Κράτησε ό,τι σε απελευθερώνει

Ό,τι σε απελευθερώνει κράτησέ το, μα μην το εγκλωβίσεις ποτέ.
Αγάπησέ το, μα μην το πνίξεις.

Φρόντισέ το, μα άφησέ το να ανθίσει και να ελευθερωθεί κι αυτό μέσα από εσένα.

Ώθησέ το να ανοίξει φτερά, να ταξιδέψει και ταξίδεψε κι εσύ μαζί του με βλέμμα στραμμένο στον καυτό ήλιο, μα κοίτα και λίγο χαμηλά.

Η ελευθερία θέλει ισορροπία για να είναι ελευθερία.

Ό,τι σε απελευθερώνει, μάθε να το σέβεσαι και να το εκτιμάς όπως του πρέπει και του αρμόζει γιατί είναι σπάνιο και το γνωρίζεις καλά.

Ζύγισε λίγο τα πράγματα και σκέψου προς ποια κατεύθυνση κλίνεις χρόνια ολόκληρα… Στο κελί, ή την ανάσα; Στο θέλω, ή το πρέπει; Στο μαστίγιο, ή τον αέρα;

Συνηθίσαμε στις φυλακές, τις άτυπες συνήθειες και τους συμβιβασμούς… Μάθαμε καλά τι εστί να αναπνέεις με υποστήριξη, να ζεις με προσωπεία, να αφήνεσαι με το σταγονόμετρο.

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ο φόβος στοιχημάτισε με τη ζωή ένα φεγγάρι εις βάρος μας και εμείς συνηθίσαμε τις υποταγές, τα συγκαταβατικά «ναι» και τα παγωμένα χαμόγελα.

Όμως αυτό που σε απελευθερώνει δεν έχει σχέση με όλα αυτά. Αυτό που σε απελευθερώνει είναι ένας μικρός θεός. Ίσως είναι φτιαγμένος από ύλη, όμως σε κάνει να αισθάνεσαι πως γίνεσαι ένα με το όλον και ξαφνικά εξαϋλώνεσαι. Είναι φως.

Οι σκιές αρχίζουν να πηγαίνουν περίπατο και οι αναστολές εκμηδενίζονται. Αυτό που σε απελευθερώνει σου δημιουργεί συναίσθημα «ευχαριστώ», σε κάνει να χαμογελάς και υπάρχει.

Δεν είναι φαντασία, ούτε ρομαντισμός. Δεν είναι ροζ σύννεφα, μα αέρας. Είναι εκεί έξω και σου αξίζει. Τραβάει το κουπί του και κατευθύνεται σε σένα. Αν δεν ήρθε ακόμα, πίστεψε το και θα το δεις και όταν το δεις, τίμησε και εκτίμησέ το. Άνευ όρων.