Σε σένα απευθύνομαι. Που στέκεσαι μπρος στην πόρτα, μα διστάζεις οικτρά να την ανοίξεις, που φοβάσαι να βγείς και ν’ ανακαλύψεις μόνος σου, για τον εαυτό σου, τι είναι να ζεις !Σε σένα που ταλαντεύεσαι, λοιπόν, κρατώντας δειλά το χερούλι…
Σε σένα, που στο παρελθόν, έμαθες να πορεύεσαι με τις συμβουλές των άλλων, εσένα που σπατάλησες τη μέχρι τώρα ζωή σου, μιμούμενος όλα όσα κάνουν οι άλλοι, μετακομίζοντας απλά, από το ένα στο άλλο, κοινωνικά αποδεκτό κουτί.
Σε σένα, που σαν ήσουν παιδί, σε πείσανε ότι μόνο οι μεγάλοι ξέρουν, ότι χρειάζεσαι πάντα τη γνώμη τους, την πείρα τους, την προστασία τους, για να περπατήσεις το δικό σου μονοπάτι! Θυμάσαι όσα σου λέγανε;
Κάθε φορά που αποφάσιζες να ρωτήσεις τη γνώμη τους, ή μάλλον κάθε φορά που κρατούσες προσεκτικά στα χέρια σου ένα όνειρο, και πήγαινες να τους το δείξεις, ν’ ακούσεις τι θα σε συμβουλέψουν, αυτοί πάντοτε σου απαντούσαν πως είσαι μικρός για κάτι τέτοιο, άπειρος, πως είναι δύσκολο, παράτολμο ή επικίνδυνο… και συχνά, πως η κοινωνία θα σε κρίνει!
Η κοινωνία, μάλιστα! Πώς μπορείς έτσι να την παραβλέψεις, αφού, σε κάθε στιγμή της παιδικής σου ηλικίας, παρατηρούσες τους σημαντικότερους για σένα ενήλικες, να καταπίνουν ολόκληρα μπαστούνια, για να συμμορφωθούν με την κοινωνία, να είναι τέλος πάντων, αποδεκτοί και σεβαστοί από τους άλλους! Μα πώς μπορείς να την παραβλέψεις, όταν τους θυμάσαι να υποκρίνονται, να αποσιωπούν και κυριολεκτικά, σε κάθε βήμα τους, ν’ ανασαίνουν για τους άλλους: η κάθε τους φράση να τελειώνει με την εξής κατακλείδα: «Φυσικά ναι, αλλά τι θα πουν και οι άλλοι; Τι θα σκεφτούν αν…». Και πάει λέγοντας, και, κλαίγοντας!
Γιατί, βλέπεις, περικυκλωμένος, φορώντας από τους ίδιους τους γονείς σου ακόμη, τις αλυσίδες τις κοινωνικής αποδοχής, ποτέ σου δεν τόλμησες το παραμικρό, παρέμεινες μικρός και ανεύθυνος, όπως σε κατηχούσαν, κι επέτρεπες τους άλλους ν’ αποφασίζουν για σένα!
Έτσι,από μικρός, υποχωρώντας στις απύθμενα εγωιστικές επιθυμίες των άλλων, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, το έχεις ζήσει, σύμφωνα με τα όνειρα των άλλων για σένα, ή για την ακρίβεια, εκπληρώνοντας τα απωθημένα και ανεκπλήρωτα θέλω των άλλων- πόσα πολλά,αλήθεια, από δαύτα κληρονόμησες! Ακολούθησες το επάγγελμα των γονιών σου ή σπούδασες ό,τι δεν κατάφεραν να σπουδάσουν εκείνοι, ή ακόμη, παντρεύτηκες, χωρίς να είσαι ώριμος ή έτοιμος για αυτό, μόνο και μόνο, επειδή οι γονείς σου, σου είπαν ότι δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό να σχετίζεσαι χωρίς γάμο, ότι η επιλογή σου τους εκθέτει!
Μέτρησες, άραγε, πόσα πράγματα έχεις κάνει, ως τώρα, για χάρη των άλλων; Για χάρη της αποδοχής τους, της εκτίμησής τους; Μέτρησες, πόσες επιθυμίες, πόσα όνειρα έστειλες απευθείας στον κάλαθο των αχρήστων, απλά και μόνο επειδή, δεν είναι τόσο συνηθισμένα ή και κοινωνικά παραδεκτά; Και σε τι βαθμό, στραγγάλισες τον εαυτό σου, την ιδιοσυγκρασία σου, ώστε να μπορείς να συμβαδίζεις, στο κάτω-κάτω, με τον εκάστοτε μέσο όρο της κοινωνίας;
Το μέσο όρο… ζώντας μια ζωή με το μη και το δεν αυτής της κοινωνίας, να που βρίσκεσαι ακόμη στο μηδέν, στην καθυσυχαστική ασφάλεια, σε μια κακόμοιρα συμβιβασμένη σταθερότητα, καλύτερα πες ακαμψία, που εύκολα διασφαλίζεται, όταν μαθαίνεις να μεταβιβάζεις την ευθύνη για τη δική σου ζωή, στους άλλους! Έλα λοιπόν, πάψε να ασφυκτιάς, να ετεροκατευθύνεσαι και να παραπονιέσαι, πάψε να λες πώς είσαι ένα θύμα, πως υπομένεις, πως όλα μα όλα είναι χάλια και πώς τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει!
Έλα λοιπόν, δεν είσαι όπως σου έλεγαν, μικρός, μα ούτε κι έχεις πραγματικά σχέση με το αφήγημα που έφτιαξαν,πριν από σένα, για σένα, οι άλλοι: πέρα από κάθε συμβουλή, άποψη, προτροπή ή απαγόρευση των άλλων, αρχίζει η ζωή, εκείνο το άγνωστο, όμορφο, απροσδόκητο προσωπικό ταξίδι! Κι ό,τι και αν άκουσες ή σου είπαν, βρίσκεται πάντα, μετά τις απόψεις, τις συμβουλές, τις προτροπές μα και τις καθωσπρέπει απαγορεύσεις των άλλων: η ζωή, απλούστατα, κρύβεται στο μετά, στο εν δυνάμει απροσδιόριστο, κι είναι ολοδική σου η ευθύνη, να την ανακαλύψεις, για να της δώσεις σχήμα και μορφή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου