Είναι αυτή η ακατανίκητη εμμονή που με διακατέχει να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο. Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα. Να μη βάζω τίτλους στα κεφάλαια. Να ξεκινώ την αφήγηση από το τέλος. «Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα». Γιατί;Γιατί χάσαμε την υπομονή μας, εξουθενωθήκαμε με άσκοπες συγκρίσεις, αμφισβητήσαμε την αξιοπιστία των λέξεων, απορρίψαμε το αυτονόητο, εξαντληθήκαμε σε περιγραφές δίχως σημασία, μνημονεύσαμε τα μάταια, δικαιολογήσαμε τις συμφορές μας, αρνηθήκαμε τα θαύματα και ξεχάσαμε πως στη ζωή όλα αλλάζουν. Όλα μεταβάλλονται ενώ ταξιδεύουν στο ποτάμι του χρόνου. Όλα υπόκεινται στη φθορά και στην εξέλιξη, όπως ακριβώς και ο εαυτός μας, άλλοτε άκαμπτος και στατικός κι άλλοτε εύθραυστος και μεταλλάξιμος.
Το ξεροκέφαλο και ναρκισσιστικό εγώ μας φοβάται να ανοίξει το σεντούκι της συνείδησής του και να ανασύρει από μέσα, φυσώντας τη σκόνη από πάνω τους, συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες και γεγονότα. Είναι εκείνες ακριβώς οι φορές που στυλώνουμε τα πόδια στο έδαφος πεισματικά και αρνούμαστε να προχωρήσουμε, προσπαθώντας μάταια να παγώσουμε το χρόνο, να αντισταθούμε στην αλλαγή, διατηρώντας την ψευδαίσθηση πως παραμένουμε ίδιοι.
Κι εδώ κρύβεται η υποκριτικότητα της φύσης μας, διότι όταν μένουμε γυμνοί με τον εαυτό μας, γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι είμαστε. Είμαστε οι μετανιωμένοι άπιστοι που επιθυμούμε να γίνουμε πιστοί, οι εγωιστές που ανακαλύψαμε την αλτρουιστική μας φύση, οι ψεύτες που ερωτευθήκαμε την αλήθεια.
Είμαστε αυτοί που δεν αντέχουμε να πεθάνουμε χωρίς να γίνουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε. Είμαστε αυτοί που αναπαράγουμε ακούραστα στο μυαλό μας τη σκηνή όπου η κακόγουστη ελαιογραφία της μέχρι τώρα ζωής μας καταστρέφεται, δίνοντας τη θέση της σε λευκό καναβάτσο με τα χρώματα και τα πινέλα δίπλα του άθικτα.
Είμαστε το επόμενο βήμα που διστάζουμε να κάνουμε. Κάπως έτσι αρχίζει η αλλαγή μέσα μας, σιωπηλή και αναπόφευκτη, λες και πετάμε σιγά σιγά από πάνω μας κομμάτια του κακού εαυτού μας με σκοπό να λειάνουμε τις αιχμηρές γωνίες, να μαλακώσουμε το σκληρό υπόστρωμα, να συμφιλιωθούμε με τη συμπόνια. Η υλοποίηση αυτής της αλλαγής είναι στα χέρια μας που τρέμουν και διστάζουν να αγγίξουν το άγνωστο. Είναι στα μάτια μας που κρυφοκοιτάζουν με περιέργεια, με επιφύλαξη, με φόβο.
Αρκεί λοιπόν να τολμήσουμε την αλλαγή που θέλουμε να βιώσουμε.
Πώς; Έτσι απλά; Πως να στηρίξουμε τις επιλογές της ζωή μας σε σκέψεις, στοχασμούς και κουβέντες; Καλές οι κουβέντες, αλλά είναι μόνο η αρχή. Ύστερα έρχεται η συνειδητοποίηση, αλλά κι αυτή είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη και η πράξη είναι δρόμος.
Διαλέγουμε λοιπόν, το δρόμο της αλλαγής, της εξέλιξης.
Διαλέγουμε το δρόμο της αγάπης, της ελπίδας, της εμπιστοσύνης.
Διαλέγουμε το δρόμο της πίστης στο αύριο. Το δρόμο της ζωής.
Μην το φοβηθείτε το αύριο. Δεν κρύβει κινδύνους. Ζωή κρύβει. Τη δική σας. Μια ζωή όμορφη, σωστό κομψοτέχνημα. Κι εσείς αγνοείτε την ακριβή της αξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου