Τα μαύρα φεγγάρια της υπομονής μας

«Δεν έχω πια την υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έχω γίνει υπερόπτης, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο στην ζωή μου που δεν θέλω να σπαταλώ το χρόνο μου με πράγματα που με δυσαρεστούν και με πληγώνουν. Δεν έχω υπομονή με τον κυνισμό, την υπερβολική κριτική και τις παράλογες απαιτήσεις οποιασδήποτε μορφής. Δεν έχω καμιά διάθεση να ικανοποιώ αυτούς που δεν με συμπαθούν, να αγαπώ αυτούς που δεν με αγαπούν και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν θέλουν να ανταποδίδουν.

Δεν θέλω να ξοδεύω ούτε λεπτό με ψεύτες και εκμεταλλευτές. Δεν θέλω να συνυπάρχω με τα προσχήματα και τα δήθεν , με την υποκρισία, την ανεντιμότητα και τον «φτωχό» έπαινο. Δεν αντέχω την επιλεκτική πολυμάθεια ούτε και την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Ούτε και συμβαδίζω με το δημοφιλές καθημερινό κουτσομπολιό. Δεν μου αρέσουν οι διαμάχες και οι συγκρίσεις. Πιστεύω σε ένα κόσμο των αντίθετων (στην διαφορετικότητα) και για αυτό αποφεύγω τους ξεροκέφαλους και όσους έχουν άκαμπτη προσωπικότητα. Στην φιλία μισώ την έλλειψη εμπιστοσύνης και την προδοσία.

Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν πώς να δώσουν μια λέξη ενθάρρυνσης ή ένα κομπλιμέντο. Οι υπερβολές με κουράζουν και δεν μπορώ να αποδεχτώ ανθρώπους που δεν αγαπούν τα ζώα, Και σαν επιστέγασμα δεν έχω υπομονή με αυτούς που δεν αξίζουν την υπομονή μου».

Είναι από εκείνα τα κείμενα ή ατάκες που γιατί εκφράζουν κάποια οργή σου ή κάποια επιθυμία που έχεις καταπιέσει. Ταυτίζεσαι, λες να, κάποιος εκεί έξω με καταλαβαίνει, δεν είμαι μόνος με όλους τους τρελούς και διαπιστώνεις πόσοι ακόμα άνθρωποι γύρω σου έχουν την ίδια οργή ή επιθυμία που έκρυβες κι εσύ. Κοίτα πως μοιάζουμε μερικές φορές οι άνθρωποι…

Η υπομονή σε γενικές γραμμές θεωρείται προτέρημα. Αποθεώνεται από φιλοσοφία και θρησκεία και συνήθως δικαιώνεται κοινωνικά και προσωπικά. Η υπομονή δεν είναι αναμονή όπως λανθασμένα τη μεταφράζουμε μερικές φορές. Δεν περιμένουμε, υπομένουμε. Είναι διαφορετικά πράγματα. Και είναι λάθος να υπομένουμε περιμένοντας κάτι. Η αναμονή κρύβει συχνά αναβολή και απραξία, ενώ η υπομονή πρέπει να περιλαμβάνει δράση, ή ενέργεια. Για αλλάξει αυτό που υπομένουμε. Ή μέχρι να αλλάξει αυτό που υπομένουμε.

Η υπομονή είναι βαθιά προσωπική υπόθεση. Είναι επιλογή. Υπομένεις για τον εαυτό σου, ακόμα και αν φαίνεται παροδικά πως γι’ αυτό ευθύνονται άλλοι. Υπομένουμε ένα παρανοϊκό αφεντικό, συναδέλφους που είναι δύσκολο να επικοινωνήσουμε, συνεργάτες που δημιουργούν μονίμως προβλήματα. Υπομένουμε την ανεργία, την οικονομική δυσχέρεια και τη θλίψη γύρω μας. Υπομένουμε το σύντροφό μας που μπορεί να αντιμετωπίζει προσωπικά θέματα ή και ολόκληρη την οικογένειά του που δεν συμπαθούμε. Τη σχέση μας την ίδια που μπορεί να περνάει κρίση. Το κυκλοφοριακό, τον κάθε τρελό που πήρε ένα αυτοκίνητο και βγήκε στο δρόμο, αυτόν που μας κλέβει τη σειρά οπουδήποτε, εκείνον που δεν μας σέβεται. Υπομένουμε ένα πρόβλημα υγείας δικό μας είτε αγαπημένου προσώπου. Σε κάθε έκφανση η ζωή μοιάζει να απαιτεί υπομονή. Δεν θα έβγαινε πέρα χωρίς αυτή!

Όταν φτάνει η συζήτηση στην υπομονή πάντα μου έρχεται στο μυαλό το βιβλίο «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα». Η πρωταγωνίστρια υπομένει απίστευτο κυνισμό, αλαζονεία και υποτίμηση από το σύντροφό της. Μέχρι που εκείνος μένει παράλυτος και ξαφνικά την έχει απόλυτη ανάγκη. Και τότε εκείνη του επιστρέφει πίσω όλα εκείνα που της έκανε. Από τη μία ο πρωταγωνιστής μοιάζει να πληρώνει την αλαζονεία του και η κοπέλα να δικαιώνεται για την υπομονή της. Στο τέλος όμως κι εκείνη με τη σειρά της πληρώνει αυτά που του κάνει. Ίσως γιατί εξαργύρωσε με λάθος τρόπο την υπομονή της.

Η υπομονή είναι βαθιά προσωπική υπόθεση. Είναι επιλογή. Είναι διδαχή, μάθημα ζωής. Πρέπει να περιλαμβάνει ενέργεια. Και αυτή η ενέργεια είναι συνήθως μια απλή εσωτερική αναζήτηση, μια εσωτερική πάλη, αν μπορεί αυτό να είναι απλό… Η υπομονή μου θυμίζει μαχαίρι. Αν το πιάσεις σωστά από τη λαβή μπορεί να αποδειχτεί το πιο χρήσιμο εργαλείο και να σε σώσει. Αν πάλι το πιάσεις ανάποδα, από τη λάμα μπορεί να σε σκοτώσει. Όπως την πρωταγωνίστρια του βιβλίου.

Βγαίνοντας από τα μαύρα φεγγάρια της υπομονής, όντας πλέον σοφότερος, τι δεν θέλω να υπομένω πια. Οι πρώτιστες υπομονές μάλλον θα είναι λυτρωτικές για το μέλλον. Έτσι πρέπει να είναι η υπομονή. Λύτρωση και θωράκιση για παρακάτω. Για την επόμενη. Γιατί η υπομονή δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς θα ξέρουμε να την παρέχουμε σε εκείνους τους ανθρώπους και σε εκείνες τις καταστάσεις που το αξίζουν. Έτσι θα αναδεικνύεται πάντα μέσα μας και η αξία της υπομονής μας και τελικά θα φωτίζεται η βαθιά προσωπική μας αξία.

Τα μαύρα φεγγάρια της υπομονής μας κάποτε θα φωτίσουν το πραγματικό μας πρόσωπο… Ας έχουμε κάνει το καλύτερο γι’ αυτό…