Κάθε ευκαιρία που μας δίνεται να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη είναι ένα μάθημα

Μα πού πήγε η αγάπη;

Σε έναν ιδανικό κόσμο η αγάπη δε θα ήταν κάτι πάνω στο οποίο θα έπρεπε να εκπαιδευτούμε. Ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι από την αγάπη δημιουργηθήκαμε και ότι είμαστε αγάπη, ζούμε σε έναν πραγματικό κόσμο όπου κανείς δεν είναι τέλειος και στην προσπάθειά μας να αγαπήσουμε κάποιον ή να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, ίσως να τα κάνουμε μαντάρα.

Συνεπώς, μάλλον χρειάζεται όχι μόνο να μάθουμε να αγαπάμε αλλά και να μάθουμε να αγαπάμε και εμάς. Φανταστείτε το κάπως έτσι: κάθε ευκαιρία που μας δίνεται να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη είναι ένας κύκλος μαθημάτων που θα μας οδηγήσει στη συναισθηματική μας εξέλιξη.

Όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει μάθηση. Όταν για παράδειγμα εγγραφούμε σε μια σχολή για να μάθουμε κάτι καινούριο, ξέρουμε πως θα έχουμε ένα νέο εκπαιδευτικό υλικό και θα έχουμε να κάνουμε κάποιες εργασίες άλλες φορές περίπλοκες και άλλες όχι. Μπορεί κάποιες φορές να παραπονεθούμε για τον φόρτο εργασιών αλλά δε θα παραπονεθούμε για τον εκπαιδευτικό μας ή δε θα θεωρήσουμε ότι μας τιμωρεί με το να μας δίνει να κάνουμε και κάποιες δύσκολες εργασίες. Οι δυσκολίες είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Η ζωή είναι κι αυτή μια σχολή με πολλές εργασίες. Ό,τι μάθουμε, είναι σημαντικό για τη ζωή μας. Το «πρόγραμμα εκπαίδευσης» για την αγάπη περιέχει αγάπη για τον εαυτό μας, τους φίλους μας και την οικογένειά μας. Ένα ανώτατο πρόγραμμα εκπαίδευσης περιέχει αγάπη για τους εχθρούς μας, γι’ αυτούς που μας πλήγωσαν, γι’ αυτούς που μας απογοήτευσαν. Κάθε δύσκολη εργασία που χρειάζεται να κάνουμε είναι για να μας βοηθήσει να τεντωθούμε συναισθηματικά και να προοδεύσουμε.

Κάθε σχέση που είχαμε μέχρι σήμερα αποτελεί μέρος της εκπαίδευσής μας ώστε να αγαπήσουμε τον άλλον, αλλά και τον εαυτό μας. Η μεγαλύτερη εκπαίδευση και μάλλον η πιο απαιτητική και δύσκολη είναι η συντροφική (γάμος ή μόνιμη σχέση). Θα αγαπήσουμε, θα αγαπηθούμε αλλά κάποιες φορές θα προδοθούμε, θα πονέσουμε, θα απογοητευτούμε. Αυτό θα μας φοβίσει, θα μας κάνει να νιώθουμε ανασφάλεια. Όμως, είναι φυσιολογικό και είναι μέρος της διαδικασίας.

Ο φόβος μπορεί να μας ψιθυρίζει: «Δε θέλω να πονέσω και πάλι». Αντί όμως να αφήσουμε αυτό τον φόβο να μας καταβάλει, να μας εμποδίσει να προχωρήσουμε, καλό θα ήταν να μάθουμε πως κάθε συναίσθημα που έχουμε είναι εκεί για να μας δείξει κάτι. Ο φόβος μπορεί να θέλει να μας πει ότι χρειάζεται να ανακαλύψουμε έναν νέο, πιο ασφαλή τρόπο για να ταξιδέψουμε στα νερά της αγάπης.

Μπορεί να θέλει να μας δείξει ότι χρειάζεται να είμαστε πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας. Μπορεί να θέλει να μας δείξει ότι δε χρειάζεται να ανοίξουμε την καρδιά μας από την αρχή, αλλά να αφήσουμε τον χρόνο να μας δείξει πότε και πώς θα το κάνουμε.

Το πιο σημαντικό πράγμα όμως είναι να μην παραιτηθούμε από την αγάπη. Έχουμε μάθει τόσο πολλά μέχρι σήμερα και θα μάθουμε ακόμη περισσότερα. Πολλές φορές με τρόπους που δε μας αρέσουν, αλλά έτσι δεν ήταν και το σχολείο; Όσα μάθαμε, δεν τα μάθαμε με τον τρόπο που θέλαμε εμείς. Όμως μάθαμε. Ας χρησιμοποιήσουμε τη γνώση προς όφελός μας και υπάρχει όφελος από τη γνώση, αυτό είναι σίγουρο.

Η αγάπη δεν πήγε πουθενά. Είναι εκεί. Εκεί να την αγκαλιάσετε και να σας αγκαλιάσει. Μην ξεχάσετε όμως ποτέ το εκπαιδευτικό υλικό που σας δόθηκε. Με αγάπη…