Πόσες φορές δεν ακούω μέσα μου αυτή τη φωνή που μου λέει πόσο ανάξιος, ανίκανος και άχρηστος είμαι. Μια φωνή που μου επισημαίνει συνεχώς τα λάθη μου και δεν μ’ αφήνει να χαρώ με αυτά που έχω στη ζωή μου, με αυτά που έχω καταφέρει. Μια φωνή που δεν μου επιτρέπει να νιώσω ότι είμαι καλά έτσι ακριβώς όπως είμαι.
Αυτή η φωνή είναι η φωνή των γονιών, των δασκάλων, των σημαντικών ανθρώπων στη ζωή μου που από μικρό παιδί προσπαθούσαν να με βάλουν στο σωστό δρόμο ώστε να γίνω καλός και χρήσιμος άνθρωπος όπως εκείνοι το εννοούσαν. Η πρόθεσή τους ήταν καλή, ήθελαν το καλό μου. Ήθελαν να προοδεύσω στη ζωή μου, να επιτύχω, και φυσικά να τους βγάλω ασπροπρόσωπους. Ο δρόμος όμως προς την κόλαση είναι γεμάτος καλές προθέσεις…
Αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις δεν ήξεραν ότι όταν με διόρθωναν, με επέκριναν, μου επισήμαιναν συνεχώς τα λάθη μου όταν ήμουν ακόμα παιδί, θα δημιουργούσαν έναν άνθρωπο με κομμένα φτερά. Έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει αρκετά στην αξία του, δεν εκτιμά όσο χρειάζεται τον εαυτό του και δυσκολεύεται να ξεδιπλώσει τις δυνατότητές του. Αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις, δεν ήξεραν ότι αυτό που χρειαζόμουν είναι να μ’ εμπιστευτούν, να με ενθαρρύνουν, να πιστέψουν ότι θα τα καταφέρω. Να μ’ αφήσουν να κάνω λάθη, ώστε να δυναμώσω και να σταθώ στις δικές μου δυνάμεις. Να μ’ αφήσουν να ονειρευτώ και να κυνηγήσω τα όνειρά μου.
Αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις, ήθελαν να με προστατέψουν απ’ αυτό που ήμουν. Τι ήμουν; Τίποτα το τρομακτικό… απλά διαφορετικός από εκείνους. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος όπως όλοι μας. Έπρεπε όμως να τους μοιάσω, να θέλω αυτά που ήθελαν εκείνοι, να κάνω αυτά που θεωρούσαν εκείνοι σωστά, να ζήσω όπως εκείνοι επιθυμούσαν, μακριά απ’ τις δικές μου ανάγκες, αποξενωμένος απ’ τον εαυτό μου. Ήθελαν να με εξουσιάσουν, να με κάνουν μαριονέτα τους, να πάρουν αξία απ’ τις δικές μου επιτυχίες, να είναι περήφανοι γιατί το παιδί τους πέτυχε άρα ήταν κι αυτοί σωστοί γονείς και δάσκαλοι.
Κι εγώ μεγάλωσα πια, και δεν μπόρεσα να εκπληρώσω τα όνειρά τους. Κι ακούω τις φωνές τους να βγαίνουν μέσα απ’ το δικό μου μυαλό. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις να είναι πια γέροι, ή και να μην ζουν. Όμως εγώ τους έχω ζωντανούς μέσα μου να με ταλαιπωρούν κάθε μέρα υπενθυμίζοντάς μου πόσο αποτυχημένος και ανάξιος είμαι, αφού δεν έγινα αυτό που επιθυμούσαν.
Ακόμα κι αν είχα καταφέρει κάποια πράγματα που εκείνοι θεωρούσαν σημαντικά, εκείνοι πάντα κάτι θα έβρισκαν που θα τους άφηνε ανικανοποίητους. Πάντα θα εστίαζαν σ’ αυτό που δεν κατάφερα. Κι έτσι μένω κι εγώ ανικανοποίητος, όσο κι αν προσπαθώ να τους ευχαριστήσω, αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται πια μέσα μου, σαν φαντάσματα απ’ το παρελθόν.
Κι αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις, τα ίδια διδάχτηκαν απ’ τους δικούς τους γονείς και δασκάλους, με τον ίδιο τρόπο μεγάλωσαν και έζησαν. Το ίδιο υπέφεραν και έζησαν μια άλλη ζωή και όχι την δική τους. Δεν τους κατηγορώ, δεν θυμώνω μαζί τους, τους συγχωρώ γιατί έκαναν αυτό που μπορούσαν. Απλά εγώ θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που μου δίδαξαν.
Καιρός λοιπόν να μεγαλώσω, να βρω τη δική μου φωνή που θ’ ακουστεί τρυφερή μα συγχρόνως δυνατή και θα επισκιάσει αυτές τις άψυχες φωνές των φαντασμάτων μου. Μια φωνή που με αγάπη θα μου λέει πόσο περήφανη είναι για μένα, απλά επειδή είμαι εγώ. Μια φωνή που θα μου λέει μπράβο τα κατάφερες, ή δεν πειράζει όλα θα πάνε καλά. Μια φωνή που θα μου δείχνει προς τα πού είναι ο δρόμος μου, και θα με ενθαρρύνει κάθε φορά που νιώθω έτοιμος να τα παρατήσω.
Αυτή η φωνή είναι η φωνή της ψυχής μου, του βαθύτερου και αληθινού εαυτού μου. Εκείνον που ξέχασα ή που ποτέ δεν γνώρισα ώστε να ικανοποιώ τις ανάγκες των άλλων. Τον εαυτό μου, το πολυτιμότερο που έχω σ’ αυτόν τον κόσμο, που ως τώρα μπορεί να ήταν και ο χειρότερός μου εχθρός μου. Με έμαθαν εκείνοι οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις να τον απαρνηθώ, να μην τον θέλω, να τον πολεμώ.
Καιρός όμως πια να τον αντικρίσω,, να τον γνωρίσω, να τον νιώσω ή μάλλον καλύτερα να τον αφουγκραστώ. Να δω ποιες είναι οι επιθυμίες του, οι ανάγκες του, πώς νιώθει, τι θέλει να μου πει. Να τον αφήσω να εκφραστεί. Πόσο καιρό έμεινε φιμωμένος, θυμωμένος, θλιμμένος… Ας κάνω κάτι γι’ αυτόν, ας τον φροντίσω, ας του ικανοποιήσω μια επιθυμία του. Θέλει χρόνο και πολύ προσπάθεια για να γίνουμε φίλοι.
Αξίζει όμως τον κόπο. Βρίσκοντας σιγά σιγά τον εαυτό μου, νιώθω τα κομμάτια μου να ενώνονται, νιώθω ζωντανός και ολόκληρος. Νιώθω γαλήνη και ηρεμία. Νιώθω εσωτερική ειρήνη. Και τότε αρχίζω να ακούω αυτή την τρυφερή και δυνατή φωνή μέσα μου που με στηρίζει, πιστεύει σε μένα και διώχνει μια για πάντα τις φωνές των φαντασμάτων που μου ‘κοβαν τα φτερά. Αυτή η φωνή με καθοδηγεί να βρω το δρόμο της ζωής που με κάνει ευτυχισμένο και ικανοποιημένο με ό,τι επιλέγω να κάνω. Και νιώθω πως είμαι ακριβώς αυτό που θα ‘ έπρεπε να είμαι, και ζω τη ζωή μου όπως ακριβώς επιθυμώ να την ζω.
Ποτέ δεν είναι αργά να βρω τον αληθινό μου εαυτό και να τον κάνω συνοδοιπόρο και σύντροφό μου στη ζωή. Ποτέ δεν είναι αργά να βρω το άλλο μου μισό…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου