Ζωή, είναι ο χρόνος που δεν χαράμισες

Πόσο χαζή αυτή η ατάκα με το χρόνο που όλα τα επουλώνει, που όλα τα κάνει να περνάνε, που όλα τα γιατρεύει..
Πόσο κενή, πόσο ανούσια ρε φίλε όταν κάθεσαι και κοιτάς τις πληγές σου μια, μια.
Και ξέρεις ποιες είναι οι πληγές σου;
Οι άνθρωποι που σου λείπουν, οι λέξεις που δεν λες, οι στιγμές που δεν ζεις για ένα “όταν θα..”
Κι αφήνεις τον χρόνο να κυλάει.
Ναι, έχει δύναμη ο χρόνος. Έχει την δύναμη τα “τακτοποιεί” την εικόνα.
Έχει την δύναμη να εκθέτει, να αποκαλύπτει, να ξεγυμνώνει.
Όμως δεν γιατρεύει τίποτα.
Σου δίνει απλά την ευκαιρία να φτιάξεις μια μάσκα και να την προβάρεις.
Να την φέρεις στα μέτρα σου και να την ταιριάξεις απόλυτα με το πρόσωπό σου.
Να την δοκιμάσεις ξανά και ξανά μέχρι να σε πείσεις ακόμα κι εσένα, πως δεν πονάς.
Να σε κοιτάς, και να λες, “δεν πονάω, κοίτα, χαμογελάω” κι ας μην αναγνωρίζεις ποιο είναι το είδωλο στον καθρέφτη που κοιτάς.
Μια ευκαιρία κι ένα ρίσκο είναι ο χρόνος, τίποτα παραπάνω.
Μια ευκαιρία να βρεις την κατάλληλη στιγμή να φύγεις απ’ ότι σε πνίγει.
Μια ευκαιρία να γυρίσεις εκεί που είναι η σκέψη σου.
Μια ευκαιρία να δεις τους ανθρώπους που θα μείνουν κι εκείνους που θα περάσουν και θα χαθούν!
Μια ευκαιρία να γυρίσεις και να πεις “σ’ αγαπώ”, “μου έλειψες”, “πάμε..”
Μια ευκαιρία να ξεβολέψεις τον εαυτό σου από την μάσκα του και να νιώσεις, να ζήσεις, να διεκδικήσεις..
Μόνο που για να τα κάνεις αυτά, δεν αρκεί ο χρόνος, χρειάζεται το πείσμα σου και η ψυχή σου.
Κι εκεί είναι και το ρίσκο του.
Ρίσκαρε να τα πεις, ρίσκαρε να τα ζήσεις, ρίσκαρε να τα διεκδικήσεις, κι ας σπάσεις τα μούτρα σου!
Έχει δύναμη ο χρόνος, αλλά χωρίς εσένα τον ίδιο.. είναι απλά χρόνος που κυλά..
Μην τον σπαταλάς, μην τον χαραμίζεις, δεν θα γυρίσει.
Μην τον μετράς, κάνε τον όμως να μετράει!
Ζωή, είναι ο χρόνος που δεν χαράμισες…