Αντικαθιστώ τη μελαγχολία με το θάρρος, την αμφιβολία με τη βεβαιότητα, την απελπισία με την ελπίδα, την κακία με την καλοσύνη, τη μεμψιμοιρία με το καθήκον, το σκεπτικισμό με την πίστη, τα σοφίσματα με την ψυχρότητα της ηρεμίας, τον εγωισμό με την ταπεινοφροσύνη.Οι ποιητικές θρηνωδίες αυτόν του αιώνα δεν είναι παρά σοφίσματα.
Τα βασικά αξιώματα δεν πρέπει να αμφισβητούνται.
Δέχομαι τον Ευριπίδη και το Σοφοκλή, όχι όμως και τον Αισχύλο.
Μη δείχνετε έλλειψη της πιο στοιχειώδους ευπρέπειας και ακαλαισθησία απέναντι στο δημιουργό.
Απωθήστε την ασέβεια: θα μου δώσετε μεγάλη χαρά.
Δεν υπάρχουν δύο είδη ποίησης- υπάρχει μόνο ένα.
Έχει κλειστεί μια συμφωνία, όχι και τόσο σιωπηρή, ανάμεσα στο συγγραφέα και τον αναγνώστη, ότι ο πρώτος θα θεωρείται άρρωστος και θα δέχεται τον άλλο σα νοσοκόμο. Ο ποιητής είναι αυτός που παρηγορεί την ανθρωπότητα! Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί αυθαίρετα.
Οι καλύτεροι μυθιστοριογράφοι και δραματουργοί θα εκφυλίζανε σιγά σιγά την περίφημη ιδέα τον καλού, αν οι δάσκαλοι, θεματοφύλακες της δικαιοσύνης, δε συγκροτούσαν τις νέες και τις παλιότερες γενιές της εντιμότητας και φιλοπονίας.
Στ’ όνομα αυτής της ιδέας, και ερήμην της, πρέπει ν’ αρνηθώ, με αδάμαστη θέληση και σιδερένια επιμονή, το αποτρόπαιο παρελθόν της κλαψιάρας ανθρωπότητας. Ναι: θέλω να υμνήσω την ομορφιά με χρυσή λύρα, αφού πρώτα πετάξω τις αρρωστιάρικες λύπες και τις ανόητες αλαζονείες που χαλάνε, στην πηγή της ακόμα, τη λιμνασμένη ποίηση αυτού του αιώνα. Θα τσαλαπατήσω με τα πόδια μου τα στυφά στιχουργήματα του σκεπτικισμού, που δεν έχουνε κανένα λόγο ύπαρξης. Τώρα που η κρίση βρίσκεται στο κορύφωμα της δύναμής της, επιτακτική κι αποφασιστική, χωρίς να κλυδωνιστεί ούτε στιγμή μες στις αβεβαιότητες ενός ανεδαφικού οίκτου, τις καταδικάζει χρησμοδοτικά, σαν εισαγγελέας. Πρέπει να ελέγχουμε ακατάπαυστα τις πυώδεις αϋπνίες και τους οξύθυμους εφιάλτες. Περιφρονώ κι απεχθάνομαι τον εγωισμό και τις αισχρές ηδονές μιας ειρωνείας που σβήνει τα πάντα. που μετακινεί την ευθυκρισία της σκέψης.
Πρέπει να μάθουμε να δρέπουμε κάθε λογοτεχνική ομορφιά, ακόμα κι απ’ τους κόλπους του θανάτου. Όμως αυτή η ομορφιά δεν ανήκει στο θάνατο. 0 θάνατος αντιπροσωπεύει εδώ ένα στοιχείο εντελώς περιστασιακό. Αυτό που μετράει δεν είναι το μέσον αλλά ο σκοπός, που δεν είναι ο θάνατος.
Οι αιώνιες και αναγκαίες αλήθειες, που χαρίζουνε δόξα στα έθνη, και που η αμφιβολία μάταια προσπαθεί να τις κλονίσει, άρχισαν να θεμελιώνονται από πανάρχαιους χρόνους. Είναι αξίες που δε θα 'πρεπε να τις θίξουμε με κανένα τρόπο. Όσοι θέλουνε να δημιουργήσουν αναρχία στο χώρο της λογοτεχνίας με το πρόσχημα του νεωτερισμού, φτάνουνε στον παραλογισμό.
Αν είστε δυστυχισμένοι, δε χρειάζεται να το λέτε στον αναγνώστη. Κρατήστε το για τον εαυτό σας.
Η αμφιβολία υπήρχε σ’ όλες τις εποχές, αλλά σε μικρό βαθμό. Στον αιώνα μας έχει γίνει καθεστώς. Σήμερα, την παραβίαση του καθήκοντος την αναπνέουμε απ’ τους πόρους του σώματός μας. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά- και δεν πρόκειται να ξανασυμβεί στο μέλλον.
ΚΟΜΗΣ ΛΩΤΡΕΑΜΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου