Θαρρείς πως κάποιοι άνθρωποι, περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους και μόνο, πως υπάρχει μόνο ο κόσμος τους και τίποτε πιο πέρα. Οι ανάγκες τους να βρίσκονται στο κεφαλόσκαλο και όλοι οι άλλοι να είναι συνειδητά και μονίμως στην απ’ έξω.Να ενεργούν με πρωταρχικό τους στόχο το προσωπικό τους συμφέρον και χάρη σε αυτό να καταπατούν και να ισοπεδώνουν σχέσεις, φιλίες, αξίες, πιστεύω ανύπαρκτα εν τέλει και τον όποιο χαρακτήρα μπορείς να πείς πως έχουν!
Κάποιοι άνθρωποι, περιθωριοποιούνται, στιγματίζονται και μένουν στην απ’ έξω χάρην στον εγωκεντρισμό, ενίοτε στον ναρκισσισμό και την άξεστη πονηριά τους, δηλώνοντας εμμέσως με τις πράξεις τους και τον σιχαμένο δόλο τους, πως είναι εκεί μόνο για να εξυπηρετήσουν το κακόμοιρο εγώ τους και να ξεκλέψουν σαν αρπακτικά ότι τους βολέψει από τα καλύτερα που έχεις για να τους προσφέρεις.
Τέτοιοι άνθρωποι σηκώνοντας τα χέρια τους, βγάζουν από μόνοι τους τα μάτια τους. Θαρρούν τους εαυτούς τους έξυπνους και όλους τους άλλους βλάκες. Μα έλα όμως που ο παρτάκιας ξεχωρίζει σαν την φακή στο ρύζι και όλοι μα όλοι τον παίρνουν χαμπάρι από νωρίς. Έλα που σιγά σιγά αλλά σταθερά, ένας ένας αποχωρούν από κοντά του. Και έλα που ο χαζός αναρωτιέται το γιατί και πάντα ρίπτει της ευθύνες και το φταίξιμο σε αυτούς.
Η μοίρα του παρτάκια είναι πάντα η μοναξιά του, ακόμη και η συναισθηματική. Εκείνη την πληρότητα που ποτέ δεν την γνώρισε αλλά ούτε και θα την γνωρίσει, εκείνη την μοναξιά που μόνος του θα καταφέρνει πάντοτε να χτίζει και ολοένα άλλο τόσο δα, να την ψηλώνει κι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου