ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Νεφέλαι (920-948)

920 ΑΔ. αὐχμεῖς αἰσχρῶς. ΔΙ. σὺ δέ γ᾽ εὖ πράττεις.
καίτοι πρότερόν γ᾽ ἐπτώχευες,
Τήλεφος εἶναι Μυσὸς φάσκων,
ἐκ πηριδίου
γνώμας τρώγων Πανδελετείους.
925 ΑΔ. ὤμοι σοφίας— ΔΙ. ὤμοι μανίας—
ΑΔ. ἧς ἐμνήσθης.— ΔΙ. τῆς σῆς, πόλεώς θ᾽,
ἥτις σε τρέφει
λυμαινόμενον τοῖς μειρακίοις.
ΑΔ. οὐχὶ διδάξεις τοῦτον Κρόνος ὤν.
930 ΔΙ. εἴπερ γ᾽ αὐτὸν σωθῆναι χρὴ
καὶ μὴ λαλιὰν μόνον ἀσκῆσαι.
ΑΔ. δεῦρ᾽ ἴθι, τοῦτον δ᾽ ἔα μαίνεσθαι.
ΔΙ. κλαύσει, τὴν χεῖρ᾽ ἢν ἐπιβάλλῃς.
ΧΟ. παύσασθε μάχης καὶ λοιδορίας.
935 ἀλλ᾽ ἐπίδειξαι σύ τε τοὺς προτέρους
ἅττ᾽ ἐδίδασκες, σύ τε τὴν καινὴν
παίδευσιν, ὅπως ἂν ἀκούσας σφῷν
ἀντιλεγόντοιν κρίνας φοιτᾷ.
ΔΙ. δρᾶν ταῦτ᾽ ἐθέλω. ΑΔ. κἄγωγ᾽ ἐθέλω.
940 ΧΟ. φέρε δὴ πότερος λέξει πρότερος;
ΑΔ. τούτῳ δώσω·
κᾆτ᾽ ἐκ τούτων ὧν ἂν λέξῃ
ῥηματίοισιν καινοῖς αὐτὸν
καὶ διανοίαις κατατοξεύσω.
945 τὸ τελευταῖον δ᾽, ἢν ἀναγρύξῃ,
τὸ πρόσωπον ἅπαν καὶ τὠφθαλμὼ
κεντούμενος ὥσπερ ὑπ᾽ ἀνθρηνῶν
ὑπὸ τῶν γνωμῶν ἀπολεῖται.

***
920 ΑΔΙ. Βουτημένος στη σκόνη εσύ ζεις.
ΔΙΚ. Μια χαρά τώρα εσύ την περνάς· κι όμως άλλη φορά
«είμαι ο Τήλεφος» έλεγες, μες στα στενά
σα ζητιάνος γυρνούσες, κι από ένα μικρό
σακουλάκι μασούσες φτωχά γνωμικά
του Πανδέλετου. ΑΔΙ. Ω, ω,
τί σοφία… ΔΙΚ. Ω, τί τρέλα… ΑΔΙ. που εσύ
μου θυμίζεις! ΔΙΚ. και μόνο η δικιά σου; Μαζί
και της πόλης, που, αλί μας, σου δίνει και τρως,
ενώ κάνεις κακό στα παιδιά.
ΑΔΙ. Του νεαρού δε θα γίνεις ο δάσκαλος, όχι, ποτέ,
τέτοιος Κρόνος εσύ.
ΔΙΚ. Πώς! Θα γίνω, αν δεν πρόκειται αυτός να χαθεί
930 και να γίνει μονάχα γλωσσάς.
ΑΔΙ., στο Φειδιππίδη.
Άσ᾽ τον τούτον στην τρέλα του κι έλα σ᾽ εμέ.
ΔΙΚ., εμποδίζοντάς τον να πλησιάσει το νεαρό.
Όχι απάνω του χέρι, ειδεμή θα τις φας.
Η Κορυφαία του Χορού μπαίνει ανάμεσα στους δυο που μαλώνουν και απευθύνεται πρώτα στο Δίκαιο κι έπειτα στον Άδικο Λόγο.
ΚΟΡ. Τα μαλώματ᾽ ας λείψουνε πια κι οι βρισιές.
Τους παλιούς πώς τους μόρφωνες πες μας εσύ,
την καινούρια εσύ πάλι αγωγή,
ώστε ακούοντας ο νέος τον αντίλογο αυτόν
να μπορέσει να κρίνει σε ποιόν
απ᾽ τους δυο σας θα πάει μαθητής.
ΔΙΚ. Είμαι πρόθυμος. ΑΔΙ. Το ίδιο κι εγώ.
940 ΔΙΚ. Πρώτος ποιός θα μιλήσει; ΑΔΙ. Θα δώσω σ᾽ αυτόν την πρωτιά·
κι αφού πει όσα θα πει,
καταπάνω του τότε, σαϊτιές,
θα πετάξω καινούριες φρασούλες και σκέψεις εγώ.
Και στερνά, γρι να πει,
ίδιες σφήκες τα λόγια μου εμέ στις κεντιές
θα τον στρώσουνε, μούτρο και μάτια, ώσπου πια
να τον κάμουνε λιώμα.