Είμαστε όσο τυφλοί επιλέγουμε

Φαντάζει πάντοτε σαν εμπειρία το να έχουμε τα μάτια κλειστά. Σφαλίζουν τα βλέφαρα και στο μαύρο τους όλα είναι πιθανά. Έχουμε τη δυνατότητα απαλλαγμένοι από την κανονική μας όραση να φτιάξουμε μια άλλη, που θα απαρτίζεται από όσα δε φανταστήκαμε ποτέ πριν, αλλά και από όσα ίσως δεν τολμάμε να φανταστούμε ή να δώσουμε μια συνέχεια στο μυαλό και στη ζωή μας αντίστοιχα. Εκεί στα σκοτεινά της τύφλωσής μας όλα εξελίσσονται, όλα έχουν παλμό και κάπου καταλήγουν, όλα έχουν μια εξήγηση και ένα λόγο ύπαρξης που πάντα δίνει αναφορά σε μας, στο τέλος της μέρας, στο τέλος της εξέλιξής τους, αλλά κυρίως στο τέλος της τύφλωσης. Γιατί πάντα τελειώνει. Από εμάς τους ίδιους από τους οποίους και άρχισε. Τι νομίζατε ότι είμαστε τόσο σημαντικοί και τόσο ακρογωνιαία απαραίτητοι στην ανθρωπότητα ώστε κάποιος να καταστρώνει επί μόνιμου βάσεως σχέδια για να παραμένουμε τυφλοί λες και εξαρτάται η πορεία του κόσμου από εμάς;

Σαφώς και εξαρτάται η πορεία του κόσμου, του δικού μας κόσμου και για αυτό δε βρίσκεται κανείς άλλος πίσω από αυτά τα κλειστά μάτια παρά μόνο η ίδια μας η ύπαρξη. Αν παραδεχτούμε επιτέλους ότι η αλήθεια είναι το πιο δύσκολο πράγμα να αποδεχτούμε και να πάρουμε από το χέρι να ζήσουμε, να συνηθίσουμε και να εδραιώσουμε. Δε λυτρώνει απαραίτητα το να τη δούμε, αλλά σίγουρα μόνιμα δημιουργεί καινούριες συνθήκες διαβίωσης πρώτα μέσα και ύστερα έξω μας που από τον τόσο κόπο να φτάσουμε σε αυτή τελικά θέλουμε όσο τίποτα άλλο λιγάκι να κλείσουμε τα βλέφαρά μας, να ξεκουραστούμε και να πάψουμε να ταλαιπωρούμαστε και να ταλαιπωρούμε και την όρασή μας με κάτι που θα είναι δύσκολο πάντα. Πάντα και για πάντα, όποτε ας πάρουμε μια ανάσα, ας μείνουμε τυφλοί και συνεπώς ανίδεοι και αδιάφοροι για το σημαίνει και τι φέρνει η αλήθεια. Η κάθε αλήθεια.

Μόνο για λίγο να κλείσουμε τα μάτια μας, έτσι και αλλιώς πάνα εκεί θα είναι δεν έγινε κάτι αν τη δούμε και πιο μετά. Δε σκοπεύει να πάει πουθενά το ξέρουμε πια καλά αυτό. Το μάθαμε όλες τις φορές που τα ανοίξαμε τα μάτια μας είτε απότομα, είτε νωχελικά. Κάπως έτσι, είμαστε όσο τυφλοί θέλουμε να είμαστε. Κανένας δεν επηρεάζεται ή κλονίζεται από το πόσο θα παραμείνουμε στο σκοτάδι. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είμαστε τόσο τυχεροί που να μας τύχει ο άνθρωπος τζακ ποτ που όντως θα μας δείξει προς τα πού έρχεται η όραση και μάλιστα η σωστή, αλλά και πάλι δε θα μπει στο δικό του κορμί ό,τι θα φέρει η όραση και δε θα βρει τη θέση του στη δική του ζωή. Αυτό γιατί πρωτίστως και ξεκάθαρα όσα βλέπουμε και στη συνέχεια βιώνουμε δεν προέρχονται καν από την όραση την ίδια. Τα μάτια είναι το μέσο, άλλες φορές πιο χρήσιμο άλλες φορές πιο άχρηστο, που χρησιμοποιεί η αντίληψη για να γίνει κατανοητή και πραγματικότητα. Και η αντίληψη για να φτάσει σε σημείο να μας κάνει καλό θέλει εκτεταμένη και συνεχή εκπαίδευση, καταχώριση και διαχωρισμό δεδομένων, έλλειψη φόβου που μπλοκάρει τις αισθήσεις και νικιέται μόνο αν τον παραδεχτείς και δράσεις παρ´ όλα ταύτα και θέληση που όσο περνάνε τα χρόνια μας οφείλει να γίνεται πόθος για το τι συμβαίνει. Τι πραγματικά συμβαίνει εκεί έξω και εδώ μέσα μας.

Από την άλλη πάλι, την άλλη πλευρά του κόσμου, την άλλη του ηλίου, την άλλη που γυρνάς πλευρό όταν κοιμάσαι μπορεί και να μη σε διακατέχει κανένας πόθος απολύτως. Να θες να ξεκουράσεις τα βλέφαρα σου επ’ αόριστον αγνοώντας τα υπόλοιπα. Είναι και αυτός ένας τρόπος να βλέπεις αρκεί να ξέρεις με ευθύνη δική σου και μόνο ότι στην ουσία βλέπεις μέχρι εκεί που θες και όχι μέχρι εκεί που μπορείς.