Πόσο παράλογο είναι το «δε γίνεται», όταν θέλεις;

Όλα απ’ το αποτέλεσμα κρίνονται. Ένα αποτέλεσμα που άλλες φορές είναι αυτό που επιθυμούμε, ώστε να συμφωνεί με δεδομένα, σκηνικά, στιγμές και παραδοχές κι άλλες φορές δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Τότε είναι που προσπαθούμε να το ελέγξουμε μήπως κι αλλάξει, να το μετρήσουμε απ΄την αρχή, να το βάλουμε κάτω, γιατί σίγουρα κάτι έχει πάει λάθος.

Όμως, όσο και αν το κοιτάμε, το επανελέγχουμε, το μετράμε, το ξεζουμίζουμε, εκείνο δεν έχει κάτι άλλο να δώσει. Αν ήταν αριθμός ίσως να ήταν το μηδέν ή αν ήταν λέξη θα ήταν το «τίποτα», αλλά είναι χειρότερο. Είναι κόμπος στο λαιμό το αποτέλεσμα που δε συμφωνεί με τα δεδομένα, είναι άνθρωπος που δεν αλλάζει.  Είναι αυτό και τέλος.
 

Κόμπος, από εκείνους που στέκονται στο λαιμό την ώρα που προσπαθείς να χαμογελάσεις για να μη δείξεις ότι βουλιάζεις, ότι πνίγεσαι, ότι δεν το αντέχεις και ταυτόχρονα έχεις χαθεί. Σε σκέψεις, τραγούδια, «ήθελα» και «δε γίνεται».

Πόσο τρομαχτική είναι η μορφή που μπορούν να πάρουν τελικά κάποιες λέξεις;  Πόσο παράλογο είναι το «δε γίνεται», όταν θέλεις;  Ψυχασθενής σε έναν κόσμο λογικών που περνάει απέναντι το δρόμο κάπου στο κέντρο αγνοώντας φανάρια και κανόνες τη στιγμή που γύρω του περνάνε αλλόφρονα αυτοκίνητα κορνάροντας, βρίζοντας και πατώντας φρένο, αλλά ο τρελός απαθής συνεχίζει το δρόμο του.

Τα «δε γίνεται» σταματούν  τον χρόνο, τις κινήσεις , τους ανθρώπους, τις ανάσες, αλλά δεν εξαφανίζονται απλά. Σε αναγκάζουν να κυκλοφορείς με αυτά. Ύστερα αναγκάζεσαι να τα κουβαλάς κι ας μη θέλεις, κι ας μην αντέχεις.  Τα βάζεις στην τσέπη σου και τα κρύβεις σαν όπλο ή παράνομη ναρκωτική ουσία. Μη σε πιάσουν, μη σε καταλάβουν, μην καταδικαστείς. Όχι απ’ τους άλλους, αλλά από εσένα. Εσένα, που δεν έχεις αυτό που επιθυμείς για δύο λέξεις. Όταν όμως ένιωθες, γνώριζες πως η επιθυμία είναι δυαδική κι εσένα κάπου σε έστησε ο δεύτερος παίχτης.

Άρα τα πράγματα είναι απλά. Φτάνεις στο απέναντι πεζοδρόμιο και προσπαθείς να μπεις στον κόσμο των λογικών, να συμμορφωθείς, να αντέξεις, να βρεις κάτι άλλο. Πόσο να αντέξει, όμως, ένας λογικός και κατά τα άλλα καθόλα νόμιμος όταν στην τσέπη του κρύβει ενοχοποιητικά στοιχεία; Θα τριγυρίσει αδιάφορα, θα κάνει ότι δεν τρέχει τίποτα, θα χαμογελάσει προσποιητικά αθώα, όμως, στην τσέπη θα βρίσκονται όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία.

Τα ενοχοποιητικά στοιχεία που θα θολώνουν τις νύχτες, τα όνειρα, την καθημερινότητα και το παρακάτω. Θα συνεχίσει να τρέχει όμως, αλλά στη στάση για νερό, θα καταλάβει ότι παρ’ όλο που τρέχει δε θα έχει κάνει βήμα από τη μοναξιά του. Θα τρέχει στη στιγμή που θα κοιμάται μόνος του ή με κάποιον άλλον που δε θα είναι όμως καν εκεί. Γιατί όσοι και να μπουν στο κρεβάτι σου αν δεν έχουν μπει κάπου στην καρδιά σου πάλι μόνος θα είσαι.

Κάποια στιγμή το αποτέλεσμα θα εμφανιστεί ξανά και θα αποδείξει ότι το «δε γίνεται» είναι ακόμη εκεί κι όσο και αν προσποιούσουν ότι δεν το έχεις μαζί σου, εκείνο έχει γαντζωθεί στα ρούχα σου και τα ξεχειλώνει. Κι εκείνα και τα μέσα σου.

Βεβαρημένα συναισθήματα σε «θέλω» που δε θα ικανοποιηθούν ποτέ, γιατί απλά αυτό αποφάσισε κάποιος άλλος για σένα κι εσύ πρέπει να συνεχίσεις χωρίς «θέλω». Να επιλέξεις άλλα δεδομένα που θα σου δώσουν άλλο αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα που δε θα χρειάζεται διπλοτσεκαρίσματα και κάπως έτσι θα ζήσουν αυτοί καλά κι εσύ καλύτερα ή τουλάχιστον αυτή θα ήταν η ευχάριστη κατάληξη αυτού του άρθρου, αλλά δε θα είναι.

Μπορεί να παραμυθιαζόμαστε καθημερινά επειδή αφήνουμε τους άλλους να μας παραμυθιάζουν, αλλά το γαμημένο το αποτέλεσμα δεν παραμυθιάζεται ποτέ. Είναι τόσο παράλογα διαφορετικό απ’ τις στιγμές και τα συναισθήματα. Και τόσο παράλογα δύσκολο να βγει στην επιφάνεια, να αποκαλυφθεί και τελικά να καταλήξει σε αυτό που δε θέλουμε.

Εκεί κάπου βρίσκεται κι η ουσία γιατί όταν το αποτέλεσμα φανερώνει ότι δε θα έχεις αυτό που θες όσο και να το παλέψεις σε αδιάφορες συναναστροφές και σε μερικά δήθεν «είμαι καλά», απλά δε θα είσαι. Ή τουλάχιστον όχι τώρα, ή τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα.