Γνωρίζεις τι πάει να πει, η έκφραση «έπιασα πάτο»; Έρχεται εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως πλέον είσαι μόνος, τουλάχιστον έτσι νιώθεις. Όλα γύρω σου έχουν πια γκρεμιστεί, κάθε σταθερά σου έχει μεταμορφωθεί σε μεταβλητότητα.Έχεις χάσει, τα αβγά και τα πασχάλια, τον εαυτό σου. Το κόκκινο χαλί έχει τραβηχτεί πολύ απότομα κάτω απ’ τα πόδια σου κι εσύ μάταια προσπαθείς να αντιληφθείς τι έχει γίνει. Τι στο καλό έχει φταίξει, καταβάλλεις προσπάθειες να αφουγκραστείς την κατάσταση, μήπως καταφέρεις να κατανείμεις τις ευθύνες.
Ήταν οι στιγμές που κάποιος σε είχε αφήσει πίσω, που εσύ έπρεπε να αφήσεις κάποιον για να προχωρήσεις μπροστά. Μια σχέση που δε σου έκανε καλό, ένας έντονος χωρισμός, μια φιλία χρόνων που έγινε θρύψαλα σε κλάσματα δευτερολέπτων.
Επένδυσες πολλά πάνω στους ανθρώπους που θεωρούσες δικούς σου, πίστευες πως δε θα σε πουλούσαν ποτέ, πως δε θα μπορούσαν να σε προδώσουν. Πίστεψες για κάποιο λόγο στη δύναμή τους κι έδωσες ό,τι είχες και δεν είχες. Δε σε σταμάτησαν ενδοιασμοί, «πρέπει» και «μη». Έκλεισες τα μάτια και τα αφτιά σου κι έκανες εκείνο που σου φώναζε το μέσα σου.
Να λοιπόν, με λίγη παραπάνω ανιδιοτέλεια και συναίσθημα και χωρίς ίχνος επιφυλακτικότητας ή λογικής, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να βρεθεί αγκαλιά με τον πυθμένα. Ο καθένας μας έχει διαφορετικές αντιδράσεις σε τέτοιες περιστάσεις, πάντως ένα είναι το σίγουρο: Ο πάτος όπως κι αν έχει, παραμένει κοινός για όλους.
Έλα, όμως, που ακριβώς επειδή τίποτα δεν κρατάει για πάντα, το ίδιο συμβαίνει και μ’ αυτήν την κατάσταση. Εκείνοι που κάποτε έπεσαν χαμηλά, ακούμπησαν κι αγκάλιασαν το πάτωμα, πλέον χάραξαν πορεία μόνο ανοδική και δύσκολο πολύ να ξαναβρεθούν χαμηλά.
Βλέπεις, τώρα πια έπαθαν κι έμαθαν και το τελευταίο που θέλουν είναι να ξαναδούν τον εαυτό τους έτσι. Δεν τους αγγίζουν πια με ευκολία άνθρωποι και καταστάσεις. Αποφεύγουν να σκορπίζονται αλόγιστα αριστερά και δεξιά, περιμένουν, φιλτράρουν κι αφήνονται μόνο σε ό,τι εκείνοι θεωρούν πως αξίζει. Άλλωστε, πλέον τους είναι ευκολότερο να διακρίνουν την απάτη.
Δε συγκινούνται από βλακώδη δράματα και μικροπράγματα, γνωρίζουν πως η ζωή είναι σκληρή για τέτοιες αφέλειες. Εκτιμάνε την ευτυχία τους, που κοπιάζουν για να την χτίσουν, γι’ αυτό και δε σπαταλάνε φαιά ουσία για τον κάθε τυχάρπαστο εγωιστάκο που θα βρεθεί στο δρόμο τους.
Συνήθως είναι ήρεμοι, χαμογελαστοί, όλα τα παίρνουν στην πλάκα, κάποιοι μιλάνε για την τότε εμπειρία τους, άλλοι πάλι κρατούν την απογοήτευσή τους μόνο για ‘κείνους. Αν δεν τους ξέρεις καλά, ίσως να τους περάσεις για τύπους αδιάφορους, οριακά αναίσθητους, ωχαδερφιστές. Απλώς επιλέγουν προσεχτικά πια με ποιους και τι θα ασχοληθούν.
Μην ξεχνάς πως είναι και θέμα εμπιστοσύνης, έχουν περάσει πολλά, αλλά επιμένουν στην προσπάθειά τους να βρουν τον εαυτό τους. Ίσως κάποτε τους αισθανθείς να σε ειρωνεύονται, αλλά στην πραγματικότητα απλώς αστειεύονται.
Καθετί που μας συμβαίνει στη ζωή μας έχει πολλές διαστάσεις κι ερμηνείες. Αν επιλέγαμε τη θετική, θα κάναμε ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία μας. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση. Θα τους ήταν πολύ εύκολο να επαναπαυτούν στην κατσουφιά τους και τις πληγές τους, να κλειδωθούν και να απομονωθούν, όμως σηκώθηκαν και πλέον τίποτα δεν τους ρίχνει.
Όταν απ’ τον πάτο καταφέρει κάποιος να ανέβει, μετά δεν ξαναγυρίζει πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου