Όσα μένουν ανείπωτα, αλλά είναι συνεχώς στο νου μας

Όσα δεν λέμε, αλλά σκεφτόμαστε και νιώθουμε

Νιώθουμε ότι μένουμε πίσω στη ζωή

Είτε είμαστε φοιτητές, είτε κάνουμε ένα διάλειμμα από την εργασία, είτε εργαζόμαστε, είναι πολλές φορές που νιώθουμε ότι δεν κάνουμε αρκετά ή ότι δεν είμαστε εκεί που θα έπρεπε στη ζωή. Μπορεί να υπάρξουν μέρες όπου νιώθουμε σίγουροι και πλήρεις επειδή κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν. Υπάρχουν επίσης οι στιγμές που δημοσιεύουμε περήφανοι στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης τα επιτεύγματά μας.

Αλλά οι πραγματικές στιγμές είναι εκείνες που παλεύουμε με ό,τι υπάρχει πίσω από τις κουρτίνες, όταν καταρρέουμε σιωπηλά, προσμένοντας το πότε θα έρθει η δική μας στιγμή. Είναι μια συνεχής μάχη αναζήτησης της ευτυχίας.

Ταυτίζουμε την αυταξία μας με ό,τι κάνουμε

Πόσοι από εμάς νιώθουμε πλήρεις χωρίς τους τίτλους που μας έχουν δοθεί; Πώς θα νιώθαμε αν δεν προσδιοριζόμασταν από το επάγγελμά μας, από το ότι είμαστε συγγραφείς, ηγέτες ή ακόμα και πολιτικοί; Το ότι ζούμε μέρα με τη μέρα και είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό που είμαστε ως άνθρωποι και όχι ως ρόλοι, είναι που θα πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε ευγνώμονες.

Παλεύουμε με τη σύγκριση και τη ζήλια, ακόμα και με τους φίλους μας

Έχουμε διαβάσει τόσα βιβλία αυτοβοήθειας, έχουμε μιλήσει τόσο πολύ γι’ αυτό και έχουμε πιστέψει ότι έχουμε ξεπεράσει τον φθόνο και τη σύγκριση. Ύστερα, παγιδεύεστε και πάλι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου βλέπετε ότι η φίλη σας αρραβωνιάστηκε, ο φίλος σας βρήκε την εργασία των ονείρων του και άλλα τέτοια.

Συχνά μετράμε την αξία και την πρόοδό μας στη ζωή συγκριτικά με τους άλλους, επειδή η πρόοδος των άλλων γίνεται αντιληπτή ως απειλή για τη δική μας επιτυχία. Ωστόσο, όλοι έχουμε μοναδικά μονοπάτια και δικές μας ιστορίες επιτυχίας, οπότε δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.

Το άγχος κάνει τη ζωή δυσκολότερη απ’ ότι χρειάζεται να είναι

Η καθημερινότητα με άγχος μας κάνει να νιώθουμε σαν να περπατάμε πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, απ’ όπου φοβόμαστε ότι θα πέσουμε οποιαδήποτε στιγμή. Νιώθουμε ότι τίποτα δεν είναι χαλαρό. Φοβόμαστε να κάνουμε λάθη. Νιώθουμε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι τα μόνα που μπορούν να μας «επικυρώσουν»

Ας είμαστε ειλικρινείς: τα προφίλ μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα δημιούργημα της ζωής που ευχόμαστε να είχαμε χωρίς την πραγματικότητα της καθημερινότητας. Ο λόγος είναι ότι τόσοι άνθρωποι νιώθουν απογοήτευση από τη ζωή τους και μπαίνουν σε διαδικασία σύγκρισης ο ένας με τον άλλο. Πολλοί από εμάς νιώθουμε ανεπαρκείς χωρίς την κοινωνική επιβεβαίωση.

Οι σχέσεις μας κάνουν να νιώθουμε αποδεκτοί στην κοινωνία

Όχι όλοι, αλλά κάποιοι νιώθουν ότι το να έχουν σχέση είναι ένα επίτευγμα. Όταν παντρευόμαστε, θεωρούμε ότι έχουμε φτάσει στην πλήρωση και είναι πιο αποδεκτό να έχουμε κάποιον να αγαπάμε από το να είμαστε μόνοι. Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία δίνει υπερβολική έμφαση στις σχέσεις και αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι η αυτο-αγάπη είναι το σημαντικότερο στοιχείο, είτε είμαστε σε σχέση ή single.

Αμφισβητούμε το αν γνωρίζουμε τι κάνουμε

Είμαστε αρκετά έξυπνοι σε σύγκριση με τους συνομήλικους μας στην εργασία και στο σχολείο; Έχουμε τη γνώση ή τις δεξιότητες να επιβιώσουμε, αν μας προσφερθεί η εργασία των ονείρων μας; Κανείς δεν μας διδάσκει πώς να ζούμε ή να υπάρχουμε. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο. Αν είμαστε αρκετά ειλικρινείς με τον εαυτό μας, εξελισσόμαστε βάσει της μεταφοράς πληροφοριών από άλλους από γενιά σε γενιά. Κανείς δεν γνωρίζει τι κάνουν. Δεν είστε μόνοι σε αυτή τη σύγχυση.