Η Εμπειρία της Πραγματικότητας

Όταν το Ερεβοκτόνο Φως της Επίγνωσης, που γεννιέται από την άμεση επαφή με αυτό που συμβαίνει πραγματικά, διαλύει τις αυταπάτες, όπως ο ήλιος διαλύει την πρωινή καταχνιά, τότε η Ζωή Ελευθερώνεται μέσα στον Απέραντο Χώρο της Αιωνιότητας. Η Ελευθερία είναι ό,τι πιο πολύτιμο μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Αντίθετα, χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς μέσα στην αυταπάτη δεν περιέχουν την παραμικρή πραγματική χαρά. Όλοι οι κόσμοι είναι αφιλόξενοι κι όλα τα πράγματα είναι άχρηστα, γιατί το εγώ νοιώθει πάντα διαχωρισμένο από όλα κι όσο κι αν τα πλησιάζει δεν τα «αγγίζει».

 

Ο Σοφός Άνθρωπος είναι Πολύτιμος σαν ζωντανό παράδειγμα μονάχα για όσους βαδίζουν την Οδό της Πραγματικότητας αναζητώντας την Αλήθεια Μέσα τους, πέρα από τις αυταπάτες. Αλλά ταυτόχρονα ο ίδιος άνθρωπος είναι άχρηστος σε όσους έχουν κοσμικές επιδιώξεις κι είναι απορροφημένοι σε εξωτερικές δραστηριότητες.

 

Η Εμπειρία της Πραγματικότητας, όταν η Σιωπή Απλώνεται παντού, πέρα από κάθε αντίληψη, πέρα από κάθε ψίθυρο της σκέψης, ή ανάσα των αισθήσεων, είναι ο Αληθινός Θησαυρός του Ανθρώπου κι η Αληθινή Γνώση, το Πολύτιμο. Όλα όσα δημιουργεί η σκέψη, θεωρίες, διδασκαλίες, εξωτερικές ιερουργίες και πρακτικές αυτοπραγματώσεις, όλα είναι σαν το χθεσινό μεθύσι που αφήνει ένα κενό και καμία διέξοδο, είναι σαν τα πυροτεχνήματα στον ουρανό της γιορτής που τελείωσε αφήνοντας πάλι το σκοτάδι μόνο του.

 

Ο Αληθινός στοχασμός που Ανθίζει μέσα στην διάλυση κάθε αυταπάτης είναι πιο πολύτιμος από χιλιάδες χρόνια άσκησης και πνευματικής προσπάθειας κι επίπονων θυσιών. Όλα αυτά είναι σαν το σχήμα που κάνεις με το χέρι σου στον αέρα, δεν μένει τίποτα.

 

Η Αληθινή Ύπαρξη Είναι Μία στο Βάθος της κι όσοι νοιώθουν αυτή την Ενότητα την εκδηλώνουν με την Αγάπη που τα Ενώνει όλα, σαν μια γέφυρα πάνω από τις αυταπάτες του εγώ. Η Ενότητα όση Αγάπη κι αν δείξει δεν μπορεί ποτέ να ενωθεί με το εγώ, με την αυταπάτη. Κάθε άνθρωπος φυλακισμένος στο εγώ υπερασπίζεται μια απομονωτική στάση, είναι πάντα εχθρικός σε κάθε συνεργασία κι αρνητικός σε κάθε συνεννόηση. Έτσι νομίζει ότι υπερασπίζεται τον εαυτό του και το δικό του αλλά το τίμημα που πληρώνει είναι η βαθιά μοναξιά που νοιώθει μέσα του.

 

Η Παγκόσμια Συνείδηση, της Ενότητας του Είναι, που Ανατέλλει όταν σβήνει η σκέψη, είναι μια Θαυμαστή Εμπειρία σε σύγκριση με αυτά που βιώνει ο συνηθισμένος άνθρωπος που ζει μέσα στην δυαδικότητα, στην αυταπάτη του εγώ και στον διαχωρισμό από τον κόσμο.

 

Ακόμα πιο Πολύτιμο από όλες τις Αντιληπτικές Καταστάσεις είναι το  Υπέρτατο της Πλήρους Σιωπής. Είναι η Κατάσταση Χωρίς Επιστροφή, η Απόλυτη Απορρόφηση στην Θεία Πραγματικότητα.

 

Η Αληθινή Ευδαιμονία βρίσκεται Μέσα στον άνθρωπο, όταν Βιώνει Ολοκληρωτικά την Μία Φύση που Είναι Πίσω από όλα, κι όχι σε εξωτερικές δραστηριότητες, σε εξωτερικά φαινόμενα, στους κόσμους, στην υλική πραγματικότητα, στην ζωή στη γη ή στα πράγματα της γης.

 

Ακόμα και η πιο ελάχιστη πράξη που Εμπνέεται από την Αίσθηση της Ενότητας και την Χωρίς Όρους Αγάπη είναι πιο πολύτιμη από κάθε πράξη φιλανθρωπίας ή ελεημοσύνης που γίνεται μέσα από το εγώ. Η Αγάπη Φωτίζει τις Ψυχές των ανθρώπων. Η ιδιοτελής φιλανθρωπία κρατά τον φιλάνθρωπο φυλακισμένο στο εγώ του και καταρρακώνει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που έχουν ανάγκη και σκιάζει κάθε εξωτερικό όφελος.

 

Η Ανύψωση στην Πραγματικότητα, στο Αληθινό, είναι ο Μόνος Προορισμός που έχει ο άνθρωπος από την Φύση του. Όπου αλλού κι αν ψάξει ο άνθρωπος δεν θα βρει τίποτα, πέρα από αυταπάτες. Κι η Μόνη Οδός που μπορεί να Ακολουθήσει ο άνθρωπος είναι η Οδός της Απάρνησης που τα αφήνει όλα πίσω της, και κόσμους και επιθυμίες και σκέψεις, για να Αντικρύσει το Ερεβοκτόνο Φως της Αλήθειας, τον Ήλιο της Αλήθειας που Φωτίζει όλους τους κόσμους. Αυτοί που δένονται σε καταστάσεις και πράγματα απλά φτιάχνουν αλυσίδες βαριές που κουβαλάνε σε κάθε τους βήμα, και σε αυτόν τον κόσμο και στους άλλους κόσμους.