Όταν ερωτεύεσαι λένε πως το IQ σου πέφτει αυτόματα στο μισό του, κι αν το καλοσκεφτούμε αυτό είναι μια πραγματικότητα. Η λογική μας παύει να λειτουργεί στον απαιτούμενο βαθμό και φυσικά η καρδιά μας παίρνει τα ηνία και προχωράει ακάθεκτη, με τα μάτια κλειστά, μέχρι να βρει τοίχο.Εκεί, λοιπόν, κάπου μεταξύ έρωτα, αγάπης κι ανάγκης, βρισκόμαστε πολλές φορές σε σχέσεις που μας κάνουμε να νιώθουμε πως τα πράγματα δεν τοποθετούνται ισάξια στη ζυγαριά. Αυτό μπορεί να μην το καταλάβουμε απ’ την αρχή, αλλά ακόμη κι όταν το καμπανάκι χτυπήσει κι επιτέλους τα μάτια μας μπορέσουν να δουν το παζλ καθαρά, εμείς συνεχίζουμε να παίζουμε τον ίδιο ρόλο που ενσαρκώναμε μέχρι τώρα.
Το να νιώθεις υποδεέστερος σε μια σχέση είναι πιο συχνό από όσο νομίζουμε και στην εποχή της εικόνας και της εσωτερικευμένης ανασφάλειας, που εκφράζεται με την υπερέκθεση της τέλειας ζωής, γίνεται ακόμη πιο έντονο. Αρχικά, το να νιώθουμε ότι είμαστε πιο κάτω απ’ τον άλλον μέσα στη σχέση, συνήθως, ξεκινά απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Νιώθουμε λίγοι απέναντι στη ζωή, στις προσδοκίες μας ή στους άλλους κι αυτό αντανακλά και στον σύντροφό μας.
Όταν δεν έχουμε βρει τη θέση μας μέσα στον κόσμο κι ανάμεσα στους άλλους, τότε είναι δύσκολο να τοποθετηθούμε με σιγουριά απέναντι σε έναν άλλον άνθρωπο και να διεκδικήσουμε αυτό που δικαιωματικά μας αξίζει. Το φαινόμενο αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο όταν η παρουσία του συντρόφου είναι αρκετά έντονη και δυναμική. Δηλαδή, όταν το έτερον ήμισυ είναι άτομο με εμβληματική προσωπικότητα και μπόλικη αυτοπεποίθηση μάς οδηγεί ακόμη πιο εύκολα στο να βάλουμε τον εαυτό μας σε ένα χαμηλότερο βάθρο από αυτό που θα τοποθετήσουμε εκείνον.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί με μεγαλύτερη ευκολία και σε σχέσεις με διαφορά ηλικίας. Τα χρόνια, σε αυτή την περίπτωση, δεν αποτελούν πρόβλημα ως αριθμός, αλλά μεταφράζονται σε περισσότερη εμπειρία, ίσως πιο αναπτυγμένη κοινωνικότητα και δημοτικότητα και κάποιες φορές σε καλύτερη οικονομική κατάσταση. Αυτά είναι στοιχεία που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά ένα άτομο που δεν έχει αναπτύξει την αυτοεκτίμηση που χρειάζεται, ώστε να μπορεί να νιώσει πως καμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά για να ‘ναι μια σχέση ισάξια.
Κάπου εκεί έρχεται η εξάρτηση στο άτομο που φαινομενικά είναι ανώτερο, με αποτέλεσμα να εκμηδενίζονται τα «θέλω» κι οι ανάγκες του εξαρτώμενου. Αυτό όχι μόνο είναι καταστροφικό για το άτομο που γαντζώνεται απ’ τον δυνατό σύντροφο, αλλά αποτελεί και μη γοητευτικό χαρακτηριστικό που μπορεί να δημιουργήσει φθορά στη σχέση.
Το θέμα είναι πώς μπορούμε να φέρουμε τα πράγματα στη μέση και να νιώσουμε ισάξιοι απέναντι στο σύντροφό μας; Το βασικό και κύριο μέλημα είναι να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας σε βάθος. Να εντοπίσουμε τα καλά και τα κακά μας στοιχεία και να επικεντρωθούμε σε εκείνα που αξίζουν την επιβράβευσή μας. Να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας και να αγαπήσουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας, δίνοντας έτσι λόγο και στους άλλους να μας θαυμάσουν εξίσου.
Τώρα, αν βλέπουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο δικό μας, αλλά πως ο άλλος είναι εκείνος που προσπαθεί να επιβληθεί και να μας κάνει να νιώθουμε υπό, τότε μήπως να ξανασκεφτούμε γιατί το ανεχόμαστε; Καλές οι σχέσεις κι η συντροφικότητα, αλλά αν είναι να πατάς τον εαυτό σου για την αγάπη κάποιου, τότε μάλλον δεν αξίζει και πολύ.
Άρα, το μυστικό κρύβεται στη δύναμη να αγαπάς τον εαυτό σου πριν και πάνω απ’ τους άλλους, επιλέγοντας πάντα τον δρόμο που σε οδηγεί στην ευτυχία, με ή χωρίς παρέα, αν αυτή η παρέα δε σε αφήνει να ‘σαι πραγματικά εσύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου