Ο εγωισμός είναι το πάθος των παθών

Αντίο και εγωισμός.
O εγωισμός, που όσο και να βασανίζει, όσο κι αν διαλύει ζωές, όσο κι αν μας τυλίγει με αλυσίδες, προβλήματα και καταστροφές, λατρεύει τον εαυτό του.

 

Είναι το πάθος των παθών.

Θέλει μεγάλο ψυχικό ανάστημα, ισχυρή θέληση και πάνω από όλα, έρωτα αλήθειας, για να δουλέψει κανείς εναντίον του.
Δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να περισώσει την ψυχή του, την υγεία του, τη ζωή του και όσους αγαπά, όταν βρίσκεται υπό το κράτος πάθους. Αν έχει περιθώρια δηλαδή, να κάνει αλλιώς.

Μπορεί όμως με την αυτογνωσία να μαθαίνει σιγά-σιγά τις ίδιες τις δικές του αντιδράσεις και να προλαβαίνει τα χειρότερα.

Η γνώση και η εμπειρία χαρίζει πρόβλεψη και η πρόβλεψη βρίσκει τρόπους, διδάσκει κάποιες τακτικές ώστε να διασώσει, να απαλλάξει, να ηρεμήσει.

 

“Μαθαίνεις από τα λάθη σου, μόνο όταν είσαι πρόθυμος να πληρώσεις τα δίδακτρα”, διάβασα φράση από ανώνυμο.

Όταν επιλέγεις έντιμα το καλό και το αληθινό, θαυμαστές κι απρόοπτες βοήθειες πέφτουν βροχή να σε συνδράμουν.

Είναι ένα θαύμα της ζωής κι αυτό, δώρο που ριζώνει στο μυστήριο και μας απλώνει χέρι.

Ας έχουμε ευαίσθητη παρατηρητικότητα να τα ξεχωρίζουμε κάτι τέτοια θαύματα της κάθε μέρας.

Ο καθένας μας βγαίνοντας στη δική του ζωή για να ζήσει, για να προκόψει, διδάσκεται, αλλά κυρίως αυτοδιδάσκεται για μονοπάτια και παγίδες μέσα στο προσωπικό του δάσος.

Δεν ξέρω…

Εκείνο που ξέρω είναι πως δείχνουν αρεστοί και ελκυστικοί μόνο οι άνθρωποι που μπορούν να λένε αντίο.

Μόνο εκείνοι δηλαδή που, ακόμη και σ’ αυτές τις θερμές περιπέτειες που τους έρχονται, πειρασμούς που ακυρώνουν τη διάκριση, βρίσκουν τελικά τη δύναμη να βάζουν τέλος σε σχέσεις που δεν είναι αληθινές ή δεν είναι αληθινές πια.

 

Να λένε αντίο σ’ αυτό που έχει ήδη από καιρό, τελειώσει.

Που αντέχουν να το παραδέχονται όσο κι αν πονάει, όσο κι αν μειώνει, όσο κι αν προσβάλλει.

Και βρίσκουν τη δύναμη, διότι έτσι θέλουν. Παντού η μυστική δύναμη της θέλησης και μόνο.

Είμαι σίγουρος πως εκείνος που αληθινά αγαπά, δε μένει με το «έτσι θέλω» αν δεν αγαπιέται.

 

Δεν αντέχει τέτοιον πόνο, τέτοιον εξευτελισμό και τρέχει μακριά.

Μόνο το συμφέρον μπορεί να αντέξει τέτοιο πόνο και τέτοιον εξευτελισμό.

Μόνο όσοι μπορούν να αγαπούν, αισθάνονται όταν έρθει η ώρα, την επιταγή του αντίο.

Να πουν ένα αντίο που πονάει βέβαια φρικτά, που θέλει κότσια.

 

Ερωτεύσιμες όμως, είναι μονάχα οι δυνατές ψυχές.

Τίποτα πιο ερωτεύσιμο από τη δύναμη και την ελευθερία, από τον δυνατό και τον ελεύθερο.

Και δε μιλώ αποκλειστικά για τις καθαρές ερωτικές σχέσεις, αλλά και για όλες εκείνες που προσεγγίζουν και πλέκουν τις ψυχές.

Όλα τα μεγάλα έργα, οι όπερες, οι τραγωδίες, τα ωραία τραγούδια, οι νουβέλες, αν προσέξετε, στηρίζονται σε πρόσωπα που έχουν πει ένα αντίο.

Από περηφάνια αντίο, από καλοσύνη, από κατανόηση, αλλά και από σκληρότητα, από αναλγησία, από υπολογισμό.

 

Πάντα υπάρχει ένα αντίο στην καρδιά του μεγάλου δράματος.

Ένα αντίο σαν της Μαργαρίτας Γκωτιέ, σαν του Αμερικανού της Μπάτερφλαϊ και της Μπάτερφλαϊ στη μοίρα της, του Άμλετ, της Ελένης στην Ιλιάδα. Κάποιου είδους αντίο.

Ποτέ δε γράφτηκε ένα έργο για μια κολητσίδα. Για ένα πρόσωπο που θα έλεγαν γι’ αυτό εκείνη την έξυπνη παροιμία: «Τον φτύνεις και αυτός λέει ότι ψιχαλίζει».