Αυτόκλητοι Κριτές

Γίναμε όλοι κριτές. Ξέρουμε όλοι τι και ποιος φταίει, ποιος και πόσο πρέπει να πληρώσει. Θέλουμε όλοι η κοινωνία και «τα πράγματα» να αλλάξουν. Αλλά δεν αλλάζουν. Και δεν θ’ αλλάξουν ποτέ!

Μια ιστορία που συνεχίζεται αιώνες επί αιώνων τώρα, που το μόνο που καταφέρνει είναι περισσότερους πολέμους, περισσότερη καχυποψία και πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους κρυψίματος.

Είναι απλά τα πράγματα και νοιώθω φορές ότι καταντάω κουραστική να επαναλαμβάνομαι. Αλλά γίνονται επίσης πολύπλοκα, καθώς χανόμαστε όλο και περισσότερο στην εξειδίκευση, στη «μόρφωση», στην πληροφόρηση. Βλέπουμε κομματάκια – βολικά κομματάκια – ενός τεράστιου πάζλ, που μας διαφεύγει η ολοκληρωμένη εικόνα του… αναγκαστικά και επιλεκτικά.

Υπάρχει παντού…

Ένας παππούς στην παιδική χαρά κατηγορεί έναν άλλον για τον τρόπο ζωής του. Ένα παιδί κατηγορεί τον γονιό του που δεν του έδωσε περισσότερα. Ένα κόμμα κατηγορεί το άλλο για όλ’ αυτά που δεν έκανε. Ένας σύζυγος κατηγορεί τον άλλον για όλα όσα δεν του έδωσε. Ο χορτοφάγος κατηγορεί τον κρεατοφάγο. Ο θρησκευόμενος τον άθρησκο, ο γείτονας το γείτονα. Η μια υπηρεσία, την άλλη, το ένα έθνος το άλλο, ο φτωχός τον πλούσιο, όλοι μαζί τους εξωγήινους, την κυβέρνηση, την ελίτ και πάει λέγοντας. Δεν έχει σταματημό και συμβαίνει κάθε δευτερόλεπτο… είτε εκφράζεται είτε όχι.

Το μαθαίνουμε και στα παιδιά… «για να τα προστατεύσουμε»...

Στον αντίποδα βρίσκονται όλες οι θεωρίες με  τα «ροζ συννεφάκια και πράσινες κορδέλες», γιατί χρειάζεται να αντισταθμίζεται όλη αυτή η πλάνη βίας (με ένα εξίσου πειστικό ψέμα), που πιστέψτε με, το μόνο που φαίνεται/εκδηλώνεται είναι ένα απειροελάχιστο κομματάκι της.

Και αφορά όλους! Γιατί η αυτόκλητη κριτική μας δίνει το δικαίωμα να εθελοτυφλούμε. Όποιο κι αν είναι το θέμα. Όποιος κι αν είναι κατηγορούμενος. Όποιο κι αν είναι το θύμα.

Λένε ότι, «το δάχτυλο που δείχνει, έχει άλλα τρία δάχτυλα γυρισμένα προς τον εαυτό», όμως δεν συνειδητοποιούν το κρυμμένο νόημα της πλανεμένης "αλήθειας". Γιατί αυτό, δεν δείχνει την αλήθεια, παρά μόνο την άλλη όψη της προδοσίας. Δεν εξαφανίζεται και δεν γιατρεύεται από οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν το γυρίσεις.

Το δύσκολο είναι να φτάσουμε στη συνειδητοποίηση ότι είναι άσκοπο να συνεχίζουμε αυτό το παιχνίδι του να υποθέτουμε ότι γνωρίζουμε, κρίνοντας. Μετά έρχεται η ερώτηση... τι κάνω αν δεν κρίνω; Τι μένει; Αλλά πριν από αυτό, έχουμε ακόμα πολλά βήματα...  σύνθετα και δύσκολα για τον αυτοματοποιημένο μας εαυτό, αλλά απλά και ξεκάθαρα για όσους θέλουν πραγματικά να Δουν.