου ώρα "θανάτου") ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα στον "Πατέρα" του «περί ώρας ενάτης». Όμως, πριν από τρεις μόνο ώρες, δηλαδή «περί ώρας έκτης» Ιωάνν.19.14-16, ο Ιησούς βρισκόταν ακόμα στο πραιτώριο του Πιλάτου και μέχρι την σταύρωση του, (πάντα κατά την αφήγηση), μεσολάβησαν ακόμα τα εξής χρονοβόρα γεγονότα: Οι Ιουδαίοι επέβαλαν με την οχλαγωγία τους την καταδικαστική απόφαση. Ο Πιλάτος τον παράδωσε στην φρουρά. Οι φρουροί (κατά την αφήγηση) τον περιέπαιξαν φορώντας του χλαμύδα και τον προσκυνούσαν περιπαικτικά. Στην συνέχεια τον έντυσαν ξανά με τα δικά του ρούχα, του φόρτωσαν τον σταυρό και τον οδήγησαν εκτός πόλεως στον δρόμο προς τον Γολγοθά.
Καθ’ οδόν, ο Ιησούς σταμάτησε κουρασμένος και τον σταυρό ανέλαβε κάποιος Σίμων Κυρηναίος. Εκεί ο Ιησούς κοντοστάθηκε ξανά και μίλησε με κάποιες γυναίκες, λέγοντας πως έπρεπε να κλαίνε για τα δικά τους παιδιά και όχι για τον ίδιο (Λούκ.23.28). Τελικά έφτασαν στον Γολγοθά, όπου οι Ρωμαίοι σταυρωτές, πρώτα του πρόσφεραν το δικό τους χαλαρωτικό όξος, το οποίο ο Ιησούς αρνήθηκε και... τελικά τον σταύρωσαν.
Μετά απ’ όλα αυτά, πόσος χρόνος απέμεινε απ’ τις αρχικές τρεις ώρες, ανάμεσα στο πραιτώριο και την σταύρωση, για την τελική σταυρική ταλαιπωρία του Ιησού;
Ο Ιησούς των κειμένων, ήταν ένας τριαντατριάχρονος άνδρας, δηλαδή στην ακμή της δύναμής του. Μάλιστα κατά την θεολογία, ήταν ένας τέλειος άνδρας, χωρίς την φθοροποιό αμαρτία του Αδάμ. Άρα ήταν ασφαλώς και ανθεκτικότερος από κάθε άλλον άνθρωπο επί γης. Από ποια αιτία λοιπόν πέθανε, σε λιγότερο από δύο ώρες, ένας τέτοιας ασυνήθιστης αντοχής τριαντατριάχρονος άνδρας, απλά δεμένος στο σταυρό;
Ούτε πείνα, ούτε δίψα, ούτε οποιαδήποτε αναπνευστική δυσκολία, σκοτώνουν έναν νέο άνθρωπο, στον ελάχιστο αυτό χρόνο των δύο ωρών. Το περίφημο πνευμονικό οίδημα (υγρό στους πνεύμονες) λόγω παρατεταμένης δυσκολίας στην αναπνοή του σταυρωμένου, που αναγκάσθηκαν να ανακαλύψουν σαν αιτία θανάτου, οι προβληματισμένοι πιστοί, όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από σχετικά πειράματα, αλλά ακόμα κι αν το δεχθούμε ως αιτία θανάτου, δεν έχει καμία πιθανότητα να εμφανιστεί στον ελάχιστο αυτό χρόνο της δίωρης ταλαιπωρίας του Ιησού πάνω στον σταυρό.
Ακόμα κι αυτοί, που δεν μπορούν να δεχθούν ότι στην περίπτωση του Ιησού δεν χρησιμοποιήθηκαν καρφιά στα χέρια και στα πόδια, θα πρέπει να μάθουν, ότι ακόμα και αν δεχθούμε τα τραύματα αυτά στα πόδια και τα χέρια, το σκηνικό στην περίπτωση του Ιησού δεν αλλάζει διόλου. Παρόμοια τραύματα, δεν είναι θανατηφόρα, δεν δημιουργούν ακατάσχετη αιμορραγία και φυσικά σε δύο μόνο ώρες, δεν μολύνονται σε θανατηφόρο βαθμό.
ΜΠΑΛΑΝΟΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ. ΘΕΛΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ.
ΓΙΑΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΕ ΔΥΟ (2) ΩΡΕΣ;
Ο γνωστός καθηγητής θεολογίας Μπαλάνος έγραψε: «Η αιμορραγία των άκρων εκ της προσηλώσεως (από το κάρφωμα) έπαυε ταχέως και δεν ήτο θανατηφόρος. Τον θάνατο επέφεραν η (πολυήμερη) παρά φύση στάση του σώματος, εκ της οποίας προήρχετο μεγάλη αταξία στην κυκλοφορία του αίματος...». (Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26).
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝΤΡΕΑΛ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ
Το παρακάτω απόσπασμα εφημερίδος, μας δίνει την αντικειμενική αίσθηση του πράγματος, από μια πραγματική εμπειρία σταύρωσης: «Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα επέτυχαν δύο νεαροί Γάλλοι, εγκατεστημένοι στο Μόντρεαλ. Ο Πάτρικ Μπενισού και η γυναίκα του Μαρίτα, ιδρυτές σχολής γιόγκα, έμειναν σταυρωμένοι, ενώπιον εκατοντάδων θεατών, θέλοντας να αποδείξουν ότι η πλήρης αυτοκυριαρχία μπορεί να κατανικήσει τον πόνο... Ο Πάτρικ κάρφωσε μόνος του τα πόδια και το ένα του χέρι. Τέλος κάποιος ανέλαβε να χτυπήσει και το τελευταίο καρφί στο δεξί του χέρι. Στην θέση αυτή (του σταυρωμένου) έμειναν ακίνητοι και σχεδόν μειδιώντες η Μαρίτα 22 ώρες ο δε Πάτρικ (32 ετών) 30 ώρες». («ΒΗΜΑ» 21 Σεπτ. 1967 - Μόντρεαλ 21. Από το Βιβλίο του Ιάσονα Ευαγγέλου «Το θρησκευτικό φαινόμενο» σελ. 75.)
Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΗΤΑΝ ΕΙΔΙΚΑ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ
Η παραπάνω περίπτωση, δίνει την σωστή χρονική διάσταση στο ζήτημα, δείχνοντας περίτρανα ότι η σταύρωση ήταν ειδικά επιλεγμένη για να σκοτώνει τα θύματά της αργά και βασανιστικά. Όμως η ίδια η αφήγηση της Καινής Διαθήκης, επιμένει να μας δείχνει ξεκάθαρα, ότι ο χρόνος παραμονής του Ιησού στον σταυρό, ήταν εξωφρενικά μικρός.
Ναι, στην διασημότερη θανατηφόρο σταύρωση της ανθρωπότητας, απουσιάζει εντελώς, ο αναγκαίος χρόνος για μια σταδιακή σωματική εξάντληση μέχρι θανάτου.
Αντιθέτως ο Ιησούς μέχρι την τελευταία στιγμή, παρέμεινε ακμαίος και διέθετε στεντόρεια φωνή, που μόνο προθανάτια κατατονία δεν δηλώνει: «ανεβόησεν ο Ιησούς φωνή μεγάλη λέγων Ηλι, ηλι... Ματθ.27.46. Μάλιστα, όπως είπαμε, με πλήρη διαύγεια πνεύματος, συνομιλούσε μέχρι την τελευταία στιγμή, τόσο με τους εκατέρωθέν του σταυρωμένους ληστές, υποσχόμενος παραδείσους, όσο και με τους συγγενείς του, τακτοποιώντας... οικογενειακές του υποθέσεις.
Για να νικήσει ο Ιησούς τον θάνατο.. . έπρεπε πρώτα να πεθάνει!
ΑΠΟ ΤΙ ΤΕΛΙΚΑ «ΠΕΘΑΝΕ» ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ;
Από τι πέθανε λοιπόν ο Ιησούς πάνω στον σταυρό; Στο δίωρο αυτό της σταύρωσής του, ο Ιησούς δεν παρουσίασε απολύτως κανένα σύμπτωμα προθανάτιας εξάντλησης. Όμως, όπως ξεκάθαρα ομολογείται... μόλις ο Ιησούς φώναξε τον "Ηλία" ή οποιοδήποτε άλλο σύνθημα στα χαλδαιικά και κάποιος εκ των ημετέρων, έτρεξε, του έβαλε με το καλάμι τον σπόγγο στο στόμα... ο Ιησούς πάραυτα παρέδωσε το πνεύμα!
Τι "σκότωσε" λοιπόν τον Ιησού;
ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ Η ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ
Είναι εντελώς φανερό. Τον Ιησού δεν μπορούσε να "σκοτώσει" η σχεδόν ανύπαρκτη σταυρική ταλαιπωρία, αλλά μόνο το κατάλληλο όξος απ’ τον σπόγγο του μανδραγόρα. Αμέσως μετά την προκαθορισμένη γουλιά δηλητηρίων, που ο Ιησούς ήπιε, "δαγκώνοντας" τον σπόγγο, βυθίστηκε για λίγες ώρες στην αγκαλιά μιας βαθιάς αλλά αναστρέψιμης ανυπαρξίας (που σήμερα ονομάζεται γενική αναισθησία), παραδίνοντας το πνεύμα του στα χέρια του δίδυμου αδελφού του θανάτου, του ψυχρού και απόλυτα σκοτεινού καρωτικού ύπνου!
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
Το μυστικό της Παρασκευής που...
σκοτώνει οριστικά τον μύθο της ανάστασης!
ΤΡΟΠΟΣ, ΤΟΠΟΣ, ΧΡΟΝΟΣ
Στην περίπτωση του Ιησού, οι σοβαρές ενδείξεις μιας προσχεδιασμένης "ανάστασης" κάθε άλλο παρά τελειώνουν εδώ. Όμως για να δρομολογηθεί μια τέτοια πετυχημένη κοινωνική παράσταση, έπρεπε να βρεθεί όχι μόνο ο τρόπος και ο τόπος, αλλά και ο κατάλληλος χρόνος.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ «ΠΕΘΑΝΕΙ» ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ «ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ» ΗΜΕΡΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ.
Και βέβαια όπως θα δούμε και θα βεβαιωθούμε, η μοναδική κατάλληλη ημέρα του έτους, για την επιχειρούμενη εικονική ανάσταση, όχι μόνο βρέθηκε αλλά διέθετε και όλα τα αναγκαία πλεονεκτήματα!
Προσέξτε και αποφασίστε μόνοι σας, αν ο χρόνος και ο εκπληκτικός συντονισμός που συνέχει την περίπτωση του Ιησού, είναι πράγματι ατράνταχτα πλέον στοιχεία προσχεδιασμού και σεναριοποίησης.
Παρακαλώ, εντείνετε την προσοχή σας.
Όλα είχαν εξελιχθεί κατά τον αρχικό σχεδιασμό, όμως, τίποτε δεν είχε τελειώσει ακόμα και όλα παρέμεναν σε αγωνιώδη εξέλιξη. Στο κλείσιμο της ημέρας, ο Ιησούς βρισκόταν πράγματι ως έπρεπε, σε κατάσταση βαθιάς νάρκης, αλλά ακόμα πάνω στον σταυρό. Όμως, η βαθιά νάρκωση μπορεί να κάνει δυσδιάκριτη την αναπνευστική λειτουργία, δίνοντας την ψευδαίσθηση του θανάτου, αλλά χαμηλώνει επικίνδυνα και τον αναπνευστικό τόνο. Αν παρέμενε σ’ αυτήν την άβολη θέση για πολύ, το πιθανότερο ήταν ότι δεν επρόκειτο να επιζήσει.
Η κρεμασμένη πια κεφαλή του καρωθέντος Ιησού, θα δημιουργούσε αναπνευστικό πρόβλημα και αν ο Ιησούς δεν κατέβαινε εγκαίρως από τον σταυρό, κινδύνευε ανάλογα με την θέση της κεφαλής να αποβιώσει πραγματικά αυτή τη φορά, από παρατεταμένη δύσπνοια.
Ποιός όμως και με ποια αιτία, θα μπορούσε να κατεβάσει άμεσα έναν "νεκρό" από τον σταυρό του;
ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ ΕΠΡΕΠΕ ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ ΝΑ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΟΙΝΗ ΘΕΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ.
Η σταύρωση δεν αποσκοπούσε στην απλή θανάτωση του καταδίκου, αλλά στην όσο το δυνατόν μακροχρόνια έκθεσή του σε κοινή θέα, προς παραδειγματισμό, σωφρονισμό και εκφοβισμό. Ας ακούσουμε ποια πράγματα επιβεβαιώνει συνολικά για την σταύρωση ένας ειδικός του θέματος: «ο κύριος στόχος αυτής της βάρβαρης μεθόδου εκτέλεσης, ήταν ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της τιμωρίας. Για τον σκοπό αυτό οι Ρωμαϊκές αρχές εφηύραν διάφορες μεθόδους και παραλλαγές σταύρωσης που επέτρεπαν την παραμονή του θύματος στο σταυρό για ολόκληρες ημέρες πριν τελικά το θύμα να εκπνεύσει. Ο τρόπος της σταύρωσης (κάρφωμα ή δέσιμο) δεν ήταν θεσμοθετημένος με αυστηρά καθορισμένο τρόπο, αλλά φαίνεται εξαρτώμενος από το είδος των κακουργημάτων και τον αριθμό των θυμάτων (εγκλημάτων) του καταδικασμένου σε σταύρωση. Ανάλογη των εγκλημάτων του ήταν και η σαδιστική ευρεσιτεχνία των δημίων του, ώστε να παρατείνεται ο χρόνος της σταυρικής ταλαιπωρίας και το θέαμα να έχει τον απαιτούμενο αποτρεπτικό χαρακτήρα.
Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η ταφή μετά τον σταυρικό θάνατο του θύματος ήταν σπάνια και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιτρέπονταν, με σκοπό να παραταθεί ο εξευτελισμός του θύματος. Έτσι το νεκρό θύμα, στις περισσότερες περιπτώσεις ριχνόταν στον σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επάνω στο σταυρό για να γίνει τροφή στα όρνια και τα άγρια θηρία.
Για αποτρεπτικούς λόγους, συχνά η σταύρωση γινόταν στον τόπο του εγκλήματος. Η καλύτερη σύνοψη της φιλοσοφίας της σταυρικής τιμωρίας, έγινε ίσως από τον Κουϊντιλιανό (35-95 μ.Χ.) που έγραψε ότι: «Όποτε σταυρώνουμε τους ενόχους, επιλέγονται οι πιο πολυσύχναστοι δρόμοι, όπου ο περισσότερος κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει και να φοβηθεί από το θέαμα. Γιατί η τιμωρία δεν έχει στόχο την ανταπόδοση του κακού (δηλαδή τον απλό θάνατο του εγκληματία) αλλά τον παραδειγματικό εκφοβισμό». (Qyintilian 35-95 μ.Χ. Decl 274 & Joe Ε. Zias Science and Archaeology Group the Hebrew University.)
Ανάλογη είναι και η θέση του Δρ. θεολογίας Δ. Μπαλάνου που έγραψε: «τα πτώματα των θανόντων επί του σταυρού, αφήνοντο επ’ αυτού και εγένοντο βορά ορνέων και θηρίων. Υπήρχε μάλιστα και σχετική παροιμία: τρέφειν τους κόρακας επί του σταυρού». (Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα. σελ.25-26.)
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΝΕ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥΣ
Κανείς λοιπόν και ποτέ δεν έσπευδε να αποκαθηλώσει τους νεκρούς εσταυρωμένους, αφού κυρίως η παραμονή των νεκρών σωμάτων πάνω στον σταυρό, ήταν η βασική επιδίωξη αυτής της εκτέλεσης. Η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων στον σταυρό, ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος εκφοβισμού των υποταγμένων λαών, από την ολιγάριθμη φρουρά των Ρωμαίων, σε κάθε τόπο που είχαν καθυποτάξει. Αν λοιπόν η πολυήμερη έκθεση των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού ήταν καθιερωμένη πρακτική και επιβεβλημένη απαίτηση των Ρωμαίων τότε... με ποια σωτήρια αφορμή θα μπορούσε να αποκαθηλωθεί πάραυτα ο Ιησούς;
ΜΕ ΠΟΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΜΕ; Και εδώ είναι που και ο τελευταίος σκεπτόμενος θα καταλάβει αμέσως και χωρίς την παραμικρή πλέον αμφιβολία, ότι οι σεναριογράφοι του δημόσιου αυτού καλοπαιγμένου δράματος, δεν άφησαν τίποτε στην τύχη. Το φαρισαϊκό δαιμόνιο, έγραψε χρυσές σελίδες πανουργίας και τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες του καλομελετημένου αυτού κοινωνικού δόλου, τις άφησε γραμμένες κάτω απ’ τη μύτη μας... χωρίς δυστυχώς ποτέ κανείς από μας να αντιληφθεί το παραμικρό!
ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ, ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΠΑΣΧΑ, ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ, ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΙ.
Το συγκλονιστικότερο πραγματικά θέατρο ανάστασης, που παίχτηκε ποτέ εις βάρος της ανθρωπότητας, με στόχο την σκόπιμη και δόλια αποθέωση ενός ανθρώπου, συνεχίστηκε με τους κατάλληλους πρωταγωνιστές να εναλλάσσονται στην κοινωνική σκηνή, την σωστή κάθε φορά στιγμή, για να σπρώξουν με την σειρά τους το σενάριο της ανάστασης του στρατευμένου Ναζιραίου, μέχρι την τελική θεοποίησή του!
Αμέσως μετά τον επί του σταυρού "θάνατο" του Ιησού, είναι οι δήθεν εχθροί του Ιησού, οι αξιωματούχοι Φαρισαίοι, που εμφανίζονται στον ίδιο τον Πιλάτο και με αφορμή την τήρηση ενός μοναδικού ετήσιου εθίμου, που ίσχυε μόνο την συγκεκριμένη αυτή ημέρα, ζητούν την άμεση αποκαθήλωση των εσταυρωμένων!
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ
Διαβάζουμε: «ήταν Παρασκευή του Πάσχα και οι Ιουδαίοι (ιερείς) δεν ήθελαν να μείνουν τα σώματα των εσταυρωμένων πάνω στον σταυρό την (επόμενη) ημέρα του Σαββάτου (δηλαδή την ημέρα του Πάσχα) γιατί ήταν μεγάλη γιορτή η ημέρα εκείνη (η μεγαλύτερη του Ιουδαϊσμού). Γι’ αυτό παρακάλεσαν (οι Ιουδαίοι ιερείς!) τον Πιλάτο να διατάξει να σπάσουν τα σκέλη τους και να τους πάρουν από εκεί. Έτσι οι στρατιώτες ήρθαν και έσπασαν τα σκέλη του πρώτου, έπειτα του άλλου (των δύο παρακείμενων ληστών) που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Ιησού. Όταν όμως ήρθαν στον Ιησού, δεν του έσπασαν τα σκέλη, διότι τον βρήκαν ήδη νεκρό», Ιωάνν.19.31-33.
Παρά τους αρχικούς φόβους του αιματίδρωτου Ιησού (παραμονές της σύλληψης του), όλα κυλούσαν ακριβώς πάνω στις καλά προσχεδιασμένες, σιδερένιες θα λέγαμε ράγιες του σεναρίου. Οι Φαρισαίοι ιερείς, οι υποτιθέμενοι θανάσιμοι αντίπαλοί του, εμφανίζονται ακριβώς την στιγμή που πρέπει και διεκδικούν το εθιμικό δικαίωμα της αποκαθήλωσης των εσταυρωμένων, λόγω εορτής, εξασφαλίζοντας και προσφέροντας έτσι στον Ιησού την έγκαιρη αποκαθήλωσή του απ’ τον σταυρό, σώζοντάς τον από τους σοβαρούς κινδύνους άπνοιας, που εγκυμονούσε η παρατεταμένη άβολη στάση του, σε κατάσταση βαθιάς νάρκωσης.
ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ
Πως όμως ήταν σίγουροι, ότι έστω χάριν της τελετής, θα τους δοθεί η σωτήρια αυτή άδεια αποκαθήλωσης του Ιησού; Τα του συγκεκριμένου εθίμου, μας διευκρινίζει ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ.- 40 μ.Χ.) γράφοντας λίγα μόνο χρόνια πριν από τις περιπέτειες του Ιησού: «οι ορθά πολιτευόμενοι (Ρωμαίοι) άρχοντες... έθος είχαν κανέναν να μην τιμωρούν μέχρις οι επιφανείς τελετές και πανηγύρεις να διεξαχθούν με σεβασμό... είδα μάλιστα κάποιους (λόγω εορτής) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται... και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμα και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται, ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των εσταυρωμένων». (Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων 3.152.3.)
Το σκηνικό λοιπόν της σταύρωσης του Ιησού, δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, που απλώς προέκυψε, αλλά ένα προσχεδιασμένο μοντέλο επιβίωσης, άψογα τοποθετημένο πάνω στον ετήσιο νομικό καμβά των Ρωμαίων. Υπήρχε λοιπόν και λειτουργούσε ήδη από πολλών ετών, διευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας, που προέβλεπε την παραμονή της μεγάλης τελετής, δηλαδή το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα, οι νεκροί εσταυρωμένοι, να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό, ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με την δύση του ηλίου, άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλαδή το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!
Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ «ΣΥΜΠΤΩΣΕΩΝ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ.
Για φαντάσου... έχουμε λοιπόν μπροστά μας την εξής σειρά εκπληκτικών συμπτώσεων:
Ο Ιησούς, οδηγείται στον σταυρό την μοναδική ημέρα του έτους, που (λόγω εορτής) ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά ελάχιστα πριν από την οδυνηρή θανάτωσή του απ’ τους στρατιώτες του και ενώ βρισκόταν μόνο δύο ώρες στον σταυρό, αυτός γλιτώνει τον φρικτό δι’ ανασκολοπισμού θάνατο... πίνοντας στον σωστό χρόνο το κατάλληλο "όξος". Ελάχιστο δηλαδή χρόνο πριν ενεργοποιηθεί, το μοναδικό αυτό ετήσιο έθιμο αποκαθήλωσης νεκρών ή βίαιης θανάτωσης των επιζώντων στον σταυρό... στο στόμα του Ιησού... βρέθηκε το μοναδικό γνωστό μέσο νάρκωσης της αρχαιότητας... ο υπνοφόρος σπόγγος με το καρωτικό "όξος".
Εξαιρετικές απανωτές συμπτώσεις που... νομίζω κανένας θεός δεν θα τις χρειαζόταν. Το σίγουρο είναι πως αν εκείνη ακριβώς την απογευματινή ώρα, ο Ιησούς δεν προλάβαινε να παραδώσει μόνος του το πνεύμα… σε λίγο θα του το παρέδιδαν με φρικτό ανασκολοπισμό οι Ρωμαίοι οπλίτες, όπως έκαναν άλλωστε στους δύο εκατέρωθεν σταυρωμένους ληστές, ανασκολοπίζοντάς τους μέχρι θανάτου.
Αξίζει ταυτόχρονα να επισημάνουμε, ότι οι δύο εκείνοι άνθρωποι καταδικασμένοι ως πραγματικοί ληστές, δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν την συμπάθεια και την επιείκεια κανενός, κι όμως, θνητοί, ταλαιπωρημένοι και προφανώς καρφωμένοι, ζούσαν ακόμα, σε αντίθεση με τον Ιησού που πρόλαβε εγκαίρως να παραδώσει το πνεύμα.
Τους δύο ληστές βέβαια, δεν τους έσπασαν μόνο τα σκέλη, όπως θέλει η βιβλική αφήγηση, γιατί με σπασμένα τα σκέλη θα ζούσαν αρκετά ακόμα για να δύσει ο ήλιος πάνω τους, που έτσι κι αλλιώς σε λίγο έδυε, αλλά όπως κατ’ ουσίαν η διαδικασία του ανασκολοπισμού απαιτούσε, τους παλούκωσαν (ανασκολόπισαν) μέχρι θανάτου, μπήγοντας κατ’ επανάληψη αιχμηρά ξύλα, σε διάφορα "ευαίσθητα" σημεία του σώματός τους.
Επρόκειτο για ένα πραγματικό δεύτερο «Πάσχα» (=παράτρεξη)
Οι στρατιώτες παράτρεξαν τον Ιησού και σκότωσαν μόνο τους εκατέρωθεν του εσταυρωμένους. Και όπως τότε, στην Αίγυπτο, το Πάσχα του Μωυσή και η εξόντωση των Αιγυπτίων εκμεταλλεύθηκαν μια ετήσια εορτή των Αιγυπτίων, έτσι και στο δεύτερο Πάσχα, αυτό του Ιησού, η παράτρεξη του θανάτου, ήταν λόγω της συγκεκριμένης ημέρας, μόνο γι' αυτόν προεξασφαλισμένη.
Αν όλες μαζί αυτές οι συμπτώσεις, συνθέτουν ένα θεϊκό σενάριο, αναρωτιέμαι... ένα καλοστημένο ανθρώπινο σενάριο, τι παραπάνω θα έπρεπε να έχει;
Δυστυχώς για μας και την δακρύβρεχτη θρησκευτική μας ιστορία... τα "θαύματα", ο "θάνατος" και η "ανάσταση" του Ιησού, υπήρξαν εντελώς ανθρώπινες θεουργίες... τέτοιες που μόνο ένα ον διαχρονικής πανουργίας, όπως το ιουδαϊκό ιερατείο θα μπορούσε να οραματιστεί αλλά και να εκτελέσει. Πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε εσείς, το προσχεδιασμένο αυτό παιγνίδι με την μοναδική ευκαιρία ετήσιας διαφυγής από τον σταυρικό θάνατο, παρά μόνο σαν προμελετημένο σενάριο ακριβείας;
Ήταν ολοφάνερα ένα "παιχνίδι" ακριβείας, με τις ρωμαϊκές αρχές παγιδευμένες στις ίδιες τις νομικές τους δεσμεύσεις. Ήταν ένας προσχεδιασμένος άθλος, με αμετακίνητη στόχευση ετήσιας ακριβείας. Ένα θέατρο εικονικού θανάτου, με έπαθλο μια εμπορεύσιμη εικονική ανάσταση, που όμως είχε την δική της τεράστια αχίλλειο πτέρνα... το δικό της αποκαλυπτικό μυστικό... το μυστικό της "μεγάλης" Παρασκευής.
Η Ταφή του Ιησού Χριστού.
Ναι, το ψυχόδραμα της ανάστασης μπορούσε να παιχθεί μόνο την συγκεκριμένη παραμονή της μεγάλης εβραϊκής γιορτής του Πάσχα.
Οποιαδήποτε άλλη μέρα του έτους, ο Ιησούς θα κατέληγε να παραμείνει ζωντανός ή νεκρός για μέρες πάνω στον σταυρό, χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης.
Οποιαδήποτε άλλη μέρα, σαν φυσιολογικός εσταυρωμένος, θα έπρεπε να υποστεί την προβλεπόμενη φοβερή εκείνη διαδικασία της δημόσιας σήψης και αποστέωσης επί του σταυρού, χωρίς κανένα δικαίωμα έγκαιρης αποκαθήλωσης.
Κάποιος Αρτεμίδωρος (2oς μ.Χ.αι.) έγραφε σχετικά για την φοβερή κατάληξη των νεκρών σωμάτων επί του σταυρού: «γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» Artemidorus Onir.: 2.53.6.
Θλιβερό συμπέρασμα: Ήρθε λοιπόν ο θεός στη γη, σταυρώθηκε και αναστήθηκε την μοναδική ημέρα του έτους, που αυτό ήταν και ανθρωπίνως εφικτό. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε όλα τα ενδεδειγμένα ανθρώπινα μέσα της εποχής εκείνης και μάλιστα... μέχρι το τέλος, με όλες τους τις δυνάμεις, τον βοήθησαν ακόμα και οι δεδηλωμένοι εχθροί του...οι διασημότεροι δάσκαλοι της υποκρισίας, οι Φαρισαίοι.
Η «ΝΥΞΗ» ΤΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Λόγχισαν ή όχι την πλευρά του Ιησού;
Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι πιστεύουν ότι σ’ όλα αυτά υπάρχει ένα αιχμηρό "αγκάθι" που χαλάει την ερμηνευτική αυτή προσέγγιση. Η ανέντακτη αυτή λεπτομέρεια, εμφανίζεται στο τέλος αυτής της ιστορίας όταν κάποιος στρατιώτης λογχίζει τον Ιησού στο πλευρό: «εις των στρατιωτών εκέντησε (κειμ: ένυξε) με λόγχη την πλευρά αυτού και ευθύς εξήλθε αίμα και ύδωρ» Ιωάνν.19.34. Αυτό λένε πολλοί, θα μπορούσε να σκοτώσει τον Ιησού ακόμα και βαθιά ναρκωμένο.
Όμως, όλα δείχνουν ότι κάτι τέτοιο ποτέ δεν συνέβη.
Η καλύτερη απόδειξη γι' αυτό είναι, ότι για την άκρως σημαντική αυτή λεπτομέρεια, κανένας απ’ τους τρεις πρώτους ευαγγελιστές δεν αναφέρει απολύτως τίποτε.
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΜΟ
Ο Μάρκος όχι μόνο την αγνοεί παντελώς, αλλά περιγράφει την αποδοχή της θεότητας του Ιησού από τον εκατόνταρχο των Ρωμαίων την ώρα του θανάτου, χωρίς να αναφέρει τίποτε σχετικό: «ο εκατόνταρχος ήταν εκεί απέναντί του όταν με κραυγή ξεψύχησε και είπε: Αληθώς αυτός ο άνθρωπος ήταν υιός θεού» Μάρκ.15.39.
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΜΟ
Και ο Λουκάς δεν αναφέρει το παραμικρό για τον λογχισμό στα πλευρά του νεκρού Ιησού και επιβεβαιώνει ότι ο Ρωμαίος εκατόνταρχος κατά την στιγμή του θανάτου, αποδέχεται απολύτως την αθωότητα του Ιησού λέγοντας: «όντως ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος (Β.Β. αθώος)» Λουκ.23.47.
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΑΓΝΟΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΧΙΣΜΟ
Ο Ματθαίος προχωράει περισσότερο. Όχι μόνο ο εκατόνταρχος, αλλά όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι Ρωμαίοι φρουροί αποδέχθηκαν την θεότητα του Ιησού: «έγινε σεισμός, άνοιξαν μνήματα και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν ο δε εκατόνταρχος και οι μετ’ αυτού (δηλαδή όλοι οι Ρωμαίοι που φύλαγαν τον εσταυρωμένο Ιησού) είπαν. Στ’ αλήθεια αυτός ήταν γιος θεού» Ματθ.27.54.
Αν δεχθούμε όλα αυτά τα λόγια θαυμασμού και πίστης των Ρωμαίων ως αληθινά, πρέπει ταυτόχρονα να δεχθούμε, ότι σε λίγο, οι ίδιοι αυτοί φρουροί, λόγχισαν το σώμα του ανθρώπου εκείνου, που μόλις πριν από λίγο παρακολουθώντας τον θάνατό του, τον ονόμασαν όχι μόνο αθώο και δίκαιο, αλλά και όντως υιόν θεού. Τον λογχισμό του Ιησού δεν τον αναφέρει κανείς από τους τρεις αυτούς ευαγγελιστές, διότι απλά ουδέποτε συνέβη.
ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΧΙΣΜΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ.
ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΤΩΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥ ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ.
Τον λογχισμό του νεκρού Ιησού, τον αναφέρει μόνο ο Ιωάννης και υπάρχει μια καλή εξήγηση γι’ αυτό. Είναι ο ίδιος ευαγγελιστής, που μας παραδίδει ένα πλήθος από εξαιρετικά αποκαλυπτικές λεπτομέρειες, όπως τον ελάχιστο χρόνο παραμονής του πάνω στον σταυρό, την σωστή χρήση του σπόγγου, την αφορμή για την έγκαιρη αποκαθήλωση και την αιτία διαφυγής του από τον προγραμματισμένο θανατηφόρο ανασκολοπισμό του.
Όπως καταλαβαίνετε, όλες μαζί αυτές οι λεπτομέρειες, εγείρουν έντονες υποψίες διαφυγής του Ιησού από τον σταυρικό θάνατο και συρρικνώνουν δραστικά τις γνωστές αιτίες του σταυρικού θανάτου. Φαίνεται λοιπόν, πως ο ίδιος ο "Ιωάννης" (δηλαδή οι αρχικοί συντάκτες αυτού του ευαγγελίου ή κάποιοι μεταγενέστεροι), επινόησαν τον λογχισμό του ήδη νεκρού Ιησού, σαν φυσιολογικό αντίβαρο αυτών των απανωτών και επικίνδυνων αποκαλύψεων.
Ακόμα και η ίδια η διατύπωση όμως, πάσχει ολοφάνερα, δείχνοντας έντονη αναζήτηση διφορούμενων όρων. Η λέξη «κέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει, νύσσω, κεντρίζω πλήττω τραυματίζω... αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ, όπως «κεντρίζω (χωρίς να τραυματίζω) τον ίππο... εξ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην». Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη, για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα ισχυρό θανατηφόρο διατρητικό κτύπημα.
Όμως ο βαθιά ναρκωμένος Ιησούς με το μίγμα των προσεκτικά διαλεγμένων καρωτικών που ήπιε, μπορούσε να δεχθεί, κάψιμο, κόψιμο, έως και τρύπημα κρανίου, χωρίς να δείξει την παραμικρή αντίδραση για τις επόμενες τρεις έως και τέσσερις ώρες. Έτσι στην περίπτωσή του ένα δυνατό "κέντημα" στα πλευρά, δεν θα προκαλούσε κανενός είδους αντίδραση. Για έναν απλό στρατιώτη, αυτή η παντελής έλλειψη αντίδρασης, ενός από ώρα ακίνητου εσταυρωμένου, ήταν και η καλύτερη απόδειξη ότι ο εσταυρωμένος αυτός είχε πράγματι αποβιώσει.
Ένας τραυματισμός στα πλευρά ενός νεκρού ανθρώπου και μάλιστα αδικο-σταυρωμένου, θα ήταν μάλλον αναίτιος. Αν παρ’ όλα αυτά, κάποιος στρατιώτης ήθελε να απαλλαγεί από υποψίες επιβίωσης του θύματος, δεν θα λόγχιζε ήπια (δεν θα κέντιζε) στα πλευρά, αλλά θα έδινε την χαριστική βολή, σε καίριο σημείο δηλαδή κατ’ ευθείαν στην καρδιά.
ΝΕΡΟ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ: ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΟ ΟΙΔΗΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΙΩΡΗ ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑ ΣΕ ΝΕΑΡΟ ΑΝΤΡΑ;
Το πιθανότερο είναι λοιπόν, ότι οι συντάκτες του συγκεκριμένου ευαγγελίου που φέρει το όνομα Ιωάννης, απλά δανείζονται στοιχεία από την εικόνα αυθεντικού σταυρικού θανάτου (μετά από πολυήμερη αναπνευστική ταλαιπωρία) και γι’ αυτό τοποθετούν το νερό (πνευμονικό υγρό) και αίμα στα πλευρά του Ιησού, ώστε να κάνουν και την απίστευτα σύντομη (δίωρη) σταύρωση του Ιησού, να φαίνεται όσο γίνεται πιο αληθινή.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΔΕΝ ΑΙΜΟΡΡΑΓΟΥΝ
Μάλιστα αν θυμηθούμε ότι οι νεκροί δεν αιμορραγούν, αφού η σταματημένη καρδιά τους δεν κυκλοφορεί το αίμα, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι αν ο Ιησούς είχε την ατυχία, να δεχθεί ένα οποιουδήποτε βάθους τραυματισμό στα πλευρά του, αυτό θα ήταν απολύτως καταστροφικό για την επιδιωκόμενη ανάστασή του, διότι ο υπνωτισμένος και όχι νεκρός Ιησούς, θα παρουσίαζε ακατάσχετη αιμορραγία και αυτό θα μαρτυρούσε στον ίδιο τον φρουρό, καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη απόδειξη, ότι ο Ιησούς φαινόταν, αλλά δεν ήταν καθόλου νεκρός. Η επόμενη κίνηση των φρουρών, την συγκεκριμένη μέρα, θα ήταν ο άμεσος και θανατηφόρος ανασκολοπισμός του Ιησού, πράγμα που ποτέ δεν συνέβη. Στα πλευρά του Ιησού λοιπόν δεν υπήρξε ούτε τραύμα, ούτε ακατάσχετη αιμορραγία.
Από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι γνώριζαν ότι η αριστερή πλευρά του στήθους φιλοξενούσε το ζωτικότερο ανθρώπινο όργανο, την καρδιά. Αν λοιπόν κάποιος έβλεπε να λογχίζουν στο πλευρό τον Ιησού, θα ήταν ανεπίτρεπτη και χονδροειδής παράλειψη, αυτός ο υποτιθέμενος αυτόπτης μάρτυρας, να μην αναφέρει ποια από τις δύο ήταν η συγκεκριμένη πλευρά που δέχθηκε το χτύπημα, ώστε να μπορεί ο μελλοντικός αναγνώστης να υποθέσει αν το χτύπημα είχε στόχο την καρδιά του Ιησού ή όχι. Αυτή και μόνο η κραυγαλέα παράλειψη του προσδιορισμού της συγκεκριμένης πλευράς που δέχθηκε τον υποτιθέμενο λογχισμό, δείχνει την επινόηση του πράγματος.
ΑΡΑ ΔΥΟ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ:
1) Ο Ιωάννης (ο μόνος που αναφέρει το γεγονός) το φαντάστηκε πολύ μετά την σταύρωση του Ιησού. Προσπάθησε να δώσει μια πειστική εικόνα θανάτωσης με λογχισμό στα πλευρά ενός Ιησού, που δεν είχε πεθάνει ακόμη, γι' αυτό ρέει το αίμα. Έτσι όμως αντιφάσκει με την ίδια του την προηγούμενη περιγραφή, που θέλει τον Ιησού ήδη νεκρό πριν από το υποτιθέμενο κέντημα της πλευράς του…
2) Ο Ιησούς… δεν ήταν νεκρός και το λιγοστό αίμα απ’ την επιπόλαια πληγή μπορούσε να ρέει ακόμα.
Και οι δυο εξηγήσεις ενισχύουν αβίαστα το συμπέρασμα πως ο Ιησούς δεν είχε επαρκείς αιτίες θανάτου στον σταυρό!
ΟΙ ΥΠΟΨΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΩΡΙΓΕΝΗ
Ωριγένης, «Κατά Κέλσου» 2.36.8
«Είς των στρατιωτών λόγχη την πλευράν ένυξε, και εξήλθεν αίμα και ύδωρ…»
Ο ευφυέστατος Ωριγένης (από το 200 μ.Χ) γνώριζε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την σταύρωση του Ιησού, γι' αυτό συμπληρώνει γεμάτος απορία:
«Των μέν ουν άλλων νεκρών σωμάτων το αίμα πήγνυται και ύδωρ καθαρόν ουκ απορρέει, του δε κατά τον Ιησούν νεκρού σώματος το παράδοξον ήν, αίμα και ύδωρ από των πλευρών προχυθέν».
ΓΙΑΤΙ Ο ΘΩΜΑΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ;
Στην κατεύθυνση της υστερότερης επινόησης του περιστατικού, συνηγορεί έντονα και το γεγονός, ότι μόνο στο ίδιο αυτό ευαγγέλιο του Ιωάννη, βρίσκουμε και την επιβεβαίωση αυτού του τραυματισμού στο περιστατικό του άπιστου Θωμά. Ο αναστημένος πλέον θεός, επιδεικνύει ανεξήγητη ανοχή στον μαθητή του Θωμά, (που μετά από δύο ολόκληρα χρόνια θαυμάτων κοντά στον Ιησού, εξακολουθεί να μην πιστεύει), λέγοντάς του: «φέρε το χέρι σου και βάλτο στο πλευρό μου» Ιωάνν.20.27.
Την επίδειξη της τραυματισμένης πλευράς του Ιησού, αγνοεί ακόμα και η σχετική αναφορά του Λουκά, όπου ο αναστημένος Ιησούς, περιέργως προσπαθεί να πείσει τους μαθητές του ότι είναι ο δάσκαλός τους λέγοντας: «δείτε τα χέρια και τα πόδια μου για να πεισθείτε ότι εγώ είμαι» Λουκ.24.39. Και πάλι όμως δεν αναφέρεται καθόλου, στο σημαντικότερο (και κατά πολλούς θανατηφόρο) τραύμα του στα πλευρά.
Η σύμπτωση δεν είναι τυχαία. Μόνο ο "Ιωάννης" που επινόησε τον λογχισμό, πρόσθεσε στο ευαγγέλιό του και την επίδειξη του τραύματός του στον Θωμά, αφού για το σημαντικότερο αυτόν τραυματισμό του Ιησού, δεν αναφέρει το παραμικρό, κανένας απ’ τους τρεις υπόλοιπους ευαγγελιστές.
Στον Λουκά μάλιστα διαβάζουμε: «έστεκαν δε πάντες οι γνωστοί αυτού μακρόθεν» Λούκ.23.49. Είναι λοιπόν δυνατόν, ο ήρωας της ανάστασης, να κακοποιήθηκε μπροστά σε τόσους συγγενείς και φίλους, με εμπηγμό ξίφους σε ένα απ’ τα πλευρά του και την αξία αυτής της λεπτομέρειας, ακόμα και σαν εξαιρετικό ενισχυτικό της αυθεντικής ανάστασής του, να την παραβλέπουν τρεις από τους τέσσερις βιογράφους του;
Η ΑΝΑΝΗΨΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΚΡΟΦΑΝΕΙΑ
Ανάνηψη και όχι ανάσταση το μυστικό του τάφου
Στην κατεύθυνση της εξασφάλισης του σεβασμού των φρουρών προς τον νεκρό Ιησού, δεν πρέπει να αποκλείσουμε και το σοβαρό ενδεχόμενο της δωροδοκίας των φρουρών. Ο Ιησούς δεν ήταν απλά το κεντρικό πρόσωπο ενός εξαιρετικά προσεγμένου σεναρίου, αλλά ο κεντρικός ήρωας μιας απόπειρας επιτυχούς "ανάστασης" (ανάνηψης) που ήταν εξαιρετικά πολύτιμη, για πολλούς οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς ανθρώπους της εποχής του. Θα ήταν μάλλον αδιανόητο στο καλοπροσεγμένο αυτό σενάριό τους, να μην προβλέψουν, αντιπερισπασμούς και ανταλλάγματα στους φρουρούς, για να πετύχουν τον απαιτούμενο σχετικό σεβασμό στον (φαινομενικά) νεκρό Ιησού.
Γύρω απ’ την επιβίωση του Ιησού, είχε στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση θεοποίησης με προμελετημένη την κάθε λεπτομέρειά της. Θα ήταν μάλλον απίθανο να μην προβλεφθεί και ο σχετικός δελεασμός των φρουρών, για παν ενδεχόμενο. Μάλιστα το περιστατικό που παρουσιάζει τους φρουρούς να «διαμερίζουν τα ιμάτιά του και να βάζουν κλήρο» Λούκ.23.34, πρέπει να επινοήθηκε ειδικά, για να δείξει την τυπική μανία λαφυραγώγησης και τον οικονομικό ξεπεσμό των Ρωμαίων στρατιωτών, παρά την οποιαδήποτε αξία του ρουχισμού του Ιησού. Ο άραφος χιτώνας που αναφέρεται συχνά, δεν έφτασε ποτέ στον τόπο της σταύρωσης του Ιησού, αφού η αφήγηση παραδέχεται ότι: "του έβγαλαν τον κόκκινο μανδύα, του φόρεσαν τα δικά του ρούχα και μετά πήγαν να τον σταυρώσουν" Μάρκος 15.20.
ΚΑΙ Ο ΠΙΛΑΤΟΣ ΑΠΟΡΗΣΕ ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ
Στην ίδια κατεύθυνση της ευπρόσδεκτης από τους Ρωμαίους δωροδοκίας, είναι και η επόμενη υποσημείωση: «όταν δε έγινε εσπέρα, ήλθε άνθρωπος πλούσιος από Αριμαθαίας, βουλευτής με το όνομα Ιωσήφ και ζήτησε το σώμα του Ιησού... Ο δε Πιλάτος εθαύμασε ότι ήδη απέθανε και προσκαλέσας τον εκατόνταρχο ηρώτησε αυτόν και μαθών παρά του εκατόνταρχου εχάρισε το σώμα εις τον Ιωσήφ». Ματθ.27.57. & Μάρκ.15.43-44. & Λούκ.23.50.
Φυσικά οι λέξεις πλούσιος και βουλευτής δεν είναι εκεί τυχαία. Το σώμα του Ιησού δεν πήγε να το ζητήσει οποιοσδήποτε, αλλά κάποιος κρυπτο-ιουδαίος που ήταν «βουλευτής των Ρωμαίων». Αν υπάρχει λάθος στην αναφορά της ιδιότητας του, τότε υπαινίσσεται πράγματι κάποιον αξιωματούχο του ιουδαϊκού Σάνχεδριν. Και φυσικά ο πλούσιος Ιωσήφ απ’ την Αριμαθία της Αιγύπτου, δεν πήγε με άδεια χέρια στον Πιλάτο: ζητώντας να του "χαρίσει" τον προσφιλή του νεκρό.
«Και αφού πήρε το σώμα του Ιησού ο (αξιωματούχος) Ιωσήφ το τύλιξε σε ένα καθαρό σεντόνι και το έβαλε στο δικό του καινούργιο (νεόσκαφτο, αχρησιμοποίητο) μνήμα, που ήταν λαξευμένο στον βράχο», Ματθ.27.59-60.
Τίποτε απ’ αυτά δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν οποιαδήποτε άλλη μέρα του έτους.
Η σταύρωση ήταν ο ατιμωτικότερος θάνατος. Ο εσταυρωμένος όχι μόνο δεν μπορούσε να κηδευτεί με πομπή και φίλους να τον συνοδεύουν στον τάφο. (όπως φαίνεται να συμβαίνει στην κηδεία της πόλεως Ναΐν), αλλά ακόμα και η απλή τυπική κήδευσή του ήταν απαγορευμένη. Το ότι ο Ιησούς παρεδόθη απ’ τους Ρωμαίους για αποκαθήλωση και σιωπηλό ενταφιασμό, όπως είπαμε αποτελούσε ετήσια εξαίρεση, για το ένα και μοναδικό εκείνο απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα.
Η δήλωση του Φίλωνα, που διαβάσαμε προηγουμένως: «είδα μάλιστα κάποιους (Παρασκευή του Πάσχα) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται», αναφέρεται στην κατ’ εξαίρεση ταφή κάποιων εσταυρωμένων, στην ίδια αυτή εορταστική επέτειο και υπογραμμίζει κατηγορηματικά, ότι ο εσταυρωμένος Ιησούς, αποκαθηλώθηκε και βρέθηκε σε τάφο, μόνο επειδή οι νομικές ρυθμίσεις των Ρωμαίων για την ειδική αυτή ημέρα του εξασφάλιζαν, το αδιανόητο για εσταυρωμένο προνόμιο της αποκαθήλωσης και της αθόρυβης ταφής.
Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη ημέρα του έτους και όχι παραμονή της μεγάλης γιορτής, οι ευεργετικές αυτές διατάξεις των Ρωμαίων δεν θα ίσχυαν και ο υποτιθέμενος νεκρός Ιησούς, θα κατέληγε στον σκουπιδότοπο της πόλεως, ή στον ειδικό βουρκόλακκο αποσύνθεσης εσταυρωμένων, όπου κάθε απόπειρα ανάνηψής του, θα ήταν απλά αδιανόητη.
Ο θολωτός τάφος δεν ήταν καθόλου συνηθισμένος τρόπος ενταφιασμού στην Ιερουσαλήμ. Τέτοιοι τάφοι ήταν μόνο για τους πολύ πλούσιους. Απλές εσοχές σε σπηλιές ήταν ο συνηθέστερος τρόπος ενταφιασμού, όπου όμως δεν θα υπήρχαν οι σχετικές ανέσεις μιας συστηματικής ανάνηψης.
Και οι «συμπτώσεις» συνεχίζονται.
ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΑΦΟΣ, ΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΤΟΣ, ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟΣ, ΚΟΝΤΙΝΟΣ, ΓΙΑ ΑΝΑΝΗΨΗ.
Κατά την αφελή ερμηνεία των πραγμάτων, συμπτωματικά βρέθηκε εκεί κάποιος Ιωσήφ, που όχι μόνο ήταν πλούσιος, πολιτικός και... Φαρισαίος, αλλά ενώ κατάγεται απ’ την μακρινή Αριμαθία της Αιγύπτου, διαθέτει τον απολύτως κατάλληλο τάφο στην Ιερουσαλήμ.
Σαφώς λοιπόν ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν κανενός Ιωσήφ. Ούτε βρέθηκε εκεί συμπτωματικά, θολωτός, κενός και διαθέσιμος. Ο συγκεκριμένος τάφος, δεν ήταν τυχαία εκεί, πλάι στον τόπο της σταύρωσης. Βρισκόταν ακριβώς εκεί που έπρεπε, ευρύχωρος, καθαρός, αμόλυντος και αχρησιμοποίητος, μόνο επειδή έτσι το θέλησαν κάποιοι και επιμελώς το προετοίμασαν.
Ήταν κυριολεκτικά ένας ιδανικός χώρος υποδοχής, και ανάνηψης του καρωθέντος Ιησού! «Μνημείο νέον εις το οποίο ουδείς είχε τεθεί» Ιωάνν.19.38. Πέτρινος, θολωτός, κυριολεκτικά βασιλικών προδιαγραφών και διαστάσεων, για να μπορούν μέσα σ’ αυτόν, να δουλέψουν με σχετική άνεση, οι άνθρωποι που θα επιχειρούσαν την αποθεωτική ανάνηψη του Ιησού.
Πρέπει να είχε ήδη νυχτώσει. Όλα έγιναν σιωπηλά και γρήγορα. Χωρίς θρήνους και πομπές, μέσα σε απόλυτη σιωπή και μυστικότητα. Ο τολμηρός πλούσιος βουλευτής, τοποθέτησε το σώμα του Ιησού στον ιδανικό αυτόν χώρο. Μητέρα, αδέλφια, μαθητές και γυναίκες, παρακολουθούσαν από μακριά. Δίπλα του μόνο ο κατάλληλος άνθρωπος, ο Ιωσήφ από Αριμαθίας.
ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΑΦΘΑΝΟΥΝ ΕΚΑΤΟ (100) ΛΙΤΡΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑ «ΠΕΘΑΜΕΝΟ» ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΝΑΝΗΨΕΩΝ
Ήταν λοιπόν καιρός να εμφανιστεί και ο ειδικός επί των ανανήψεων. Πράγματι ξοπίσω του εμφανίζεται, ο Φαρισαίος αρχιερέας Νικόδημος βαστώντας τα κατάλληλα σύνεργα: «ήλθαν δε και ο Νικόδημος ("Εκ φαρισαίων, άρχων των Ιουδαίων, δάσκαλος του Ισραήλ" Ιωάννης 3.1 και 3.10. Αν αυτός ο φαρισαίος, άρχων και δάσκαλος του Ισραήλ δεν ήταν ειδικός επί των ανανήψεων, ποιος άλλος θα ήταν;) ο ελθών προς αυτόν δια νυκτός το πρώτον (κατ’ αρχάς) φέρων μίγμα σμύρνας και αλόης έως λίτρα εκατό. Έλαβε δε το σώμα του Ιησού και...». Ιωάνν.19.39-40.
Τα εκατό λίτρα αρωματικών ελαίων είναι ακατανόητη υπερβολή για ένα νεκρό σώμα, αφού πρέπει να ζύγιζαν περισσότερο από πενήντα κιλά! Έπρεπε λοιπόν το υπερβολικό αυτό βάρος να το μοιραστεί με κάποιο βοηθό του. Η υπερβολή αυτή μάλλον δηλώνει, ότι αμέσως κατέφθασαν τα κατάλληλα υλικά, που προφανώς δεν πρέπει να ήταν καθόλου λίγα.
ΙΩΣΗΠΟΣ: "ΕΝΑΣ ΓΝΩΣΤΟΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΖΗΣΕ"
Το ενδεχόμενο ανάνηψης και μάλιστα μετά από σκληρή σταυρική ταλαιπωρία, αναφέρει σε μια μνημειώδη αναφορά του ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος: «είδα πολλούς αιχμαλώτους να έχουν σταυρωθεί και αναγνώρισα μεταξύ αυτών τρεις γνωστούς μου, τότε με πόνο ψυχής πήγα στον Τίτο και με δάκρυα στα μάτια του ανέφερα αυτό που είδα. Εκείνος έδωσε αμέσως διαταγή και καθαιρεθέντας αυτούς θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν. Οι μεν δύο ετελεύτησαν θεραπευόμενοι, ο δε τρίτος έζησεν». Ιώσηπος βίος 420-421.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι γραμμένο ελάχιστα χρόνια μετά την επιτυχή ανάνηψη του Ιησού από την δίωρη σταύρωσή του. Η έκφραση «θεραπείας επιμελεστάτης έτυχαν», δείχνει κατηγορηματικά ότι συγκεκριμένες περιποιήσεις ανάνηψης ήταν ήδη υπαρκτές. Μάλιστα αν και οι σταυρωμένοι που ο Ιώσηπος αναφέρει, μετά από κάποιες μέρες επί του σταυρού, ήταν ήδη στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, παρ’ όλα αυτά ένας εξ αυτών ανένηψε και σώθηκε.
Τι περιλαμβάνουν αυτής της εποχής οι περιποιήσεις δεν γνωρίζουμε, μπορούμε μόνο να φανταστούμε πως οι εντριβές, τα τραντάγματα και εισπνοές ερεθιστικών αρωμάτων και άλλων πταρνιστικών υλικών, θα έδιναν μια ευκαιρία ανάνηψης απ’ τις ληθαργικές αυτές καταστάσεις. Για ανάνηψη αναφέρονται και "φλεβοτομία, κλύσμα, ξύρισμα κεφαλής, ελαφρό κάψιμο, τράνταγμα, εντριβές των άκρων και βίαιο τράβηγμα των τριχών".
Ένας γιατρός του 7ου μ.Χ. αιώνα έγραφε: «μανδραγόρου (κατα)ποθέντος ευθέως κάρος ακολουθεί και έκλυσις... ώστε κατά μηδέν διαφέρει το πάθος του καλούμενου λήθαργου». Για το πώς συνεφέρουν τους ληθαργικούς, μεταξύ άλλων έγραφε: «διατηρούμε την κεφαλή έμβροχη με ρόδινο όξος, με κινήσεις διεγείρουμε (τραντάζουμε) την κεφαλή και το σώμα και δίνουμε να οσφρανθεί πιπέρι... αν επιμένει (ο λήθαργος) τότε του δίνουμε και (τα υπόλοιπα) πταρμικά και χρησιμοποιούμε και τα άλλα γνωστά βοηθήματα». Paulus Med. Aegineta «περί μανδραγόρου» 5.45. Και «θεραπεία ληθάργου» 3.9.
Φυσικά οι βασικές συμβουλές του, ήταν δανεισμένες απ’ τον μεγάλο Γαληνό που ήταν ελάχιστα μεταγενέστερος του Ιησού και ο οποίος στις ληθαργικές καταστάσεις μεταξύ άλλων συνιστούσε: «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή: χρησιμοποιούμε πταρνιστικά.
ΑΝΑΝΗΨΗ, ΣΜΥΡΝΑ ΚΑΙ ΑΛΟΗ
Αφού κατέβασαν τον Ιησού απ’ τον σταυρό τον περιποιήθηκαν με 100 λίτρα Αλόης και Σμύρνας. (Ιωάννης 19.39)
Ότι η Αλόη είναι πανάρχαιο ιαματικό και αντισηπτικό φάρμακο που επουλώνει γρηγορότερα απ’ οτιδήποτε πληγές, το γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά….
Για την Σμύρνα όμως δεν γνωρίζαμε αν είχε την ιδία φήμη.
Να λοιπόν ένα απόσπασμα απ’ τον Ηρόδοτο που μας το διευκρινίζει:
«O οπλίτης Πυθέας, εκείνη τη μέρα στη μάχη έδειξε μοναδική παλικαριά. Την ώρα που οι Πέρσες εχθροί κυρίευαν το καράβι πολεμούσε με πείσμα, ώσπου κατακρεουργήθηκε όλο του το σώμα. Κι έτσι που έπεσε αλλά ανάσαινε, γιατί δεν πέθανε ακόμα, οι Πέρσες θεώρησαν πρωταρχικό του καθήκον να τον κρατήσουν στη ζωή, πασχίζοντας να του γιατρέψουν τις πληγές με σμύρνα και τυλίγοντας τον με ύφασμα κίτρινου λιναριού.., τον πήραν και τον έδειχναν γεμάτοι θαυμασμό σ’ όλο το στράτευμα, και του πρόσφεραν κάθε περιποίηση». Ηρόδοτος 7 (Πολύμνια) 181
Προσέξτε τα αντίστοιχα εδάφια στην περίπτωση του Ιησού:
«Ήλθε δε και ο Νικόδημος, όστις είχεν ελθεί προς τον Ιησούν διά νυκτός κατ’ αρχάς, φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης έως εκατόν λίτρας. Έλαβον λοιπόν το σώμα του Ιησού και έδεσαν αυτό με σάβανα μετά των αρωμάτων, (σμύρνης και αλόης)». Ιωάννης 19.39.
3. ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτρος καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς καὶ ἤρχοντο εἰς τὸ μνημεῖον.
4. ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ· καὶ ὁ ἄλλος μαθητὴς προέδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου καὶ ἦλθε πρῶτος εἰς τὸ μνημεῖον,
5. καὶ παρακύψας βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν.
6. ἔρχεται οὖν Σίμων Πέτρος ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ μνημεῖον καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα,
7. καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλὰ χωρὶς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον.
ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ
Το πραγματικό κείμενο επίσης δεν αναφέρει τίποτε για σάβανα αλλά για «οθόνια».
Όταν τελικά μπήκαν στον άδειο τάφο του Ιησού, και διαπίστωσαν ότι το σώμα του λείπει, δυο ευαγγελιστές αναφέρουν ότι οι μαθητές του δεν είδαν πουθενά την αρχική σινδόνα που αγόρασαν για να τυλίξουν ως σάβανο το σώμα του Ιησού (Μάρκος 15.46 και Λουκάς 23.53) αλλά κάνουν λόγο για «οθόνια». (Ιωάννης 20.5-6 και Λουκάς 24.12).
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ
Τι είναι όμως τα οθόνια;
«Οθόνια είναι τεμάχια λινού υφάσματος προς θεραπευτική χρήση, επίδεση, ή τοποθέτηση επιθεμάτων». (Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη).
ΕΤΣΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΕΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΓΙΑ ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟ ΝΕΚΡΟΥ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΥΜΑΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Το ίδιο το κείμενο λοιπόν, με την προσεκτική επιλογή των λέξεων του, υπαινίσσεται πως δεν πρόκειται για ενταφιασμό νεκρού, αλλά για περιποίηση τραυμάτων ζωντανού ανθρώπου.
Ο Ιησούς λοιπόν μετά από το κατάλληλο "όξος" που ήπιε στο σταυρό, όταν φώναξε «διψώ» (Ιωάννης 19.28) βρίσκεται σε ληθαργικό κόμμα, και ο "γιατρός" Νικόδημος. τυλίγει το ταλαιπωρημένο σώμα του Ιησού, όχι συνολικά σε μιά οθόνη, (δηλαδή με μια φαρδιά σινδόνα, που θα χρησίμευε για σάβανο), αλλά τυλίγει όλα τα μελή του σώματος του Ιησού, επιδένοντάς τα προσεκτικά με λωρίδες (οθόνια) της αρχικής ή άλλης σινδόνης (οθόνης).
Δηλαδή, τύλιξαν τα μελή του Ιησού με επιδέσμους αλειμμένους όχι με οποιαδήποτε "αρώματα", κατά της σήψης, αλλά βουτηγμένους στους πλέον διάσημους θεραπευτικούς και επουλωτικούς τραυμάτων χυμούς βότανων της αρχαιότητας, όπως είναι η σμύρνα και η αλόη!
Απ’ τις προσεκτικά λοιπόν επιλεγμένες λέξεις του κειμένου προκύπτει, πως ο Ιησούς δέχθηκε τις κατάλληλες περιποιήσεις για την ανάνηψή του και όχι την περιτύλιξή του ενταφιασμού του! Ακριβώς ότι έκαναν στο νεαρό Έλληνα ήρωα οι Πέρσες στο απόσπασμα του Ηρόδοτου που είδαμε παραπάνω!
ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΠΑΣΧΑ 100 (ΕΚΑΤΟ) ΛΙΤΡΑ ΠΑΝΑΚΡΙΒΗΣ ΣΜΥΡΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΟΗΣ;
Θυμηθείτε ότι 100 λίτρα Σμύρνας και Αλόης, δεν τα βρίσκει κανείς τελευταία στιγμή!
Άρα το να βρεθούν πάραυτα στα χεριά τους σε ποσότητες, τα πασίγνωστα και πανάκριβα αυτά ιαματικά υγρά, ήταν ολοφάνερο αποτέλεσμα επιμελούς προετοιμασίας για την επιχειρούμενη, και τελικά επιτυχή ανάνηψή του.
H ΣΜΥΡΝΑ
Το έλαιο του μύρρου το απόσταζαν από την ρητίνη και το χρησιμοποιούσαν από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας για την επούλωση των πληγών.
Χρησιμοποιείται σήμερα ως απολυμαντικό και το αλκοολικό βάμμα του για πλύση ανοιχτών τραυμάτων (αλκοόλες και τερπένια). Ακόμα προστίθεται σε οδοντόκρεμες και σε αρώματα.
Η σμύρνα προάγει την κυκλοφορία και αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό.
H ΑΛΟΗ
Oι Αιγύπτιοι την αποκαλούσαν "φυτό της Αθανασίας".
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την αλόη τη γνησία για τη θεραπεία πληγών. Κατά το Μεσαίωνα, το κίτρινο υγρό που βρίσκεται μέσα στα φύλλα χρησιμοποιούνταν ως καθαρτικό. Η επεξεργασμένη αλόη που περιέχει αλοΐνη χρησιμοποιείται γενικά ως καθαρτικό, ενώ ο επεξεργασμένος χυμός από αλόη τη γνησία δεν περιέχει συνήθως σημαντικές ποσότητες αλοΐνης.
Η αλόη η γνησία χρησιμοποιήθηκε επίσης από το στρατό του Αλεξάνδρου ως επουλωτικό πληγών και τραυμάτων κατά τη μακρόχρονη εκστρατεία του στην Ασία. Για την προμήθεια αλόης ο Αλέξανδρος κατέκτησε το νησί Σοκότρα της Υεμένης, όπου το θερμό και ξηρό κλίμα ευνοεί την ανάπτυξή της.
Όλη την νύχτα αφρούρητος ο Τάφος του Ιησού
ΤΑ ΠΡΩΪΝΑ ΔΥΝΑΤΑ ΦΤΑΡΝΙΣΜΑΤΑ
ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ (ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ), ΣΕ ΕΝΑ ΘΟΛΩΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΤΑΦΟ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΤΑ ΦΤΑΡΝΙΣΜΑΤΑ.
Παρασκευή βράδυ, ξημερώματα της μεγάλης γιορτής του Σαββάτου, του Πάσχα των Εβραίων, κάπου έξω από την πόλη, μέσα σ’ έναν ευρύχωρο, δροσερό, θολωτό τάφο, ακούσθηκαν απανωτά φτερνίσματα. Ήταν... ο θεός μας, που ξυπνούσε από την πετυχημένη νεκροφάνεια του, τυλιγμένος μέσα σ’ ένα φωτοστέφανο... από δυνατά πιπέρια.
Πέρα όμως από τους αβάσταχτους, ανείπωτους και τουλάχιστον κατά δεκαεπτά αιώνες καθυστερημένους αυτο-οικτιρμούς μας, μήπως τώρα μπορούμε επιτέλους να καταλάβουμε, γιατί οι αναστημένοι πταρνίζονται;
Μα είναι ολοφάνερο... τώρα πια το γνωρίζουμε... διότι τα καλά πταρνιστικά, ακόμα και "νεκρούς"... "ανασταίνουν".
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΝΥΧΤΑ Ο ΤΑΦΟΣ ΜΕΝΕΙ ΑΦΡΟΥΡΗΤΟΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΝΑΝΗΨΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Παντελώς αφρούρητος ο "τάφος" της ανάνηψης.
Όλα έγιναν την νύχτα της Παρασκευής. Πριν ο ήλιος δύσει ο Ιησούς ήταν "νεκρός". Μετά την δύση του ηλίου ανέλαβε ο Νικόδημος. Ο Ιησούς ήταν ήδη τοποθετημένος σε πεντακάθαρο και ευρύχωρο πέτρινο τάφο. Το κείμενο είναι ξεκάθαρο... ούτε Ρωμαίοι φρουροί αναφέρονται πουθενά, ούτε καν εχθρικοί Φαρισαίοι. Ολόκληρο το βράδυ της Παρασκευής, απ’ την στιγμή της αποκαθήλωσης, (απόγευμα Παρασκευής) μέχρι το επόμενο πρωί του Σαββάτου... κανείς δεν επιτηρούσε την ταφή εκείνου, που κατά την διάρκεια της δημόσιας σταδιοδρομίας του, δεν έπαψε να διαφημίζει την επικείμενη ανάστασή του. Τόσο ο Νικόδημος ο αρχιερέας, όσο και ο Ιωσήφ ο βουλευτής (αυτοί τουλάχιστον κατονομάζονται) ήταν δίπλα του για να τον "τυλίξουν", όχι στα σάβανα όπως δικαιολογημένα λέει το κείμενο, αλλά στα αρωματικά έλαια, τις εντριβές και τα πταρνιστικά, ώστε να του προσφέρουν όλη εκείνη την σειρά της επιμελέστατης θεραπείας, που τόσο είχε ανάγκη! Οι δύο ανανήπτες, εντελώς ελεύθεροι από κάθε περιφρούρηση, είχαν μια ολόκληρη νύχτα μπροστά τους, για να πετύχουν την "ανάσταση" του καρωθέντα Ιησού, καθώς και την αναγκαία μεταφορά του σε άλλον τόπο.
ΤΟ ΘΡΑΣΥΤΑΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΜΑ.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΓΑΜΑΛΙΗΛ ΓΕΛΟΥΝ 2.000 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΣΤΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΟΪΜ, ΤΑ ΚΟΥΤΑΒΙΑ…
Όταν ξημέρωσε Σάββατο το φαρισαϊκό θέατρο της ανάστασης, άγγιξε το κοροϊδευτικότερο αποκορύφωμά του. Στις επίσημες σημειώσεις των σεναριογράφων της θεοποίησης, την Καινή Διαθήκη, διαβάζουμε την εξής καταπληκτική και εξωφρενικά θρασύτατη ομολογία: «την άλλη μέρα που ήταν Σάββατο, πήγαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι όλοι μαζί και είπαν στον Πιλάτο: Κύριε θυμηθήκαμε (τώρα το θυμήθηκαν!) πως εκείνος ο λαοπλάνος όταν ζούσε είχε πει «σε τρεις μέρες θα αναστηθώ». Γι’ αυτό δώσε διαταγή να φρουρηθεί καλά ο τάφος έως την τρίτη μέρα, μην τυχόν έρθουν οι μαθητές του τη νύχτα και τον κλέψουν κι έπειτα πουν στο λαό πως αναστήθηκε απ’ τους νεκρούς και τότε η πλάνη αυτή θα είναι χειρότερη απ’ την προηγούμενη. Ο δε Πιλάτος τους είπε πηγαίνετε και ασφαλίστε (τον τάφο) όπως νομίζετε. Τότε (το πρωί του Σαββάτου!) πήγαν στον τάφο τον σφράγισαν με πέτρα και άφησαν εκεί την φρουρά». Ματθ.27.62-66.
ΞΕΧΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ
Ξαφνικά, οι ίδιοι οι Φαρισαίοι, που έδωσαν μάχη να τον σταυρώσουν την μοναδική κατάλληλη μέρα του έτους, που πέτυχαν να τον αποκαθηλώσουν ακριβώς στην σωστή στιγμή και με τον αρχιφαρισαίο Νικόδημο, του παρείχαν κάθε δυνατή ολονύχτια βοήθεια... ξέχασαν ότι η καταλληλότερη νύχτα για να συμβούν όσα κατήγγειλαν στον Πιλάτο, ήταν το ίδιο αυτό βράδυ της Παρασκευής προς το Σάββατο και όχι οποιαδήποτε επόμενη νύχτα ή μέρα.
Έτσι, αφού μεσολάβησε μια ολόκληρη αφρούρητη νύχτα, (η κρίσιμη νύχτα της Παρασκευής προς το Σάββατο), οι χαρισματικοί αυτοί υποκριτές, οι Φαρισαίοι, γνωρίζοντας άριστα ότι ο Ιησούς έχει ήδη φυγαδευτεί, ξεκίνησαν το πρωί του Σαββάτου, να ζητήσουν απ’ τον Πιλάτο να τοποθετήσει Ρωμαίους φρουρούς, σ’ έναν... ήδη αδειανό τάφο.
Ο Ιωάννης Χρυσόστομος παραδέχεται την αφύλακτη νύχτα στον τάφο του Ιησού.
«Διατί δε μη πρό τούτου έκλεψαν, αλλ’ ότε υμείς ηθέλετε; Ει γαρ εβούλοντο τούτο ποιήσαι, μηδέ πω φυλαττομένης της θήκης εποίησαν αν εν τη πρώτη νυκτί, ότε και ακίνδυνον και ασφαλές. Τω γαρ Σαββάτω προσελθέντες ηττήσαντο παρά του Πιλάτου την κουστωδίαν, και εφύλαττον, την δε πρώτην νύκταν ουδείς τούτων τω τάφω αρήν». (ΤLG Ιωάννης Χρυσόστομος: In Matthaeum 58.788.43-49)
Μετάφραση:
«Κι έπειτα γιατί να μην κλέψουν το σώμα νωρίτερα; Ασφαλώς αν είχαν σκοπό να κάνουν κάτι τέτοιο, θα το έκαναν όταν δεν εφρουρείτο ο τάφος, τότε που ήταν και ακίνδυνο καί σίγουρο, δηλ. τήν πρώτη νύχτα- γιατί το Σάββατο πήγαν οι Εβραίοι στόν Πιλάτο καί ζήτησαν τήν κουστωδία και φρούρησαν τον τάφο, ενώ, την πρώτη νύχτα δεν ήταν κανένας εκεί».
Προβληματιστείτε ελεύθερα.
Όλοι όσοι γεννηθήκαμε χριστιανοί, στα θρησκευτικά σχολικά μαθήματα και στα αναρίθμητα κατηχητικά που περάσαμε, μάθαμε ότι οι φρουροί τοποθετήθηκαν έξω απ’ τον τάφο αμέσως μετά την αποκαθήλωσή του, ώστε να αποκλειστεί κάθε απόπειρα κλοπής του σώματος του Ιησού. Τα ίδια όμως τα κείμενα, απλά διαψεύδουν όλους τους (ψεύτες) κατηχητές της ζωής μας, αφήνοντας εντελώς ελεύθερη ολόκληρη την πρώτη κρίσιμη νύχτα. Έτσι απλά, το περίφημο "θαύμα", υποβιβάζεται μόνο του στο επίπεδο της απλής ανθρώπινης σκευωρίας.
Έτσι αναστήθηκε και θεοποιήθηκε ένας απλός Ιουδαίος.
Το εξωφρενικό είναι, πως όλα αυτά ΕΙΝΑΙ εκεί πολύ καθαρά γραμμένα, απλά όλοι εμείς τα μονίμως απονήρευτα κουτάβια, πίνοντας απ’ τον θεολογικό μανδραγόρα αυτής της θρησκείας, υπήρξαμε σε τέτοιο αξιοθρήνητο βαθμό "υπνωτισμένοι" (κατ’ ουσία μαγεμένοι), που ανεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα, κυριολεκτικώς τα πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου