Η δυσκολία συγχώρεσης αποτελεί καθοριστικό παράγοντα σε μια «αθεράπευτη» σχέση. Πολλά προβλήματα ξεκινούν από αυτή τη δυσκολία. Είναι σαν το μυαλό μας να συσκοτίζεται από μια βαριά κουρτίνα, η οποία μας εμποδίζει να αναγνωρίσουμε τις ψευδαισθήσεις μας και τον αληθινό μας ρόλο σε μια σχέση.Γι’ αυτό και τείνουμε πολύ εύκολα να πιστέψουμε ότι περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους οι οποίοι κάνουν «ασυγχώρητα» πράγματα. Σκεφτόμαστε ότι αυτός είναι ο αληθινός κόσμος και ότι κι εμείς έχουμε κάθε δίκιο που δεν συγχωρούμε. Το μυαλό που δεν συγχωρεί όμως διαστρεβλώνει και παραμορφώνει την πραγματικότητα, κάνοντάς την ελάχιστα αναγνωρίσιμη.
Είναι θολό από σύγχυση και ακαθόριστους στόχους και μας κάνει να πιστεύουμε πως για οτιδήποτε στραβό ή λάθος φταίει πάντα κάποιος άλλος. Πλάθει σενάρια για το πώς και πόσο πρέπει να τιμωρηθούν όσοι έχουν διαπράξει ασυγχώρητα σφάλματα, σε αντίθεση μ’ εμάς τους «αθώους». Όταν όμως αρνούμαστε να συγχωρέσουμε, στην πραγματικότητα επιλέγουμε να μη θεραπεύσουμε ποτέ τις σχέσεις μας, γιατί η συγχώρεση είναι η μοναδική «μέθοδος» θεραπείας.
Τελικά, είναι οι δικές μας στρεβλές και «τοξικές» σκέψεις που μας πληγώνουν, όπως είναι οι δικές μας σκέψεις συγχώρεσης που μας απελευθερώνουν. Το εγώ θεωρεί πολλά από τα πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι «ασυγχώρητα». Έτσι, όταν κάποιος διαπράττει ένα τέτοιο σφάλμα, το εγώ μας προτρέπει να παραμείνουμε θυμωμένοι και να μην τον συγχωρέσουμε ποτέ.
Μόνο με αυτό τον τρόπο – λέει – θα προστατεύσουμε τον εαυτό μας για να μην πληγωθεί. Στην πραγματικότητα όμως ισχύει το αντίθετο. Συνέπεια αυτών των πεποιθήσεων του εγώ είναι ότι ο θυμός μας για τους άλλους τελικά στρέφεται εναντίον μας, γεμίζοντας τη ζωή μας με πόνο, μιζέρια, απόρριψη και αποτυχημένες σχέσεις.
Όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε μόνο σώμα και νους, θα εμμένουμε στο σύστημα πεποιθήσεων του εγώ και θα υποφέρουμε παραμένοντας κολλημένοι στα «ασυγχώρητα λάθη» των άλλων. Θα μετατρεπόμαστε σε δικαστές και θα καλούμαστε κάθε μέρα να αποφασίσουμε ποιοι είναι αθώοι, ποιοι ένοχοι και ποιοι πρέπει να τιμωρηθούν σκληρά επειδή δεν αξίζουν την αγάπη μας.
Για να βρούμε την εσωτερική γαλήνη και να βιώσουμε την αγάπη, πρέπει, γι’ άλλη μια φορά, να πάμε πέρα από το σύστημα πεποιθήσεων του εγώ περί των «ασυγχώρητων» σφαλμάτων που κάνουν οι άνθρωποι. Γιατί όσο δεν μαθαίνουμε να συγχωρούμε, δεν θα μπορούμε να βιώσουμε την εσωτερική γαλήνη.
Καθώς απομακρυνόμαστε από το σύστημα πεποιθήσεων του εγώ και προχωράμε προς την κατεύθυνση των σκέψεων αγάπης, χρειάζεται να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι κατά βάθος μέσα σε όλους μας υπάρχει η αθωότητα. Σαφώς όλοι έχουμε κάνει πράγματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ασυγχώρητα και για τα οποία νιώθουμε ντροπή, θα βοηθήσει όμως πολύ να τα δούμε ως ανθρώπινα λάθη που πρέπει να διορθωθούν, και όχι ως ασυγχώρητα αμαρτήματα για τα οποία πρέπει να τιμωρούμαστε αιωνίως.
Εξαιτίας της εμμονής του εγώ, πολλοί νομίζουμε ότι το να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή. Για να δημιουργήσουμε όμως σχέσεις αγάπης, θα πρέπει πρώτα να μάθουμε πώς να συγχωρούμε τον εαυτό μας και στη συνέχεια πώς να συγχωρούμε τους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου