Οι περισσότεροι θα σου πουν πως μετά απόν ένα χωρισμό πρέπει να μείνεις, για καιρό, μόνος σου, να τα βρεις με τον εαυτό σου, να ηρεμήσεις, να σκεφτείς τα λάθη και τα σωστά σου, να δεις έτσι τι θέλεις στη συνέχεια της πορείας σου. Και δεν έχουν άδικο. Μόνο που σε τέτοια θέματα δε χωρούν απολυτότητες και κάποιες φορές τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και πολύ πιο περίπλοκα από ό,τι μπορούμε να σκεφτούμε. Σαφώς να μείνεις συντροφιά με την αφεντιά σου και να πάρεις τον χρόνο σου, αν νιώθεις ότι αυτό είναι αναγκαίο, αν δεν είσαι βέβαιος ότι έχει τελειώσει μέσα σου, όταν ξέρεις πως ακόμα δεν έχεις ξεπεράσει τον πρώην άνθρωπό σου, όταν η σχέση έληξε απότομα ή όταν εσύ δε θέλησες αυτό το φινάλε. Είναι πάντα χρήσιμος και κάποτε απαραίτητος λίγος χρόνος με τον εαυτό μας. Ειδικά, όταν νιώθουμε πως χάνουμε τις ισορροπίες μας, όταν ο χωρισμός καταλήγει επώδυνος. Εν βρασμώ, εξάλλου, δεν μπορούμε να μας βοηθήσουμε. Μόνο όταν βρεθούμε σε μια κατάσταση απόλυτης εσωτερικής γαλήνης, βλέπουμε με ειλικρινή ματιά όσα συνέβησαν, καταλαβαίνουμε τις αστοχίες μας και κάνουμε βήματα για να προχωρήσουμε παρακάτω.
Το ζήτημα, όμως, περιπλέκεται όταν μπαίνει στη μέση ο φόβος της μοναξιάς. Κάπως έτσι, επιλέγει κάποιος να μπαίνει σε σχέσεις –ή να παραμένει σ’ αυτές που δεν τον ικανοποιούν– μόνο και μόνο για να μη μείνει μόνος. Έτσι, δε θα σπάσει ένα «μαζί» που δεν τον ευτυχεί, αν δεν είναι σίγουρος ότι άμεσα θα ‘ρθει ο επόμενος σύντροφος που περιμένει στη γωνία.
Σε μια τέτοια περίπτωση, όταν κάποιος μένει από ανασφάλεια και βόλεμα, ξέρει μέσα του ότι δεν πάει άλλο, δεν το παραδέχεται, όμως, εύκολα και σίγουρα δε φεύγει έτσι απλά, χωρίς να ‘χει πρώτα βρει τον αντικαταστάτη. Κι όταν αισθανθεί πως βρήκε κάτι καλύτερο, απλά περνά από μια σχέση στην αμέσως επόμενη, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.
Αν εξαιρέσουμε τη συνειδητή αναγνώριση κάποιου συμφέροντος που μας κρατά, αλλά δεν αγνοήσουμε την ανασφάλεια, σε συνδυασμό με τη συνήθεια κι ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο, θα δούμε κι όλες εκείνες τις σχέσεις που (τουλάχιστον για τον έναν απ’ τους δύο) έχουν ουσιαστικά λήξει πολύ πριν το ζευγάρι αποφασίσει να χωρίσει.
Εθελοτυφλείς, γιατί δε θέλεις να παραδεχτείς ότι ένας άνθρωπος που αγάπησες πολύ και πέρασες πολλά μαζί του, δεν είναι πια για ‘σένα -ή και δεν ήταν ποτέ για ‘σένα. Είτε τα συναισθήματα ξεθώριασαν είτε ποτέ δεν υπήρξαν αμοιβαία και, πλέον, παραιτείσαι απ’ την προσπάθεια, όχι όμως κι απ’ τον τίτλο της σχέσης.
Μένεις, λοιπόν, ουσιαστικά μόνος αλλά τυπικά είστε ακόμα μαζί. Ανασφαλές, σίγουρα, και ψυχοφθόρο, ίσως άδικο για τον έναν που μπορεί ακόμα να μην έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση, που επιμένει να αγνοεί τα σημάδια. Δεν είναι εύκολη, όμως, η φυγή, καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολη η προσγείωση κι η παραδοχή αυτή, ότι ένας άνθρωπος δεν είναι, τελικά, αυτό που νόμιζες, κι ότι είχες δημιουργήσει τελείως λανθασμένη εικόνα για εσάς τους δύο. Μέχρι επιτέλους να βρεις το θάρρος και να πάρεις την απόφαση του τέλος. Τότε, ο χρόνος της μοναξιάς μέσα στη σχέση μπορεί να γίνει πολύ χρήσιμος και να προσφέρει μια ομαλή μετάβαση απ’ τη μία κατάσταση στην άλλη.
Όσο περισσότερο κρατά μια σχέση, τόσες κι οι πιθανότητες να ‘χεις νιώσει μόνος μέσα σ’ αυτή, είτε λόγω φθοράς είτε γιατί κανείς από τους δύο δεν κάνει τίποτα να ανανεώσει την αναμεταξύ σας επαφή. Κι οι άνθρωποι αλλάζουν, αποτραβιούνται από παλιές τους συνήθειες κι εν τέλει αποξενώνονται.
Έτσι, λοιπόν, το μεσοδιάστημα της ηρεμίας και του επαναπροσδιορισμού σου, που είναι σαφώς αναγκαίο για να προχωρήσεις σε μια επόμενη σχέση, δεν απαιτεί πάντα να ‘χει προηγηθεί η τυπική μοναξιά που σου προσφέρει ο τίτλος “single”. Καθώς μπορεί να ‘χεις περάσει πολύ χρόνο για να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις όσο ήσουν πρακτικά μόνος μέσα σε ένα καθαρά επιφανειακό «μαζί». Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί μόνοι που είναι σε σχέση, είτε αντέχουν να το παραδεχτούν είτε όχι.
Γιατί, λοιπόν, να μην προχωρήσεις αμέσως μετά τον χωρισμό, αν αισθάνεσαι σίγουρος κι έτοιμος; Έχεις δώσει τις απαντήσεις σου για το τέλος, πριν καν αυτό έρθει, το έχεις τελειώσει μέσα σου, έχεις σβήσει τα συναισθήματα κι έχεις ξεπεράσει εκείνον τον άνθρωπο, χωρίς να κρατάς δεύτερες σκέψεις κι απωθημένα. Έκλεισες το κεφάλαιο γνωρίζοντας το «γιατί» κι ίσως το κατάλληλο για ‘σένα άτομο να μπήκε στη ζωή σου βρίσκοντάς σε να γράφεις τους τίτλους τέλους και να σου έδωσε την ώθηση να απομακρυνθείς οριστικά απ’ τα παλιά, από μια ήδη ληγμένη σχέση. Ο χωρισμός αυτός είναι πιο πολύ σαν ανάσα, άλλωστε, μοιάζει με ελευθερία κι ανακούφιση. Το πώς και πότε θα ξεπεράσεις κάποιον, δεν έχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή. Μην υποτιμάμε και τα βαθιά αίτια ενός ξαφνικού ξενερώματος.
Γι’ αυτό μη νιώθεις ενοχές, αν για τους άλλους θεωρηθεί μικρό το διάστημα της εργένικης ζωής σου για να προχωρήσεις σε μια επόμενη συνύπαρξη. Δεν έζησαν οι άλλοι αυτή τη σχέση αλλά εσείς, κι ο καθένας ξέρει μόνο για τον εαυτό του τι αισθήματα έχει και πώς θα χειριστεί τον χωρισμό και τη συνέχειά του. Όσο σκεφτόμαστε τους άλλους πρώτα, βάζουμε δεύτερες τις επιθυμίες μας για τη δική μας ζωή.
Εν τέλει, να προχωράς όταν πραγματικά το νιώθεις, και να μην πιέζεις τον εαυτό σου, ούτε να μπει σε μια σχέση για να ξεπεράσει μια άλλη, ούτε να μένει σε μία σχέση τελειωμένη για να μη μείνει μόνος, ούτε να μείνει μόνος όταν έχει βρει κάποιον που δίνει νόημα στο «μαζί».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου