Το Σχολείο των Ζώων

Ευφυΐα είναι η έμφυτη δυνατότητα να βλέπεις, να αντιλαμβάνεσαι. Κάθε παιδί γεννιέται ευφυές, ύστερα γίνεται βλάκας από την κοινωνία. Το εκπαιδεύουμε στη βλακεία και αργά ή γρήγορα, η βλακεία του αυξάνεται.

Έχεις συναντήσει ποτέ παιδί που να είναι βλάκας; Αυτό είναι ανέφικτο! Το να συναντήσεις όμως έναν ευφυή ενήλικο, είναι σπάνιο. Στο αναμεταξύ διάστημα, κάτι έχει πάει στραβά.

Ένας φίλος έχει στείλει αυτή την όμορφη ιστορία. θα ήθελα να την ακούσεις, μπορεί να σε βοηθήσει. Η ιστορία ονομάζεται “Το Σχολείο των Ζώων.”

Μια μέρα, τα ζώα μαζεύτηκαν στο δάσος και αποφάσισαν να ανοίξουν ένα σχολείο. Ήταν ένας λαγός, ένα πουλί, ένας σκίουρος και ένα χέλι. Ο λαγός επέμενε ότι οι αγώνες δρόμου έπρεπε να συμπεριληφθούν οπωσδήποτε στη διδακτέα ύλη. Το πουλί επέμενε ότι το πέταγμα έπρεπε να συμπεριληφθεί οπωσδήποτε στη διδακτέα ύλη. Ο σκίουρος επέμενε ότι η κατακόρυφη αναρρίχηση σε δέντρο έπρεπε να συμπεριληφθεί οπωσδήποτε στη διδακτέα ύλη. Έβαλαν λοιπόν όλα αυτά τα πράγματα μαζί κι έφτιαξαν ένα πρόγραμμα μαθημάτων. Ύστερα, αποφάσισαν ότι όλα τα ζώα έπρεπε να ακολουθούν όλα τα μαθήματα.

Αν και ο λαγός πήρε άριστα στους αγώνες δρόμου, η κατακόρυφη αναρρίχηση ήταν πραγματικό πρόβλημα για εκείνον. Συνεχώς έπεφτε από το δέντρο, μέχρι που πολύ σύντομα έπαθε εγκεφαλική βλάβη από τις πολλές πτώσεις και δεν μπορούσε πια ούτε καν να τρέξει. Τώρα πια, έπαιρνε μέτριο βαθμό στο τρέξιμο και φυσικά εξακολουθούσε να πέφτει κάτω από τη βάση στην κατακόρυφη αναρρίχηση.

Το πουλί ήταν πραγματικά όμορφο στο πέταγμα, στο μάθημα όμως της κατασκευής λαγουμιών στο έδαφος, δεν μπορούσε να τα πάει τόσο καλά. Συνέχεια έσπαγε το ράμφος και τα φτερά του, μέχρι που άρχισε να παίρνει μέτριο βαθμό στο πέταγμα και φυσικά εξακολουθούσε να πέφτει κάτω από τη βάση στην κατασκευή λαγουμιών.

Τελικά, το ζώο που εκφώνησε τον αποχαιρετιστήριο λόγο της τάξης ήταν ένα πνευματικά καθυστερημένο χέλι, το οποίο έκανε τα πάντα από λίγο. Οι εκπαιδευτές όμως ήταν όλοι τους ευχαριστημένοι μαζί του, επειδή θεωρούσαν ότι αφού κάτι κατάφερνε σε όλα τα μαθήματα, είχε πάρει ευρεία μόρφωση.

Γελάμε μ’ αυτό, αυτό όμως έχει συμβεί και σ’ εσένα. Προσπαθούμε να κάνουμε τον καθένα ίδιο με τους πάντες, γι’ αυτό και καταστρέφεται η δυνατότητα του καθενός να είναι ο εαυτός του.

Η ευφυΐα πεθαίνει στην προσπάθεια να μιμηθεί τους άλλους. Αν θέλεις να παραμείνεις ευφυής, θα πρέπει να σταματήσεις να μιμείσαι. Η ευφυΐα αυτοκτονεί στην προσπάθεια να γίνει αντίγραφο. Τη στιγμή που αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς να είσαι σαν τον άλλο άνθρωπο, παύεις να είσαι ευφυής και γίνεσαι βλάκας. Τη στιγμή που συγκρίνεις τον εαυτό σου με κάποιον άλλο, χάνεις όλο το φυσικό σου δυναμικό. Τώρα δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος και δεν θα είσαι ποτέ καθαρός, διαυγής, διάφανος. Θα χάσεις όλη σου τη διαύγεια. Θα χάσεις όλη σου την όραση. Θα έχεις δανεισμένα μάτια, πώς όμως μπορείς να δεις μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου;

Χρειάζεσαι τα δικά σου μάτια για να δεις, χρειάζεσαι τα δικά σου πόδια για να περπατήσεις και χρειάζεσαι τη δική σου καρδιά για να ζήσεις.

Οι άνθρωποι ζουν μια ζωή δανεισμένη, γι’ αυτό και η ζωή τους είναι παράλυτη. Αυτή η παράλυση τους κάνει να φαίνονται βλάκες.