Η κατάπτωσή μας

Αηδία. Μία ανυπέρβλητη προσβλητική ανθρώπινη αηδία.
Αυτό ήμασταν χρόνια τώρα.
Καθώς ξεκίνησε, ποτέ κανείς δεν το σταμάτησε.

Το άφησαν για χιλιάδες χρόνια να αναπαράγεται με κάθε κόστος. Με κάθε αναδυόμενο ηλίθιο κανόνα ηθικής συμπεριφοράς. Λογιζόμαστε για ΕΝ – ΛΟΓΑ ζώα. Καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα της κατάστασης; Δεν υπήρξαμε ποτέ έν-λογα παρά μόνο όταν οι αποφάσεις που πάρθηκαν για τις ζωές μας θα ήταν η μόνη μας καταστροφή. Η καταστροφή μας για την λεγόμενη εξέλιξη. Η καταστροφή μας στο όνομα μιας ενωμένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που κάθε τι είναι λάθος όταν αντιτίθεται σε κράτη και θρησκείες.

Σε κοινωνίες που τα “θέλω” της ψυχής οφείλουν να κατατάσσονται με τα “πρέπει” τους.

Κι αυτό δεν ήταν ποτέ ούτε στο ελάχιστο η καταστροφή μας. Εκείνη η οποία μας διαλύει χρόνια τώρα, ύπουλα και κρυφά, καθώς όλοι οι αγωνιστές είναι ελεεινοί πλεονέκτες και οι πολιτικοί φρικτοί υποκριτές είναι η μάταιη αγωγή. Η μάταιη παιδαγωγική αγωγή, που ως μόνον αποτέλεσμα καταφέρνει να θωρακίζει τα παιδιά σε ένα σύστημα που τους αποκλείει από τον ίδιο τους τον εαυτό. Τους απαγορεύει κάθε ουσιαστική επαφή με τον εσωτερικό τους κόσμο και με κάθε είδους χαρά. Μεγαλώνουμε λοιπόν.

Η ζωή μας γίνεται το μεγαλύτερο βασανιστήριο της ύπαρξής μας. Η κάθε ξεχωριστή μέρα βιώνεται ουσιαστικά λες και είμαστε κινούμενα ζόμπι. Στερούμε κάθε δυνατότητα πραγματικής ευχαρίστησης στο όνομα μιας καλύτερης μέρας. Μιας μέρας που δεν προβλέπεται ποτέ να έρθει. Γίναμε το χειρότερο είδος σε όλη τη φύση όταν έπρεπε να μάθουμε απ’ αυτήν.

Γίναμε οι εχθροί του εαυτού μας. Χάσαμε κάθε επαφή με το παιδί μέσα μας που πάλευε για χρόνια μέχρι να ενηλικιωθούμε να μας σώσει. Ένα παιδί που η μόνη του ανάγκη ήταν μία ειλικρινής ελευθερία που του την κλέψανε με το που γεννήθηκε. Ως μόνη συνέπεια ήταν και είναι η συνεχόμενη κατάπτωσή μας. Λυγίζεις μπροστά σε αυτό που φοβάσαι. Λυγίζεις μπροστά σε μία αλήθεια που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι σε σώσει. Μα ασφαλώς… δημιούργησαν ένα είδος γεμάτο δειλία και απάθεια.

Αντικρίζεις τη ζωή με ένα συνεχόμενο μόχθο και τρόμο.
Λες και είναι η αιτία των προβλημάτων σου.

Γιατί; Γιατί ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙΣ στον εαυτό σου να δει πως το λάθος στην πραγματικότητα υπήρξε μόνο δικό ΣΟΥ. Περιπλέκεις τη ζωή σου. Ψάχνεις συνεχώς τι πρέπει να κάνεις. Πώς πρέπει να φτιάξεις το μέλλον σου, όσο πιο υλιστικά επιτυχώς γίνεται. Παλεύεις να πολεμήσεις όλες τις καθημερινές ηλιθιότητες που ακούς. Αρνείσαι να ακούσεις ωστόσο μία αληθινή κουβέντα που ενδέχεται να είναι η σωτηρία σου. Αποφασίζεις να παραμείνεις ένας άπραγος ηλίθιος που μανιωδώς κρύβει την αλήθεια από το “είναι” του. Δικάζεις και κρίνεις όλους τριγύρω σου στη προσπάθεια να νιώσεις ολοκληρωμένος.

Για μία στιγμή όμως. Τι στα αλήθεια φταίει τελικά; Πώς μπορείς τόσο απελπιστικά να διαλύεις κάθε νέα ζωή που μπορεί να σου δώσει το κατάλληλο μάθημα; Δυστυχώς είναι κι αυτό απλό.. Δεν το σκέφτηκες ποτέ πως από φόβο και μόνο στο νέο και στο πραγματικό αποφασίζεις και διατάζεις τη νέα ζωή να μπει στα δικά σου τετραγωνάκια. Στο δικό σου τρόπο σκέψης. Δυσκολεύεις τη ζωή σου, γιατί μόνο έτσι νιώθεις πως θα τα καταφέρεις. Ενώ όλα στη φύση έρχονται και φεύγουν με τον πιο απλό και όμορφο τρόπο. Μα όχι! Στο ανθρώπινο είδος δεν έφτασε ποτέ αυτή η απλότητα.

Φαύλος Κύκλος
Μη κάνεις τον κόπο να ρωτήσεις γιατί αναπαράγεις ένα φαύλο κύκλο. Πάλι θα φροντίσεις να δώσεις την απάντηση με την οποία ΔΕΝ θα έρθεις σε ρήξη. Μετά από χρόνια υποκρισίας απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, έμαθες να δίνεις απαντήσεις με τις οποίες βολεύεσαι. Απαντήσεις οι οποίες θα φέρουν την θεωρητικά καταλληλότερη λύση. Μα εφήμερη. Έγινες μία φθηνή απομίμηση που το παιδί μέσα σου θα σιχαινόταν να αντικρίσει στα μάτια. Κι αν είχε φωνή για να ουρλιάξει θα ήταν μόνο μία κουβέντα: “Εσύ μας κατάντησες έτσι!”.

Δεν έχω κάποια ελπίδα να καταλάβουν οι άνθρωποι τα φρικαλέα πράγματα που αναπαράγουν. Έχω ωστόσο ένα μικρό παραθυράκι στο μυαλό μου που λέει πως ίσως κάποιος, κάποια μέρα δει την ανθρώπινη εσωτερική σωτηρία στα μάτια και στις πράξεις των παιδιών. Πασχίζεις να συνεχίσεις το είδος μόνο και μόνο για λόγους εγωιστικούς, δήθεν ανθρωπιστικούς.

Δήθεν πως σε ενδιαφέρει να βοηθήσεις το παιδί σου να χτίσει ένα νέο, καλύτερο και ορθότερο μέλλον. Το προσδίδεις σε μία έμφυτη ανάγκη σου ν’ αναπαραχθείς και όχι στην ανάγκη σου να εξιλεωθείς από τις αμαρτίες σου. Αμαρτίες που τόσο απλόχερα θα παραδώσεις στο παιδί σου, διδάσκοντάς το να κάνει το ίδιο. Διδάσκοντάς το, πως το σωστό είναι η φυγή από την αλήθεια, πως το σωστό είναι αυτό που ορίζει η κάθε κοινωνική επιταγή. Τι γίνεται όταν το παιδί σου όμως όλα αυτά δεν τα βρίσκει σωστά;

Μα φυσικά… είναι παιδί και δεν έχει τη δική σου τη φωνή, τη δική σου πυγμή. Έχεις τόσα πολλά μέσα να το υποτάξεις σε αυτά που εσύ ήθελες να κάνεις στη ζωή σου, σε αυτά που εσύ από επιλογή απέρριψες για ένα “καλύτερο” αύριο. Και χωρίς ποτέ να το συνειδητοποιείς οδεύεις το ίδιο σου το σπλάχνο να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Το μαθαίνεις να κρύβει τις ορμές του, – τις φυσικές – ορμές του. Εκείνες που η φύση επιτάσσει, εκείνες που ονομάζεις “κακές”. Δημιουργείς ένα χάος στη ψυχή του, μία βρώμα που το αποκαλείς αγάπη.

Ζητάει ελευθερία και θαρρείς πως ζητάει εκατομμύρια. Θεωρείς τόσο δεδομένο πως οι κοινωνικοί και ηθικοί κανόνες, έχουν στόχο να βελτιώσουν τη συμπεριφορά του, να τον μάθουν να “διαβάζει” τους ανθρώπους, όταν ΕΣΥ ο ίδιος, με το ίδιο μέσο απέτυχες παταγωδώς να το κάνεις.

ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ.

Δεν έμαθες πως το κάθε παιδί πράττοντας ελεύθερα και ψυχικά καθαρά έχει την ικανότητα χωρίς διδαχή να τα κάνει αυτά. Εν τέλει το ζήτημα ποιο είναι; Εσύ ή τα παιδιά; Πώς θα μιλούσαμε για τα παιδιά όταν ως άνθρωπος καθημερινά βαδίζεις σε μία συνεχή κατάπτωση του εαυτού σου αρνούμενος να δεις πως σφάλλεις. Ζητάς συγχώρεση. Ζητάς αγάπη. Ζητάς μία χαρούμενη ζωή. Ορμάς στον γκρεμό, οραματίζοντας τον ως παράδεισο. Συγχέεις κάθε νόημα των λέξεων, κάθε φορά με τον τρόπου που σε συμφέρει. Καταστρέφεις τη φύση σου, διότι την τρέμεις. Τρέμεις εκείνα που δεν γνωρίζεις. Γνωρίζεις μόνο εκείνα που σε συμφέρουν και πορεύεσαι έτσι.

Θα έλεγα πως ήταν δικαίωμα σου. Μα δεν είναι πλέον. Όχι όταν εσύ και το μεγαλύτερο ανθρώπινο ποσοστό των τελευταίων 100 χρόνων, ορθώνετε τοίχος στο μέλλον. Σ’ ένα μέλλον που δεν καταφέρατε να προσθέσετε ένα μικρό τουβλάκι προς την ανθρώπινη βελτίωση. Μία βελτίωση που όλοι σας ονομάσατε οικονομική. Μα κανένας σας ψυχική. Κανένας σας ενεργειακή.

Βαδίσατε σε ένα κάστρο που χτίσατε από άμμο και έχετε την απαίτηση να κυβερνήσουμε εμείς πλέον σε αυτό. Διαλύθηκε δεν το βλέπετε; Όσο και να χτίζετε στην άμμο, πάντα θα διαλύεται. Δεν χτίσατε πότε σε κάτι ουσιαστικό. Επιστήμες, θρησκείες, νόμοι, κοινωνίες… μα που είναι εκείνο το οποίο απαρτίζει τη φύση σου; Σε ποιον ακριβώς κλάδο τον τοποθέτησες και τον ξέχασες; Πώς το ξέχασες; Πώς το άφησες;

Η δειλία είναι σκληρό πράγμα. Υποτάσσει και το πιο δυνατό ζώο. Μακάρι να ήμασταν από τα δυνατά. Μα αναπάραξατε μία γενιά μέσα στην αδυναμία. Προσβολή σε αυτό που είχαμε την δυνατότητα να είμαστε και το στερήσατε. Αηδία γι΄ αυτό που θελήσατε να κατασκευάσετε.

Για μία στιγμή μόνο σκέψου. Μιλάς για ελευθερία και καταπιέζεις την πρώτη κύρια ανάγκη σου να εναρμονίζεσαι με την φύση. Μιλάς για αλλαγή, όταν αποφασίζεις ρητά να μείνεις στάσιμος. Διογκώνεις το “εγώ” σου, κάνοντας αποτρόπαιες πράξεις.