Η μοναξιά έχει τα χρώματα που της δίνει ο καθένας από μας. Δεν είναι μαύρη όπως κάποιοι τη θέλουν, μα ούτε λευκή όπως νομίζει κόσμος πολύς. Έχει τα χρώματα μιας λάμψης που γεννιέται μέσα στο φως της άναστρης νύχτας. Έχει τη γραμμή που χαράζουν τα πλοία στη θάλασσα και τη γραμμή σαν σαλπάρουν τ’ αεροπλάνα στα νέφη. Έχει το άρωμα της σκόνης που συναντά τα βρεγμένα κόκκινα πέταλα μιας τριανταφυλλιάς, λικνίζοντας στο χορό του γέρου στροβίλου.«Τα ονόματα έχουν δύναμη υπερφυσική» έλεγε ένας στίχος από αγαπημένο βιβλίο. Γι’ αυτό κι εσύ μην ονομάσεις τη μοναξιά σου. Άστη σαν αερικό να πλανάται σε σχέσεις παλιές, σε άλμπουμ ξεχασμένα με φιγούρες θολές, που θυμάσαι αμυδρά. Δε πειράζει, δεν είναι ανάγκη να αναλύεις τα πάντα, να βυθίζεσαι σε ερμηνείες που αύριο ίσως να σε βγάλουν δειλό, ψεύτη, εγωιστή. Μίλα ψιθυριστά όταν βρίσκεστε οι δυο σας. Έτσι θα ακούει δυνατά τη σκέψη σου, θα απαντά με τον τρόπο της για να ηρεμήσει το σκεπτόμενο πνεύμα σου.
Προσπάθησε να κρατάς μυστικά. Κάτι για σένα, που μόνο εσύ θα θυμάσαι. Καμιά φορά δεν ξέρεις ίσως κι αυτή να θέλει να φύγει. Δεν είσαι για κείνη ο ένας, ούτε για σένα η μία . Το «πάντα» είναι μεγάλη κουβέντα σ’ αυτή τη ζωή, γι’ αυτό προσπάθησε να την κρύψεις βαθιά στη καρδιά σου.
Μπορείς να αγαπάς και να δείχνεις στον άλλο κάθε σου λέξη μέσα από κινήσεις μικρές ή μεγάλες. Εκεί μην είσαι τσιγκούνης, δώσε αγάπη κι ας μη παραλάβεις. Είσαι κερδισμένος όπως και να χει.
Η χημεία είναι παντού: στον άνεμο, στους ανθρώπους, στο σπίτι. Δε μπορείς να πεις πως δεν είσαι κι εσύ κομμάτι του κόσμου.
Ο κόσμος ειν’ η αγάπη κι η αγάπη ειν’ ο κόσμος. Μην το ξεχάσεις αυτό… Σε κάθε σου πορεία, σε κάθε σου βλέμμα κυματίζει αστερόσκονη από ενέργεια σωμάτων που αγαπιούνται, αγαπήθηκαν ή θέλουν να αγαπηθούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου