Παράλληλα Σύμπαντα

ΞΕΚΛΕΙΔΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ

Incunabula, μια λέξη αινιγματική, που προκαλεί μια γκριμάτσα απορίας σ’ όσους δεν την έχουν ξανακούσει, μια λέξη κωδική που το άκουσμά της κάνει να γυρνούν απότομα και τρομαγμένα τα κεφάλια εκείνων που την ξέρουν, «Incunabula», η απαγορευμένη λέξη που λέγεται μόνο ψιθυριστά, γιατί πολλές φορές σέρνει μαζί της ακόμα και τον θάνατο, το σύνθημα που ανοίγει μυστικές πόρτες που οδηγούν σε παράλληλους κόσμους και άγνωστες διαστάσεις, εκεί που δεν επιτρέπεται να ταξιδεύουν οι κοινοί θνητοί!

«Ιν-κούνα-μπούλα» από το λατινικό «incunabulum», που κυριολεκτικά σημαίνει «κούνια», ή «κουκούλι», ή «εμβρυακό στάδιο» και που έδωσε την ονομασία της σ’ όλα τα βιβλία προγενέστερα του 1501, της πρώιμης δηλαδή εποχής της τυπογραφίας, που έχουν τυπωθεί χωρίς την χρήση κινητών στοιχείων «Ινκουναμπούλα» κατ’ επέκταση συνηθίζεται να ονομάζονται κι όλα τα παλιά ή σπάνια βιβλία, εκείνα που συνήθως αποσύρονται αμέσως από την κυκλοφορία ή εξαφανίζονται κάπου μεταξύ των εκδοτικών οίκων και των σημείων διανομής.

Με τον ίδιο αυτόν όρο βαφτίστηκε πριν από δέκα περίπου χρόνια κι ένας συγκεκριμένος κατάλογος που κυκλοφορούσε χέρι με χέρι, μια λίστα βιβλίων, φυλλαδίων και συγγραμμάτων, τα περισσότερα άγνωστα στο ευρύ κοινό, αρκετά δυσεύρετα και έχοντα πρώιμα αποσυρθεί απ’ την κυκλοφορία, είκοσι επτά στον αριθμό έργα που εκείνη την εποχή πωλούνταν κυρίως απ’ τον δημιουργό του καταλόγου ταχυδρομικά κι από συνεχώς μεταβαλλόμενες διευθύνσεις. Φυσικά όλα αυτά τα έργα ήταν απαγορευμένα. Κι όλα αυτά τα έργα είχαν κάτι κοινό… Πραγματεύονταν το ίδιο ακριβώς θέμα, την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων, κι όλα μαζί κρύβουν μέσα τους πληροφορίες που συνθέτουν ένα πολύτιμο ψηφιδωτό, έναν μυστικό χάρτη που αποκαλύπτει την μέθοδο της πρακτικής προσέγγισης αυτών των άγνωστων κόσμων!

Εμπνευστής αυτού του καταλόγου, εμφανίζεται ο αινιγματικός Έμορυ Κράνστον, τον οποίο φαίνεται πως όλοι αναζητούν, άλλοι για να έρθουν σε επαφή με μια απ’ τις λατρευτικές ομάδες «Ταξιδευτών» κι άλλοι για να τον εξοντώσουν, ένα όνομα σχεδόν μυθικό, που θυμίζει τόσο πολύ τον «Μορφέα» του Matrix, που πιθανότατα να αποτέλεσε το πρότυπο για την δημιουργία του κινηματογραφικού χαρακτήρα!

Εναλλακτικές πραγματικότητες που έχουν ήδη ξεκλειδωθεί, μυστικοί υπερκόσμοι στους οποίους κάποιοι κατάφεραν να διεισδύσουν και τώρα σιωπηλά εξερευνούν, σκοτεινές οργανώσεις που έχουν εξαπολύσει ανελέητο κυνηγητό και προσπαθούν με μανία να τους σταματήσουν, κ.ο.κ… Ναι, θα μπορούσε κάλλιστα να πρόκειται για το σενάριο μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, ή ενός παιχνιδιού ρόλων ή μιας περιπέτειας του Χ. Φ. Λάβκραφτ, ή του Κάρλος Καστανέντα (άλλωστε οι δύο τελευταίοι φαίνεται πως είχαν συχνά διεισδύσει στους κόσμους που περιγράφονται στις σελίδες της «Ινκουναμπούλα» και στα έργα που περιλαμβάνει η λίστα!). Η ιστορία που πλαισιώνει τον απαγορευμένο κατάλογο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’ όλα αυτά… μόνο που εμφανίζεται ως αληθινή!

Ο άνθρωπος-κλειδί της ιστορίας είναι ο Τζόζεφ Μάθενυ, ένας ανεξάρτητος ρεπόρτερ, που έχοντας τυχαία πάρει στα χέρια του το μυστικό κατάλογο, θα χριστεί αυτεπάγγελτα ο διαδικτυακός αγγελιοφόρος του Κράνστον, και θα είναι ο κυρίως υπαίτιος για την διοχέτευση τόσο του ίδιου του καταλόγου, όσο και άλλων σχετικών πληροφοριών στο διαδίκτυο (ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ο Μάθενυ και ο Κράνστον είναι το ίδιο πρόσωπο, αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία μπροστά στην ουσία της ιστορίας…)

Κατά τα πρώιμα κι εμβρυακά (incunabulum) ακόμα στάδια του διαδικτύου, ο Μάθενυ θα προκαλέσει με την ιστοσελίδα του, μέσα απ’ την οποία αναδημοσιεύεται η «Ινκουναμπούλα», με τη συνοδεία αποκαλυπτικών άρθρων, που σκιαγραφούν τις κύριες γραμμές της ιστορίας. Βασικοί πρωταγωντιστές της: ερμητικές ομάδες επιστημόνων, που αφού ανακάλυψαν τον τρόπο να ταξιδεύουν στις λεγόμενες «άλλες διαστάσεις» (ή με κβαντικούς όρους, «παράλληλα σύμπαντα»), έχουν συστήσει λατρευτικές ομάδες «Ταξιδευτών», με σκοπό την εξερεύνηση και τον αποικισμό αυτών των κόσμων, που έχει ήδη ξεκινήσει, παρά τηςν αντίδραση του συστήματος και τις αλλεπάλληλες απόπειρες διάλυσης αυτών των ομάδων.

Ακολουθώντας τα χνάρια του Κράντστον, ο Μάθενυ θα προσπαθήσει (και όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, θα καταφέρει) να τον εντοπίσει, κι εν συνεχεία να έρθει σε επαφή μ’ αυτά τα γκρουπ, αποκαλύπτοντας καθ’ οδόν σημαντικές πληροφορίες, που σταδιακά, κατά την διάρκεια των εννέα περίπου χρόνων ζωής της, θα εξελίξουν την ιστοσελίδα-φάντασμα, καταλήγοντας σήμερα σ’ ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό αποτέλεσμα από πλευράς γραφικών, που ωστόσο διατηρεί τον αρχικό underground χαρακτήρα του και εκτός των άλλων περιλαμβάνει αρχεία συνεντεύξεων και αποκαλυπτικό οπιτικοακουστικό υλικό.

Ταξιδιώτες που μιλούν για τις εμπειρίες τους από τη Γη-2, μαρτυρίες από κάποιους επιζώντες μιας κρυφής αστυνομικής επιχείρησης με σκοπό τη σάρωση μιας συγκεκριμένης επιστημονικής κοινότητας, φωτογραφίες μιας ειδικής συσκευής που μοιάζει με «αυγό» και χρησιμοποιείται για διαλογισμό, περιγραφές για ένα άλλο μεγαλύτερο «Αυγό», που αντιστοιχεί σε μεταγενέστερο στάδιο, τροφοδοτείται από την ενέργεια που εκλύεται κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης και φημολογείται ότι ανοίγει μυστικές πόρτες (κάτι σαν το παζλ, στο Χελλρέιζερ, του Κλάιβ Μπάρκερ). Επίπονες αναλύσεις πολύπλοκων νόμων και παρουσίαση πρωτοποριακών θεωριών, εκεί που Κβαντική Μηχανική και η μαθηματική θεωρία του Χάους, συναντούν την Ταντρική Φιλοσοφία, σε μια Μεγα-συνομωσία που επίσης σχετίζεται με τα Πειράματα ταξιδιών στο χρόνο, της Φιλαδέλφειας και του Μοντώκ!… Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα θέματα μορφής της ιστοσελίδας του Μάθενυ (incunabula.org).

Για να εμβαθύνουμε όμως στην Ινκουναμπούλα και στα περιεχόμενα του μυστικού καταλόγου, πρέπει πρώτα να αναφερθούμε στην ιστορία ενός μικρού χωριού στα βουνά Πάιν Μπάρρενς του Νιού Τζέρσεϋ, το Ονγκς Χατ. Αλλά ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα από την αρχή…

Η ιστορία μας πάει πίσω στις αρχές του εικοστού αιώνα, στην Moorish Orhodox Church, ένα παρακλάδι της πρώτης αιρετικής ισλαμικής σέκτας στην Αμερική, που ιδρύθηκε το 1913, απ’ τον μάγο Νομπλ Ντρου Αλί. Μισό αιώνα αργότερα, η εκκλησία θα δεχτεί τις έντονες επιρροές του ψυχεδελικού ρεύματος και για ένα διάστημα θα συμμετάσχει στο κοινόβιο του Τίμοθι Λήρυ, στο Μίλλμπρουκ της Νέας Υόρκης. Ο Γουώλ Φαρντ, ένα μέλος της εκκλησίας, αφού ταξίδεψε για αρκετά χρόνια στην Ασία, όπου μυήθηκε σε ταντρικά, σουφικά και ισμαϊλιστικά μυστήρια, το 1978 θα επιστρέψει στην Αμερική και θα εγκατασταθεί στα βουνά Πάιν Μπάρρενς, του Νιού Τζέρσεϋ, σ’ ένα κομμάτι γης στην άκρη του εγκαταλειμμένου χωριού, Ονγκς Χατ.

Εκεί λέγεται ότι κάποτε ένας αγρότης πέταξε ψηλά στον αέρα το καπέλο του κι αυτό δεν ξανάπεσε ποτέ στη γη, έτσι το μέρος ονομάστηκε «Το καπέλο του Ονγκ». Σ’ αυτό το μέρος ο Φαρντ, μαζί με ορισμένα άλλα μέλη, ίδρυσαν την ομάδα Moorish Science Ashram (που λίγο αργότερα μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Ερευνών του Χάους), που σύντομα άρχισε να δέχεται σχεδόν κάθε λογής «κατατρεγμένους», και μαζί μ’ αυτούς, λαμπρούς επιστήμονες, που το σύστημα είχε φροντίσει να αποβάλει, αφού σταδιακά τους είχε εξωθήσει στο περιθώριο.

Ήταν η εποχή που η θεωρία του Χάους είχε πρωτοαναστατώσει τους επιστημονικούς κύκλους, η εποχή που χαρακτηρίστηκε απ’ το σλόγκαν «Τάξη μέσα απ’ το Χάος», διχάζοντας την επιστημονική μερίδα σε απόψεις που συγκεντρώνονταν γύρω από δύο αντίθετους πόλους. Οι μεν ντετερμινιστές, υποστήριξαν την «Τάξη» και θεώρησαν το Χάος ως τον Μεγάλο Αντίπαλο, που έπρεπε με κάθε τρόπο να εξοντωθεί, ενώ οι άλλοι δέχτηκαν το Χάος στην όποια μορφή του, ως την Αιώνια Αρχή της Δημιουργίας, τον κόλπο απ’ όπου ξεπηδά η ζωή.

Φυσικά η δεύτερη άποψη είναι αυτή που πολεμήθηκε, επιχειρήθηκε να καταπνιγεί και υποχρεώθηκε να εξελίσσεται μόνο ως «υπόγειο» ρεύμα, χωρίς καμία σημαντική ενίσχυση από μεγάλες οικονομικές πηγές. Κάποιοι από τους επιστήμονες που υποστήριξαν αυτήν την δεύτερη άποψη, συνέχισαν να πειραματίζονται με τις απαγορευμένες θεωρίες τους, που σε πολλές περιπτώσεις, είχαν ως αποτέλεσμα τη διαγραφή ή την απόλυσή τους από μεγάλα ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια, και δεν πρόδωσαν τις αξίες τους ούτε όταν αυτό είχε ως συνέπεια την περιθωριοποίησή τους. Κάποιοι μάλιστα κατάφεραν να συσπειρωθούν σχηματίζοντας μικρές ομάδες.

Ένας τέτοιος σημαντικός πυρήνας επιστημόνων δημιουργήθηκε στο Ονγκς Χατ. Η περιγραφή των πρώτων προσπαθειών φέρνει στο νου όλα τα χαρακτηριστικά της γενιάς των χίπις, σας θυμίζω άλλωστε ότι μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του ’70, με τους ερευνητές κάτω από την επήρεια παραισθησιογόνων ουσιών και πειραματικών ψυχοτροπικών μηχανημάτων (συσκευών προγονικών των σύγχρονων μοντέλων εικονικής πραγματικότητας) να προσπαθούν να εστιάσουν σε «αλλοδιαστατικές» εικόνες και να εμβαθύνουν σε οράματα που έμοιαζαν να ξετυλίγουν μια ευρύτερη πλευρά συνειδητότητας.

Αλλά κι οι ίδιες οι περιαματικές συσκευές που χρησιμοποιήθηκαν («Πύλες») πέρασαν από διάφορες εξελικτικές γενιές, κατά τη διάρκεια των οποίων, με τη βοήθειά τους, οι ερευνητές κατάφεραν να καταδύονται ολοένα και σε πιο μικροκοσμικά επίπεδα. Με τον τρόπο αυτό σταδιακά ήρθαν αντιμέτωποι με ευρύτερα πεδία αντίληψης, φτάνοντας τελικά στο απώτερο κβαντικό επίπεδο, όπου ο Παρατηρητής αποτελεί ζευγάρι (δυάδα) με το αντικείμενο που παρατηρεί, άρα γίνεται συνδημιουργός του αντικειμένου, εκείνη ακριβώς την οριακή στιγμή προτού η «κυματοσυνάρτηση καταρρεύσει» και καθώς το κύμα-κβάντα ταλαντεύεται μεταξύ μιας ασταθούς σχέσης από κατάσταση ενέργειας σε κατάσταση υλικού σωματιδίου, τότε που η Πύλη που ενώνει τους δύο και κατ’ επέκταση κάθε εναλλακτικό κόσμο (πιθανοτήτων;) είναι για λίγο ανοικτή.

Ακολουθώντας την κυματοσυνάρτηση σε ιλιγγιώδεις διαδρομές, σαν το τρενάκι του λούνα παρκ, οι ερευνητές κατάφεραν να κάνουν σημαντικές παρατηρήσεις, που αποτέλεσαν τη βάση κατασκευής του «Αυγού» της τέταρτης γενιάς, δηλαδή της συσκευής που τελικά οδήγησε στο λεγόμενο «Πέρασμα»! Όπως επιμένει το διαφημιστικό έντυπο του Ιδρύματος (Νο 13 του καταλόγου Ινκουναμπούλα), εκείνο το πρώτο πείραμα είχε μεγάλη επιτυχία. Τόσο η συσκευή, όσο και ο χειριστής της εξαφανίστηκαν απ’ το εργαστήριο για ένα διάστημα επτά λεπτών. Όταν επανήλθαν, ο ταξιδευτής εξήγησε ότι το κύμα τον είχε οδηγήσει σ’ ένα άλλο σύμπαν, το οποίο παρατήρησε και «έμαθε» τη διεύθυνσή του. Ο δρόμος είχε ανοίξει! Σύντομα ανακαλύφθηκαν κι άλλα σύμπαντα (λέγεται μάλιστα ότι ήδη έχουν γίνει γνωστά επτά συνολικά), ενώ ακολούθησαν κι άλλες ομάδες. Μαζί άρχισε και ο αποικισμός…

Σε κάποια ανύποπτη στιγμή όμως, όχι πολύ καιρό αργότερα, το Ονγκς Χατ δέχτηκε την ξαφνική επιδρομή μιας άγνωστης στρατιωτικής δύναμης. Ένας αριθμός ελικοπτέρων, με στρατιώτες ειδικών δυνάμεων ντυμένους με παράξενες στολές, κατεβαίνουν γλιστρώντας με σχοινιά και βάζουν φωτιά στα σπίτια και τις εγκαταστάσεις. Η σαρωτική επιχείρηση που φυσικά ποτέ δεν έλαβε δημοσιότητα, είχε ολοκληρωθεί σε λιγότερο από μια μέρα. Τουλάχιστον επτά άτομα έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι υπόλοιποι, είτε οι ίδιοι οι επιστήμονες είτε οι οικογένειές τους, συγκεντρώθηκαν για λίγο σε μικρές ομάδες, και τελικά (ύστερα ίσως από κάποια συμφωνία) τους επιτράπηκε να φύγουν. Στο τέλος της ημέρας, το χωριό και μαζί κι οι εγκαταστάσεις είχαν ισοπεδωθεί!

Τι σχέση έχει τώρα το Ονγκς Χατ με την «Ινκουναμπούλα»;
Μεγάλη. Ορισμένα από τα έργα που περιλαμβάνονται στον κατάλογο, περιγράφουν τις έρευνες που διεξήχθησαν στα εργαστήρια της επιστημονικής κοινότητας, ενώ κάποια μνημονεύουν και το παραπάνω περιστατικό. Αλλού πάλι η ομάδα αυτή, υπό την διεύθυνση του Προέδρου του Ινστιτούτου και πρώην ερευνητή της ΙΒΜ, Δρος Κ. Σοχραβάρντι εμφανίζεται να έχει ως έδρα τη Νέα Υόρκη. Σχολιάζοντας τη διαφημιστική μπροσούρα του Ινστιτούτου , στον αρχικό κατάλογο, ο ίδιος ο Κράντστον αμφιβάλλει έντονα για το ότι υπήρξε ποτέ κάποια επιστημονική κοινότητα στο Ονγκς Χατ και ισχυρίζεται ότι τα ονόματα και οι τοποθεσίες έχουν μάλλον ηθελημένα παραποιηθεί.

Από έρευνα πάντως σχετικά με το θέμα, προκύπτει ότι από τα τέλη κιόλας της δεκαετίας του ’50 (δηλαδή είκοσι περίπου χρόνια νωρίτερα απ’ ότι αναφέρει το έντυπο του Ιδρύματος) πράγματι μια μυστική επιστημονική ομάδα είχε την έδρα της στο Ονγκς Χατ. Εξάλλου, από κάποια άλλα έργα και την περιγραφή τους που συνοδεύει τη μυστική λίστα, φαίνεται πως πέρα από την ομάδα αυτή, υπήρχαν δύο ακόμη σύγχρονοι πυρήνες: ο ένας στην Καλιφόρνια κι ο άλλος (-…απ’ όλα τα μέρη της γης-) στην Ιάβα της Ινδονησίας, με ηγέτη κάποιον Δρα. Πακ Χαρτζιάντο, που μάλιστα λέγεται πως είχε καταφέρει ταυτόχρονα, αν όχι νωρίτερα, να πετύχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα!…

Τόσο στις περιπτώσεις των ομάδων της Αμερικής, όσο και της Ινδονησίας, οι κόσμοι στους οποίους οι πρωτοπόροι εξερευνητές διείσδυσαν ήταν ακατοίκητοι, αλλά, ενώ η πλευρά της Αμερικής βρέθηκε σ’ έναν πρωτόγονο και άγριο καταπράσινο κόσμο, αντίθετα, οι ταξιδιώτες από την Ιάβα, εξερεύνησαν μια πανάρχαια πόλη, που ονόμασαν «Ουρκάλυα» (Hurqalya), μια πόλη εγκαταλειμμένη, με ερείπια αγνώστων τεχνοτροπιών και με περιγραφές που θυμίζουν έντονα τις έρημες ονειρικές πόλεις όπου κάποτε περπάτησε ο Ράντολφ Κάρτερ (ένας ήρωας πολλών διηγημάτων του Λάβκραφτ), αναζητώντας τους Ξεχασμένους Θεούς. Άλλωστε το ίδιο το Λαβκραφτικό ερώτημα τίθεται κι εδώ. Που πήγαν αυτοί που άφησαν τα ίχνη αυτού του πολιτισμού;

Κάποιοι από την ομάδα της Ινδονησίας εικάζουν, ότι οι αρχαίοι αυτοί «Λεμούριοι» χάθηκαν πέρα από τα γνωστά σύμπαντα, ή ταξίδεψαν σε κάποιον άλλο χρόνο, μπροστά, ή ακόμα και πίσω, δημιουργώντας τον ανθρώπινο πολιτισμό. Κάποιοι άλλοι μιλούν για «φαντάσματα», ή παρουσίες που φαίνεται να στοιχειώνουν τους άγνωστους ακόμα κόσμους. Σε κάποια πρόσφατη συνέντευξη του Μάθενυ στη συγγραφέα Αλεξάνδρα Μπρους αναφέρεται ότι έχει ήδη πραγματοποιηθεί επαφή μεταξύ ταξιδευτών και Αρχαίων…

Τι απ’ όλα αυτά είναι αλήθεια και τι όχι;
Είναι μάλλον δύσκολο να πει κανείς! Σε μια δεκαετία περίπου ζωής στο διαδίκτυο, η ιστοσελίδα του Μάθενυ έχει προκαλέσει την απορία που έκτοτε έχει απασχολήσει πολυάριθμα γκρουπ συνομιλητών: Είναι δυνατόν η ιστορία που διαφαίνεται να είναι πραγματική; Κατάφερε λοιπόν στ’ αλήθεια ο άνθρωπος να διακτινίζεται σαν τον Δρα. Σποκ στο Έντερπράϊζ και με τέτοια άνεση να ταξιδεύει ανάμεσα στους κόσμους, ή μήπως όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο μια κακόγουστη (ή καλόγουστη) φάρσα; Δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπάθησαν να δώσουν απάντηση σ’ αυτό. Εκείνοι που σκοντάφτουν πάνω στην ιστοσελίδα του Μάθενυ για πρώτη φορά –ή τουλάχιστον, οι ήδη μια φορά «καμένοι»- ισχυρίζονται ότι πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται η ομάδα του …Blair Witch!

Οι περισσότεροι βέβαια στη συνέχεια μαγεύονται από το μέγεθος των αποκαλύψεων, και καταλήγουν να καταδύονται σχεδόν εκστασιασμένα στα βαθύτερα links, αναζητώντας ολοένα και πιο απόρρητες πληροφορίες. Μια ελαφρά πιο σχολαστική μελέτη των δεδομένων, εμφανίζει κάποια κενά, που πάντως θα μπορούσαν εύκολα να ‘χουν συγκαλυφθεί, ενώ σε ορισμένα σημεία η αίσθηση της «κατασκευασμένης» πληροφορίας, είναι ιδιαίτερα έντονη – ίσως όμως να πηγάζει από τη διαρκή αίσθηση καχυποψίας, που ακολουθεί σαν πιστό σκυλί τον αρχικά ανυποψίαστο περιστασιακό επισκέπτη, κατά τη σταδιακή του μεταμόρφωση σε αδηφάγο κυνηγό απαγορευμένων πληροφοριών.

Το ότι κάποιες απ’ αυτές τις πληροφορίες είναι σκάρτες, δε σημαίνει ότι η ιστορία είναι αναληθής. Κι απ’ την άλλη πάλι, τόσο ο Κράντστον όσο και ο Μάθενυ, συχνά επιμένουν ότι πολλά από τα ονόματα που αναφέρονται στον κατάλογο δεν είναι πραγματικά και προειδοποιούν πως υπάρχουν και ορισμένες ανακριβείς πληροφορίες-παγίδες μέσα σ’ αυτές τις σελίδες. Κάποιοι παρ’ όλα αυτά επιμένουν να κατηγορούν ευθέως τον Μάθενυ ως μυθοπλάστη κι απατεώνα –οπότε σ’ αυτή την περίπτωση ο Τζόζεφ Μάθευνυ διεκδικεί τον τίτλο του δημιουργού του πρώτου «δια-δικτυακού μύθου» (κάτι αντίστοιχο των «αστικών μύθων»)!

Τι συμβαίνει επιτέλους με την Ινκουναμπούλα, την ιστορία που έχει σχολιαστεί από πολλά περιοδικά του χώρου, έχει γίνει αφορμή να φιλοξενηθεί ο Μάθενυ στην έγκυρη εκπομπή Coast to Coast, έχει εμπνεύσει ένα μυθιστόρημα του Stefan Craig, με θέμα και ομώνυμο τίτλο, το Ονγκς Χατ, αναμφισβήτητα έχει επηρεάσει (και έχει επίσης επηρεαστεί από) ταινίες όπως το the Matrix, ή το λιγότερο γνωστό Frequency, ενώ ήδη ολοκληρώνεται το αμφίδρομο φιλμ με τίτλο Ong’s Hat, που θα κυκλοφορήσει σε dvd-rom από την εταιρία immersion;

Μια σοβαρή ερευνητική ομάδα επιστημόνων, που μάλιστα αυτοτιτλοφορείται ως η «αληθινή ομάδα της θεωρίας Ινκουναμπούλα», ορκίζεται …αντιμαθενική και παρουσιάζει μια συνέντευξή του, στην οποία ο ίδιος παραδέχεται ότι είναι οπαδός της δημιουργίας ψευδοσυνωμοσιών. Αλλά είναι τόσο περίεργα όλα αυτά. Ο Μάθενυ, που ποτέ δεν λάνσαρε τον εαυτό του ως «υπερ-ήρωα» (αυτοί άλλωστε ταιριάζουν μόνο σε μυθιστορήματα) έχει ήδη παραδεχτεί πως κάποια στιγμή ο κλοιός γύρω του είχε σφίξει τόσο πολύ, που υπό την άμεση απειλή της ζωής του, αναγκάστηκε να αποκηρύξει δημόσια την ιστορία ως φάρσα, προκειμένου να θολώσει τα νερά εκείνων που τον καταδίωκαν.

Το παράδοξο είναι πως κι αυτοί ακόμα που κατηγορούν τον Μάθενυ ως «τσαρλατάνο» και μυθομανή, εντούτοις υποστηρίζουν ακράδαντα ότι τόσο τα έργα που περιλαμβάνονται στον κατάλογο (τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος τους), όσο κι οι περισσότερες πληροφορίες που δίνονται μέσα απ’ τη σελίδα του, είναι πραγματικές και πως το «αλλοκοσμικό» ταξίδι είναι δυνατό, μέσα από την θεωρία των «Πολλών Κόσμων», ένα από τα πολλά παρακλάδια – ερμηνείες της Κβαντικής Μηχανικής. Άλλωστε πολλά από τα έργα του θρυλικού καταλόγου, σήμερα πλέον κυκλοφορούν και πάλι ελεύθερα από τα μεγαλύτερα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία (η γνωστή σύγχρονη μέθοδος συγκάλυψης της αξίας ενός έργου: αντί να το απαγορεύεις και να κάνεις τους πάντες να το αναζητούν, το αφήνεις ελεύθερα να κυκλοφορήσει, …ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλα, οπότε περνάει απαρατήρητο).

Έργα όπως αυτά του εισηγητή του όρου «Κβαντικό Τάντρα», Νικ Χέμπερτ, που εκτός των άλλων παρουσιάζεται ως ο πρώτος σύνδεσμος μεταξύ του Μάθενυ και του Κράντστον! Δύο απ’ τα σημαντικότερα έργα της Ινκουναμπούλα, είναι τα Quantum Reality (1986) (ένας αρκετά πλήρης οδηγός για τις επικρατέστερες κβαντικές θεωρίες και την σχέση τους με την πραγματικότητα) και Alternate Dimensions (1989), που επίσης έγραψε ο Χέμπερτ με το ψευδώνυμο του μεγάλου σουφιστή, Jabir Ibn Hayyan, και για το οποίο ο Έμορυ Κράντστον ισχυρίζεται πως ο ίδιος αναγκάστηκε να κλέψει το πρωτότυπο έργο, απ’ τα γραφεία του εκδοτικού οίκου που είχε αναλάβει να το «θάψει» αντί να το κυκλοφορήσει!

Εξίσου σημαντικό έργο για την κβαντική, θεωρείται το Parallel Universes: The search for other worlds (1988) του Φρεντ Άλαν Γουλφ (Νο 1 της λίστας), ενώ η αποκάλυψη της συνωμοσίας, που θέλει να διατηρήσει μυστική την κατάκτηση των διασυμπαντικών ταξιδιών, κυρίως αποδίδεται στο Escape from Earth Prime! (1986) του φερόμενου ως μετέπειτα αγνοούμενου Χάρολντ Μπάλκομπ. Ο ίδιος νωρίτερα είχε επίσης γράψει το Drug Lords From The Hollow Earth (όπου ισχυριζόταν πως η κοκαϊνη και το LSD, δόθηκαν στη CIA από τους …Ντέρος της Κούφιας Γης, δια μέσου της ναζιστικής βάσης της Ανταρκτικής).

Αξίζει φυσικά να σημειωθεί ότι και δύο ακόμη ονόματα που αναφέρονται στις σελίδες της Ινκουναμπούλα, σχετίζονται και με το ζήτημα της Κούφιας Γης. Ο μαθηματικός Ρούντυ Ρούκερ, τους οποίου το έργο The Cat Was Alive, But Looked Scared As Hell (1989) (αναφορικά με τον κβαντικό γρίφο που αναρωτιέται αν η διάσημη γάτα του Σρέντιγκερ, κατά την έξοδό της από το κουτί, θα είναι ζωντανή ή νεκρή) καταλαμβάνει τον αριθμό 21 στη λίστα, αλλά ο Ρούκερ την ίδια εποχή έγραφε και το μυθιστόρημα The Hollow Earth, στο οποίο κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής Έντγκαρ Πόε, έρχεται πρόσωποι με πρόσωπο με τον Έντγκαρ Πόε-2, σε μια Γη-2, όπου περνάει δια μέσου της Κούφιας Γης!

Ομοίως και ο Χακίμ Μπέυ, σύγχρονος εκπρόσωπος της Moorish Othodox Church, του οποίου το όνομα έχει συνδεθεί με την ιστοσελίδα του Μάθενυ, έχει επίσης γράψει μια μελέτη με θέμα την Κούφια Γη. Όμως είναι φυσικό αυτές οι θεωρίες διασταυρώνονται, αφού τουλάχιστον μια πτυχή της Κούφιας Γης, σχετίζεται άμεσα με την ύπαρξη «Πυλών» σε υπόγειους χώρους (ιερά σπήλαια, ονειρομαντεία, νεκρομαντεία, κλπ…) που επιτρέπουν την επικοινωνία ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα. Σας θυμίζω δε την συχνή παρουσία των παράξενων λίθινων «ομφαλών», σ’ αυτούς ακριβώς τους χώρους, εκείνων των πανάρχαιων σκουρόχρωμων πλίνθων, με τα αινιγματικά πλέγματικά σκαλίσματα, ωοειδούς σχήματος!…

Και βέβαια μπορεί τελικά τα «Κοσμικά Αυγά» να ήταν γνωστά από την αρχαιότητα, όμως σύμφωνα με νεώτερες αποκαλύψεις του Έμορυ Κράντστον, η τεχνολογία μετά την σφαγή τους Ονγκς Χατ δεν σταμάτησε να εξελίσσεται. Έτσι τα ταξίδια χωρίς Αυγά έχουν ήδη αρχίσει να πραγματοποιούνται, ενώ κάποιες (φυλασσόμενες) Πύλες σε συγκεκριμένα μέρη του πλανήτη είναι πλέον μονίμως ανοικτές, ώστε να επιτρέπουν το πέρασμα ακόμα και αμύητων επισκεπτών.

Όλα αυτά ίσως φαντάζουν εξωπραγματικά, σαν ένα περίτεχνα σχεδιασμένο σενάριο, όμως μήπως είναι πρώτη φορά που ακούμε κάτι τέτοιο;… Που βρίσκονται όλες αυτές οι Μυστικές Πόλεις των Θεών, οι Μαγικοί Τόποι της Μυθολογίας ο mundus imaginalis των αποκρυφιστών; …Που είναι η Άσγκαρντ του Βορρά, οι Νήσοι των Μακάρων και τα Ηλύσια πεδία των αρχαίων Ελλήνων, η αγέραστη Τιρ’να Ν’Ουγκ των Κελτών, η Ουράνια και Γήινη Σαμπάλα των βουδιστών; Που είναι ο Παράδεισος των χριστιανών; Στο εσωτερικό της γης; Σε κάποιο άλλο πλανήτη; Σε μιαν άλλη διάσταση;

Ο Γάλλος ερευνητής Ζακ Μπεργκιερ, στο δυσεύρετο σήμερα βιβλίο Visa Pour Une Autre Terre (1974, αγγλικός τίτλος: Secret Doors Of the Earth), αναφέρει ότι κάποιος ανταποκριτής του μέσα από Κέντρο Διαστημικών Ερευνών της Αμερικής, το Μάιο του 1970, του έκανε μια συναρπαστική αποκάλυψη. Από 250,000 φωτογραφίες της Γης που πάρθηκαν σε μια συγκεκριμένη περίοδο από δορυφόρο, μόλις σε ….μία απεικονίζονταν ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας!!!

Το ίδιο γεγονός κάπου αλλού επιβεβαιώνει κι ο Άρθουρ Κλαρκ, αλλά ούτε η NASA το αρνήθηκε, που μάλιστα κυκλοφόρησε σχετικό έντυπο με τον τίτλο Are There Traces of Life on Earth? Αυτές οι φωτογραφίες, είναι αναμφισβήτητα πραγματικές και ούτε λίγο, ούτε πολύ, φαίνεται ότι απλά αποκαλύπτουν έναν άλλο γήινο κόσμο, όπως παρουσιάζεται από ένα άλλο οπτικό πεδίο, μέσα από μια άλλη ίσως διάσταση! Για να εξηγήσει ο Μπέργκιέρ το φαινόμενο, μας παραπέμπει στο μοτίβο που μαθηματικοί ονομάζουν «επιφάνειες Ρήμαν» (Riemann Surfaces).

Πρόκεται για επιφάνειες που εμφανίζονται σε πολλά στρώματα, που δεν βρίσκονται το ένα πάνω ή κάτω απ’ το άλλο, αλλά καταλαμβάνουν τον ίδιο ακριβώς χώρο, με την θέση της κάθε επιφάνειας να καθορίζεται από κάποιες κοινές σταθερές και μια πολύπλοκη μεταβλητή. Αν, για παράδειγμα, εστιάσουμε στο μέρος του Πλανητικού μας Συστήματος που βρίσκεται η Γη, και παραβλέποντας τους εξωγενείς παράγοντες, αν θεωρήσουμε ότι ο χώρος της Γης προσδιορίζεται από τις τρεις γνωστές διαστάσεις (σταθερές) και την μεταβλητή του χρόνου, τότε δύο ή περισσότερες φωτογραφίες της Γης, τραβηγμένες σε διάφορες χρονικές περιόδους, θα παριστάνουν επιφάνειες Ρήμαν.

Όλα αυτά τα στρώματα (ας πούμε, η Γη-1959, η Γη-2001, κ.οκ….) καταλαμβάνουν τον ίδιο ακριβώς χώρο, χωρίς ωστόσο να συναντιούνται ποτέ. Ας πούμε τώρα ότι ο χρόνος είναι επίσης μια σταθερή, ότι δηλαδή οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν συνεχόμενα και με αμελητέα διαφορά η μια με την άλλη (όπως άλλωστε συνέβη το Μάιο του 1970), κι ωστόσο οι δύο –ή περισσότερες- επιφάνειες, αν και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, εξακολουθούν φαινομενικά να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο (η Γη που ξέρουμε και η Γη-2, που εμφανίστηκε στις 249.999 φωτογραφίες)…Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποια άλλη άγνωστη διάσταση, που λειτούργησε και λειτουργεί ως ρυθμιστική παράμετρος!

Εντάξει, σταματώ. Νομίζω ότι όλα αυτά περί φυσικής και μαθηματικών θα γυρίζουν τώρα για λίγο στο κεφάλι σας, δίνοντάς σας μια περίεργη αίσθηση déjà vu (μάλλον δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μακρινή ανάμνηση, από τις ξορκισμένες εποχές των μαθητικών σας χρόνων). Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα. Και προς Θεού …μη φανταστείτε ότι επιδιώκω να σας πείσω ότι είμαι κανένας «ειδήμων» στα μαθηματικά, αντίθετα, ομολογώ ότι γνωρίζω ελάχιστα για το θέμα. Ούτε πιστεύω ότι χρειάζεται κανείς να κάνει διατριβή στις θετικές επιστήμες, προκειμένου να κατανοήσει τη δυνατότητα ύπαρξης παράλληλων κόσμων. Νομίζω ότι απλά αρκεί να μπορεί κανείς να δει τα πράγματα με μια πιο ευρεία αντίληψη, με μια… «Μη-Ευκλείδεια Γεωμετρία», όπως θα ‘λεγε κι ο Χάουαρντ Φίλλιπς Λαβκραφτ…