Το θυμωμένο εσωτερικό παιδί

Αν ως παιδί δεν χόρτασες συναισθήματα, τείνεις να κάνεις εξαρτητικές σχέσεις προκειμένου να καλύψεις αυτό το κενό.

Προσκολλάσαι προσδοκώντας σε εκείνη την ένωση που δεν βίωσες.

Οι φίλοι σου, η ερωτική σου σχέση γίνονται ένα μέσο ώστε να ζήσεις αυτό που έχεις ανάγκη.

Χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το γνωρίζεις, χωρίς να το κάνεις συνειδητά, προσεγγίζεις τους άλλους βλέποντας τους ως υποκατάστατα όσων δεν είχες.

Προσδοκάς σε κάτι από εκείνους, όπου είναι αδύνατο να ανταποκριθούν, γιατί ελπίζεις σε κάτι που κανείς δεν μπορεί να στο δώσει.

Πιστεύεις ότι δίνεις τα πάντα, θυμώνεις και παραπονιέσαι. Αδειάζεις συναισθηματικά γιατί ελπίζεις σε μιαν ανταπόκριση που βασίζεται στην προσδοκία σου, γι’ αυτό και ματαιώνεσαι.

Κάθε που προσπαθείς να αυτονομείσαι νιώθεις ένοχος. Ακόμα κι όταν απομακρύνεσαι, η σκέψη σου είναι στραμμένη σε αυτό που νομίζεις πως άφησες. Θα επιβιώσει χωρίς εσένα, θα επιβιώσεις χωρίς εκείνο;

Όταν ο άλλος, η άλλη απομακρύνεται νιώθεις θυμό. Δεν είναι εκεί κοντά σου σε μια αδιαίρετη ένωση να απολαύσεις εκείνα που έχεις ανάγκη από παιδί. Δυσκολεύεσαι να δεις τον άλλον άνθρωπο όπως είναι, βλέπεις την ανάγκη σου σε εκείνον, για αυτό παραπονιέσαι και μένεις ανικανοποίητος.

Η ανάγκη σου δεν θα ικανοποιηθεί από τον άνθρωπό σου γιατί είναι πολύ προσωπική και η ικανοποίησή της αφορά μοναχά σε εσένα.

Θυμώνεις λέγοντας ότι δεν σου προσφέρει ο φίλος ή ο/η σύντροφος σου, η πραγματικότητα είναι όμως ότι η προσφορά τους δεν μπορεί να αναπληρώσει αυτό που δεν βίωσες.

Νομίζεις ότι το σήμερα δεν είναι ικανοποιητικό, στην πραγματικότητα όμως το παράπονό σου, χωρίς να το γνωρίζεις βέβαια, αφορά στο χθες, αφορά στο παιδί μέσα σου που παρέμεινε χωρίς συναισθηματική ικανοποίηση. Αυτό το παιδί θρηνεί και εκείνο που θα το λυτρώσει είναι να αποδεχτεί τον πόνο του, τη μοναχικότητά του.

Αυτό που θα το βοηθήσει στο μεγάλωμά του είναι να μη βλέπεις στους άλλους τις ανάγκες σου αλλά να συνειδητοποιήσεις ότι μπορείς να υπάρξεις με κάποιες ανάγκες άλυτες και ανικανοποίητες. Ότι μπορεί να σου λείπει κάτι μέσα σου που δεν θα αναπληρωθεί ποτέ αλλά η αξία σου παραμένει ακέραια και εσύ μοναδικός και αναντικατάστατος.

Όταν συνειδητοποιείς τι ανήκει στο χθες και τι στο σήμερα, βλέπεις με καθαρή ματιά τους ανθρώπους σου. Εκτιμάς αυτό που μπορούν να σου προσφέρουν γιατί βλέπεις σε αυτούς αυτό που είναι.

Νιώθεις ελεύθερος και δεν εξαρτάσαι από προσδοκίες. Δεν προσδοκάς από τον εαυτό σου κάτι άλλο αλλά σου αρέσει ο εαυτός σου όπως είναι.