Περίεργα όντα που είναι οι άνθρωποι! Πολλές φορές, δεν εκτιμούν αυτά που ήδη έχουν, τα θεωρούν δεδομένα και έτσι δεν διστάζουν να πληγώσουν, να εγκαταλείψουν, ακόμη και να προδώσουν ανθρώπους που έχουν κοντά τους…Εκείνους που τους στάθηκαν στα δύσκολα… Που ήταν πάντα εκεί να τους στηρίζουν, να τους βοηθούν, να τους συμπαραστέκονται. Και τι εισέπραξαν στο τέλος; Σαφώς και άξιζαν να πάρουν αγάπη!
Αντί αυτού όμως, έμειναν πίσω να προσπαθούν να μαζέψουν τα συντρίμμια της πληγωμένης τους ψυχής, βουτηγμένοι πλέον στο φόβο μιας μελλοντικής προδοσίας, μένοντας σε μια κατάσταση άμυνας, ώστε να προσφέρουν στον εαυτό τους από εδώ και στο εξής ένα τείχος προστασίας. Μια άμυνα που καταλαγιάζει με τον καιρό και έτσι οδηγούνται στις ίδιες πράξεις ανιδιοτέλειας χωρίς κανέναν δισταγμό, αφήνοντας πίσω αυτούς που τους πλήγωσαν στο παρελθόν.
Διότι γνωρίζουν ότι σε αυτή την ζωή τελικά δεν γίνεται:
…να πληγώσεις, χωρίς να πληγωθείς.
…να προδώσεις χωρίς να προδοθείς.
…να μισήσεις χωρίς να γίνεις μισητός και εσύ ο ίδιος.
…να αγαπήσεις χωρίς να αγαπηθείς.
…να προσφέρεις καλοσύνη και ευγένεια χωρίς να λάβεις το ίδιο.
…να εκτιμήσεις ανθρώπους χωρίς να εκτιμηθείς και εσύ σαν άνθρωπος.
Στην ζωή ό,τι δίνεις… παίρνεις! Και ό,τι πράξεις, θα εισπράξεις! Παρόλα αυτά, αξίζει όμως να σπείρεις αγάπη και ας μην θερίσεις… Έτσι για να μοσχοβολήσει ο τόπος!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου