Ενθουσιασμός κι έρωτας, η σπίθα κι η φωτιά

Κάτω από ένα φεγγάρι ή έναν ήλιο, σε μια παραλία ή σε ένα μαγαζί, σε έναν χειμώνα ή ένα καλοκαίρι, κάπου και κάποτε τα βλέμματα συναντιούνται κι η σπίθα δημιουργείται. Κάποιος είναι ο κυνηγός κι ένας άλλος παίρνει αυτομάτως τη θέση του τροπαίου. Ο κυνηγός, λοιπόν, –σαν τα παραμύθια– θα επιστρατεύσει κάθε τεχνική κι όπλο για να αποκτήσει το πολυπόθητο εκείνο τρόπαιο. Οι πρίγκιπες κι οι νεράιδες που ‘γιναν στόχοι και πολύτιμα ζητούμενα κολακεύονται τόσο πολύ που την προσπάθεια αυτή τη βαφτίζουν έρωτα και πάθος.

Όλοι μας έχουμε βρεθεί πάνω μία φορές και στις δύο πλευρές της μάχης. Διεκδικούμε με πείσμα και σθένος, γιατί αυτό που επιθυμούμε πρέπει να ‘ρθει στην κατοχή μας. Οι ρομαντικοί θα το βαφτίσουν έρωτα και θα πείσουν πως γι’ αυτόν θα έκαναν τα πάντα. Οι πιο ρεαλιστές θα μιλήσουν για έναν εγωιστή ενθουσιασμό, που για χατίρι του θα έκαναν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους.

Έχεις αναρωτηθεί, όμως, ποτέ εσύ που κυνηγάς τόσον καιρό τάζοντας ουρανούς κι άστρα, αν όλα αυτά που λες πως νιώθεις και τα στολίζεις με λόγια μεγάλα, όντως τα νιώθεις; Μήπως έχεις τυφλωθεί απ’ τη δίψα σου για νίκη; Γιατί μια νίκη θα ‘ναι αν θα αποκτήσεις το πρόσωπο που βάφτισες «καψούρα» κι ήττα αν στο πάρει άλλος, αν το ‘χάσεις.

Και τι είναι αυτό που ερωτεύτηκες, όπως λες; Ερωτεύτηκες δύο μάτια, απαντάς. Εκείνα που συνάντησες ένα βράδυ κάτω από μια πανσέληνο. Μήπως, όμως, ήταν η πανσέληνος που τα έκανε να μοιάζουν έτσι ερωτεύσιμα; Μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, ούτε τον άλλον. Γιατί ο έρωτας με τον ενθουσιασμό απέχουν σύμπαντα ολόκληρα.

Όταν είσαι ενθουσιασμένος με κάποιον, ναι, θες να ‘σαι μαζί του όλη την ώρα, γιατί πεταρίζει ίσως η καρδιά σου στο «μαζί» κι απογειώνεται. Στον έρωτα, όμως, δε ζητάς απλά την παρουσία, αλλά καίγεσαι στην απουσία του άλλου. Ο έρωτας είναι φωτιά κι ο ενθουσιασμός μια απλή σπίθα. Τι να την κάνεις τη σπίθα, όμως, αν μπορείς να ‘χεις ολόκληρη τη φωτιά; Φωτιά ικανή να σε ζεστάνει αλλά και να σε κάψει. Είδες; Πάντα υπάρχει παγίδα.

Προσπαθώντας τόσο καιρό, λοιπόν, να καταλάβεις τι νιώθει για ‘σένα, σηκώνεις άμυνες και βάζεις τεστ. Μα προσπαθώντας με μανία να καταλάβεις αν και τι αισθάνεται για ‘σένα, ξέχασες στην εξίσωση αυτή τα δικά σου συναισθήματα. Μέσα σε αυτή τη μάχη βρέθηκες σε μόνιμη άμυνα χωρίς να ‘χεις όπλα.

Μπαίνοντας σε ρόλους, χάνουμε πολλή απ’ την ουσία, που δεν είναι άλλη απ’ το ότι δεν ξέρουμε πώς νιώθουμε γιατί απλά ο φόβος σκεπάζει όλα τα άλλα. Γιατί η απόρριψη πονάει περισσότερο, κι όταν αυτή έρχεται απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, στο πλαίσιο της διάψευσης όσων πίστευες πως ένιωθες, πώς τον αντικρίζεις; Η διαρκής προσπάθειά μας για νίκη –ακόμα και συναισθημάτων– μας εξαντλεί, καταλήγοντας να μην ξέρουμε ποια είναι τα αληθινά, εκείνα τα ατόφια, που αμφιβολίες δε δέχονται. Γιατί πολύ απλά τα ειλικρινά από τη στόφα τους συναισθήματα δε χρειάζονται φεγγάρι και βεγγαλικά για να φανούν, φωτίζουν από μόνα τους.

Προσπάθησε, λοιπόν, να πάρεις τον χρόνο εκείνο που χρειάζεσαι πριν παίξεις το παιχνίδι, γιατί όταν παίζεις με συναισθήματα –για καλό δικό σου– πρέπει να παίζεις καθαρά και τίμια.