Αναρωτήσου αν πάλεψες αρκετά γι’ αυτά που λαχταρούσες

Οι χαμένες ευκαιρίες πάντα θα σε στοιχειώνουν. Όταν λες κάτι που δεν έπρεπε ίσως μπορεί να διορθωθεί με μια έμπρακτη συγγνώμη, πώς διορθώνεις όμως μια σιωπή που ήρθε τη στιγμή ακριβώς εκείνη που έπρεπε να φωνάξεις; Από ποιον πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη που δείλιασες την πιο ακατάλληλη στιγμή; Μάλλον στον εαυτό σου πρέπει να απολογηθείς…

Λένε πως «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» για να μας μάθουν να προσέχουμε πριν μιλήσουμε, όμως τι γίνεται όταν «παραπροσέχουμε»; Όταν καταλήγουμε να προσέχουμε τόσο που φτάνουμε στο σημείο να φοβόμαστε;

Κι αν απορριφθώ; Κι αν εξευτελιστώ; Κι αν εκτεθώ; Αλήθεια, μένουμε προσκολλημένοι σε τέτοιους προβληματισμούς χωρίς να αναρωτιόμαστε το βασικότερο · κι αν χάσω τη μόνη ευκαιρία να αποκτήσω αυτό που θέλω; Αυτή είναι η σωστή ερώτηση!

Γιατί αν απορριφθείς, το ξεπερνάς. Αν πεις όσα νιώθεις, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σε καθιστά περίγελο, η σιωπή όμως σε καθιστά ανίκανο. Ανίκανο να διεκδικήσεις πραγματικά όσα επιθυμείς. Ανήμπορο μπροστά στη ζωή που άλλοι χτίζουν πάνω στη δική σου δειλία.

Κρύβεσαι πίσω από εγωισμούς και υπερηφάνειες, υποτιθέμενα στέγαστρα ενός αδύναμου στην ουσία εαυτού, που σου παρέχουν μια προσωρινή ασφάλεια κι εν τέλει τι καταφέρνεις; Τίποτα! Μένεις πάντα με το «τι θα γινόταν αν μιλούσα; Τι θα γινόταν αν ήξερε;».

Συγχαρητήρια, μόλις προσέθεσες άλλο ένα βάρος στο ήδη συγχυσμένο σου μυαλό. Περίμενες όλα να έρθουν έτοιμα, στρωμένα, ιδανικά μα η ζωή δεν είναι όνειρο. Η ζωή δεν χωράει στα δικά σου μέτρα και σταθμά αλλά σε χορεύει όπως θέλει, όμως εσύ μπορείς να διαλέξεις αν θα ακολουθήσεις απλά τα γνωστά βήματα ή αν θα κάνεις τις δικές σου φιγούρες.

Καίγεσαι μέσα σου, θέλεις να φωνάξεις και το μόνο που κάνεις είναι να μένεις ανέκφραστος, φιλικός, «ασφαλής». Πάρε την ασφάλεια τώρα αγκαλιά, γιατί όλα τα άλλα τα έδιωξες. Δυστυχώς, καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις και ωριμάζεις όταν δεν φταίνε μόνο οι άλλοι για όσα τραβάς.

Όχι, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι για τις λανθασμένες επιλογές σου, φταις κι εσύ! Κοιτάξου στον καθρέφτη κι αναρωτήσου αν έπραξες όσα ήθελες, αν εξέφρασες όσα ένιωθες κι αν πάλεψες αρκετά γι’ αυτό που λαχταρούσες. Αν η απάντηση είναι όχι, ή ένα πιο επιεικές «ίσως όχι», τότε λυπάμαι αλλά φταις κι ΕΣΥ για τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ μιζέρια.

Ένα απόφθεγμα του μεγάλου Καζαντζάκη αναφέρει πως «Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά». Παλαιότερα διάβαζα τη φράση αυτή και αμφισβητούσα το νόημά της. Πίστευα πως απλώς είναι θέμα τύχης να σου συμβεί αυτό που επιθυμείς και πως ο συγγραφέας μάλλον έκανε λάθος.

Μεγαλώνοντας, ωστόσο, ήρθε η στιγμή να διαπιστώσω την άγνοιά μου και να παραδεχτώ την ορθότητα του λόγου του! Πράγματι, αν θες να ισχυρίζεσαι πως ποθείς κάτι τότε παλεύεις να συμβεί, διαφορετικά ο φόβος σου κέρδισε την επιθυμία σου, η οποία μπορεί να μην ήταν τόσο δυνατή ή διαφορετικά ο φόβος σου είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ.

Πρέπει να διαλέξεις στο τέλος όμως, θες μια ζωή «ασφαλή» και άδεια ή μια ζωή ελεύθερη, δίχως φόβο, με όσα πραγματικά επιθυμείς;