Ούτε «όλα» ούτε «τίποτα», μόνο όσα αλήθεια θες

Ήταν εκείνη η στιγμή που είπες πως θα πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και για μια φορά θα διεκδικήσεις αυτό που πραγματικά σου αναλογεί. Το μερίδιο εκείνο που θεώρησες πως σου χρωστάει η ζωή και πως μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο είναι υποχρεωμένη να σου παραδώσει στα χέρια. Που μάζεψες όσο θάρρος κι όση τόλμη μπορεί να κρύβεις καλά μέσα σου και με φωνή σίγουρη κι αποφασιστική είπες στο άλλο άτομο «τα θέλω όλα ή δε θέλω τίποτα». Πως δεν είσαι για ενδιάμεσες καταστάσεις και πως δε θα δεχτείς οτιδήποτε λιγότερο του εκατό τοις εκατό. Μα έλα που λογάριασες χωρίς το ξενοδόχο της ζωής που σε φιλοξενεί.

Νιώθεις πως αδικήθηκες και πως το επόμενό σου βήμα πρέπει να ‘ναι βήμα σταθερό και προς σίγουρη κατεύθυνση. Χωρίς αδιέξοδα και δρόμους με λακκούβες. Πως θα ξεκλειδώσεις μοναχά όταν ο άλλος σου διασφαλίσει την απολυτότητα του έρωτά του. Πως θα σου υποσχεθεί -αν μπορεί να σου υπογράψει κιόλας- πως δεν κάνεις λάθος που εμπιστεύεσαι, που θες να προχωρήσεις στο πλάι του. Και γελάσαμε όλοι μαζί και πιο πολύ ο τελευταίος. Στην προκειμένη περίπτωση η μοίρα.

Ερωτεύσου. Ναι, ερωτεύσου και ζήσε, νιώσε, δώσε, αγάπα, πάρε, δώσε ξανά. Αν έχεις την τύχη να νιώσεις κάν’ το. Κάν’ το και μη σκεφτείς αριθμούς, ποσοστά, υποσχέσεις παντοτινής αφοσίωσης και διασφάλισης του απολύτου. Μη ζητήσεις «για πάντα» κι άλλα τέτοια σαχλά. Αλήθεια, ποιος έζησε άραγε για πάντα κι έχει δημιουργήσει αυτή την ηλίθια φήμη που πλανιέται εδώ και χρόνια; Ποιος ξέρει μέχρι πόσο πάει αυτό κι έχει αποκτήσει το δικαίωμα να το υπόσχεται σε τρίτους; Ποιος έχει μετρήσει το εκατό τοις εκατό του και ξέρει το μυστικό για να το δώσει παρακάτω; Και πες πως το ΄δωσε. Τι θα του μείνει μετά αυτού; Πώς να ζήσεις με το μηδέν όταν όλα πια θα τα ‘χεις τόσο απλόχερα προσφέρει σ’ έναν άλλον;

Ξέρω. Σε μπερδεύω. Είναι πολλές οι ερωτήσεις κι απανωτές. Σε κάνουν να πιέζεσαι. Να νιώθεις πως σ’ έχουν στήσει στον τοίχο. Ξαφνικά, πρέπει να απαντήσεις χίλια-δυο, να αποδείξεις πως εννοείς αυτά που λες. Πως θα δώσεις όσα έχεις με τόση σιγουριά υποσχεθεί. Πως θα τα δώσεις, ναι. Γιατί η αγάπη θέλει ανιδιοτέλεια. Θέλει δοτικότητα. Αυθορμητισμό. Γιατί στον έρωτα πέφτεις δίχως τσιγκουνιές, δίχως να σκεφτείς, να διστάσεις, να μετρήσεις την αγάπη. Η αγάπη δε μετριέται, εξάλλου. Κι εφόσον δε μετριέται, πόσο τοις εκατό θα κρατήσεις για την αγάπη προς τον εαυτό σου; Τι θα σου μείνει να κρατιέσαι εφόσον το «όλα» που ισχυρίζεσαι κατοικεί πια αλλού;

Έμαθες να αγαπάς και πολύ καλά έχεις κάνει. Έμαθες να δίνεις και να δίνεσαι ολοκληρωτικά. Κάπου στο μάθημα όμως ξέχασες τα βασικά. Πως ένα συν ένα μπορεί να κάνουν δύο, όμως το ένα μπορεί και ν’ αφαιρεθεί. Πως δεν ξέρεις αύριο τι σου ξημερώνει, πως όσα μέχρι χθες βροντοφώναζες ότι θα κάνεις για τον έρωτά σου, σε μια νύχτα ίσως σκορπιστούν στον άνεμο. Και δύο πλην ένα σημαίνει μόνος σου. Μ’ εκείνο το μηδέν τα εκατό που σου ‘χει απομείνει.

Αν κάπου στα μαθηματικά έχεις χαθεί, απλώς σταμάτα να μετράς. Δεν έχει όλα, δεν έχει τίποτα. Παρά μόνο ένα ειλικρινές μέρος του όλου σου. Άπλωσε τα χέρια σου μέχρι εκεί που φτάνουν. Εκεί που ξέρεις σίγουρα πως μπορείς να πιαστείς. Υποσχέσου πως θα δώσεις ειλικρινά όσα μπορείς κι ίσως να πάρεις πίσω τα αντίστοιχα. Κράτα ένα μικρό κομματάκι έστω για σένα, αυτό που θα σε πάρει αγκαλιά αν όλα μια μέρα εξαφανιστούν. Αυτό που θα σε ζεστάνει αν τύχει κι η μοναξιά σου χτυπήσει την πόρτα. Κι αν είστε τόσο τυχεροί που τον έρωτά σας τον χωρίσει μόνο το τέλος της ζωής, πάλι εκείνο το κομμάτι φύλαξέ το καλά. Για να σε περιθάλψει τότε. Ερωτεύσου. Αγάπα, δώσε, πάρε και τούμπαλιν. Ούτε «όλα», ούτε «τίποτα». Παρά μόνο όσο αλήθεια θες.