ΑΠΙΩΝ Ο ΠΛΕΙΣΤΟΝΙΚΗΣ, Ο ΜΟΧΘΟΣ

Την ίδια εποχή που αναφέρεται ότι έζησε ο Ιησούς Χριστός στην Παλαιστίνη, έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο μεγάλος Έλληνας ιστορικός και φιλόλογος Απίων ο Πλειστονίκης, ο Μόχθος, (περίπου από 30 με 20 π.Χ. έως το 45 με 48 μ.Χ.). Όλα τα έργα του Απίωνα κάηκαν από τους ιουδαιοχριστιανούς στην πυρά.

Ο Απίων ήταν αλεξανδρινός λόγιος και ιστοριογράφος, από την Όαση της Αιγύπτου, Κρητικής καταγωγής, γνωστός για την πολυμορφία του συγγραφικού του έργου. Ο Απίων υπήρξε λαμπρά μορφή των Αλεξανδρινών χρόνων, αλλά είναι παντελώς άγνωστος στους σημερινούς Έλληνες, ενώ τα περισσότερα έργα του κάηκαν δημόσια.

Στην Αλεξάνδρεια ο Απίων παρακολούθησε τα μαθήματα του γραμματικού Διδύμου, (του οποίου ήταν ίσως θετός γιος) και του Θέωνα του οποίου έγινε διάδοχος ως επικεφαλής της εκεί σχολής γραμματικών. Μελέτησε εντατικά τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τους οποίους ερεύνησε και ερμήνευσε, με προτίμηση τα ομηρικά έπη.

Ασχολήθηκε με τη διδασκαλία της ρητορικής και της γραμματικής, πρώτα στη Ρώμη και αργότερα στην Αλεξάνδρεια. Έγραψε διάφορα συγγράμματα, ανάμεσα στα οποία και μία διόρθωση των ομηρικών επών, από αυτά όμως κανένα δεν διασώθηκε. Ο Σενέκας («επιστολαί» 88) μας πληροφορεί ότι ο Απίων περιόδευσε στήν Ελλάδα ομιλών περί Όμήρου. Ο απολογητής Τατιανός τον αποκαλεί «άνδρα δοκιμώτατον» (Τατιανός: «Προς Ελληνας» 38). Για τη μεγάλη επιμέλεια και εργατικότητά του επονομαζόταν και Μόχθος: «ο έπικληθείς μόχθος» (λεξικόν «Σουΐδα» λ. «Απίων»). Εγραψε πάρα πολλά συγγράμματα (αποσπάσματα εις Muller, FRG. Ill, 506-516) τα όποια έχάθησαν, δηλαδή κατεστράφησαν από τους ιουδαιοχριστιανούς. Τα συγγράμματα του διαιρούνται σε φιλολογικά, όπως «Γλώσσας Όμηρικάς» κ.τ.λ. σε ιστορικά, όπως «Ίστορίαν κατ’ έθνος» κ.τ.λ.

Μεταξύ των άλλων γραμματικών έργων του έγραψε ένα εξαιρετικό σύγγραμμα με τίτλο «Γλώσσαι ομηρικαί» (ετυμολογικά μελετήματα σε αλφαβητική σειρά), που το χρησιμοποίησε ο Απολλώνιος ο σοφιστής. Ο Απολλώνιος, ο λεγόμενος Σοφιστής, έζησε τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Το μόνο σωζόμενο έργο του είναι το «Λεξικόν κατά στοιχείον της τε Ιλιάδος και Οδυσσείας», στο οποίο διασώζονται διαφορετικές εκδοχές πολλών ομηρικών στίχων και σπάνιες ερμηνείες ομηρικών λέξεων, επί τη βάσει των απωλεσθέντων συγγραμμάτων του Απίωνος.

Ένα πολύ σημαντικό σύγγραμμά του Απίωνος είναι μια ιστορία της Αιγύπτου (Αιγυπτιακά, σε 5 βιβλία) που δεν διασώθηκε. Στον τρίτο τόμο του πεντάτομου έργου του «Αιγυπτιακά» ασκεί πολεμική κατά των Ιουδαίων. Ο Απίων απέδειξε στο έργο του ότι α) οι Ιουδαίοι δεν είναι αρχαίος λαός, αλλά νεώτερος που δεν προσέφερε τίποτε στον πολιτισμό. Απεναντίας πήρανε από τα αγαθά του πολιτισμού, που δημιουργήσανε άλλοι λαοί, β) ότι αποφεύγουν την συμβίωση με τους υπολοίπους λαούς, γ) ότι ο Μωσαϊκός νόμος περιλαμβάνει αστειότητες, δ) ότι δεν υποτάσσονται στην πολιτική έξουσία (τότε του αύτοκράτορος), ε) ότι εκ της φυλετικής συστάσεως των αδυνατούν να δημιουργήσουν πολιτισμόν και στ) ότι είναι άθεοι, διότι αυτό που πιστεύουν, αν είναι όπως το πιστεύουν, δεν μπορεί να είναι θεός.

Από το έργο αυτό του Απίωνος (Αιγυπτιακά) κατάγεται και η γνωστή ιστορία για τον Ανδροκλή και το λιοντάρι καθώς και πολλές άλλες.

Οι ιδέες και το έργο του προκάλεσαν τα επαινετικά σχόλια του αυτοκράτορα Τιβερίου, του ιστορικού Πλίνιου κ.ά., αλλά και την έντονη αντίδραση και κριτική των Εβραίων λογίων και ιδιαίτερα του ιστορικού Ιώσηπου Φλάβιου. 

Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι o Απίων δεν λάτρευε ιδιαίτερα τους Εβραίους και τους κατηγορούσε (ότι προσκυνούν κεφαλή γαϊδάρου κ.ά.) ενώ παράλληλα τους θεωρούσε Αιγυπτίους αποίκους.

Έχαιρε μεγάλου κύρους στον λαό. Κατά την σύγκρουση μεταξύ των Ελλήνων της Αλεξανδρείας και των εβραίων οι Αλεξανδρείς τον έστειλαν ως εκπρόσωπό τους στην Ρώμη, στον αυτοκράτορα Καλιγούλα, το 39 μ.Χ. λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του και μόλις 6 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού Χριστού, για να υπερασπισθεί τους Έλληνες.

Όλα τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι ο Απίων που έφημίζετο για την ρητορική του δεινότητα συνέτριψε τα επιχειρήματα των ιουδαίων και έτσι απέκτησε την διαχρονική κακεντρέχεια του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού και του κομμουνισμού.

Εναντίον του Απίωνος έγραψε ο εβραίος Ιώσηπος. Μολονότι επρόκειτο περί γιου ραββινικής οικογενείας και ανήκε στο ιερατείο διάλεξε ένα Ρωμαϊκό όνομα, το Φλάβιος και δίπλα του κόλλησε εξελληνισμένο το Ιωσήφ. Ο Ιώσηπος απάντησε στην πολεμική του Απίωνος με δύο λόγους, που (φυσικά) διασώθηκαν από τους ιουδαιοχριστιανούς και που η σημερινή ιστορική κριτική τα επιχειρήματα που γράφονται εκεί, τα απορρίπτει ως κατάφωρα ψεύδη και συκοφαντίες.

"Ἀπίων, ὁ Πλειστονίκου, ὁ ἐπικληθεὶς Μόχθος, Αἰγύπτιος, κατὰ δὲ Ἑλικώνιον Κρής, γραμματικὸς, μαθητὴς Ἀπολλωνίου τοῦ Ἀρχιβίου. ἠκηκόει δὲ καὶ Εὐφράνορος γηραιοῦ καὶ ὑπὲρ ρ΄ ἔτη γεγονότος, Διδύμου δὲ τοῦ μεγάλου θρεπτός. ἐπαίδευσε δὲ ἐπὶ Τιβερίου Καίσαρος καὶ Κλαυδίου ἐν Ῥώμῃ. ἦν δὲ διάδοχος Θέωνος τοῦ γραμματικοῦ καὶ σύγχρονος Διονυσίου τοῦ Ἁλικαρνασέως. ἔγραψεν ἱστορίαν κατ' ἔθνος καὶ ἄλλα τινά".

Αυτά μας μεταφέρει το λεξικό της Σούδας για τον Απίωνα, ο οποίος ονομάστηκε και Μόχθος επειδή έγραψε πολλά έργα τα οποία οι χριστιανοί έκαψαν, γιατί υπεράσπιζε τον Ελληνισμό.

Σήμερα, οποιαδήποτε ιστορία και αναφορά θα διαβάσετε για τον Έλληνα Απίωνα τον Μόχθον, θα δείτε ότι τον κοροϊδεύουν συστηματικά με το προσωνύμιο «κύμβαλον» που του το πρόσθεσε ο ιουδαίος Ιώσηπος. Όλοι, μα όλοι οι μετά από αυτόν εβραίοι, χριστιανοί, ακόμη και οι κομμουνιστές, για να μειώσουν τον Έλληνα Απίωνα, τον αναφέρουν σαν «Απίωνα, το κύμβαλον». Ακόμη και στον εβραιοκομμουνιστή Κάουτσκυ, στο βιβλίο του «Η καταγωγή του Χριστιανισμού» διάβασα την φράση: «ο Απίων, το παγκόσμιο κύμβαλο, όπως τον έλεγε ο Ιώσηπος». Όπως καταλαβαίνει κανείς αυτό δεν γίνεται τυχαία. Αυτό που θέλουν είναι να μειώσουν τον Απίωνα, έτσι ώστε να χάσουν ισχύ τα μη αρεστά στους ιουδαίους επιχειρήματά του.

Όλοι όμως οι σοβαροί άνθρωποι του πνεύματος στην αρχαιότητα τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση. Ο αυτοκράτορας Τιβέριος, ο ιστορικός Πλίνιος και πολλοί άλλοι εκτιμούσαν ιδιαιτέρως τον Απίωνα.  Δεν του έδωσαν άλλωστε αβασάνιστα το όνομα Μόχθος. Ο Απίων πράγματι αγαπούσε με πάθος τον Ελληνισμό και τα Ελληνικά γράμματα. Εργάστηκε με πολύ μόχθο γι αυτά, ιδίως για τα Ομηρικά ζητήματα. Βέβαια τα έργα του καταστράφηκαν.

Οι σημερινοί έλληνες απόγονοί του δεν τον γνωρίζουν καθόλου ή θα τον μάθουν μέσω εβραίων (και χριστιανών κολαούζων) συγγραφέων σαν ένα πολύ κακό άνθρωπο, που τόλμησε να τα βάλει με τον περιούσιο λαό του Ιεχωβά. 

Ο Απίων -Frg. 2.7-, διαχωρίζει τους ανθρώπους καθοριστικά εις τους «εκ περιτομής» και τους «εξ Ελλήνων».

Ο Απίων έγραψε ότι οι Ιουδαίοι: «Ορκίζονται εις τον Θεόν, ότι κανέναν αλλόφυλον δεν θα ευνοήσουν, ιδιαίτερα δε τους Έλληνας» ( Ιώσηπος, Κατ' Απίωνος Β, κεφ 10).

ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΙΩΝΑ.

 Ο Ιεχωβά διατάζει τους ιουδαίους διαχρονικά:

"πᾶν θνησιμαῖον οὐ φάγεσθε· τῷ παροίκῳ τῷ ἐν ταῖς πόλεσί σου δοθήσεται, καὶ φάγεται, ἢ ἀποδώσῃ τῷ ἀλλοτρίῳ· ὅτι λαὸς ἅγιος εἶ Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου". ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ, ΙΔ, 21. 

"Δεν θα τρώτε τα ψοφίμια εσείς οι ιουδαίοι, γιατί είσαστε άγιος λαός. Με τα ψοφίμια θα ταΐζεται μόνο τους ξένους".